แรงบันดาลใจ

 
ฉันปั่นสุดแรงถีบจนมาถึงบ้าน ด้วยท่าทางที่รีบร้อน จนสะดุดล้มหน้าบ้าน แม่ของฉันที่ตอนนี้ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน เห็นแล้วก็อดขำในความโก๊ะของฉันไม่ได้ ก็ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็โก๊ะๆมาตั้งแต่เกิด แล้วจะให้แก้ยังไงละ
 
“รีบร้อนอะไรขนาดนั้นละลูก เจ็บมั้ยละนั้น ?”
 
“ไม่เจ็บค่ะแม่ หนูแค่ชอบวัดพื้นเอง แหะๆ”
 
“พูดเล่นไปเรื่อยหน่ะเรา”
 
“หนูขึ้นบนบ้านก่อนนะค่ะ รีบมาเอาของ เดี๋ยวจะออกไปข้างนอกค่ะ”
 
“ไปไหนละลูก ?”
 
“ไปแถวหน้าบ้านอ่าค่ะแม่ ไปหาคนช่วยทำงาน แหะๆ”
 
“ใครกัน?”
 
“อื้มมม.. หนูก็ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ หนูขึ้นไปเอาของก่อนนะค่ะ เดี๋ยวลงมาๆ”
 
“จ๊ะๆ”
 
แล้วฉันก็รีบวิ่งขึ้นบ้านไปเอาปูนปั้นที่ตากไว้ที่ระเบียงห้องของฉันลงมา
 
“แม่ค๊าาา หนูไปก่อนนะ เดี๋ยวจะเย็นก่อน รีบๆ”
 
“จ้าาา ระวังตัวด้วยนะลูก ไม่ต้องรีบมากขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวก็ล้มอีกจนได้”
 
“ค๊า.. ” ครืดดด ผัวะ!!
 
ไม่ทันขาดคำฉันก็ลื่นล้มอีกครั้งก็เพราะน้ำที่แม่รดน้ำต้นไม้นั้นแหละ นองขนาดนั้น ยิ่งโก๊ะๆแบบนี้ คงจะรอดหรอก ล้มอีกจนได้
 
“นั้นไง แม่พูดไม่ทันขาดคำ ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้นะ ฮ่าๆ”
 
“แม่อ่าาาาาา อย่าสิค่ะ”
 
“อ่าจ๊ะๆ แม่ไม่แซวแล้ว”
 
“หนูไปนะค่ะ”
 
แล้วฉันก็ปั่นจักรยานออกจากบ้านไปหน้าหมู่บ้าน เพื่อทำตามแผนที่วางไว้ เมื่อมาถึงสถานที่นั้น ซึ่งคนแถวนี้เขามักจะเรียกว่าอาตคลับ ฉันก็เริ่มมองหาที่ทางที่จะเอาของไปวางไว้ แต่ว่า.... จะไว้ตรงไหนดีละ? ฉันก็เพิ่งมาที่นี้เป็นครั้งแรก ก็เคยแต่มองผ่านๆเวลารถขับผ่านเท่านั้น พอมาอยู่ตรงนี้จริงๆ รู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกอย่างบอกไม่ถูก จะบอกว่าที่นี้น่าอยู่ ก็ไม่ใช่ แต่จะบอกว่าไม่น่าอยู่ ก็ไม่ใช่อีก มันดูลึกลับและน่าค้นหา หรืออาจเป็นเพราะ ฉันไม่คุ้นกับสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ วันๆก็อยู่โรงเรียน ห้องสมุด ไปสถาบันกวดวิชา กลับบ้าน ก็ชีวิตมีแค่นี้นินะ
 
แล้วหางตาฉันก็เห็นอะไรบางอย่างที่สะดุดตา อีกฝากนึงของผนังพวกนี้ มีงานอาตงานนึงที่ฉันเห็นแล้วรู้สึกประดับใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ เหมือนโดนสะกดจิต ฉันมองเข้าไปในภาพที่ชวนหลงใหลนี้ ถ้าจะบอกว่ามันคือภาพอะไร ฉันก็คงบอกว่ามันก็คือภาพวิวทะเลในยามเย็นที่พระอาทิตย์กำลังตก แต่ในความรู้สึก มันเหมือนทะเลนี้ชั่งล้ำลึกน่าลุ่มหลง เหมือนตัวฉันได้สัมผัสกับน้ำทะเลจริงๆ มันชั่งสวยงามเหลือเกิน เมื่อสติกลับคืนมา ฉันจึงตัดสินใจฝากความหวังเรื่องปูนปั้นของฉัน ไว้กับภาพๆนี้ และหวังลึกๆในใจว่า ขอให้คนที่วาดภาพนี้มาเจอทีเถอะ แล้วก็ขอให้เพ้นปูนของฉันสวยๆ เหมือนภาพๆนี้ทีเถอะนะ สาธุ~ 
 
ฉันเอากระดาษในกระเป๋ามาเขียนข้อความถึงเจ้าของภาพ หรือถึงแม้จะไม่ใช่เจ้าของภาพก็ขอให้อ่านแล้วทำตามคำขอทีเถอะ 
 
“ถึง คุณจิตรกร
 
คือมันอาจจะแปลกๆนะค่ะที่ฉันเขียนถึงคุณแบบนี้ แต่ฉันหวังว่าฉันสามารถฝากความหวังของฉันไว้กับคุณได้ ฉันมีเหตุจำเป็นที่จะต้องทำแบบนี้ มันอาจจะตลกไปสักหน่อยสำหรับคุณที่มีคนแปลกหน้ามาขอความช่วยเหลือแบบนี้ ฉันจะขอให้คุณช่วยเพ้นปูนปั้นนี้ให้ฉัน จะเป็นลายอะไรก็ได้เลยค่ะ ขอแค่คุณจะกรุณาช่วยฉันสักครั้ง ขอบคุณเป็นอย่างสูง หวังว่าคุณจะช่วยฉันสักครั้ง แค่ครั้งเดียว นะค๊าาาาา ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”
 
คิดว่าเขียนแบบนี้แล้วเขาจะช่วยมั้ยนะ โธ่! นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย จะมีใครมาทำให้จริงๆหรอ ? ฉันเอากลับดีมะ? จะมาฝากความหวังไว้กับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ? เอาไงดีละเนี่ย ฉันคิดไปคิดมาอยู่นานหลังจากที่เขียนข้อความเสร็จ
 
“เอาหวะ! ลองดูสักครั้ง ลองทำอะไรแปลกๆกับเขาดูบ้าง มันก็ไม่เสียหายอะไรนี่หน่า”
 
ฉันวางกระดาษกับพื้นและเอาปูนปั้นทับไว้ กระดาษจะได้ไม่ปลิวไปไหน พอมองดูนาฬิกาอีกที นี่มัน 5 โมงแล้วหรอเนี่ย กลับบ้านดีกว่าก่อนที่มันจะมืด ฉันกลับไปปั่นจักรยานอีกครั้งและมุ่งหน้ากลับบ้าน ด้วยใจที่ตุ่มๆต่อมๆ ว่าพรุ่งนี้เช้าพอฉันมาที่นี่อีกที ฉันจะเห็นเจ้าปูนปั้นน้อยของฉันมีสีสันขึ้นมามั้ยนะ ?