ทอแสงรุ้ง

   "ฝันไป เราแค่ฝันไปเท่านั้น"

          กานต์ปลอบตัวเองในขณะที่หายใจหอบกับฝันร้ายในอดีตที่คอยตามหลอกหลอนเธอมาตลอด เธอมองไปรอบๆตัวมีแต่ความมืด ทำให้เธอรู้สึกเหว่ว้า น้ำใสๆเริ่มไหลรินออกจากดวงตา มือทั้งสองของเธอได้แต่ปาดน้ำตาแต่ละหยดที่ไหลผ่านเนินแก้ม ตลอดเวลาเธอฝันถึงแต่เรื่องอดีตที่เจ็บช้ำ จากผู้คนมากมายที่รังเกียจเธอและน้อง ไม่เว้นแม้แต่ป้าผู้ที่เธอรักมากที่สุดมีบุญคุณกับเธอมากที่สุด ยังทำให้เธอและน้องต้องจมกับน้ำตาแห่งความทุกข์และความผิดที่เธอทั้งสองไม่ได้ก่อ

 "เลิกร้องไห้ได้แล้วนะกานต์ เธอต้องเข้มแข็ง เธอต้องอยู่กับปัจจุบัน "

          เธอบอกกับตัวเองซึ่งปัจจุบันเธอและน้องมีชีวิตที่ดีขึ้น จบ ปวส. มาได้ สองสาวฝาแฝดก็พากันเข้ามาแสวงหาความก้าวหน้าในกรุงศิวิไล เพื่อที่ว่าเธอกับน้องจะสามารถช่วยกันลบคำสบประมาทจากผู้คนว่า 'ไม่มีทางที่เด็กกำพร้าจะเอาตัวรอด' ถึงแม้ว่าป้าของเธอทั้งสองจะไม่เห็นด้วยก็ตาม 

           เมื่อน้ำตาเริ่มเหือดแก้ม เธอรวบผมสีดำ ที่ยาวถึงกลางหลัง มาไว้ด้านหน้าก่อนที่จะ โดอะไรบางอย่าฟาดเข้ามาที่สีข้างเธอ

"โอ๊ย!!! ..."

          เจ้าของเสียงหันไปมองยังต้นเหตุ และนั่นคือน้องสาวฝาแฝดของเธอเอง แฝดผู้น้อง ที่มีผมบ๊อบสีน้ำตาลทอง ยาวถึงแค่ลำคอที่ยาวระหง ผิวพรรณขาวเหลืองไม่ต่างจากพี่สาวของเธอนัก ซึ่งตอนนี้เธอหลับแบบไม่รู้เรื่องว่าทำอะไรลงไปแล้ว 

 "นอนดิ้นหรอยัยตัวแสบ....."

           กานต์ค่อยผลักน้องสาวออกไปทีละน้อยให้ถึงฝั่งที่ควรนอน เมื่อน้องสาวตัวแสบเริ่มรู้สึกตัว(แบบครึ่งหลับครึ่งตื่น สะลึมสะลือ พยายามปรือตามอง) พูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน

"อารัยเนี๊ยะ....จะนอน"

          แล้วกระเถิบเข้ามานอนกินพื้นที่พี่สาวเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กานต์มองการกระทำของน้องด้วยความละเหี่ยใจ ได้แต่สั่นหัว             

  "ขยับออกไปเดี๋ยวนี้นะนันท์"

           แล้วเริ่มดันน้องตัวเองกลับที่อีกครั้ง แต่คราวนี้กลับถูกต่อต้านขนาดผลักแทบจะไม่ขยับไปไหน

 "ไม่ไปใช่มั๊ย นี่แหนะ"

           เธอใช้เท้าค่อยๆถีบน้องตัวเอง แต่ดันใช้แรงเยอะไปหน่อย

"โอ๊ย!!!!"

          เสียงร้องจากคนที่ถูกถีบกลิ้งตกเตียง แต่กลับนอนหลับเฉยๆไม่ลุกขึ้นมาตอบโต้พี่สาวตัวดีกานต์รู้สึกตกใจตัวว่าตัวเองทำผิด จึงรีบเอาผ้าห่มคลุมโปงเหมือนเด็กหนีความผิดทันที แต่ในใจก็รู้สึกแอบขำนันท์น้องสาวของตัวเอง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งคู่เป็นแบบนี้เสียด้วยซิ

               รุ่งเช้าวันใหม่ที่แสนสดใส กานต์ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า มาอาบน้ำแต่งตัว ทำอาหาร เหมือนทุกๆครั้ง แต่คราวนี้เป็นวันพิเศษสำหรับเธอและน้อง เพราะเป็นการทำงานวันแรก และทำที่บริษัทเดียวกันซะด้วย เธอกินอาหารเช้าไปอ่านข่าวรายวันไปเรื่อยๆ ในขณะที่น้องของเธอ เดินลงมาจากบรรไดเอามือปิดปาก หาวอาปากหวอ หาวอย่างไม่ใช่กลุสตรี ท่าทางอย่างกับเมื่อคืนอดนอนมาจากไหน มือข้างขวาก็ได้แต่นวดคอที่เคล็ดจากการตกเตียงเมื่อคืน แฝดพี่มองกิริยาแบบนี้แล้วอดขำไม่ได้ 

 "เป็นไรล่ะ"

          กานต์พูดแบบพยายามอมยิ้มไม่ให้น้องเห็น

"เมื่อคืนตกเตียงนะซิ สงสัยนอนดิ้นจัด"

          ผู้เป็นพี่ถึงกับเกือบจะสำลักอาหารที่เพิ่งเข้าปาก นี่เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

"ให้ช่วยนวดมั๊ย จะได้ดีขึ้น" พี่สาวแสดงความมีน้ำใจ

 "ไม่เป็นไรอ่ะ เด๋วทานอาหารเช้าเสร็จ ก็รีบไปกันได้แล้ว"

           พลางเดินไปในห้องครัวเล็กๆ เพื่ดเปิดฝาหม้อดูว่าพี่สาวทำอะไรให้ทาน

"โห......น่ากินจัง"เธอสูดดมความหอมของอาหาร แล้วตักอาหารใส่ถ้วย เดินไปวางที่โต๊ะแล้วนั่งลงทานอาหารทันที