สะใภ้รับจ้าง

          ณ คาเฟ่ มีเสียงดีเจหนุ่ม

"สวัสดีคร๊าบบบ สวัสดีคร๊าบบบ สวัสดีครับ สวัสดีแขกผู้มีเกียรติทุกๆท่านเลยนะครับ วันนี้ก็พบกับพวกเราเช่นเคยนะครับ ตลกคณะ จะมาง่าง นะครับ" ตึ้งโป๊ะ!

"พบกันแล้วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา พบกับนักร้องประจำวงเราเลยดีกว่า ขอเสียงปรบมือต้อนรับคุณ สายันห์ สัญญา เลยดีกว่า"

"สายานนนขอกราบบบสวัสดีคร๊าาบบบ"

ทันใดนั้นเสียแก่ๆคนหนึ่งส่งเสียงขึ้นไป "เฮ้ย! อยู่นิ่งๆนะ"

"ทำไมครับ"

เสี่ยคนนั้นโยนขวดขึ้นไปบนเวที ปิ๊ววววววว ปัง! โครม! พร้อมส่งเสียงด่า "ไปเลย!ลงไปให้หมดเลย ไม่ขำ ไม่ตลกเลย ไปไปไปเลยนั่งดูตั้งนานแล้ว"

ดีเจตอบกลับอย่างกวนประสาท "เสียจะให้ผมไปไหนครับ" 

          ทันใดนั้นมีเสียงผู้หญิงแก่ๆดังแทรกขึ้นมา "อ๊ะๆอ๊ายย เสี่ยขา อื้อ อย่างเงี๊ย เด็กก็กลัวขี้หดตดหายเลยสิคะ นะค๊าา"

"ก็ขี้มันไม่ใช่ขี้อั๊ว ไม่เกี่ยวกันหนะ"

"อ๊ะ!ใจเย็นๆสิคะเสี่ยขาาา"

"อั๊วเนี๊ยนะบินตรงจากฮ่องกงมานี้เนี๊ยนะไม่ได้จะมาดูไอ้ตลกพวกนี้ อั๊วจะมาดูอาลิลลี่ของอั๊ว!น๊า"

"เอ๊าะ ก็เผอิญตอนเนี๊ย ยังไม่ถึงคิวโชว์ของลิลลี่นะคะ แป๊บเดียว เดี๋ยวได้ดูเเน่ๆเลยค่ะ"

"หึหึ ยังไม่ถึงหรอ" เสี่ยแก่หยิบเงินสดออกมาก้อนหนึ่ง

"ห๊าาาา" ป้าแผ้วตาโตขึ้นทันที "ลัดคิวได้เลยค๊าาา"

ที่บนเวที หญิงสาวหน้าตาสวยกำลังร้องเพลงอยู่บนเวที แล้วมีป้าแผ้วยืนมองอยู่ ภาพนั้นย้อนกลับที่ห้างแห่งหนึ่ง ในร้านอาหาร ป้าแผ้วกำลังต้มตุ๋นหญิงวัยทองคนหนึ่งอยู่

"ที่ตรงเนี๊ย ความจริงไม่อยากจะเอามาจำนองเลยนะคะ ทุกอย่างเนี้ยดีหมดเลยค่ะ ทางด้านหน้านี้ติดน้ำนะคะ ทางด้านหลังติดภูเขาค่ะ ท่านทวดหนะ สั่งเอาไว้นักหนาเลยนะคะ ว่าไม่ให้ตกไปอยู่ในมือใครเด็ดขาด"

"อืม"

"แต่ว่าจะทำไงได้หล่ะคะ ลูกสาวไม่สบาย แล้วไอ้โรคที่เป็นเนี้ย รักษายังไงๆก็ไม่หายค่ะ ใช้เงินทองเท่าไหร่ก็ไม่พอจนแทบจะหมดเนื้อหมดตัวแล้วนะคะ"

"ฉันก็เห็นใจคุณนายนะคะ ฉันก็มีลูกสาวเป็นโรคเดียวกับที่ลูกสาวคุณนายเป็นเหมือนกัน"

ป้าแผ้วถึงกับตาโตเพราะตกใจ

"ตกลงที่ดินตรงนี้ ดิฉันจะรับไว้ จำนองไว้นะคะ"

"โอ๊ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ"

"เดี๋ยวดิฉันจะเซ้นเช็คให้นะคะ"

"ค่ะ" ป้าแผ้วตาโตวาวขึ้นทันที

"จริงๆหรอคะ ผู้จัดการจะให้ดิฉันยืมเงินหรอคะ" เสียงของหญิงสาวโต๊ะข้างๆป้าแผ้วคนหนึ่งคุยกับผู้จัดการอยู่ ผู้หญิงคนนี้คือ ณภัทร หญิงสาวที่กำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน 

"ถ้าหนูอยากได้เงิน คืนนี้เราน่าจะไปหาที่นอนคุยกันนะจ๊ะ"ผู้จัดการพูดพร้อมกับใช้มือลวนลามณภัทร 

"อะไรนะคะ" ณภัทรสะบัดมือทิ้ง

"ก็ไปนอนกันไง" ผู้จัดการพูดจาหยาบคายกับณภัทร

"เลวที่สุด!" ณภัทรด่าพร้อมแถมกำปั้นให้อีกหนึ่งหมัด ผู้จัดการถึงกับเซ

          โดยทั้งหมดนี้ได้อยู่ในสายตาของป้าแผ้ว ที่สนใจในตัวของณภัทรที่ทั้งสาว สวย ฉลาด เอาตัวรอดเก่ง จึงคิดที่จะชวนมาอยู่ในวงการด้วยจึงเดินตามเธอออกไป 

"หนู หนู" ณภัทรจะเดินหนี

"หนูนั้นแหละ!" ณภัทรหันกลับมาทำหน้างง

"นี้ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับหนูหน่อย"

"เอ่อออ แต่หนูไม่รู้จักป้า"

"โอ๊ย รู้จักหรือไม่รู้จักไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ป้ารู้นะว่าหนูหนะกำลังมีเรื่องเดือดร้อน นี่ ป้านี้ชอบนะเห็นตัวเล็กๆอย่างเนี๊ย หมัดหนักน่าดูเลย"

"นี่ป้าแอบตามฉันมาหรอ"

"อื้อ นี้เชื่อป้าเถอะนะว่าสมัยนี้มันอย่างงี้ทั้งนั้นหนะแหละ ป้าใหญ่มันก็จะกินปลาเล็ก ใครที่แข็งแรงกว่าฉลาดกว่าเท่านั้นถึงจะอยู่ได้ ถ้าเผื่อเรานั่งอ่อนแออยู่ แล้วหวังจะให้คนเขามาเอ็นดูเนี้ยนะ ตัวเรานั้นแหละเอ็นมันจะขาด"

"แหม แล้วป้าพูดเหมือนกับว่ามีทางจะช่วยฉันงั้นแหละ"

ป้าแผ้วยิ้มอย่างมีเลศนัย "ใช่ แล้วอย่างหนูเนี๊ยนะ ป้าคิดว่วาป้าช่วยได้แน่ๆเลยหละ"

"ดะ ดะ ดะเดี๋ยว นี่ถ้าจะชวนไปขายตัวนะป้านะไปไกลๆเลยนะ ฉันไม่เอาหรอกนะ"

"เฮ้ย!! ม่ะม่ะม่ะม่ะไม่ ไม่ใช่ขายตัว ป้าสาบาน"

"แล้วถ้าไม่ให้ไปขายตัวจะให้ไปทำอะไรหล่ะ"

          ป้าแผ้วยิ้มกริ่ม ภาพหวนคืนมาที่เวทีคาเฟ่ที่หญิงสาวที่ชื่อลิลลี่กำลังร้องเพลงอยู่ นั้นคือณภัทรที่เธอตกลงทำงานเป็น 18 มงกุฎกับป้าแผ้ว แล้วก็กำลังใช้มารยาอ่อยพวกเสี่ยแก่ๆเพื่อล่อเอาเงินมาให้ได้มากที่สุด โดยมีเสียมาตกหลุมมพรางอย่างเยอะแยะมากมาย แล้วบางคนก็ชวนเธอไปอยู่ด้วย แล้วก็มาเกาะแกะเธอ เธอจึงหลอกเอาเงินได้อีกนับไม่ถ้วน เมื่อลงจากเวทีแล้วเธอรีบไปที่ห้องแต่งตัว รอป้าแผ้ว

"ป้า! ตกใจหมดเลย" ป้าแผ้วเขามาถามไถ่

"เป็นงัยเรียบร้อยมั๊ย"

"เรียบร้อยสิป้า นี้แค่ทำครั้งแรกนะจ๊ะ" ณภัทรตอบพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ :D "

"เอ้า! ได้แล้วก็หนีเลยสิ" ป้าแผ้วบอกณภัทรพร้อมจับมือกันวิ่งหนีสุดฤทธิ์ (นี่คือจุดเริ่มต้นของการอยู่ในวงการ 18 มงกุฎของณภัทร)

.

วันต่อมา

.

"เป็นเซลล์ก็เงี๊ยแหละ ไอ้เรื่องเดินทางมันหนีไม่พ้นอยู่แล้วหละจ่ะ" ณภัทรคุยกับแม่และกำลังลอกสติ๊กเกอร์สีที่ติดรถออกเพื่อเปลี่ยนสีรถใหม่

"แม่เป็นงัยบ้าง ได้เงินที่ภัทรส่งไปรึยัง...อ๋อ หรอจ๊ะ ยุ่งอยู่นิดเดียว คุยได้ อื๊ยยย" ณภัทรลอกสึรถเสร็จพอดี "แม่จ๋า แม่อย่าลืมไปหาหมอบ้างนะ ไปตรวจบ้างไม่งั้นเดี๋ยวอาการกำเริบยุ่งเลย แล้วก็บอกปรียาด้วยนะจ๊ะ บอกให้ตั้งใจเรียนให้มากกกมาก ภัทรอ่ะคิดถึงนะ โอ๊ะ เดี๋ยวแม่อย่าเพิ่งวาง คือ ภัทรรักแม่นะ" ณภัทรวางสายแล้วถอนหายใจเบาๆ ป้าแผ้วจึงเดินเข้ามาปลอบ 

"นี้ อยากจะกลับไปหาแม่ก็กลับไปก่อนเถอะ"

"หือ ยังไม่ได้หรอกป้า ภัทรกะว่า ภัทรอยากได้อีกซักงานนึงน่ะแล้วค่อยกลับ"

"แล้วคราวนี้จะไปไหนหล่ะ" ป้าแผ้วถามณภัทร

"เฮ้อ เดี๋ยว" ณภัทรมองหน้าป้าแผ้วแล้วเดินไปเปิดประตูรถค้นหาป้ายทะเบียน แล้วหยิบป้ายทะเบียนขึ้นมาแผ่นหนึ่ง พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

"เชียงงงใหม่!!"

"ห๊ะ!! เชียงใหม่" ^______^

 

 

         "หาาา แต่งงาน" ไวทย์คุยอยู่กับพีระที่มาบอกว่าจะแต่งงาน

"ฮึ้ย ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยวะ คนแต่งงานนะเว๊ยไม่ได้ไปออกรบ" พีระตำหนิไวทย์

"ที่ตกใจเนี้ยนะ เพราะสงสารผู้หญิง ไม่ใช่แก ซวย ซวยแน่ๆ"

"ทำไมแกพูดอย่างนี้วะ"

"เออ OK OK ผู้หญิงที่ไหนอ่ะ" ไวทย์ขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย

"อือ เธอชื่อ สุมิตรา เธอเป็นสาวเชียงใหม่ มีเชื้อสายเจ้า แล้วอีกอย่างนะ เป็นผู้หญิงที่ขาววว สวยย หมวยย อึ๋มม" พีระบอกพร้อมทำหน้าตาหื่น

"ทั้งปี -_-" ไวทย์พูดอย่างรู้ทัน พร้อมซักไซร้

"รู้จักกันนานแล้วเหรอ" พีระชูนิ้วสองนิ้ว

"2ปี อ้าวว แล้วไปหมกอยู่ที่ไหนวะ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องวะ"

"2 อาทิตย์" พีระตอบแบบเขินๆ

"โธ่ ไอ้พีเอ้ย! แต่งงานนะโว๊ย ไม่ได้เล่นขายของ" ไวทย์เตือนสติ

"ก็จะให้ทำไงได้ ฉันรักเธอเข้าใจมั๊ย พรหมลิขิตบันดาลชักพา เนื้อคู่ แกเข้าใจหน่อย เนื้อคู่" พีระย้ำ "เวลามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ ฉันจะบอกให้ฟังนะว่า ฉันรักคุณสุเค้ามาก เธอเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ฐานะ ครอบครัว หรือแม้แต่ความเป็นแม่บ้านแม่เรือน เป็นกุลสตรีโดยแท้เลย หาที่ไหนไม่ได้แล้วเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ทำให้ฉันคุกเข่าลงไป" พีระพูดพร้อมทำท่าทางประกอบ "แล้วก็ควักเอาแหวนเพชรประจำตระกูลออกมา แล้วก็มอบให้เธอ พร้อมทั้งประกาศว่า...พีระเข้าไปกอดขาไวทย์...แต่งงานกับผมเถอะครับ นะครับ" จังหวะนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาเห็น O_o ทั้งคู่ยิ้มอายๆ "เนี๊ย เป็นอย่างเนี๊ย" พีระบอกกับไวทย์"แกนึกดูสิว่าฉันกล้าขนาดไหน"

"เฮ้ยนี่ ไอ้ไวทย์ตกลงแกจะไปงานแต่งฉันมั๊ยวะ"

"โอ้ยยยย แกเล่นบอกกะทันหันเป็นอาหารจานด่วนแบบนี้เนี๊ยนะ ฉันเคลียร์งานไม่ทันหรอก"

"แกก็ให้น้องสาวแกทำ หรือไม่ก็ลูกน้องแกทำก็ได้นี่หว่า"

"โอยย ฉันไม่ไว้ใจคนอื่น เอางี้ แกแต่งเสร็จเนี๊ยนะ มากรุงเทพฯ ฉันจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงให้อีกมื้อนึง ตกลงมั๊ย"

"ก็ได้ แต่แกก็จะพลาดโอกาสในการที่จะเห็นเจ้าสาวแสนสวยของฉัน"

"เออ นี่" 

"แอ่ เปลี่ยนใจอ่ะดิ"

"ปล่าว แต่อยากจะบอกอะรัยอย่างนึง อย่าให้ความรักมันบังตาแกจนมองอะไรไม่ออกมองอะไรไม่เห็น เข้าใจมั๊ย" ไวทย์เตือนพีระอย่างเป็นห่วงเพื่อน แต่พีระไม่ฟัง

"นี่ แกหัดมองโลกในแง่ดีบ้าง แกมีแต่มองโลกในแง่ร้าย แกเลยเป็นพ่อหม้ายไร้รักอย่างนี้ไง ฉันจะบอกให้"

"อื้อออออ เตือนแกแล้วนะ" ไวทย์ชี้หน้า

"คนอย่างฉันไม่มีพลาด" พีระเถียง

 

          ที่ผับในเมืองซึ่งเป็นแหล่งมั่วสุมของวัยรุ่น หนุ่ม สาว ท่ามกลางผู้คนที่กำลังดื่ม และเต้นอยู่นั้นมีปรียาน้องสาวของณภัทรเดินมาบอกเพื่อน

"แก เราจะกลับแล้วนะ"

"โธ่เอ้ย มันเพิ่งจะกี่โมงเองปรียา ยังไม่เข้านอนเลยนะ อยู่ต่อด้วยกันเถอะ จะรีบกลับไปไหนวะ"

"โหแก ถ้าพี่เรารู้เราโดนเล่นงานตายแน่เลยอ่ะ"

"แล้วจะรู้ได้ยังไง ก็พี่แกไปทำงานต่างจังหวัดไม่ใช่หรอ"

"ก็ใช่ แต่ว่าพวกแกยังรู้จักฤทธิ์พี่เราน้อยไป ถ้าแกไม่กลับ เรากลับก่อนแล้วนะ"

"OK OK ก็ได้แต่ขอให้จบเพลงนี้ก่อนได้มั๊ย"

"เพลงนี้เพลงเดียว OK นะ" ปรียาบอกเพื่อนๆแล้วก็โยกย้ายไปมาตามจังหวะเพลง

     อีกมุมหนึ่งของผับมีกลุ่มวัยรุ่นชายเดินมา

"เฮ้ย ไอ้วา ไปซิ่งกันเถอะ" เด็กหนุ่มหันกลับมาหาเพื่อนๆ หนุ่มน้อยนั้นคือ วาริท ลูกชายของไวทย์ที่มาเที่ยวกับเพื่อนๆ วาริทพยักหน้าแล้วเดินตามเพื่อนไป บังเอิญมีวัยรุ่นชายเพื่อนของปรียาชื่อบอยไปเหยียบเท้าเพื่อนของวาริทเข้าก็เกิดมีเรื่องกัน

"เฮ้ย! อะรัยวะ" เพื่อนวาริทตะคอกกลับไป

"อะไร เหยียบเท้าแค่เนี้ย ไม่ได้ตั้งใจนะเนี้ย" บอยเพื่อนของปรียาตอบกลับไป

"ก็พูดอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ ไม่รู้หรอที่นี่ ใครคุม!!!"

ทั้งสองทำท่าจะทีเรื่องกันปรียาจึงเข้ามาห้าม "บอยไปเหอะ อย่าไปยุ่งกับมันเลย"

"เฮ้ยยยย เจ๋งจริงอ่ะ อย่าหลบหลังหญิงสิวะ" เพื่อนวาริทแหย่กลับ

บอยทนไม่ไหวเลยซัดกำปั้นเข้าหน้า เปรี้ยงงงงงงง ก็เลยเกิดการชกต่อยกันขึ้นอย่างรุนแรงโดยหนึ่งในนั้นมีวาริทรวมอยู่ด้วย เรื่องนี้เลยไปถึงโรงพักเดือดร้อนถึงไวทย์กับสาที่ต้องรีบมาโรงพักเพื่อประกันตัววาริทออกไป

"อาสาครับ" วาริทเรียกสา

"ตาวา เป็นงัยบ้างฮะ"

"ผมไม่เป็นรัยหรอกครับ"

"แล้วนี่เรื่องมันเป็นงัยถึงได้ชกต่อยกันอ่ะ"

วาริทมองเห็นสายตาของไวทย์ ไวทย์ถามวาริทน้ำเสียงดุดัน

"ไง! เงียบ มันคิดจะหาเรื่องโกหกอยู่ล่ะสิ"

"เอ่อ พี่ไวทย์คะ" สาปรามพี่ชาย แต่ไวทย์ไม่ฟัง

"ไม่ต้องมาให้ท้ายหลานนะ ถ้าอยากรู้ความจริง จะไปถามตำรวจ" ไวทย์เดินออกไปถามตำรวจ

วาริทก้มหน้า เหนื่อยใจ แล้วต่อมาก็ถูกประกันตัวออกมา วาริทรีบเดินหนีพ่อออกมาจากโรงพัก

"เจ้าวา เจ้าวา!" ไวทย์ตะโกนเรียกลูกชาย วาริทหยุดหันมามองพ่อ

"เอากุญแจรถมา ให้อาสาขับรถกลับบ้าน" ไวทย์สั่งลูกชาย

"ไม่ ผมจะกลับคอนโด"

"แกยังสร้างความเดือดร้อนไม่พออีกหรอ หา"

"เอ่อ พี่ไวทย์คะมีอะไรกลับไปคุยที่บ้านกันเถอะนะคะ คุณแม่รออยู่" สาปรามพี่ชาย

"อาสาครับ วันพรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าฝากขอโทษคุณย่าด้วยนะครับ" วาริทตอบ

"จ่ะ ไปเถอะจ่ะ" สารีบรับคำ

วาริทมองหน้าพ่อแล้วเดินหนีไป ไวทย์เรียกตาม สาจึงห้ามไว้ ว่าตำรวจบอกแล้วว่าตาวาไม่ได้เริ่มก่อน ไวทย์จึงอ่อนลง วาเพราะปล่อยอย่างนี้วาถึงเสียคน บ่นว่าวาริทอ่อนต่อโลก สาสงสารพี่ชายจึงได้แต่ปลอบโยน

 

.

เช้าวันรุ่งขึ้น  ณ  เชียงใหม่

.

 

          มีงานแต่งงานเล็กไม่อื้อหืออลังการ งานแต่งงานนี้คืองานแต่งของพีระกับสุมิตรานั่นเอง ในงานมีผู้คนเพียงเล็กน้อย ฝ่ายเจ้าสาวมีเพียงยายแก่ๆที่พิการกับตัวเจ้าสาวนั่นเอง สองคนนี้ก็คือ ป้าแผ้ว กับ ณภัทร ที่มาหาเงินที่เชียงใหม่นี้เอง รถเข็นของหญิงแก่ๆถูกเข็นเข้ามาในงาน

"งานเนี้ย บาทเดียวก็ครบล้าน" ป้าแผ้วพึมพำในใจ เมื่อเห็นสินสอด จนออกอาการ พีระสงสัย

"เออ คุณย่าแกเป็นอะไรครับ"

"เออะ เอ่ออ คือ ย่าสุแกดีใจน่ะค่ะที่เห็นสุมีวันนี้" ณภัทรแกตัวแทน แล้วหันไปถามป้าแผ้ว

"ดีใจก่า ย่า"

"จ้าวว" ป้าแผ้วตอบ "ได้ฤกษ์แล้วสวมแหวนเต๊อะ"

"เอ่อ สวมแหวนเถอะค่ะได้ฤกษ์แล้ว" ณภัทรบอกพีระ

"อ่ะะ ครับๆ" พีระสวมแหวนให้สุมิตรา

จังหวะนั้นมีคนมาถ่ายรูปณภัทรเห็น ร้องว้ายยย แล้วรีบหลบกล้อง แล้วบอกพีระ

"สุบอกแล้วไงคะว่าห้ามถ่ายรูป" พีระจึงตำหนิมือกล้อง "บอกแล้วงัยไม่ให้ถ่ายรูปคุณสุเค้าถือ"

"แล้วอย่างนี้เราจะอยู่กันรอดหรอคะ" สุมิตราบอกพีระ

"รอดสิครับคุณสุครับ" พีระบอกอย่างมั่นใจ ^__________^

     ที่ห้องหอ.......

"เป็นงัยจ๊ะสุ ห้องฮันนีมูน สวีต ของเราเป็นงัยบ้างจ๊ะ"

"เอ่อ สวย สวยค่ะ" 

     พีระเข้ามากอดข้างหลังสุมิตรา 

"สุจ๋า รู้มั๊ยตั้งแต่ที่ผมพบคุณนะ คุณทำให้ผมจากที่เคยเป็นเสือผู้หญิงก็กลายเป็นแมวเหมียวหง่าวเลย" ณภัทรยิ้มแสยๆ "เพราะฉะนั้น สุ คืนฮันนีมูนของเราคืนนี้ผมจะทำให้คุณ จดจำผมไปชั่วชีวิต"

"เออะ เอ่อ ค่า แต่ว่าตอนนี้สุหายใจไม่ออก คุณน่ะกอดสุแน๊นแน่น ปล่อยๆก่อนค่ะ"

"เอ่อ ครับ" พีระปล่อยมือจากณภัทร "แต่ว่าผมสัญญานะครับว่าผมจะทำแบบนิ่มนวลที่สุด"

พีระจะกอดณภัทรอีกณภัทรเอี้ยวตัวหลบแล้วผลักพีระล้มไปที่เตียงหาทางบ่ายเบี่ยง

"โอ๊ยตายแล้ว สุ ขอตัวไปดูคุณย่าหน่อยนะคะ คุณย่าสุแกไม่ค่อยสบาย นะคะ"

"ทำไมล่ะสุคืนนี้เป็นคืนแต่งงานของเรานะ" พีระจะหอมแก้มณภัทร

"โอ๊ยเดี๋ยวสิคะ คุณน่ะสุโกธรแล้วด้วย"

"ก็ได้ แต่คุณต้องกลับมาหาผผมนะ"

"ค่ะ ไปแป๊บเดียวค่ะ" ณภัทรเดินออกจากห้องไป

     ที่ห้องของป้าแผ้ว...ณภัทรเดินเข้ามาในห้อง

"เรียบร้อยมั๊ยจ๊ะป้า"

"เรียบร้อย เออ แล้วผู้ชายคนนั้นหล่ะ"

"อยู่ที่ห้องนั่นแหละ คนอะไรไม่รู้ในหัวนะมีแต่เรื่องอย่างนั้นเรื่องเดียวเลยอ่ะป้า!"

"สมัยนี้มันก็อย่างนี้แหละ ถ้าไม่เลวจะมาเป็นเหยื่อเราหรอ"

"จ่ะป้า"

"เอ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทัน"

"จ้า เก็บของไปน๊าาาาาาาา" ณภัทรยิ้มแฉ่งเดินไปหยิบกระเป๋าไปเก็บเสื้อผ้า

      พีระทนไม่ไหวเดินมาตามสุมิตราที่ห้องป้าแผ้ว แล้วทั้งสามก็มาเจอะกันที่ลิฟท์แต่พีระจำสุมิตราและป้าแผ้วไม่ได้เพราะทั้งสองปลอมตัวติดหนวดจึงหนีออกมาได้ พีระพึมพำกับตัวเอง "ทำไมคุ้นๆวะ" แต่ก็ไม่สนใจเดินไปเคาะห้องป้าแผ้วเเต่ไม่มีเสียงตอบจึงเดินเข้าไปดูไม่เห็นคนซักคนเจอแค่กระดาษแผ่นหนึ่งที่ณภัทรเขียนไว้ว่า

     "ถึงคุณพี ขอโทษด้วยนะคะคุณพีความจริงน่ะฉันไม่อยากทำแบบนี้กับคุณหรอกนะคะ แต่ฉันจำเป็นคุณอย่ารู้เลยว่าฉันจำเป็นอาไร ฉันขอคืนเครื่องเพชรและแหวนประจำตระกูลให้กับคุณ ส่วนเงินสด 9แสน9หมื่น9พัน9ร้อย9สิบ9บาท ฉันขอนะคะ เพราะมันคงไม่ทำให้ขนหน้าแข้งคุณร่วงหรอก อ้อ ถ้าคุณเลิกเป็นเสือผู้หญิงแล้วหันมาให้เกียรติผู้หญิงคุณจะเป็นคนดีมากเลยนะคะ จากสุมิตราของคุณ ปล.แต่เสียใจด้วยอีกทีนะคะที่ตอนนี้ฉันไม่ใช่สุมิตราแล้ว บ๋าย บาย"

     พีระโทรมาหาไวทย์เรื่องสุมิตรา ที่เธอหลอกเอาเงินไป

"ว่าไงเพื่อนโทรมาแต่เช้าเลย เมื่อคืนไม่ได้ทำหน้าที่สามีคนใหม่หรอ"

"คุณสุเค้าหนีฉันไปแล้วอ่ะ ฮือๆๆๆ ToT"

"อารัยนะ เฮ้ย อย่ามาอำดีกว่าน่า"

"กูไม่ได้อำ ToT กูถูกหลอก ฮือๆๆๆ"

"โอย เห็นมั๊ยฉันเตือนแกแล้ว เป็นไงหล่ะ โดนจนได้ ใจเย็นๆนะ เอางี้แกรีบบินกลับมากรุงเทพฯก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะจัดการกลับผู้หญิงคนนั้นยังไง"