สาวซ่าประธานเสี่ยว

"นายไหวหรือเปล่าเรนโจ"

"อ้วกกกกกกกก กก"  หลังจากที่ฉันกับเรนโจได้สมผัสกับเครื่องเล่นชิ้นแรกไปแล้ว สภาพของเราทั้งสองก็สุดแสนจะโทรมแบบสุดๆ แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ถึงกับอ้วก--*

"วะ ไหว ฉันแค่ อ้วกกกก กก"  นี้นะเหรอสภาพคนไหว

"พอหรือยัง" 

"อืม ฉันรู้สึกอยากจะวูบมากเลยตอนนี้"  เอาแล้วไงงานเข้าตูแล้ว ถ้าหมอนี้เกิดวูบไปแล้วใครจะหามหมอนี้ไปโรงพยาบาลละเนี้ย

"นะ นายอย่าเป็นลมไปนะฉันแบกนายไปโรงพยาบาลไม่ไหวหรอก"  ฉันใช้มือช่วยพัดให้เรน แต่ไปๆมาๆมันกลับรนรานพิกล

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า แต่คอแห้งมากเลยตอนนี้"

"งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้นะ นายนั่งรอฉันอยู่ตรงนี้นะ"

"อืม ฉันคงไปไหนไม่ได้เหรอสภาพเนี้ย" หมอนี้กวนได้โล่จริงๆเลย--*

"เอาน้ำเปล่าให้หมอนั้นดีกว่า ขืนซื้อน้ำอัดลมไปมีหวังของเก่าหมอนั้นได้ออกมาอีกแน่" 

"เฮ้ เธอมาคนเดียวเหรอ"ระหว่างที่ฉันกำลังเลือกซื้อน้ำอยู่ก็มีผู้ชายสองคนท่าทางดูไม่น่าไว้วางใจเดินเข้ามาทัก ทำเป็นไม่สนได้ไหมเนี้ย

“เฮ้ เธอจะไม่หยิ่งไปหน่อยเหรอ นี้พวกเราคุยกับเธออยู่นะ” พวกนี้น่ารำคาญชะมัดเลย ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวช่วย คนพวกนี้แร้งน้ำใจชะมัดไม่คิดจะช่วยฉันเลยสักคน

“เอ่อ มีอะไรเหรอ”

“เธอมาคนเดียวอ่อ”

“เปล่า ฉันมากับ”

“เธอมากับฉัน” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบเสียงชายปริศนาก็ดังแทรกขึ้น

“ใครวะ” ไอกุ๊ยสองคนหันไปมองตามเสียงปริศนาก่อนจะได้รับบาทาถีบบนยอดอก

“หนอย! แกเป็นใครวะ”ไอกุ๊ยมีท่าทางโกรธจัด เงยหน้ามองคนที่ถีบอย่างเดือดๆ

“ฉันเป็นแฟนยัยนี้เฟ้ย ไอพวกหน้าปลวก”

“เรนโจ” เป็นเขาจริงๆด้วย ดูจากสภาพเขาตอนนี้แล้วฝืนตัวเองแบบสุดๆ แต่ละคำที่หลุดออกจากปากหมอนั้นดูยากลำบากสุดๆหมอนั้นกัดฟันแน่นก่อนจะพูดออกมาเป็นคำๆ (ฉันละสงสารนายจริงๆ)

“หนอยแก บังอาจมาด่าฉันไม่ตายดีแน่”

“พี่ๆ ซุบซิบ ซุบ ซิบ” ไอกุ๊ยสองคนทำท่าซุบซิบกันอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะเหล่ตามากที่เรนโจกับฉันที่ยืนอยู่

“จะซุบซิบกันอีกนานไหมฟะ ยืนแบบนี้เมื่อยแล้วนะเว้ย!” เรนโจตะคอกใส่พวกนั้นอย่างเหลืออด ฉันเองก็เมื่อยเหมือนกันพวกมันจะกลับไปซุบซิบกันที่บ้านต่อไม่ได้เหรอวะ

“ฝากเว้ยก่อน้หอะเฟ้ย”

“--* x2” อะไรของพวกมันเฟ้ยอยู่ๆก็ตัดบทไปซะเฉยๆ

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” ใครต้องถามใครกันแน่

“ไม่ ฉันว่ากลับบ้านดีกว่านายดูท่าจะไม่ไหว” ฉันพูดก่อนจะส่งขวดน้ำเปล่าให้เรนโจ เขาดูมีสีหน้าเศร้าๆแต่สภาพเขาแบบนี้ฉันก็ทนดูไม่ไหวจะให้ลากไปต่อคงได้น็อกคาเครื่องเล่นแหง่

“ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า เธออยากเล่นอะไรต่อละ”

“นายจะฝืนไปเพื่ออะไรกัน สภาพนายตอนนี้ไม่ต่างจากผีตายซาก”

“แต่เธอยังเล่นไม่ครบเลย” เรนโจก้มหน้าเหมือนคนกำลังทำความผิดแล้วโดนแม่ด่า (นี้ฉันเป็นแม่เหรอเนี้ย)

“เฮ้ย! นี้มันเป็นสภาพของประธานนักเรียนโรงเรียนฉันแน่เหรอ ฮ่าๆหมดสภาพเลยนะ” ฉันพูดล้อเรนโจเพื่อคลายเครียดกับสถานการณ์นี้

“........” เหมือนหมอนี้จะไม่รับมุขเลยแหละ

“ครั้งหน้ายังมี ห่วงไรเล่าไว้มาเที่ยวใหม่ก็ได้”

“เอางั้นเหรอ” เรนโจมองฉันอย่างมีความหมาย แต่ฉันทำเป็นเมินใส่เขาก่อนจะลากหมอนั้นไปที่รถ

“นายขับไหวไหม” ฉันถามขนาดที่เรนโจกำลังสตาร์ทรถ (ไม่ใช่เพราะห่วงอย่างเดียว แต่ฉันกลัวตายด้วย)

“ถ้าฉันไม่ไหวเธอจะขับแทนฉันหรือไง”

“ใช่”

“เธอขับเป็นด้วยเหรอ0_o”

“แน่นอน ฉันให้ซันสอนน่ะ” ถ้าหมอนี้บอกไม่เชื่อฉันจะพาเขาไปที่อู้รถ คงรู้คำตอบนะว่าพาไปเพื่อ

“ฉันไหว ไม่ต้องห่วงฉันไม่พาเธอไปตายแน่” เหมือนอ่านใจได้เลยหมอนี้

“อืม ขับไปๆฉันของีบแป๊ป” เรนโจมองฉันก่อนจะเบ้ปากใส่

“ทำแบบนี้หมายความว่าไง”

“ฉันเหนื่อยแทบตาย ยังต้องมาขับรถต่อเธอแทบจะไม่เหนื่อยเลยดันได้นอนก่อน”

“แล้วนายจะมานอนแทนฉันไหมละ” ฉันพูดประชดเรนโจที่นั่งเบ้ปากอยู่ท่าเดิม

“ไม่ๆ ฉันล้อเล่นเธอนอนไปเถอะ”

ฉันค่อยปรับเบาะก่อนจะหลับไปเลย--*(ก็คนมันเหนื่อย)

*เรนโจ*

โอ๊ย มึนหัวชะมัดเลย เพราะยัยตัวแสบดันบอกให้เล่นเครื่องเล่นสุดโหดนั้นแท้ๆเลยแต่จะให้ทำไงได้ผมเองก็เพราะห่วงยัยนั้นเลยยอมลงทุนเล่น อยู่ๆก็เสียงดังเดี๋ยวก็ร้องไห้เดี๋ยวก็หัวเราะ เป็นผู้หญิงที่มีหลากหลายอารมณ์จริงๆ

“เอ...น่า” เพราะเสียงครางเล็กทำให้ผมต้องแลหันไปมองยัยตัวแสบที่นอนอยู่ข้างๆ ดูเหมือนเธอจะละเมอ แต่ได้ยินไม่ชัดเลยแหละ ผมเอนตัวให้ต่ำลงอีกนิดแต่ตาก็ยังมองถนนอยู่(ไม่มองก็ตายดิ-*-)

“เอวาน่า” เอวาน่า? ชื่อสุสารไม่ใช่เหรอนั้น ทำไมเธอถึงละเมอชื่อสุสารออกมาละหรืออยากไปเยี่ยมหลุมศพพี่สาว

“งั้นฉันจะพาเธอไปเอง” ผมเลี้ยวรถกลับอย่างรวดเร็ว ถ้ามีรถคันหลังคงได้มีชนบ้างละ ชอบทำอะไรแบบไม่คิดทุกทีเลยผมเฮ้อ....

ในเวลาไม่นานเท่าไรผมก็มาถึงสุสารเอวาน่าก่อนมาถึงผมก็ได้จัดเตรียมของให้ยูมิเรียบร้อยแล้ว

ช่อกุหลาบสีขาวสลับแดงผูกโบอันใหญ่แสนสวย(จะโฆษณาช่อดอกไม้เพื่อ--*)

“ยูมิ ตื่นได้แล้ว” ผมค่อยๆเขย่าตัวยัยแสบที่นอนหลับเป็นตาย น่าเอายัยนี้ไปฝั่งด้วยอีกคนนะเนี้ยหลับหรือตายจริงๆ

“ยูมิ” ครั้งที่หนึ่ง

“ยูมิตื่น” ครั้งที่สอง

“ไฟไหม้รถแล้ว!” ครั้งที่สาม--*

“ถ้าเธอไม่ตื่นฉันจะลักหลับเธอแล้วนะ”

“เฮ้ย!!! ตื่นแล้วๆๆๆ” ได้ผลเกินคาดแหละ

“กว่าจะตื่นนะ ยัยขี้เซาถามจริงเหอะหลับหรือตายกันแน่”

“หลับดิ คนมันเหนื่อย” ผมเคาะกระโหลกยัยแสบไปทีหนึ่ง เพราะดูเหมือนจะยังไม่ตื่นดีพอ

“โอ๊ย!!! เจ็บ นะ” นี้ผมเคาะแรงหรือยัยนี้มันบ๊อง ร้องซะลั่นเลย

“ตื่นๆ แล้วไปได้แล้วเดี๋ยวมืด” ผมโยนช่อดอกไม้ให้เธอก่อนจะไล่เธอลงจากรถ เป็นสุสารใครอยากอยู่จนมืดบ้างละ บรื้ออออ

“มาเอวาน่าทำไม” ยูมิถามผมอย่าง งง ผมเลยรีบดันเธอให้เข้าไปข้างในก่อน

“หลุมฝั่งศพพี่เธออยู่ไหนละ”

“เอ๊ะ นายพาฉันมาเยี่ยมพี่เหรอ”

“เปล่า ฉันพาเธอมาขโมยศพ” ผมตอบอย่างกวนประสาทก็ยัยนี้ดันถามมากนี้น่า แต่พอเห็นหน้ายัยนี้ตกใจแล้วก็น่ารักไปอีกแบบแหละ (ผิดประเด็นและ)

“ไปๆ อยากอยู่จนมืดหรือไง” ผมออกบอกไล่ยัยแสบ ยัยนั้นมุ้ยหน้าก่อนจะเดินไปตามคำสั่ง

“ถึงแล้ว” เดินเลี้ยวมาไม่นานทั้งผมและยูมิก็อยู่หน้าป้ายหลุมศพที่เขียนไว้ว่า โอคิตามุ อามามิ

มีดอกไม้มากมายวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด ซึ่งผิดสงเกตมาก (ยังกะนักสืบ)

“ทำไมดอกไม้เยอะจัง ไม่มีใครมาทำความสะอาดหรือไง” ผมถามยูมิที่ยืนนิ่งอยู่หน้าหลุมฝั่นศพ

“พวกฉันเองคนทำความสะอาดเราพลันเปลี่ยนกันมาทำ และที่มีดอกไม้มาวางเยอะแยะแบบนี้ก็เพราะมามิซังมีเพื่อนเยอะยังไงละ” ผมมองสีหน้าที่แสนจะเศร้าสร้อยของยูมิ เธอดูเหมือนรูปวาดของเทพเจ้ากรีก ใบหน้าเธอถูกวาดมาหลากหลายอารมณ์จนในที่สุดก็หยุดที่ความเศร้า

“ฉันจะมาใหม่ในวันเกิดของเรานะมามิ” ยูมิพูดกับหลุมฝั่งศพก่อนจะทำความเคารพทีหนึ่ง

“ไปเหอะ” ยูมิพูดกับผมก่อนจะเดินนำไป

“ฉันจะปกป้องน้องเธอเองอามามิ” ผมหันไปพูดกับหลุมฝั่งศพของอามามิก่อนจะเดินตามยัยแสบไปติดๆ

“แวกกินอาหารบ้านฉันไหม”

“เอาดิ”

โฮ่งๆ บรู๊บบบบ

“ฉะ ฉันว่าเรารีบไปที่รถกันเหอะ” เป็นคาวมคิดที่ดี ผมมองหน้ายูมิก่อนจะพยักหน้าให้กันและต่างคนก็ต่าง เผ่นนนนแล้วคร้าบบบ