When I'm here เมื่อฉันอยู่ในโลกของซอมบี้!

บทที่ 1

"เหยดดดด.. เจอแล้วเว้ย!" ฉันร้องเสียงดังลั่นอย่างดีใจ เมื่อสามารถค้นหากุญแจห้องครัวเจอได้ซะที

ไม่รอช้า... ฉันรีบนำมันไปไขประตูทันที

แกร็ก... อา เสียงปลดล็อคช่างเป็นสิ่งที่ฟังแล้วรื่นหูดีจริงๆเลยนะนี่~~

ฉันเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู ประตูอ้าออก เป็นสัญญาณได้ว่าความอิ่มที่รอมานานกำลังจะมาเยือนนนนนนนได้สักที... รึเปล่า?

พอฉันเปิดประตู สิ่งที่น่าสยองขวัญก็เกิดขึ้นทันทีทันใดอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวทัน

"แฮ่!!!!"

"เหี้ย!!!"

ลุงหนวดจิ๋มในชุดพ่อครัวโชกเลือดกระโจนเข้าใส่ฉันอย่างดุร้าย ฉันล้มลงหงายหลัง ลุงนั้นล้มทับลงตาม

"ลุง! ไม่ต้องรักกูขนาดนั้นก็ได้มั้ง ออกปายยยยยย!!" ฉันใช้แขนยันลุงผู้บ้าคลั่ง เมื่อลุงมีท่าทีว่าจะเข้ามางับคอฉัน ปากของลุงอ้ากว้าง เผยให้เห็นถึงความสมบูรณ์แบบของฟันที่ดี

"วู้ว ฟันสวยนะเนี่ยลุง เอ๊ย ไม่ใช่! ลุงออกไปนะเว้ยยยยย ออกปายยยยยย" ฉันใช้แขนขวาดันหน้าลุงอย่างสุดความสามารถ ก่อนจะใช้แขนซ้ายสะบั้นเข้าเต็มๆซีกหน้าลุง ลุงหน้าหันสะบัด180องศา ทำเอารังแคบนหัวลุงกระจายออกมาเป็นรัศมีวงกว้าง

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด..." ฉันกรีดร้องดังลั่น เมื่อลุงหันกลับมาอ้วกใส่... แถมเป็นอ้วกสีดำ กลิ่นเน่าเหม็นยังกับศพ ผนวกกับกลิ่นคาวที่น่าจะเป็นเลือด ฉันโกรธจนควันออกหู สะบัดหมัดเข้าเต็มๆหน้าลุงอีกซักรอบ จนลุงหน้าหงาย ฉันลุกขึ้นยืน ใช้ขาของตัวเองให้เป็นประโยชน์มากยิ่งขึ้น โดยการใช้มันเตะเข้าไปเต็มๆที่ตรงกลางกล่องดวงใจของลุงดังป๊าบ! แล้วจัดการรุมประชาทัณฑ์สหบาทาต่ออย่างเมามันชนิดไม่ยั้งตีน จนเริ่มเหนื่อยจึงหยุดพัก

"แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก"

"แฮ่!!!!" แต่ลุงแม่งอึด...ไม่ยอมตายซักที

ฉันก็เลยจัดการถวายสหบาทาให้ฟรีๆอีกหลายๆตุ้บ จนเริ่มไม่มีแรง

"แฮ่!!! แอ๊ก..แอ๊ก..แอ๊ก!"

"เหนื่อยนะเนี่ย! เมื่อไหร่จะตายสักทีวะ!" ฉันบ่นไปพลางลงตีนไปพลางอย่างเหน็ดเหนื่อย

"แฮ่!!!!"

"อีลูงงงงงงงง พอเห้อออออ กูเหนื่อยยยยยย!" ฉันแทบจะก้มลงไปกราบตีนลุง แต่ติดตรงที่หากก้มลงไปจริงๆ ฉันคงโดนงับคอตาย

"แฮ่!!!!" ลุงค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้าซะยิ่งกว่าหอยทากคลาน ระหว่างนั้นฉันก็เลิกสนใจหันเดินไปหยิบมีดในครัวมาสักสองสามอัน มาถือเล่น

หยิบขนมที่ยังกินได้ในตู้เย็นมาแกะกิน ยังไม่พอ...ต้องแกล้มกับโค้กสักขวดหนึ่งถึงจะเหมาะเจาะ ฉันจึงขนบรรดาขนมขบเคี้ยว น้ำอัดลงน้ำอัดลม น้ำผลไม้ และไอติมกล่องทั้งหมดในตู้เย็นมาแกะกินอย่างหิวกระหาย ชนิดสวาปามไม่กลัวอ้วนเลยทีเดียวเชียว

"ลุง... ยืนตรงๆได้เมื่อไหร่ก็บอกล่ะกัน จะกินรอ แหง่บๆ ง่ำๆ"

"แฮ่...."

10นาทีผ่านไป

"ครัวนี้มีอะไรที่กินได้อีกมั้ยเนี่ย?" หลังจากจัดการสวาปามเมื่อตะกี้ไปแล้ว ฉันก็เริ่มหาอะไรมายัดเข้าปากอีก ซึ่งมันก็คือขนมมากมายที่ตั้งยัดกันอยู่ในช่องเก็บของ

ฉันนำขนมพวกนั้นมาแกะกิน2-3กล่อง ก่อนที่จะเรอออกมาด้วยความอิ่มดังเอิ้กใหญ่

"เอิ้กกกกกกกกก... เฮ้อ อิ่ม" ยิ้มเปรมปรีด์ด้วยความอิ่มหนำสำราญ

ก่อนจะหันไปหาลุงที่ยังคงยักแย่ยักยันจะยืนแหล่มิยืนแหล่อย่างเซ็งเป็ดสุดขีด

"ลูงงงงงงงง... พอเห้อออออออ...ถ้ามันจะลำบากขนาดนั้นนะ" ฉันส่งเสียงยานคางใส่

"แฮ่!!!!" ลุงก็แยกเขี้ยวขู่ใส่

"เออ แล้วแต่ละกันนะ" ฉันบอกปัดพลางไหวไหล่

แล้วจึงปลีกตัว หันไปให้ความสนใจกับการเดินเล่นรอบๆร้านให้ทั่วแทน

"แฮ่......" ลุงยังคงครวญครางตามหลังมาติดๆ ...เพราะถูกรุมสหบาทามาหมาดๆเมื่อกี้ จึงทำให้การทรงตัวของลุงนั้นไม่เป็นไปอย่างที่ต้องการสักเท่าไหร่นัก... คาดว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักนิดสักหน่อยในการฟื้นฟูร่างกาย

ในระหว่างนั้น เหมือนกับชะตาได้กำหนดไว้...

"เอ๊ะ ปุ่มอะไรวะ?"

ปุ่มสีแดงกลมขนาดใหญ่ ติดตระหง่านอยู่บนฝาผนังสีซีดอย่างโดดเด่น ..แต่ก็ยังไม่เด่นเท่ารูปเพ้นท์นู้ดข้างๆหรอกน่ะ.. สมจริงซะไม่มี เอ๊ย ไม่เกี่ยวๆ ตอนนี้ฉันกำลังมองตรงไปที่ปุ่มสีแดงกลมขนาดใหญ่น่ากดนั่นต่างหาก อู้ว อกเป็นอก เอวเป็นเอว ช่างเป็นศิลปะของนู้.. เอ๊ย ปุ่มกดที่ล้ำเลิศและมหัศจรรย์อะไรเยี่ยงนี้ อยากเก็บไว้ ไปประดับบนฝาผนังบ้านสักอันซะจริงๆ ท่าจะรื่นตาน่าดูทีเดียวเชียว... โดยเฉพาะในห้องน้ำ

......เงียบ......

หมายถึงปุ่มกดหนะน่ะ...

เออ ช่างมันเหอะ

"กดแล้วจะเป็นอะไรมั้ยว่ะ?" ฉันสลัดเรื่องไร้สาระเมื่อสักครู่ทิ้ง แล้วหันมาครุ่นคิด มือตั้งท่าพร้อม เตรียมที่จะกดปุ่มได้ทุกเวลาแทน

"คงไม่เป็นอะไรหรอก...มั้ง" คิดเองเออเองเสร็จ ก็ไม่รอให้ใครมาค้านทันได้ ...กดเลย...

กริ๊งงงงงงงงงงง..! กริ๊งงงงงงงงงงง..! กริ๊งงงงงงงงงงง..! กริ๊งงงงงงงงงงง..!

"บางทีความคิดนี้อาจจะไม่ดีสักเท่าไหร่นัก..."

..ไม่ทันแล้วล่ะ..

โครม!!

"แฮ่!!!!!!"

"ชิบหายแล้ว!!"

ดูเหมือนว่าเสียงกริ๊งเมื่อตะกี้ จะไปเรียกความสนใจของพวกฝูงผีดิบผู้เชื่องช้ามากมายข้างนอกนั่น ให้หันมาสนใจข้างในนี้ แทนการเดินเอื่อยๆไปมาอย่างไร้ชีวิตชีวาตามท้องถนนอันว่างเปล่าข้างนอกนั่นแทน ..แต่จริงๆไม่ต้องมาสนใจข้างในนี้ก็ได้นะ ในนี้หน่ะไม่มีอะไรหรอก..ไม่มีจริงจริ๊ง!...

"ตายแน่ๆๆๆๆๆๆๆ! ได้หัวขาดแน่กูทีนี้!" ฉันรีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องครัวอย่างรีบร้อน

โดยได้กระโดดถีบขาคู่อีลุงไปหนึ่งที โทษฐานมาขวางทางคนกำลังจะวิ่ง

"ลูงงงงงงงง...หลบปายยยยยยยยยยยยย!"

ป๊าบ!

"แฮ่...." กลิ้งกระดอน4ตลบ หมุนตัวตีลังกากลางอากาศ360องศา ลงมานั่งแหกขากว้างโชว์เป้ากางเกงขาด แต่ก็ถือได้ว่าเป็นประวัติศาสตร์การลงจอดที่สวยงามที่สุดของหมู่ซอมบี้ นับตั้งแต่ที่เผ่าพันธุ์นี้ได้ถือว่าก่อกำเนิดขึ้นมาเลยทีเดียวเชียว ..เอ้า ปรบมือ..

...เงียบ...

ช่างแม่งเหอะ...

แกร๊ก ปัง!

ฉันจัดการปิดประตูและล็อคกลอนลงอย่างรวดเร็ว มือฉันตอนนี้มันสั่นไปหมด แถมเหงื่อยังผุดพรายเต็มใบหน้าซะจนมันมันเยิ้ม ยิ่งกว่าน้ำมันจิ้งเหลนที่พ่อชอบแอบใส่บ่อยๆซะอีก

"เหี้ยเอ๊ย เหี้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ...เอาไงดีว่ะเนี่ย เอาไงดี" ฉันเดินวนไปวนมาเป็นหนูติดจั่นอยู่อย่างนั้นด้วยความเครียด พยายามทำใจให้สงบนิ่ง แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังพยายามคิด.... เสียงดังโครมครามของพวกฝูงผีดิบข้างนอกนั่นก็พาสมาธิฉันเตลิดไปหมดทุกที จนความใจเย็นในการใช้สติเพื่อตัดสินใจของฉัน เริ่มที่จะลดถอยลงไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆ

"โว้ย!! ร้านนี้ไม่ได้เซลล์เว้ย มาอะไรกันเยอะแยะ!!!" ฉันเปิดประตูออกไปตะโกนด่าอย่างหงุดหงิด

พวกนั้นพอเห็นฉันก็พากันแยกเขี้ยวขู่ใส่ เริ่มกระโจนถาโถมกันเข้ามาพังทลายประตูหน้าร้าน อันเป็นปราการปกป้องแห่งเดียวที่ฉันมีอยู่ในตอนนี้กันอย่างบ้าคลั่ง โดยทั้งทุบ ทั้งตบ ทั้งตีจนก่อให้เกิดเสียงดังตุ้มตั้มโครมครามน่ารำคาญสะเทือนไปทั่ว ...ยิ่งเสียงดัง ก็ยิ่งเรียกพวกมันมาได้มาก...

กระจกเริ่มเกิดรอยร้าว ฉันเห็นท่าไม่ดี จึงรีบวิ่งเข้าไปหาอาวุธที่พอจะสามารถสกัดเจ้าพวกนี้ให้อยู่หมัดได้ในห้องครัวอย่างเร่งรีบ

มีด... เยอะขนาดนั้นคงไม่ไหว แต่มีติดๆตัวไว้บ้างก็ดี ..จึงนำมาเสียบเข้ากับสายเข็มขัดอย่างทุลักทุเล..

กระทะ... จะให้เอาไปตีหัวทีละตัวรึไง!

หม้อ... นี่ก็อีก เอาไปทำห่า'ไรได้เนี่ย!

ช้อน... ยิ่งแล้วใหญ่ กูไม่ใช่ผีช้อนนะเว้ย!

ขวดน้ำปลา... เอาไปบีบใส่ตามันเหรอ? กูไม่ใช่หมึกแดงนะเว้ย! จะได้มีอารมณ์มาทำซอมบี้ผัดน้ำปลาตอนนี้! ..ว่าแล้วก็อยากได้ไปชิมสักจานมั้ยเอ่ย?.. กูล้อเล่น

หลังจากที่ค้นยันตู้ทะลุช่องระบายอากาศ...

ให้ตายเหอะ!... ไม่มีอะไรที่พอจะมีประโยชน์อีกแล้วรึไงเนี่ย!!

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!

ข้างนอกก็เล้าหลือจริ๊ง!

แต่ทันใดนั้นเอง... สายตาอันคมประดุจเหยี่ยว ก็เหลือบไปเห็นถังสีเขียวๆอันแสนจะสะดุดตาเข้าอย่างจัง ...จริงสิ! ถังแก๊ส...

ความคิดเริ่มแล่นผ่านไปทั่วหัวสมอง... ..ต้องหาไฟแช็ก..

และแล้วไฟแช็กก็โผล่ขึ้นมาราวกับเสกได้! ...จริงๆ มันวางไว้แถวๆนั้นตั้งนานแล้วล่ะ...

พอเห็นว่าวัตถุดิบครบถ้วนหมดแล้ว ฉันก็เริ่มระบายความจิตที่แท้จริงออกมา

"หึหึ เอาล่ะ... มึงเสร็จกูแน่" หน้าตาตอนนี้ถ้าให้เดา ...น่าจะเข้าขั้นพวกโรคจิตอย่างเต็มพิกัดแล้วล่ะ

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! เพล้ง!

เมื่อปราการด่านสุดท้ายพังลง ก็ได้เวลาของการสู้รบเสียที

"เข้ามาเลยเว้ย! คนอย่างกู...ไม่มีวันกลัว!!" ฉันตะโกนท้าทายเสียงมั่น แต่กลับกำลังเดินถูลู่ถูกังลากถังแก๊สออกมาจากห้องครัวอย่างยากลำบาก ...โอ๊ย หนักอิ๋บอ๋าย...

พอฉันสามารถลากถังแก๊สผ่านพ้นขอบธรณีประตูห้องครัวออกมาได้แล้ว...

"แฮ่!!!!!" ผีดิบตัวแรกที่อยู่ใกล้ที่สุด ก็พุ่งเข้ามาหาฉันด้วยพละกำลังมหาศาล ฉันเบี่ยงตัวหลบทันด้วยความสวยงาม ไอ้ผีดิบตัวนั้นจึงกระแทกเข้ากับถังแก๊สที่ฉันอุตส่าห์แบกมาอย่างจังจนล้มระเนระนาดไปตามๆกัน มันดูท่าทางจะมึนงงไปสักครู่หนึ่ง ฉันจึงใช้โอกาสนี้...ชักมีดที่เหน็บอยู่ตรงเข็มขัดออกมาแทงเข้าไปที่หัวของมันด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนมีดเสียบทะลุปลายคาง เลือดมากมายกระจายเซ็นซ่าน....ตายหยั๋งเขียด ยังไม่พอ...ในขณะที่ฉันกำลังพยายามชักมีดออก ก็ถูกผีดิบอีกสองตัวกระโจนเข้าใส่ ตัวแรกหลบได้ทัน พร้อมกับเสยหมัดฮุกเข้าใส่หน้าหนึ่งดอกจังๆ จนหน้าเละๆนั้นหันสะบัด เอาซะคอหักพับคาไหล่ ล้มลงนอนตายไปกับคราบแบคทีเรียบนพื้นห้อง ส่วนตัวที่สอง โดนแค่ปลายเล็บข่วน แต่ก็ยังหลบได้ มันซวนเซเล็กน้อย จึงได้จังหวะเหมาะ... ปักมีดลงไปเต็มๆกลางแผ่นหลัง จนมันร้องโหยหวนดังลั่น ฉันจึงจัดการแทงเข่าแถมไปให้อีกหลายๆดอก จนมันเงียบลง ฉันจึงสะบัดมีดออกมากระชับไว้ในมือแน่น ตั้งท่าเตรียมพร้อมรับมือกับฝูงซอมบี้ฝูงใหม่ที่เริ่มเคลื่อนขบวนพลเข้ามาประชิดตัวเรื่อยๆๆ

ฉันสู้อย่างนั้นอยู่เนิ่นนาน จนเริ่มที่จะหมดแรง... พวกซอมบี้...มันไม่ได้ลดลงเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังมีแต่จะเพิ่มจำนวนขึ้น...

ฉันหอบหายใจเหนื่อย ตามเนื้อตัวตอนนี้นั้นเลอะไปด้วยรอยคราบเลือดเก่า ใหม่และรอยคราบเหงื่อไคลจากความเหน็ดเหนื่อย พร้อมกับรอยแผลแห้งและสดมากมายที่ยังคงมีเลือดไหลรินออกมาให้ได้แสบเล่น ..ฉันกัดฟัน อดกลั้นความเจ็บ..

ในตอนนี้ ...มีซอมบี้สี่ตัวกำลังล้อมรอบทั้งสี่ทิศของฉันไว้อยู่ และอีกเป็นโขยงทางด้านหลัง...

ฉันยืนนิ่ง ก่อนจะเริ่มเตะสกัดขาซอมบี้ตัวแรกจนมันล้มลง ตัวที่สองพุ่งเข้ามาจากทางด้านหลังหมายจะกัดคอ แต่ฉันจัดการกระชากมีดเข้ากระซวกลูกตาของมัน จนมีดทะลุออกทางสมองด้านหลัง เลือดสีดำข้นของผีดิบไหลเปรอะกระเซ็นใส่ตามแก้มและตามส่วนต่างๆ ในรัศมีการกระเซ็นของเลือดใส่ฉัน จนมันเกิดกลิ่นเหม็นคาวและภาพแห่งความสยองขวัญอยู่รอบๆ

มันล้มลง...

ทุกอย่างในตอนนี้เหมือนเป็นภาพสโลว์โมชั่น ซอมบี้ที่มันช้าอยู่แล้ว ก็ช้ายิ่งขึ้นไปอีก...

ตอนนี้ซอมบี้ตัวที่สามตามมาติดๆ พร้อมกับตัวที่สี่ และอีกเป็นโขยงจากทางด้านหลัง

"แฮ่!!!!" ซอมบี้ตัวที่สามมาอย่างสโลว์โมชั่น มันสะบัดมือสุดแขนหมายจะตบ แต่ด้วยความที่ฉันเร็วกว่า มันจึงโดนฉันตบแทนไปอย่างจัง ...เอ้า ขณะนี้นะฮะ มุนินทร์นำนพนภาไป1-0...

ตัวที่สี่ก็ตามมาติดๆ มันกระโดดเข้าใส่ ฉันหลบได้.. แล้วก็จัดการเหวี่ยงแขน ส่งกำลังเข้าฟาดไปเต็มๆหลังศีรษะของมัน จนศีรษะกลิ้งกระเด็นหลุดจากคอ ไปกระแทกเข้ากับกริ๊งสีแดงเจ้าปัญหาเจ้าเดิมเต็มๆ ...เชี่ยแล้วไงล่ะ...

กริ๊งงงงงงงงงง! กริ๊งงงงงงงงงง! กริ๊งงงงงงงงงง!...

กรูกันมาอย่างรวดเร็วชนิดฝุ่นตลบฟุ้งเพียงแค่ได้ยินเสียง จนหน้าร้านตอนนี้นั้น ต่างแน่นขนัดไปด้วยฝูงซอมบี้นับสามสิบถึงสี่สิบตัว หรืออาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำเป็นฝูงใหญ่ ...ไม่ทราบว่าที่ร้านไหนมีมหากาพย์ซัมเมอร์ ซูเปอร์เซลล์ครั้งใหญ่กันเหรอ? มากันจั๊ง!...

พอเห็นว่าสถานการณ์มันเริ่มที่จะเลวร้ายขึ้น ฉันจึงตัดสินใจ ...ไม่สงไม่สู้มันแล้วเว้ย! ใช้แผนสุดท้ายแม่ม...

ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปหาถังแก๊ส ที่ตอนนี้กำลังนอนแอ้งแม้งอยู่ โดยมีซอมบี้ตัวหนึ่งนอนทับ... ฉันสบถในใจอย่างหงุดหงิด แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ เดินเข้าไปดู กระชับมีดในมือแน่น พอเข้ามาดูได้ใกล้ๆแล้ว ปรากฏว่ามัน... ตายแล้ว ...เฮ้อ ก็ยังโชคดีไป ส่วนไอ้ทางด้านหลังนั่นก็ค่อยว่ากันอีกที... ฉันจัดการเตะซอมบี้ออกไปให้พ้นทาง รีบหมุนวาลว์เปิดแก๊ส เสียง ซู่... ของแก๊สดังขึ้นติดๆ ฉันรีบคว้านหาไฟแช็กในกระเป๋ากางเกง... แต่

มันหายไป!!

...โอ้พระเจ้า...ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ...หยุด! พอ! เจ็บคอโว้ย!...

ฉันจึงหยุดคร่ำครวญ หันไปใช้สมาธิในการหาไฟแช็กแทน แล้วก็พบ... แม่งเอ๊ย

อยู่กลางดงซอมบี้เลยเว้ยเฮ้ย!

แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือก ฉัน...จึงต้องทำ!

เริ่มด้วยการวิ่งพล่านไปทั่ว เตะเก้าอี้ ถีบโต๊ะ คว่ำตู้ ขว้างถาดร่อน เพื่อสร้างความสับสนให้กับพวกซอมบี้ทั้งหลาย เพื่อที่ฉันจะได้หาช่องว่างไปเอาไฟแช็กมาให้ได้

พวกซอมบี้แน่นอนว่าต้องวิ่งตามฉันมา และแน่นอนว่ามันต้องโดนเก้าอี้ โต๊ะ ตู้ และถาดร่อนไปเต็มๆไม่บ้างก็น้อย จนสายตาของฉันเริ่มเห็นทางสว่างขึ้นเรื่อยๆ ...แผนนี้ แม่มสุดยอด!... พอเห็นว่าทางสะดวกแล้ว ฉันจึงสไลด์ตัว ลอดหว่างขาซอมบี้ตัวหนึ่ง ไปเก็บไฟแช็กมาอย่างรวดเร็วด้วยความสวยงามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ...อั๊ก!... ชนผนังไปเต็มๆ

เมื่อวัตถุดิบครบถ้วนหมดแล้ว ก็ได้เวลาลงมือเสียที!!

ถ้าถามว่าฉันกำลังทำอะไรน่ะเหรอ... หึหึหึหึ ก็ระเบิดร้านนี้ยังไงล่ะ!!!

ฉันค่อยๆเดินถอยหลังเข้าไปหาถังแก๊ส ในมือกระชับมีดและไฟแช็กแน่น พวกซอมบี้ก็ค่อยๆพากันข้ามบรรดาสิ่งกีดขวางทั้งหลายแหล่ตรงมาหาฉันกันอย่างยากลำบาก ฉันค่อยๆเดินเลยถังแก๊ส ไปยังประตูหลังร้าน เปิดประตูออก... แล้วก็ยิ้ม

"บ๊ายบาย"

"แฮ่!!!" พวกซอมบี้รีบตะเกียกตะกายข้ามสิ่งกีดขวางมาอย่างรวดเร็ว ราวกับรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น... ...แต่มันก็สายไปแล้วล่ะ...

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม...!

บินกันแบบว่อนเลยทีเดียวเชียว...

-จบ-