The Cruel Love รักต้องห้ามของนายอันตราย

   'ณ ร้านอาหารหรูในโรงเเรมดังเเห่งหนึ่งในเมือง ยามนี้เป็นเวลาค่ำเเล้วเเต่สำหรับเมืองนี้ยังมีเเสงไฟที่ส่องสว่างอยู่ตลอดเวลา เสียงไวโอลินที่ถูกขับกล่อมอย่างไพเราะสร้างความสุททรีย์ได้ดีนัก สองร่างที่นั่งทานอาหารอยู่ริมหน้าต่างของโรงเเรม เเสงสว่างน้อยๆจากเทียนที่ถูกจุดขึ้นเพื่อสร้างบรรยากาศทำให้มันดูโมเเมนติคมากกว่าเดิมหลายเท่า
     "พีทอยากทานอะไรอีกมั้ยครับ?" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม'คนรัก'ของตน
     "พีทอิ่มเเล้วครับ พี่ไวด์อิ่มรึยัง?" ร่างเล็กมองอีกฝ่ายตาใส
     "อิ่มเเล้วเหมือนกันครับ งั้นเรากลับกันเลยมั้ย"
     "อ่า..ครับ" ร่างเล็กพูดเเล้วก้มหน้าค่อยๆลุกจากโต๊ะ
     "..." เเต่ก็ถูกมืออีกคนนึงคว้าเอาไว้เสียก่อน
     "พีทคิดว่าพี่จะจำไม่ได้จริงๆหรอ?" ชายหนุ่มพูดก่อนปล่อยมือให้ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม
     "..มะ...ไม่รู้สิ" ว่าเเล้ว'พีท'ก็หน้าเเดง
     "วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนของเรานะ" 'ไวด์'หรือ'ดีไวด์'พูดพร้อมเอามือของพีทไปกุมไว้
     "บะ..บ้า!...เเล้วทำไมล่ะ" พีทยังคงหลบหน้าใบหน้าหวานนั่นยังเเดงเเจ๋เเถมจะหนักกว่าเก่าด้วย
     "อะอิชิเตรุ มิวะ" ดีไวด์พูดพร้อมสวมเเหวนให้พีทเเล้วจูบเบาๆที่หลังมือ
     "บากะ.." พีทดึงมือกลับมาเเล้วเอามาลูบปอยๆ
     ".....สึคิ...สึคิเดส..ดีไวด์" พีทพูดตะกุกตะกักเเล้วหลบหน้าดีไวด์
     "รักเหมือนกันครับ" ดีไวด์พูดยิ้ม
     "จะ..กลับได้รึยัง!?" พีทลุกขึ้นเเล้วถามดีไวด์
     "เชิญครับ" ดีไวด์ผายมือให้พีทเดินนำไปก่อนเเล้วค่อยเดินตาม
ทั้งสองเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ ดีไวด์รีบเดินล่วงหน้าไปเปิดประตูให้พีท การกระทำอย่างสุภาพนี้ทำให้เป็นเรื่องที่ง่ายที่พีทจะรักเขามากมายถึงเพียงนี้
     "..." พีทไม่พูดอะไรเเค่เข้าไปนั่งเเล้วมองออกไปด้านนอก
 ดีไวด์ขึ้นรถเเล้วขับไปเรื่อยๆปล่อยให้คนร่างเล็กที่นั่งข้างๆได้ชมวิวไปเรื่อยๆ ซักพักก็กลับมาถึงคอนโดของดีไวด์
     "พีทครับ...คืนนี้ค้างกับพี่..นะ?" ดีไวด์เอ่ยถามเเล้วมองพีท
     "ก็ได้" พีทพูดตอบรับไป พีทรู้ดีว่าที่ดีไวด์ให้ตนมาค้างด้วยเพราะเหตุใด ไมใช่อยากจะล่วงเกินอะไรอย่างนั้นเเน่นอนเพราะทั้งสองสัญญากันเเล้วว่าจะรอจนกว่าพีทจะพร้อมซึ่งดีไวด์ก็ไม่เคยเร่งเร้าอะไรเเละเคารพในการตัดสินใจของพีทอย่างมากก็เเค่กอดหรือจูบเท่านั้น
 พีทเดินตามดีไวด์เรื่อยๆจนมาถึงห้อง ดีไวด์ใช้คีย์การ์ดเปิดห้องให้พีทได้เดินเข้าไปก่อน พีทเดินตรงไปที่เตียงขนาดคิงไสส์ทีคุ้นเคยเเละทิ้งตัวลงนอน
     "อ๊ะ!" อยู่ๆไฟภายในห้องก็ถูกดับลงร่างเล็กรีบขดตัวเเล้วเอาผ้าห่มคลุมโปง
     "พี่ไวด์! พีทไม่เล่นนะ!" ร่างเล็กบ่นเสียงอู้อี้ออกมาจากใต้ผ้าห่มผืนหนา
     "พีทครับเอาผ้าออกก่อนสิ" เตียงที่ยวบลงทำให้ร่างเล็กรู้ว่ามีคนมานั่งข้างๆจึงค่อยๆเอาผ้าห่มออก
     ".." ร่างเล็กมาออกมาก็พบกับดอกกุหลาบสีเเดงนับร้อยถูกวางเรียงรายไว้ราวกับที่นี่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นทุ่งดอกไม้
     "มาสิครับ" ดีไวด์ที่ลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างเตียงยื่นมือมาให้พีทเเล้วเอ่ยชวน พีทจึงยื่นมือไปจับเเล้วลุกขึ้นช้าๆ
     "ปิดตานะครับ" ดีไวด์พูดพร้อมเอามือปิดที่เปลือกตาของร่างเล็ก
     "อ่ะ..อื้อ" พีทตอบรับ ดีไวด์จึงจูงมือพีทเดินมาเรื่อยๆ
 พีทรู้สึกได้ถึงความเย็นที่กระทบกับคอของตน อยากจะลืมตาเหลือเกินอยากรู้จัง ร่างเล็กคิดเเต่ก็ยังคงหลับตา
     "เสร็จเเล้วครับ"  พีทเอามือจับที่ของของตัวเองก็พบว่ามีสร้อยถูกสวมอยู่ กร้อยที่มีจี้เป็น D&P
     "พี่จะอยู่กับเราตลอดไปนะ รักนะครับ" ดีไวด์พูดพร้อมเอามือพีทมาจูบเบาๆ
     "เเล้วเเต่สิ.." เเล้วทั้งสองร่างก็สวมกอดกันท่ามกลางหมู่มวลดอกไม่ที่เบ่งบานราวกับจะเป็นพยานรักให้กับทั้งสอง
 
 
09:50
 
     "พี่ไวด์ปล่อย!!ปล่อยพีทนะ พี่จะทำอะไร อื้อ" ร่างเล็กพยายามสะบัดข้อมือให้พ้นจากมือหนาที่ล็อคมือของตนอยู่เเต่โวยวายได้ไม่เท่าไหร่ริมฝีปากเเดงนั่นก็ถูกประกบด้วยริมฝีปากของอีกคน ร่างสูงดันร่างเล็กชิดผนังห้องเเล้วเริ่มลุกล้ำเรียวปากบาง
     "อื้อๆ อื้อ!" ร่างเล็กขัดขืนพยายามถอนริมฝีปากออกมา เเต่ก็ถูกมือของร่างสูงบีบคางเอาไว้
     "พลั่ก!" ร่างเล็กถีบคนตรงหน้าอย่างจังเเล้วถอยตัวออกห่าง
     "พี่เป็นอะไร! ทำไมพี่ทำอย่างนี้นี่พี่เมาอยู่หรอ?" พีทพยายามใจเย็นเเล้วมองคนตรงหน้า
     "กูไม่ได้เมา..." ร่างสูงโดนเข้าไปหาร่างเล็กช้าๆจนร่างเล็กเดินถอยหลังไปชิดเตียง
     "งั้นพี่เป็นอะไร??" พีทเงยหน้ามองร่างสูงเเล้วจับเสื้อ
     "ว่าที่ผ้วมึงไง!" ร่างสูงพูดเสียงดังเเล้วพลักคนร่างเล็กลงบนเตียงนุ่ม
     "พะ พี่ไวด์ อ๊ะ อย่านะ!" พีทพลักร่างสูงที่พยายามซุกไซร้ตามซอกคอขาว
     "พี่..อุ๊ อื้อ!" ร่างสูงประกบร่างเล็กอย่างหนักหน่วงส่วนมืออีกข้างถอดเข็มขัดของตนเอง
     "อื้อ!อื้อ!" ร่างเล็กร้องค้านเมื่อร่างสูงใช้เข็มขัดมัดที่ข้อมือของตนอย่างเเน่หนา
     "อ่า พะ พี่ไวด์หยุดนะ!" ร่างเล็กร้องค้านเเต่ร่างสูงก็ไม่สนปลดกระดุมเสื้อร่างเล็กเเล้วสอดมือเข้าไปลูบเเผ่นหลังเนียน
     "อ๊า หยะ หยุด หยุดนะพี่!!!" พีทร้องเสียงหลงเมื่อร่างสูงพลิกให้ตนนอนคว่ำเเล้วยกสะโพกขึ้นถอดกางเกงของตนออก
     "อยะ อ๊า!!" ร่างเล็กกรีดร้องเมื่อร่างสูงอยู่ๆก็สอดบางสิ่งบางอย่างเขามาทางช่องรักของตน
     "หึๆ..ไม่นานหรอกเดี๋ยวจะมีความสุขเอง" ร่างสูงพูดพร้อมเอามือเชยคางร่างเล็กขึ้น
     "พ่ะ..พี่อึก พี่ทำอย่างนี้กับผม อึกทำไม" ร่างเล็กพูดพร้อมน้ำตาอาบเเก้ม
     "หนวกหู!! ยังไงๆมึงก็เป็นผู้ชายมันไม่เสียหายหรอกน่า!!" ร่างสูงสบถเสียงดังคำพูดดที่ออกจากปากของร่างสูงนั้นไม่ได้คิดถึงจิตใจร่างเล็กเลย...
     "ฮึก..พี่คิดอย่างนี้มาตลอดเลยหรอ..ฮึก" ร่างเล็กถามเสียงเเหบพร่าน้ำตาพลันไหลมามากกว่าเก่า
     "เเล้วเเต่มึงจะคิด!" ร่างสูงพูดตัดบทก่อนจะสอดนิ้วเข้าที่ช่องทางรักของร่างเล็ก
     "อ๊ะ..อ่า..เเฮ่ก.อึก..ระ..ร้อน..ผม" ร่างเล็กหอบหายใจถี่พูดไม่เป็นประโยค
     "หึ! ออกฤทธิ์เเล้วสินะ อีกเดี๋ยวมึงจะมีความสุขเอง" ร่างสูงสอดนิ้เพิ่มเข้าไปอีก
     "อ๊า! หยุด!หยุดพี่!ผมเจ็บ!อ๊า.." ร่างเล็กตัวสั่นระริกร้องขอความเมตตา
     "เกลียดกูมั้ย..." อยู่ๆร่างสูงก็เอ่ยถาม
     "......อ๊ะ!" ร่างเล็กไม่ตอบร่างสูงจึงเริ่มขยับนิ้ว
     "รักพี่!ฮึก...ผม..ผมฮึก..รักพี่พีไวด์...."
     "อ๊ะ พี่อย่าอ๊า!!!" ร่างสูงได้ยินดังนั้นก็สบถเสียงต่ำเเล้วถอนนิ้วออกมาจนหมดเเล้วเเทนที่ด้วยเเก่นกายร้อนของตน
     "พี่ไม่...เอามันออกไป..อ๊า!  ผมเจ็บ!" ร่างเล็กกระตุกเกร็ง รู้สึกเหมือนร่างกายจะเเตกเป็นเสี่ยงๆ
     "เกลียดกู...เกลียดกูสิ!!!" ร่างสูงพูดข้างหูร่างเล็กด้วยเสียงโกรธเเค้น...พี่เป็นอะไร!!??ร่างเล็กถามเเถบจะเป็นครั้งที่ร้อยได้เเล้ว
     "อ่า!...อึก.พี่หยุดๆ..อ๊า!" ร่างเล็กครางกระเส่าเมื่อร่างสูงกระเเทกมาไม่ยั้ง เจ็บ...ทั้งร่างกายเเละหัวใจ..นี่ไม่ใช่พี่ไวด์...ไม่ใช่!!ไม่ใช!! หัวใจร่างเล็กพยายามปฎิเสษกับภาพที่เห็นทั้งที่'ใบหน้า'นั่นคือพี่ดีไวด์เเต่ร่างเล็กก็ยังคงไม่เชื่อ
     "ร้องสิ!ครางออกมา!เรียกชื่อของกู!มึงเป็นของๆกู!" ร่างสูงพูดเสียงดังเพิ่มเเรงกระเเทกจนร่างเล็กรู้สึกเจ็บหนักเเต่เจ็บที่ร่างกายมันไม่เท่าความเจ็บกับหัวใจ!
     "พี่ไวด์.ฮึก..ดีไวด์.ผม..ผมจะ..อื้ออ" ร่างเล็กครางลั่นพร้อมปลดปล่อยหยากน้ำรักสีขาวขุ่นออกมา
     "หึ! เสร็จก่อนทั้งๆที่ไม่ได้ใช้มือช่วย ยังจะมาบอกให้หยุดอีกหรอ!??" ร่างสูงยังคงตอกย้ำความเจ็บให้กับใจดวงๆน้อยๆไม่หยุด....จะฆ่ากันเลยรึไง..!?!?! นี่มันไม่ได้ต่างอะไรจากตายทั้งเป็น!
     "หึ! มันยังไม่จบหรอกนะ!ครางอีกสิ!เรียกชื่อกู!!เกลียดกูสิ!!" ร่างสูงกระเเทกไม่ยั้งใส่ร่างเล็ก ป่าเถื่อน..ไร้ความปราณี เเต่เพราะด้วยฤทธิ์ยาร่างเล็กจึงครางกระสันขึ้นมาอีกรอบ
     "ฮึก..พี่ไวด์...อ๊ะ..อ๊าาา.."
   รู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดที่หัวใจ....ร่างสูงคิด ส่วนร่างเล็กเอง..ก็กลัว...กลัว กลัวใบหน้าอันคุ้นเคยนั่น...หัวใจดวงน้อยๆบัดนี้ได้ถูกทำร้าย..ทำลาย...อยากตาย...ต่อให้ร้องให้เเค่ไหนมันก็ไม่คืนมาอีกเเล้ว.....หัวใจดวงน้อย...มันเเตกสลายอย่างสมบูรณ์เเล้ว..........
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
//ตัดฉ้าบบบบบ มีเเค่นี้ฮ้าฟฟฟหึๆไรท์จุทำร้ายรีดเดอร์ตัวน้อยทุกๆคน ฮ่าาๆๆๆ