แค้นรักจากปีศาจ [Zoro x Sanji]

 
 
 เอี๊ยดดด!
  รถปอร์เช่สีดำเงางามเคื่อนมาจอดที่รานจอดที่รานจอดรถของคอนโดย่านใจกลาง
เมือง โซโลลงจากรถและปิดประตูรถอย่างแรง
 โซโลเดินขึ้นลิบฟ์ของคอนโดขึ้นไปยังชั้นบนสุดของคอนโด เพียงไม่นานก็ถึงที่หมาย
 “ อ๊ะ!โซโลนิบังเอิญจังน่ะ “ เด็กหนุ่มร่างเล็กเอ่ยขึ้นทั้งยังยิ้มให้กับ โซโลอย่างใสซื่อ
โซโลจ่องมองใบหน้าที่ทักตนและเขาก็ยิ้มให้น้อยๆ
 “ มาทำอะไรที่นี้ล่ะลูฟี่ “
 “ ออ แวะมาเที่ยวเฉยๆอ่ะ จะกลับแล้วล่ะ “ ลูฟี่เพื่อนสมัยเด็กของ โซโลและยังเป็น
บอสใหญ่ของสำนักงานซันนี่ ถึงแม้ว่าภายนอกลูฟี่จะเป็นคนซื่อๆบื่อๆบ๊องๆ แต่ถ้าเอา
จริงเมื่อไหร่ได้มีนองเลือดกันบ้างแหละ
 ลูฟี่พูดเสร็จก็วิ่งไปที่ลิบฟ์ก่อนจะโบกมือลาโซโล
 “ วุ่นชมัดหมอนั้น “ โซโลเดินไปยิ้มไปจนเขาเดินมาถึงหน้าประตูของ ตัวเอง
 
 เพล้ง!
 
 “ ? “ โซโลหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาสแกน เพื่อเปิดประตูและสิ่งที่พบคือห้องของเขาที่ถูกลื้อค้นของไปทั่ว โซโลเดินเข้าไปในห้องครัวก็พบเข้ากับร่างบางของซันจิที่กำลังเก็บเศษแก้วอยู่ที่พื้น
 “ เฮ้ย! “
 “ อึก! “ ร่างบางถึงกับสะดุ่ด้วยความตกใจทำให้เศษแก้วที่อยู่ในมือนั้นทิ้มเข้าใปในมือบางๆของซันจิ
 ร่างบางรีบหันมาด้านหลัง แต่แล้วมือหนาก็เข้าจับที่แขนเล็กของซันจิและเหวี่ยงร่างของซันจินอนแผ่หลาอยู่บนโต๊ะอาหาร
 “ ใจกล้ามากน่ะที่มาค้นของในห้องฉันแบบนี้ “ โซโลกดแรงบีบเข้าไปที่แขนของซันจิที่ตอนนี้แสดงสีหน้าหวาดกลัวและเจ็บที่ข้อแขนของตนเอง
 “ ..... “ โซโลไล่สายตาของตนมองไปตามใบหน้าหวานขิงซันจิ ไล่ลงมาที่ต้นคอ ลำตัว เรียวขาขาวๆของร่างบาง
 โซโลเลียริมฝีปากของตนเองอย่างหื่นกระหาน เขาก้มตัวลงไปซูดกลิ่นกายของซันจิแถวซอกคอของซันจิที่พยายามดิ่นขัดขืน
 “ ปะ...ปล่อยผมน่ะ... “ ซันจิพูดเสียงสั่น อ้อนวอนคนตรงหน้า
 “ ....ปล่อยแน่...ถ้าฉันได้เล่นกับแกก่อน! “
 “ !! “
 
 แคว้ก!
 
 “ ไม่น่ะ!...หยุด! “ โซโลฉีกกระชากเสื่อเชิตสีขาวที่ปกปิดร่างกายของร่างบางอย่างรุนแรงซร้างความหวาดกลัวให้ซันจิไม่น้อยเลย
 “ ...หึ! ขาวกว่าที่ฉันคิดอีกน่ะเนี๊ย~ “ โซโลยิ้มพรางใช้มื้อลูบไปตามร่างกายบางของซันจิ ที่ตอนนี้ร่างบางนั้นสั่นเหมื่อนเจ้าเข้าหวาดกลัวว่าโซโลจะทำอะไรตน ทำสิ่งที่ป่าเถื่อนไร้ความปราณีกับตน
 หยาดน้ำตาใสๆค่อยๆซึมออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างห้ามไม่ได้ สายตาที่จ่องมองโซโลนั้นสื่อถึงการขอความเมตตา อ้อนวอนต่อโซโลที่จ่องมองสายตาคู่นั้นด้วยความเย็นชา
 “ .....คิดว่าอ้อนวอนฉันด้วยสายตาแบบนั้น จะทำให้ฉันสงสารแกหรือไง? “ โซโลออกแรงบีบที่ข้อแขนของร่างบาง
 “ เสียใจด้วย ฉันเกรียดสายตาแบบนั้นเป็นที่สุดเหมื่อนหมาจนตรอก ที่อ้อนวอนขอให้ปล่อยชีวิตไป....เอาสิ ฉันก็อยากจะรู้ว่าแกจะทำสายตาแบบนี้ได้นานแค่ไหน “ โซโลยิ้ม
 “ !! “
 
 ตึง!
 
 “ อุ๊ก! “ ซันจิอาศัยจังหวะที่โซโลเพลอ ถีบเข้าไปที่ท้องของโซโลเต็มๆและร่างบางก็รีบลงจากโต๊ะอาหารที่นอนอยู่วิ่งเข้าไปในห้องนอนของโซโลโดยไม่คิดเลยว่ามันอาจจะเป็นความคิดที่ผิดมหันต์
 
 ปึง!
 
 “ ถีบคนอื่นเข้าแล้วหนีมาที่ห้องของฉันแบบนี้ อย่าหวังเลยว่าแกจะรอดไปได้!! “ โซโลพลักประตูห้องของตนเข้าไป และเปิดมันลงเสียงดังลั้นสร้างความหวาดผวาให้ซันจิไม่น้อย
 ร่างบางพยายามที่จะวิ่งไปที่หน้าต่างห้องนอนแต่ก็ไม่ทันการ โซโลจับที่แขนเล็กของซันจิและเหวี่ยงร่างบางลงไปนอนอยู่บนเตียน
 “ มานี้! “ โซโลดึงข้อเท้าของร่างบางที่คิดหนีกลับมาที่เดิม ความเจ็บ แป๊บที่ข้อเท้าของร่างบางนั้นทำให้เจ้าตัวรับรู้ว่าข้อเท้าของตนนั้นเคร็ด เสียแล้ว....
 “ ปล่อย!...ใครก็ได้...ช่วยผมด้วย! “
 “ เอาเลยสิ! แหกปากเข้าไปชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีใครมาช่วยแกหรอก! “
 “ ไม่...ฮื่ออ.. “
 โซโลซุกไซที่ซอกคอขาวๆของร่างบางอย่างหื่นกระหาย ร่างบางที่ได้ แต่ร้องไห้คร่ำควญหมดหนทางหนี
 “ อ๊ะ!...อืมม!.. “ เสียงครางที่ครางออกมาอย่างไม่เต็มใจ นั้นสร้างความไม่พอใจให้กับโซโลเป็นอย่างมาก
 “ จะฟืนแสดงละครทำไม? แสดงธาตุแท้แกออกมาได้แล้ว! “ โซโลตะโตกใส่ซันจิที่ตอนนี้ร่างบางยิ่งกลัวโซโลมากขึ้นไปอีก เขาพยายามข่มเสียงสะอื่นไห้ของตนไว้ ยิ่งทำให้โซโลหงุดหงิดมากอย่างบอกไม่ถูก
 “ อ๊ะ...อ้าาาา!!!! “ ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมบางอย่างถูกดันเข้ามาภายในร่างกายของเขา หยาดน้ำตาใสยิ่งเอ่อล้นขึ้นมามากกว่าเดิม ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดราวกับร่างกายจพแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
 โซโลจ่องมองใบหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวดแบบนั้นของร่างบางด้วย สายตาเย็นชา โซโลดันกายเข้ามาจนสุดโดยไม่มีการผ่อนแรงลงเลยแม้ สักนิดยิ่งทำให้ซันจิร้องออกมาเสียงหลง
 “ หึหึ “ โซโลหัวเราะออกมาในลำคอ เขาเริ่มขยับแกรนกายเข้า-ออก อย่างรวดเร็วสร้างความเจ็บปวดให้ซันจิมาก เสียงร้องครางที่เต็มไป ด้วยความเจ็บปวด หวาดกลัว ทรมารของซันจิมิได้ทำให้โซโลสงสาร เลยสักนิดเดียวกลับตรงกันข้ามที่ร่างหนานั้นยิ้มออกมาอย่างซ่ะใจ อย่างสุดๆ
 “ อ้าา!...ฮื่อ...ผม..เจ็บ...อึก! “
 “ ..หึ! แต่ฉันสนุกมาก “ โซโลกระซิบที่ข้างหูของซันจิและขบเม้นมนอย่างรุนแรง ไล่ลงมาถึงซอกคอขาวๆของซันจิ เขี้ยวสีขาวแหลมคมของโซโลนั้นได้กดฝังลงบนซอกคอของซันจิที่ถึงกับกร๊ดลั้นทันที
 “ เจ็บ!...เอาออก...ไป...ฮื่ออ! “ เลือดสีแดงสดข้นของซันจิถูกโซโลกลืนกินอย่างกระหาย ความหอมหวานของเลือดซันจินั้นทำให้โซโลพอใจกับมันเป็นอย่างมาก
 “ หวานชมัดเลยน่ะ...เลือดของแก “ โซโลเลียบาดแผลที่ซอกคอซันจิ และดื่มเลือดของร่างบางต่อ
 ค่ำคืนที่แสนทรมารนานนับหลายชั่วโมงนั้น ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบลงโดยดีห้องที่เต็มไปด้วยเสียงร้องที่เจ็บปวดของซันจินั้นมันชั่งน่าเวทณามากกว่าสิ่งอื่นใด....
 
 แต่งNCครั้งแรกจร้าาาาา ติชมหน่อยน่าาา