ราชินีสี่ปฐพี

          หลังจากที่เสด็จเยือนต่างประเทศเสร็จสิ้นแล้ว จึงเสด็จนิวัติกลับพระนคร พอวันรุ่งขึ้น  พระราชาจอห์นและมาเรียได้เสด็จออกมหาสมาคม รับการต้อนรับจากประชาชนชาวพระนคร ที่สีหบัญชร พระที่นั่งแกรนด์พรอพเพอร์ตี้แกรนด์แพลเลส วังหลวง โดยประชาชนชาวพระนครต่างมารวมตัวกันอย่างคับคั้ง พร้อมทั้งเปล่งเสียงถวายพระพรและโห่ร้องดีใจ พอถึงเวลาที่กำหนดพระราชาจอห์น และมาเรีย เสด็จออกสีหบัญชร ประชาชนที่มารวมตัวต่างเปล่งเสียงถวายพระพรและโห่ร้องดีใจดังมากว่าก่อนเสด็จออก แล้วพระราชาจอห์น พระราชทานพระราชดำรัสตอบแก่ประชาชนความว่า
          "ข้าพเจ้ามีความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้มาอยู่ในท่ามกลางมหาสมาคม พร้อมพรั่งด้วยประชาชนที่มาต้อนรับข้าพเจ้า และพระราชินี ขอขอบใจในคำอวยพรที่เปล่งออกมาจากใจจริง พร้อมกับงานฉลองที่ยิ่งใหญ่ที่จัดขึ้นเพื่อต้อนรับข้าพเจ้า และพระราชินีเป็นพิเศษ จึงขอขอบใจทุกๆคน รวมทั้งที่พร้อมเพรียงกันมาในวันนี้ น่าปลาบปลื้มใจมาก ตลอดระยะเวลา 4 ปี กับอีกหลายเดือน และหลายวันของการเยือนต่างประเทศ ข้าพเจ้าได้นำความปรารถนาดีของพี่น้องประชาชนชาวกลอรี แลนด์ ไปสู่พี่น้องน้องชาวประเทศต่างๆที่ข้าพเจ้า เสด็จไปด้วย โดยยึดหลักคุณธรรมของการสร้างมิตรภาพอันดี โดยประการแรก คือการยอมรับและให้เกียรติซึ่งกันและกันประการที่สอง คือการสร้างความเข้าอกเข้าใจซึ่งกันและกัน ประการที่สาม คือการ มีความจริงใจ ไม่เสแสร้ง ประการที่สี่ คือการที่มีน้ำใจกับคนอื่น ประการที่ห้า คือการมีความเป็นมิตร หรือก็คือความเป็นกัลยาณมิตรนั่นเอง ประการที่หก คือการเคารพความเป็นส่วนตัว ประการที่เจ็ด คือการที่ศึกษานิสัยใจคอกันให้ดี ประการที่แปด คือการที่มีอารมณ์ขัน ประการที่เก้า คือการมีกิริยามารยาทเรียบร้อย หรือสุภาพนั่นเอง และประการที่สิบ ซึ่งเป็นสิ่งที่มีความสำคัญที่สุดในบรรดาเก้าประการที่ผ่านมา คือการที่อย่าโอ้อวดดีของตัวเองจนเพื่อนรู้สึกด้อย ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำ ถ้าปฏิบัติตามหลักที่ข้าพเจ้าได้กล่าวไปนั้นได้หมดนั้น จะมีเพื่อนที่ดีได้แน่นอน 
          ขออำนาจแห่งคุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทุกศาสนา ตลอดจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วสากลโลก จนดลบันดาลให้คุ้มครองและรักษาให้มีแต่ความสุข ความเจริญให้เกิดมีแก่ประชาชนชาวกลอรี แลนด์ ทั่วหน้ากันเทอญ"
          เมื่อจบพระราชดำรัส ประชาชนต่างเปล่งเสียงถวายพระพร และโห่ร้องด้วยความดีใจ ขณะที่ประชาชนเปล่งเสียงอยู่นั้น ได้มีประชาชนคนหนึ่งเปล่งคำคำหนึ่งออกมาว่า "ทรงพระเจริญ" เมื่อประชาชนทุกคนได้ยินคำนี้ จึงพร้อมใจเปล่งคำว่า "ทรงพระเจริญ" พร้อมกันดังมากทั่วถนนหน้าพระที่นั่ง พระราชาจอห์น และมาเรีย โบกพระหัตถ์ รับเสียงประชาชน พร้อมทั้งยิ้มแย้มด้วยความดีใจ ที่มีประชาชนมาต้อนรับเยอะขนาดนี้ สมควรแก่เวลาทั้งสอง เสด็จเข้าไปยังท้องพระโรงกลาง เสวยพระสุธารส แล้วเสด็จกลับ
          วันรุ่งขึ้นพระราชาจอห์น ทรงฉลองพระองค์จอมทัพ ถือพระคฑาจอมทัพ และมาเรีย แต่งชุดจอมพล ไปในการสวนสนาม และทอดพระเนตรการแสดงแสนยานุภาพของทหารสามเหล่าทัพ ที่ถนนรอยัลโกเซ็นเตอร์ ซึ่งทหารสามเหล่าทัพ ทุกหน่วย ทุกกรม ทุกกอง ต่างมาร่วมสวนสนาม และแสดงแสนยานุภาพ อย่างพร้อมเพรียงกัน เพื่อแสดงให้ประชาชนที่มาดูงานอยู่ที่แถวนั้นให้เห็นว่า ทหารนั้นมีความแข็งแกร่ง มีความอดทน มีความพร้อมเพรียง มีความกล้าหาญ และเคารพเทิดทูนต่อสถาบันต่างๆในอาณาจักร สมควรที่จะได้รับการขึ้นชื่อว่า "รั้วของชาติ" อย่างแท้จริง 
          นับตั้งแต่พระพันปีหลวงสวรรคต จนกระทั่งถวายพระเพลิงเสร็จสิ้น หม่อมเจ้าไมเคิล ผู้เป็นพ่อของมาเรีย ได้เกิดประชวรหนักขึ้นขึ้นทุกวัน ทุกวันมีหม่อมเจ้าซาร่า ผู้เป็นชายา เฝ้าดูอาการตลอด จนกระทั่งหลังจากวันสวนสนามผ่านไปแล้วนั้น หม่อมเจ้าไมเคิลก็ประชวรหนักถึงขั้นเยียวยาอะไรไม่ได้แล้ว จนมาเรีย ผู้เป็นลูก เกิดความเป็นห่วงเป็นใย จึงรีบมาหา แล้วตอนที่มาเรีย มาถึง ตาของหม่อมเจ้าไมเคิล ใกล้จะปิด มาเรียจึงจับมือหม่อมเจ้าไมเคิล แล้วพูดกับหม่อมเจ้าไมเคิล ผู้เป็นพ่อบังเกิดเกล้ กับทั้งน้ำตาว่า
          "พ่อค่ะ พ่อต้องไม่เป็นอะไรนะ พ่อต้องอยู่กับฉันก่อนนะค่ะ" แล้วหม่อมเจ้าไมเคิล สั่งเสียด้วยอาการที่ใกล้จะหมดลมลงว่า
          "มาเรีย อย่ารั้งให้พ่อต้องเจ็บปวดเลย เพราะว่ามันถึงเวลาของพ่อแล้ว ต้องเข้าใจนะมันเป็นอายุขัย ซึ่งอายุขัยของพ่อก็ใกล้หมดแล้ว และมันก็เป็นกรรมด้วย คนเราเนี่ยนะมีชีวิตอยู่ได้ เพราะกรรมที่เรากระทำหรือก่อไว้ ทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว ใครทำกรรมดีเวลาตายไปก็จะไปเกิดในภพภูมิที่ดี แต่ถ้าใครทำกรรมชั่วเวลาตายไปก็จะต้องตกนรก หรือไม่ก็ต้องชดใช้กรรมที่ตนก่อไว้ เมื่อตอนที่ตนเองยังมีชีวิต มาเรีย ลูกต้องเข้าใจนะ ถ้าลูกปล่อยพ่อไปสู่สัมปรายภพ มันจะเป็นบุญนะลูก ลูกจะปล่อยพ่อไปไหม" แล้วมาเรีย ตอบด้วยอาการสั่นเครือว่า
          "ลูกขอปล่อยพ่อไปค่ะ เพื่อความสุขและความสงบของพ่อนะค่ะ" แล้วหม่อมเจ้าไมเคิล ได้คำเอ่ยคำพูดสุดท้ายของชีวิตมาว่า
          "ขอบใจลูกมากนะ ถึงเวลาของพ่อแล้ว" แล้วหม่อมเจ้าไมเคิล ก็ได้สิ้นบุญลง ท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่อัสดงตกลงสู่ผืนดินในยามเย็น และหมู่นกทั้งหลายที่กำลังโผบินต่างบินกลับสู่รังของตน