สะใภ้รับจ้าง

     ที่ร้านอาหาร....
"แม่ ภัทรอ่ะกำลังจะกลับแล้วนะ นี้ภัทรนะซื้อของฝากมาเต็มเลย งั้นเดี๋ยวเจอกันนะจ๊ะแม่รักแม่ที่สุดเลย" ณภัทรวางสาย แล้วมาคุยกับป้าแผ้ว
"อืมป้า มาคิดๆดูแล้วก็สงสารคุณพีเค้าเหมือนกันนะจ๊ะป้า ป่านนี้คงนั่งน้ำตาร่วง เลิกเจ้าชู้แน่ๆเลย"
"ฮื้อ สงสาร สงสาร ก็ถ้าหากว่าสงสารเนี๊ยทำไมไม่ตกร่องปล่องชิ้นไปกับเค้าฮะ จะได้เลิกเป็น 18 มงกุฎซะที"
"แหม ป้าก็รู้หนิว่าภัทรอ่ะ ไม่อยากมีความรักอ่ะ"
"ภัทร ป้าจะบอกให้นะ ยังไงก็ต้องคิดเรื่องคู่ครองไว้มั้ง อีกหน่อยถ้าหากว่าไม่มีป้าแล้วจะทำยังไง อีกหน่อยก็ต้องอยู่คนเดียวนะ"
"ป้าพูดอะไร ป้านะเราร่วมหัวจมท้ายมาด้วยกันนะแล้วป้าเองก็เป็นคนชวนฉันเข้าวงการนี้ อย่านะๆอย่ามาล้อเล่นให้ใจเสียนะไม่เอาด้วยนะ" ณภัทรหน้าบึ้งทันที
"นี้ ไม่ได้ล้อเล่นนะ ป้าพูดจริงๆ"
"แต่ว่าภัทร..."
"อืมม ป้าเข้าใจๆ ว่าภัทรเองอ่ะยังจะต้องช่วยแม่ช่วยน้อง แต่ว่าสัญญากับป้านะ ว่าถ้าหมดภาระแล้ววางมือทันทีนะ"
"สัญญาป้าวางมือแน่นอน ภัทรเองก็ไม่อยากเป็น 18 มงกุฎแล้ว"
"เอาหล่ะถึงเวลาที่เราจะต้องแยกทางกันแล้ว เข้มแข็งจำคำป้าไว้" ป้าแผ้วพูดให้กำลังใจก่อนแยกย้ายกัน
     ที่บริษัทไวทย์
"จ๊ะเอ๋" เสียงทักทายอันแหลมคมบาดขั้วหัวใจของกุลยาน้องเมียตัวแสบของไวทย์
"โอ๊ เล่นอะไรเป็นเด็กน่ากุล"
"พี่ไวทย์ดุกุลอีกแล้วน๊า"
"ก็เล่นอะไรเป็นเด็กๆหนิ"
"ก็พี่ไวทย์ วันวันเอาแต่ทำงาน ไม่มีใครทำให้พี่ยิ้มได้ซักคน"
"เอาล่ะๆ แวะมาหาพี่มีธุระอะไร"
"กุลมาชวนพี่ไวทย์ไปดูหนัง ไปดูหนังกับกุลนะคะ"
"เอ่อ เย็นนี้พี่มีนัดแล้ว"
"นัด นัดกับใครคะ!"
"พีระ มีปํญหาต้องคุยกัน"
"เรื่องผู้หญิงหรอคะ แต่คุณพีเค้าแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอคะ"
"อือ ก็เรื่องนั้นแหละ ไม่ดูตาม้าตาเรือ โดนพวก 18 มงกุฎลอกคราบไปเป็นแสนแสนเลยหล่ะ"
"18 มงกุฎลอกคราบ คุณพีที่ว่าแน่นี้หรอคะ กุลอยากรู้จังเลยค่ะว่าคุณพี เสียรู้ให้กับใคร" กุลยาแววตาเป็นประกาย
     ณภัทรนั่งแท็กซี่กลับมาถึงบ้าน........ปิ๊งป่อง ณภัทรกดออดแล้วไปหลบหลังประตูบานใหญ่ ปรียาน้องสาวของณภัทรเดินออกมาเปิดประตูหันซ้ายขวาไม่เจอใคร
"จ๊ะเอ๋!!!" ณภัทรแกล้งน้องสาว
"เอ้ย พี่ภัทร!! กลับมาแล้วหรอ"
"อ้าว ก็กลับมาแล้วสิไม่งั้นจะมายืนอยู่ตรงนี้หรอจ๊ะ" 
"ดีใจจังเลย" ปรียายิ้มแก้มปริ
"ขวัญอ่อนจังเลยนะน้องสาววว" ณภัทรหยิกแก้มปรียาเบาๆ
"นี่ มีของมาฝากด้วยนะ"
"จริงหรอ"
"โน่นกระเป๋าหนักๆสองใบหิ้วไปเลย"
"พี่ภัทรอ่ะ"
"ล้อเล่นๆ" สองพี่น้องหยอกล้อกันเดินเข้าบ้าน
"ยัยภัทร" เสียงของแม่ร้องเรียกณภัทร
"แม่จ๋า คิดถึงแม่ที่สุดเลย แม่เป็นไงบ้าง"
"แม่ก็คิดถึงสุดๆเลยหละ แล้วกลับมาคราวเนี๊ยอยู่ได้นานแค่ไหนล่ะ"
"คงอยู่ได้อีกซักพักแหละจ่ะ คือ เจ้านายภัทรอยากให้ภัทรกลับมาช่วยงานที่บริษัทอ่ะ"
"ดีแล้วหละลูก แม่ก็อยากให้ภัทรกับมาทำงานที่นี่เหมือนกัน แม่บอกตามตรงนะ ไอ้งานเซลล์ที่ภัทรทำอยู่รายได้มันก็ดีนะ แต่แม่ไม่อยากให้ภัทรไปตะลอนๆต่างจังหวัดมันอันตราย แม่ดูข่าวทุกวันเลยนะเดี๋ยวเนี้ยมิจฉาชีพมันเยอะมากเลยนะลูก"
"จะแม่ ว่าแต่แม่เถอะ สุขภาพเป็นงัยบ้าง ดีขึ้นยัง" ณภัทรเปลี่ยนเรื่อง
"ก็พี่ภัทรส่งเงินมาให้หาหมอประจำแบบนี้ จะไม่ดีขึ้นได้ไง" ปรียาแทรกเข้ามา
"ดีขึ้นแล้ว" แม่ตอบ
"งั้น ภัทรขอกกอดอีกทีนะจ๊ะ" ทั้งสามแม่ลูกสวมกอดกันอย่างอบอุ่น อบอวลไปด้วยความรัก ความคิดถึง
 
     ไวทย์คุยอยู่กับพีระ
"อะไรนะ แกจะไม่แจ้งความงั้นหรอ"
"นี่มันกะเอาไว้ตั้งตัวเชียวนะคะ" กุลยาแทรกขึ้นมา
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ สุหน่ะ เค้าเอาสินสอดไปก็จริง แต่ทองหมั้น แก้วแหวนเงินทอง แหวนประจำตระกูลฉันเค้าไม่แตะต้องเลยนะ" พีระแก้ตัวให้สุมิตรา
"เค้าก็กลัวว่าจะแกะรอยตามจับได้น่ะสิ"
"ไม่จริง ถึงแม้คุณสุ จะเป็นผู้หญิงที่ต้มตุ๋นหลอกลวง แต่ ไอ้ไวทย์แกรู้มั๊ย คุณสุ คุณสุเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้ฉันรักอ่ะ ฮืออออๆๆๆๆๆ T__T" พีระร้องไห้หนัก
"ตกลงแกจะแจ้งความจริงๆหรอ" ไวทย์ถามซ้ำ
"จริงสิวะ" พีระย้ำ
"แต่ยัยนั่นมันเป็น 18 มงกุฎเลยนะ"
"ความจริงฉันอยากจะเจอเธออีกครั้งนึงด้วยซ้ำไป แล้วถามเธอว่า เธอเคยรักฉันบ้างไหม ฮือออ T__T"
"แกนี่ันบ้าไปแล้วนะ"
"ฉันไม่ได้บ้า แกอาจมองว่าฉันโง่ แต่ถ้าแกรู้จักผู้หญิงอย่างคุณสุแกก็อาจจะเป็นอย่างฉันก็ได้"
"ไม่มีวันคนอย่างฉันไม่มีวันไปหลงรักมิจฉาชีพเป็นอันขาด" ไวทย์เสียงแข็ง
 
เช้าวันรุ่งขึ้น
 
     ณภัทรไปสมัครงานที่คาราโอเกะแห่งงหนึ่ง ก็เจอเจ้าของคราโอเกะซักประวัติ
"แล้วรูปถ่ายอ่ะ" เจ้าของคาราโอเกะถาม
"เอ่อ หนูลืมค่ะ" ณภัทรแก้ตัว
"แล้วสำเนาบัตรประชาชนหละมีม่ะ"
"สำ เนา บัตร หรอคะ คือว่า กระเป๋าตังค์หนูโดนขโมยอ่ะค่ะ ไม่เหลือเลยทั้งบัตรทั้งสตางค์ ไม่เหลืออะไรเลย"
"แล้วเคยทำงานที่ไหนมาก่อนรึเปล่า"
"ก็ เคยสองสามที่ค่ะ"
"แล้วทำไม่ถึงออกหละ"
"ความเห็นมันไม่ตรงกันค่ะ เค้าหาว่าหนูไปแย่งแขกเค้า ก็เลยมีเรื่องกันนิดหน่อยน่ะค่ะ"
"ดูหน้าตากับหุ่นแล้วเนี๊ยนะ แขกก็หน้าจะติดหล่ะ ที่ถามนี้ไม่ใช่อะไรนะเดี๋ยวนี้มิจฉาชีพมันเยอะ ชอบเข้ามาแอบอ้างทำงานแต่พอเจอแขกกระเป๋าหนักเข้าหน่อย ก็หลอกเอาเงินเค้าแล้วก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย"
"จริงหรอคะ แย่เนาะ"
"งั้นเอาเป็นว่าคืนนี้เริ่มงานเลยละกันนะ"
"ขอบคุณมากนะคะ งั้นหนูไปเตรียมตัวเลยนะคะ" ณภัทรยิ้มกริ่ม
     
     ที่บริษัทไวทย์ สากับไวทย์กำลังคุยกับลูกค้าคนสำคัญอยู่เมื่อลูกค้ากลับแล้วสองพี่น้องจึงคุยกัน
"ดูท่าทางลูกค้ารายนี้เค้าจะชอบพี่ไวทย์เอามากๆเลยนะคะ ว่าแต่คืนนี้เค้าชวนไปไหนหรอคะ"
"คาราโอเกะ" ไวทย์ตอบด้วยสีหน้าอิดโรย
"ฮึ หรอคะ"
"นี่พี่ว่าจะหาทางเบี้ยวอยู่"
"อ้าว พี่ไวทย์คะ แต่เค้าเป็นลูกค้าพิเศษของเรานะคะ ถ้าเกิดพี่ไใทย์ปฏิเสธเค้าเนี้ยต่อไปเราจะแย่นะคะ"
"แต่ต้องไปร้องคาราโอเกะเนี้ยนะ"
"เอาเถอค่ะ มันก็ไม่ได้ไร้สาระอะไรหรอกนะคะเผื่อพี่จะพบอะไรดีๆที่นั่นก็ได้นะคะ"
"ที่แบบนั้นเนี้ยนะมีอะไรดีๆ"
 
     คืนนั้น ที่คาราโอเกะ ลูกค้าของไวทย์กำลังร้องเพลงสนุกสนาน ส่วนไวทย์นั่งหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ข้างๆ ไม่นานก็มีสาวๆเดินเข้ามารับแขก หนึ่งในนั้นมีณภัทรที่เพิ่งจะมาทำงานวันนี้วันแรก เธอเดินมาหาไวทย์
"สวัสดีค่าาา" ณภัทรยกมือไหว้ไวทย์ ไวทย์หันมามองแวบเดียวแล้วก็หลบหน้าไปทางอื่น
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ เอ่อ ทะเลาะกับแฟนมาหรอ" ณภัทรถามเมื่อเห็นหน้าตาบึ้งๆ
"เปล่า" ไวทย์ตอบแบบไม่อยากพูดด้วย
"เปล่า แล้วทำไมคิ้วมันชนกันหล่ะคะ" ณภัทรแซว
"นี่ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอนะ อย่ามาลามปามได้ม่ะ" ไวทย์ชักโมโห
"ก็ไม่คิดว่าเป็นเพื่อนเล่นหรอกค่ะ คิดเสมอว่าเป็นผู้อุปถัมภ์ อยากดื่มอะไรหรอคะ เดี๋ยวจิ๊บชงให้" ณภัทรบอกอย่างฉะฉาน "ชื่อ จิ๊บ นะคะ"
"เออ ขอบใจมากฉันไม่ดื่มหรอก"
"รังเกียจผู้หญิงอย่างจิ๊บหรอคะ"
"เปล่า"
"เปล่า แต่หน้ามันบอกว่าใช่" ณภัทรเย้า
"เออ งั้นเอางี้ เธอก็นั่งดื่มของเธอไป ส่วนฉันก็นั่งของฉันอยู่ตรงนี้ พอถึงเวลาฉันก็จ่ายเธอเหมือนเดิมแหละ" ไวทย์ยื่นข้อเสนอ ณภัทรนิ่งไม่ตอบ
"หรือว่าอยากได้เงิน เดี๋ยวฉันจ่ายตอนนี้เลยดีมั๊ย" ไวทย์หยิบเงินสดออกมา ทำให้ณภัทรยิ่งฉุน ลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วพึมพำกับตัวเอง
"คนอะไร ไม่เห็นหัวคนอื่น ดูถูกผู้หญิง อย่างนี้มันต้องสั่งสอนให้เข็ด" ณภัทรคิดอะไรดีๆออก
 
     เช้าวันต่อมาไวทย์ก็มาปรับทุกข์กับพีระเรื่องเมื่อคืนว่าโดนยัยจิ๊บมอมเหล้าแล้วรูดทรัพย์ไปซะหมดเลย แต่ยังไม่ทันไรก็ถูกกุลยาเข้ามาขัดจังหวะชวนไวทย์ไปงานด้วย ไวทย์ไม่มีทางเลือกจึงต้องจำใจยอมไปด้วย
     ฟากณภัทรเช้านี้ก็ออกหางานทำแต่ไปที่ไหนก็ไม่มีใครรับ จึงบ่นกับตัวเอง
"นี่ขนาดมีปริญญาพ่วงท้ายยังหางานทำไม่ได้เลย เงินเดือนก็ให้กะจิ๊ดริดแล้วอย่างนี้จะรอดมั๊ยนี้" เดินบ่นมาถึงหน้าบ้านหมอดูท่านนึง
"รอดสิหนู" หมอดูบอกพร้อมชี้เข้าไปในบ้าน
"หึ น้าวิธีเนี๊ยใช้กับฉันไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าฉันน่ะเคยทำมาก่อน" ณภัทรเอ่ย
"ฮะ นี่หนูเป็นหมอดูเหมือนกันหรอ แต่ท่าทางไม่น่าให้น๊า" หมอดูบอก
"คือน้า เป็นหมอดูจริงๆน่ะหรอ" ณภัทรสงสัย
"อ้าวก็จริงน่ะสิ นี้เรียนมาเลยนะ มีใบประกาศติดให้ดูเลย หรือคิดว่าน้าเป็นพวกตุ้มตุ๋นหลอกลวง" หมอดูบอก ณภัทรจึงเริ่มเชื่อ
"อ๋อ เปล้าจ้า" ณภัทรยิ้มแล้วจะเดินหนี หมอดูรั้งไว้
"เดี๋ยวก่อนสิหนู ไหนๆก็ผ่านมาแล้วดูดวงกับน้าหน่อยนะ เนี้ยตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครผ่านมาเลย นะนะนะ" หมอดูเรียกร้อง
"เอ่อ คือฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้น่ะจะ" ณภัทรปฏิเสธ
"งั้น น้าดูให้ฟรีสามข้อแรก ถ้าแม่นดูต่อ ถ้าไม่แม่นไม่เก็บตังค์เลยก็ได้ นะนะนะ ยังไม่ได้ดูให้ใครเลย" หมอดูกล่าว
"หรอจ้ะ"
     สักพักณภัทรขอมาร้องเรียกลูกค้าให้แม่หมอได้เยอะแยะมากมาย พอแม่หมอดูเสร็จคิดจะแบ่งส่วนแบ่งให้ณภัทร แต่เธอปฏิเสธ
"เอ้า นี่หนู น้าแบ่งส่วนแบ่งให้"
"โอ้ย ไม่เป็นรัยหรอกจ่ะน้า"
"จะดีหรอ นี่ถ้าไม่ได้หนูนะน้าคงไม่ได้เงินเยอะอย่างนี้"
""
""
""