รักข้ามภพ ( ยัยเจ้าหญิงปีศาจกับเด็กซ่าวัยซน )

 " นี่เธอว่าสตาฟลี่น่ารักไหมอ่ะ " มิรุถามฉัน
 " อืมใช่สิเธอดูน่ารักมากเลยล่ะดวงตาสีแดงสดนั่นมองเท่าไหร่ก็ดูเคลิ้มมากเลย " มิรุเงียบไปหลังจากที่ได้ยินคำชมสตาฟลี่ที่ออกจากปากฉัน
 " เธอก็อย่างงี้แหละนะไม่รู้จักโตเลยมนุษย์น่ะซับซ้อนกว่าที่เราคิดทางที่ดีอย่าตีสนิทให้มาก " มิรุพูดพลาสงมองเข้ามาในดวงตาฉันอย่างกับฉันเป็นตัวอะไรสักอย่าง
 " ระแวงไปไหมมิรุ " ฉันว่ามิรุอย่างขำๆ 
 " เธออ่อนแอนะไทน์อ่อนแอมากเธอไม่รู้เรื่องของมนุษย์ดีพอก็อย่ามาพูดเลยดีกว่าฉันไม่อยากให้เธอต้องเสียใจทางที่ดีอยู่ห่างมนุษย์ที่ชื่อสตาฟลี่นั่นจะดีกว่าฉันรู้เรื่องมนุษย์มามากกว่าเธอนะไทน์ " มิรุพูดอย่าง้บื่อๆฉันไม่เคยมิรุเป็นแบบนี้มาก่อนเธอมักจะอธิบายเรื่องต่างๆในฟังแต่ครั้งนี้ไม่ใช่เธอเปลี่ยนไปจริงๆ มิรุลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องนอนทิ้งฉันไว้กับความงวยงงที่เธอเป็นผู้ก่อให้ฉันไม่ได้อ่อนแอสักนิดแต่ทำไมมิรุถึงพูดถึงขนาดนั้น ฉันนั่งร้องไห้นานเหลือเกินไม่รู้เพราะอะไรทั้งที่เมื่อก่อนฉันไม่เคยเป็นเเบบนี้เลย
 " นี่ไทน์เธอยังไม่เข้านอนอีกหรอ " มิรุเดินออกมา
 " อืม " ฉันพยายามสะกดเสียงไม่ให้สั่นมาก
 " ร้องไห้ทำไมหรือเป็นเพราะฉัน นี่ไทน์ปีศาจไม่ควรมีนำ้ตาเราไม่ใช่มนุษย์นะเเล้วเราก็โตมากเเล้วอย่าใช้นำ้ตาเพื่อแก้ไขปัญหา
 " ทำไม ทำไมมิรุ ทำไมทุกคนถึงว่าฉันอ่อนแอ ทั้งที่ฉันก็พยายามฝึกฝนทุกวันๆ ทำไม " มิรุมองฉันอย่างตะลึงไม่ใช่คำพูดแต่เป็นดวงตาสีซีเปียของฉันที่มีเลือดไหลออกมา พร้อมกับแสงสีนำ้เงินที่ออกมาจากตัวฉัน
 " ไทน์เธอเป็นอะไร " มิรุร้องขึ้นอย่างหวาดๆเธอมองหน้าฉันอย่างตะลึงพร้อมกับความกลัวที่เธอเเสดงออกมาทางสีหน้า
 " ใครที่ว่าฉันอ่อนแอใครที่ว่าฉันไม่ได้เรื่อง " นี่มันเสียงฉันแต่มันไม่ใช่ฉัน ฉันรู็สึกปวดหัวมากๆราวกับมันจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ
 " ไทน์เธอคือ " มิรุร้องออกมาเสียงสั่น
 " มิรุฉันช่วยฉันด้วยฉัน " ฉันรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดหายใจไม่ออกฉันดิ้นทุรนทุรายอยู่ตรงพื้น
 " ไทน์ๆ " มิรุเรียกฉันให้ตื่นขึ้นมา
 " ฉันหายปวดหัวเเล้วเย้ "
 " อย่าโกรธอย่าอ่อนแอนะไม่งั้นเธอจากหายไปเชื่อฉัน "
 " นี่ฉันอ่อนแอมากเลยหรอ " ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ