ยัยโรคจิตหน้าใสกับนายกาแฟ [underpants Vs coffee]

ฉันล้มตัวลงนอนลงที่เตียงนอนสีชมพูลายหมูซุปเปอร์แมนของฉัน แล้วเอามือก่ายหน้าผากพร้อมคุ้นคิดเพราะฉันจะต้องย้ายโรงเรียนกะทันหัน T T ไม่นร้าแทนที่จะได้ต่อม.4ที่โรงเรียนเดิมกลับต้องย้าย เฮ้อ เมื่อวานยังฝันถึง กกน. ลวดลายน่ารักๆอยู่เลย
 
ขณะที่คุ้นคิดพ่อก็ตะโกนขึ้นมาว่า “พรุ่งนี้ไปสัมภาษณ์ที่โรงเรียนใหม่ได้เลยนะลูกพ่อกับแม่สมัครให้แล้ว”
 
พอพ่อพูดจบฉันก็ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลอะกันอีกเช่นคยแม่มักไม่ให้พ่อกินอาหารที่แม่ทำเพราะจับได้ว่าพ่อแอบมีกิ๊กและบางทีก็เกิดการโจรกรรมขึ้นแม่ไล่เอาอีโต้ฟันพ่อบ้างปาของใส่พ่อบ้าง
 
บางทีฉันก็คิดว่าพ่อเป็นมาเฟียจริงๆหรอเนี้ย?!....
 
“แม่ค่ะ!!หนูกินข้าวได้ยังค่ะ นี่จะ 3 ทุ่มแล้วนะค่ะ” ฉันพูดอย่างหิวข้าวจนใจจะขาดTWT
 
“จ้าชะอม ลงมากินข้าวได้แล้วลูก” แม่ตะโกนขึ้นมา ขณะที่ฉันกำลังเดินลงบันได ฉันก็แทบอยากจะร้องไห้เป็นสายเลือดT T
 
“ใช่พะ...พะ...พ่อรึปะ...ป่าวค่ะ??” ฉันพูดอย่างสะอื้น
 
“ใช่จะลูก ลูกจะร้องไห้ทำไม พ่อสิต้องร้อง” พ่อฉันทำหน้าเศร้า
 
“แม่ค่ะ!!ทะ..ทำไมทำโทษพ่ออย่างงี้ล่ะคะ..ค่ะ” หน้าฉันจากเศร้าเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียดาย
 
“แม่ทำโทษพ่อนิดหน่อยเองนี่แค่เด็กๆนะลูก เออ..พ่อวันนี้ไม่ต้องกินข้าวนะ เขาใจ๊!!” แม่พูดอย่างสะใจ
 
“แม่หนูไม่ชอบที่แม่ให้พ่อใส่ กกน.สีม่วง แล้วเอาถ่านมาทาตัวเลยนะแม่” ฉันทำหน้าบูดหน้าเบี้ยว
 
“อ่าวแล้วลูกจะให้แม่ทำโทษยังไงไหนเสนอมาซิ!!” แม่พูดห้วนๆ
 
“แม่ก็น่าจะเปลี่ยนจาก กกน. สีม่วงเป็นจีสตริงนะ” ฉันพูดหน้ายิ้ม>0<
 
“เออ...ลูกสงสารพ่อบ้างก็ด้ายนะ มันไม่เสียหายอะไรเลยนะลูก” พ่อพูดอย่างน้ำตาคลอเบ้าตา  T T
 
(คามูริ:บางทีเธอก็ไม่รู้เวลาอะนะ) (ชะอม:กกน.เป็นสิ่งเดียวที่ปรารถนา) (พ่อ: T T นี่ใช่ลูกฉันเหร๊อะ!!)
 
 
 
★KaMuRi★