Boys and girl เกมส์รักกั้กหัวใจเธอคนนี้

   ในที่สุดฉันก็มาทำกิจกรรมที่โรงเรียนสร้างขึ้น  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะมาจริงๆ อันที่จริงฉันไม่มาก็ไม่มีใครว่าอยู่แล้วยกเว้นแต่คุณแม่น่ะสิ บอกว่าถ้าไม่ไปจะหักค่าขนมเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์  และฉันไม่ยอมให้แม่หักเด็จขาจจึงทำให้ฉันต้องมาที่โรงเรียน

   เมื่อทุกคนมาครบคุณครูจึงเริ่มอธิบายเรื่องราวเกี่ยวกับกิจกรรมครั้งนี้

      "เอาล่ะค่ะนักเรียนในวันนี้จะเป็นวันแรกในการทำกิจกรรมของเรา  คุณครูจะแจกกุญแจห้องพักไปคนละดอก  ซึ่งคู่ของนักเรียนจะรออยู่แล้วในห้องห้องนั้นขอให้นักเรียนโชคดีน่ะค่ะ  และมีอีกอย่างในกิจกรรมครั้งนี้จะมีเกมส์แบ่งเป็นสามเกมส์คือหนึ่งเมส์ใบ้ใบ้ เกมส์นี้คุณครูจะซ้อนคำใบ้เอาไว้ให้นักเรียนหาของสำคัญ  สองเกมส์ล่าหาอาวุธในเกมส์นี้มีเพียงของชิ้นเดียวให้นักเรียนแย่งชิงมาให้ได้ ซึ่งคุณครูจะซ้อนมันไว้ในเขาวงกต  ส่วนเกมส์สุดท้ายชื่อว่าทารักทาโร่เป็นเกมส์ที่แข่งกันกินทาโร่ใครชนะจะได้ไอโฟน8 ไปหนึ่งเครื่อง และตอน5โมงเย็นของให้นักเรียนลงมารวมตัวข้างล่างด้วยน่ะค่ะ งั้นหลังจากนี้ขอให้โชคดีค่ะ"  คุณครูพูดจบก็เดินหายไปก่อนที่ทุกคนจะค่อยๆแยกย้ายกันขึ้นไปบนห้องพัก ส่วนฉันก็ยังนั่งงงกับตัวเองอยูเลย

     "มิเลอร์แกพักห้องไหนอ่ะ"  การ์ตูนสาวสวยที่สุดในห้อง เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง คนอะไรทั้งสวยทั้งน่ารักแถมยังฉลาดและใจดีอีกอิจฉาจริงๆ

     "เอ่อ ห้อง201แล้วการ์ตูนอ่ะ" 

     "เราพักห้อง306คนล่ะชั้นเลย  งั้นไว้เจอกันน่ะเราไปก่อน"  เธอพูดพร้อมส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินหายไป ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม  ไหนๆก็มาแล้วสู้ให้ถึงที่สุด

กึก...กึก...

   นั้นคือเสียงรองเท้าฉันเองตอนนี้บรรยากาศเงียบสงบ เพราะตอนนี้เพื่อนคงจะเพลียและหลับกันไปหมดแล้ว  ชั้นสองเวลาไม่มีเสียงผู้คนแบบนี้หน้ากลัวจังเลย

แอ๊ดดดดดดดด

   ฉันค่อยเปิดประตูเข้าไป และพบว่ามันว่างเปล่า  ไหนคุณครูบอกว่าพวกเค้ารอยู่ที่ห้องแล้วทำไมห้องฉันถึงไม่มีใครอยู่สักคน  ในห้องตอนนี้มีมืดมากฉันพยายามเปิดไฟแต่มันเปิดไม่ได้  ฉันก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไรที่นี้ไม่ใช่โรงแรมที่ต้องใช่คีร์การ์ดนี้แล้วทำไมไฟถึงเปิดไม่ติด

     "อะ..เอ่อ  มีใรอยู่ไหมค่ะ"  ไร้เสียงตอบรับ  "มีใครอยู่รึเปล่า"  ครั้งนี้ก็ไม่มีเสียงตอบรับอีกเช่นเคย ฉันพยายามหรี่ตาเพื่องแข่งกับความมืดภายในห้อง  ฉันเดินตรงไปที่โซฟาเพื่อจะได้ไม่ระเวงกว่าการยืน  ฉันค่อยๆนั่งลงช้า

ฟึบ...

   เมื่อฉันนั่งลงพบว่าที่ที่ฉันนั่งทับอยู่มันไม่ค่อยเหมือนโซฟาสักเท่าไหร่  เหมือนกับฉันกำลังนั่งทับบนตักใครบางคน  แต่จะเป็นไปได้ไงในเมื่อห้องนี้ไม่มีใครอยู่จะกระทั่ง

   ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นมันทำให้ฉันได้รู้ว่าฉันกำลังนั่งบนตักคนอยู่จริง  และเหตุการณ์นี้ทำให้ตกใจเสียการทรงตัวเซ ไปทับคนๆนั้นทำให้ทำให้ฉันกับเค้าจูบกัน  นั้นเป็นจูบแรกของฉันที่เกิดจากการไม่ได้ตั้งใจ  สายตาเราต่างจับจองมองซึ่งกันและกันจนกระทั่งมีเสียงใครบางคนดังขึ้น ทำให้เราต้องพลักออกจากกัน

     "คุณอควากับนักเรียนคู่ของพวกเรา ทำไมถึงอยู่ในสภาพนั้นล่ะครับ"  ใบหน้าเรียวรูปไข่ตัดกับดั้งตั้งตรงเป็นสันเค้าหล่อมาก หล่อเกินคำบรรยาย

     "ใช่"  อีกคนที่ดูหล่อเกินคำบรรยายเช่นกันก็กล่าวขึ้นมา

     "ปล่าวไม่มีอะไร"

     "อ่ะ ไม่มีอะไรได้ไงทำไมหน้าน้องเค้าถึงได้แดงสะขนาดนั้น"  คนแรกที่ทักฉันพูดขึ้นพร้อมทำสีหน้าล้อเลียน

     "อะ..เอ่อไม่มีอะไรจริงๆค่ะ   เอ่อสวัสดีค่ะฉันชื่อมิเลอร์ค่ะ" 

     "ชื่อมิเลอร์หรอ ชื่อแปลกดีน่ะสวัสดีฉันแคนดี่ ส่วนคนที่เธอทับเมื่อกี้ชื่ออควา และหนุ่มหล่อที่ยืนข้างฉันชื่อลีฟฟีต"  เค้าแนะนำทุกคนจนครบถึงแม้ว่าคนที่ชื่ออควาจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ก็ตามแต่เหมือนคนที่ชื่อแคนดี่จะไม่ค่อยสนใจอะไรด้วยซํ้า

     "ยินดีที่ได้รู้จักน่ะค่ะคณแคนดี่ คุณลีฟฟีต แล้วก็คุณอควา"  ฉันส่งยิ้มให้พวกเค้าตามมารยาท

     "ไม่ต้องเรียกว่าคุณหรอกพวกเราอายุก็เท่าๆกันเรียกชื่อเชยๆก็ได้"  ลีฟฟีตพูดแทรกขึ้น

     "ค่ะ"