ทอแสงรุ้ง

          “ขึ้นรถ ซิ” นายเปิดประตูรถจากข้างใน กานต์ค่อยๆก้าวเท้าขึ้นรถ ด้วยความไม่มั่นใจว่า ถ้าก้าวเท้าขึ้นรถกับคนที่เห็นหน้ากันแทบทุกวัน แต่ก็แทบจะไม่คุยกันเลยด้วยซ้ำ จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอต่อจากนี้ นายค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ๆ  ใกล้ๆ
          "นิ...นิ... พี่นาย...จะทำไรอ่ะ" กานต์ดวกตาเบิกโพล่งด้วยความตกใจแต่เธอกลัวที่จะดัน นาย ชายหนุ่มร่างใหญ่ออกไป  ไม่ใช้อะไรหรอก เธอไม่กล้าแตะเนื้อต้องตัวเขาต่างหาก กานต์หลับตาป๊่ด้วยความกลัว  แล้วนายก็เอื้อมมือไปดึงที่คาดนิรภัยจากแขนซ้ายของกานต์ มาคาด แล้วยิ้มให้ ทำให้กานต์รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก
          ในระหว่างที่รถกำลังขับเคลื่อนไปบนท้องถนน หญิงสาวผู้ที่มีความมั่นใจติดตัวเต็มเปี่ยม กลับรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ เธอนั่งตัวเกร็ง พลางเหลือบตามองนายซึ่งกำลังขับรถด้วยความรู้สึกอึดอัด
          “เป็นไร ไป......” กานต์สะดุ้งกับคำถามที่นายยิงมา
          “ป่ะ ... ป่าว ไม่มีไรซักหน่อย” กานต์หลบตาหันไปมองทางนอกกระจกรถกระบะคันใหญ่ก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของกานต์
          “ขอบคุณนะค่ะ ที่พี่อุตส่าห์เสียเวลาขับรถมาส่ง” กล่าวจบก็เปิดประตูเตรียมจะก้าวเท้าออกจากรถ
          “หนิ....เดี๋ยวก่อน ชื่ออะไร”
          “เอ๊ะ!!!...” ?????  กานต์หันไปมองคนถาม
           “ชื่อกานต์”  
          “อ๋อ...กานต์ ฝันดีนะ” พูดจบ ก็ฉีกรอยยิ้มใก้กับกานต์ได้เป็นครั้งแรก กานต์รู้สึกอึ้ง งงและสับสนกับคำพูดที่ได้ยินจากนาย
          “เอ่อ..??...อ๋อ ค่ะ ขอบคุณมากนะที่มาส่ง พี่ก็.... ขับรถกลับบ้านดีๆนะค่ะ” กานต์รีบเปิดประตูลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว รอจนกว่านายจะขับรถออกไป
          "กานต์ นี่เธอเป็นอะไรไปนะ" กานต์ถามตัวเอง เธอรู้สึกหน้าแดง หัวใจเต้นรัว รู้สึกทั้งกลัว ทั้งเขินอาย หลายๆอยางปะปนไปหมด เพราะเธอไม่คิดว่าจะได้เห็นรอยยิ้ม และได้ยินคำพูดจากปากชายคนนั้น
          เสียงนกร้อง จิ๊บอยู่เหนือต้นไม้ข้างหน้าต่างห้องนอน บ่งบอกเวลาในตอนเช้าตรู่
กานต์วิ่งลงบันไดลงมาอย่างทุลักทุเล
          “นันท์......นันท์” พี่สาวเรียกน้องสาวที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว
          “ห๊ะ..... ลงมาแล้วหรอ กานต์ ขนมทีจะเอาไปฝากป้าอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวนะ” นันท์ชี้ให้กานต์มองไปที่โต๊ะกินข้าว เป็นถุงขนมมากมายที่นันท์ได้มาจากลูกค้าของเธอ เลยถือโอกาสเอาไปฝากป้า  กานต์จึงรีบเดินไปหยิบถุงขนมแล้วเดินออกไปหน้าบ้าน
          “งั้นกานต์ไปก่อนนะ” เธอรีบเดินใส่รองเท้าไปพร้อมๆกันอย่างตะกุกตะกัก นันท์ชะโงกมาดูพฤติกรรมรีบร้อนของพี่สาว ก่อนจะเตือน
          “เอ้า!! เอ้า!! เดี๋ยวก็ล้มหรอก”
          “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนันท์ แค่นี้สบายมาก” เธอยิ้มให้น้องสาว นันท์ถึงกับเลิกตาขึ้น
          “ป่าว ไม่ได้เป็นห่วงกานต์หรอกนะ แต่ห่วงขนมมากกว่า กลัวขนมจะไม่ถึงมือป้าต่างหาก” นันท์ตอบแบบกวนๆ
          “เชอะ!!! ......ไปดีกว่า” คำพูดของน้องสาวทำให้กานต์ถึงกับงอน ต้องสะบัดหน้าหนี แล้วเดินดุ่มๆไปที่รถ โดยมีน้องสาวยืนหัวเราะคิกคักอยู่หน้าประตู