Fate of love

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ฉันนั่งก้มหน้าร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะถูกผู้ชายบอกเลิกด้วยเหตุผลที่ว่าซุ่มซ่าม ห๊ะ! นี้มันเหตุผลบ้าบอที่สุดแต่มันก็เจ็บอยู่นะ ก็รักแรกนี่นา TT^TT ฉันนั่งร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายถึงคนในร้านมองฉันก็ไม่อายหรอกลองมาโดนบอกเลิกดูสิแล้วจะรู้ว่าเสียใจแค่ไหน
ฉันนั่งร้องไห้อยู่นานอยู่ดีๆก็มีใครไม่รู้ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้แล้วพูดว่า
   'เลิกร้องไห้ได้แล้วยัยบ้า'
   'ก็ลองมาโดนบอกเลิกดูไหมล่ะ หึยยย! ฉันเกลียดผู้ชาย!'
   '-0-ใจเย็นก่อนไหม'
   'นายรู้ไหมฉันทุ่มเททุกอย่างให้คนอย่างมันไปได้ยังไง ผู้ชายเห็นแก่ตัว(#*&&(*)_^##&**)(*_)' #บ่นยาว
ฉันบ่นยาวก้มหน้าก้มตาร้องไห้ถึงจะเสียใจแต่ก็แค้นฉันอยากระบายอารมณ์และความในใจที่มีให้ใครสักคนฟังแล้วคนๆนั้นก็โผล่มาฉันเลยบ่นและด่ายาวให้คนๆนั้นฟัง แต่ก็รู้สึกดีแหะที่มีคนนั่งฟังความในใจแถมเค้าให้ผ้าเช็ดหน้าด้วย ใจดีจังเลยนะ....ที่ยื่นมือมาช่วยและรับฟังฉันเนี่ย
   'นี่ๆเธอเลิกพูดได้แล้วมั้งเรื่องมันก็ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันพ้นๆไปเถอะ เสียผู้ชายเลวๆไปสักคนจะเสียดายไปทำไม'
   '..........'ฉันนั่งเงียบฟังที่เค้าพูด
   'แทนที่จะมานั่งร้องไห้ ทำไมไม่เอาเวลาไปทำอย่างอื่นฉันว่าเธอเป็นคนน่ารักอยู่นะ อีก2 3วันก็หาแฟนใหม่ได้แล้ว'
   นั้นสิจะมาร้องไห้ทำไมว่ะ -.- คนๆนี้พูดถูกแหะ ความคิดดีๆ
   'ร้องไห้ให้พอแล้วกัน ฉันต้องไปแล้ว'
เอ้า!ไออ้ายร้องไห้จนหน้าทุเรศอย่างนี้ น้ำมูกก็ไหลเต็มไปหมดเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้เพราะมันอัปรีย์เกินไป T0T ฉันพลาดแล้วค่ะ ท่านพูดอ่าน ยังไม่ทันได้ขอบคุณที่เค้ารับฟังและก็ผ้าเช็ดหน้านี้ด้วย เค้าไปแล้วๆๆ! เฮ้อ~ เซ็ง! 
   'อ้าวกลับมาแล้วเหรออ้าย มากินข้าวมา'
   'ไม่ล่ะค่ะแม่ ขอบคุณ'
ฉันเดินกลับมาบ้านอย่างโซเซและหมดแรง ล้มตัวลงนอนบนเตียงรู้สึกเหนื่อยล้าไม่อยากคิดหรือจะทำอะไรทั้งนั้นแต่ถึงอย่างนั้นฉันกลับรู้สึกเจอเรื่องดีๆอย่างบอกไม่ถูกผู้ชายคนั้นเค้าเป็นใครกันนะฉันต้องรู้ให้ได้เลย...