The Cruel Love รักต้องห้ามของนายอันตราย

  ผมนั่งรถของพวกคลูมาเรื่อยๆผมก็คอยบอกทางเป็นระยะๆ ระหว่างทางอยู่ๆไมนัสก็ขอตัวกลับไปก่อนจึงทำให้ผมนั่งรถมากับคลูเเละเเฮค คลูเป็นคนขับส่วนผมกับเเฮคนั่งอยู่ตรงเบาะหลังผมกะว่าจะนอนพักซักหน่อยเเต่เเฮคก็ชวนผมคุยไม่หยุดถามนั่นถามนี่ผมก็ตอบมั่งไม่ตอบมั่ง อย่างนึงที่ผมยอมรับเลยคือตอนที่นั่งรถมาผมเเอบมองคลูตลอดด้วยคำถามที่ล้นหัวของผม....จะใช่ชลัชคนเดียวกันรึเปล่านะ เเล้วถ้าเป็นคนๆเดียวกันผมควรทำตัวยังไง.........ทั้งๆที่คิดว่าเราคงไม่ได้เจอกัน....บางทีการที่โลกกลมน่ะมันก็ไม่ดีเลยนะ.....

     "อ่ะถึงเเล้ว" คลูหยุดรถตรงหน้าบ้านผมเเล้วหันมาบอก

     "อ่ะ! ครับๆขอบคุณอีกครั้งนะครับ" ผมพูดเเล้วก้มหัวน้อยๆ

     "ไม่เป็นไรๆมีอะไรก็บอกพวกพี่ได้น้า" พี่เเฮคหันมาพูดยิ้มๆเเล้วเน้นคำว่า'พวกพี่'เเล้วหันไปมองพี่คลู

     "ผมเกรงใจน่ะครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ"ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะลงจากรถไป ผมยืนรอให้รถพวกพี่เขาลับสายตาไปก่อนเเล้งค่อยเดินเข้าบ้าน ผมเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆประดุจนินจามาลอบฆ่ายังไงยังงั้น ไฟภายในในบ้านปิดหมดเเล้วผมปิดประตูอย่างเบามือ(เอ๊ะ เเอบสงสัยทำไมราเชลไม่ล็อค?) ผมค่อยๆเดินมาจนถึงโซฟาเเล้วล้มตัวลงนอน เฮ้อ วันนี้เหนื่อยซะจริง ไหนจะเรื่องพีทอีกเฮ้อ วันนี้ผมถอนหายใจไปเเล้วกี่ครั้งกันนะ?

     "อ่ะเเฮ่ม!" เสียงกระเเอมของเด็กสาวดังขึ้นพร้อมไฟที่ถูกเปิด

     "มีอะไรจะเเก้ตัวมั้ยคะ? กลับบ้านดึกเเถมยังผิดสัญญาราเชลทำกับข้าวเอาไว้เเล้วนะคะเเต่นายน้อยก็ไม่มา" ราเชลพูดเสียงเย็นเเล้วมาที่ผมหน้านิ่ง

     "ขอโทษ มันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ" ผมพูดพร้อมยกมือที่มีรอยเเดงให้ราเชลดู

     "อ๊ะ นายน้อย!ไปโดนอะไรมาคะ?!" ราเชลถลาลงมานั่งคุกเข้าข้างๆโซฟาที่ผมนั่งเเล้วเอามือผมไปดู

     "ก็บอกเเล้วไงว่ามีเรื่องนิดหน่อยน่ะ" ผมพูดเเล้วถอนหายใจ

     "งั้นเดี๋ยวราเชลทำเเผลให้นะคะ" ราเชลพูดพร้อมลุกขึ้นเดินไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาเเล้วนั่งลงข้างๆผมเเล้วลงมือทำเเผล

     "อ๊ะ เบาๆหน่อยซี่-[]-" ผมร้องท้วงเมื่อราเชลเอาเจ้าสำลีชุบเเอลกอฮอล์มาทาเเถวๆเเผลผม คือเเผลผมมันเป็นเเผลถลอกครับเเต่ก็มีบ้างที่เลือกไหลเพราะโดนเชือกบาดเอา

     "นายน้อยคะนี่ถ้าเบากว่านี้สำลีมันจะไม่โดนเเผลเเล้วนะคะ- -" ราเชลเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมก่อนจะก้มลงไปทำเเผลต่อ

 ผมนั่งทนให้ราเชลทำเเผลเสร็จก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปที่บันได

     "นายน้อยคะ มื้อเย็นล่ะคะ??" ราเชลลุกขึ้นเเล้วถาม

     "ขอโทษจริงๆนะเเต่ฉันอิ่มเเล้วจริงๆ" ผมหยุดเดินเเล้วหันมตอบราเชลก่อนจะหันกลับเเล้เดินขึ้นบันไดไป พอถึงห้องผมก็ทิ้งตัวลงนอนเเล้วปิดตาลงนึกทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นวันนี้มีเเต้เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับผม ผมไม่นึกถือโทษคนบงการเรื่องไอ้ผู้ร้ายพวกนั้นเพราะผมรู้ว่ามันก็มีบ้างที่เรารู้สึกไม่ชอบใจอะไรเเล้วอยากให้มันเป็นอย่างที่เราคิดโดยไม่คำนึงถึงความถูกต้องฉะนั้นมันอาจจะเป็นอารมณชั่ววูบผมไม่ถือโทดโกรธอะไรสำหรับเรื่องที่โดนน้องปีหนึ่งปทุษร้าย(?)หรือเรื่องไอ้สามคนนั้น ส่วน....เรื่องพี่ชลัช....ผมมีความรู้สึกต่างๆมากมายกับพี่เขาทั้งเเค้นเพราะเเม่พี่เขา...จะมาเเทนที่เเม่ของผม ซึ่งบอกเลยว่ามันเป็นไปไม่ได้! ปฎิเสษไม่ได้ว่าพี่เขาเเย่งทุกอย่างไปจากผม เเต่นั่นมันก็เเค่ทรัพย์สินเงินทอง ผมไม่ภูมิใจหรืออยากได้มันหรอกในเมื่อผมก็ไม่ได้หามันมาเองนี่ เเต่จะให้ผมทำใจรับพี่เขาเป็นพี่ ผมทำยังไม่ได้หรอกนะผมรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่เจอพี่เขา สำหรับผมในฐานะลูกของเเม่น่ะถ้าผมมีจุดบกพร่องมากกว่าพี่เขาจะถูกตราหน้าเอาได้ว่าเเพ้พี่เขา ผม...ผมอธิบายมันไม่ถูกหรอกความรู้สึกนี้...บางทีผมก็คิดว่าผมคิดมากไปเเต่ถ้าคนเราไม่คิดหลายๆสิ่งมันก็จะไม่เกิดขึ้นเอา ผมคิดได้เเค่นั้นนอกจากร่างกายจะล้าเเล้วสมองยังล้าอีกผมควรจะพักได้เเล้วมั้ง..

 เเสงสว่างของดวงตะวันยามเช้าทอเเสงสีทองสดใสเป็นประกายเข้ามายังร่างเล็กที่ยังอยู่ในห้วงนิทราภายใต้ผ้าห่มผืนหนาบนเตียงขนาดคิงไสส์ ลมหายใจอย่างสม่ำเสมอเเล้วดวงตาที่ยังปิดสนิททำให้รู้ได้เลยว่าเจ้าตัวคงไม่อยากตื่นขึ้นมาตอนนี้หรอก

     "นายน้อยคะๆมีโทรศัพท์จากบ้านคุณพีทค่ะ!" เสียงใสๆของเด็กสาวดังขึ้นพร้อมร่างเล็กที่วิ่งขึ้นมานั่งบนเตียงเเล้วเขย่าร่างเล็ก

     "อืม....มีอะไร..นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ..." ร่างเล็กลืมตาน้อยๆพูดเสียงงัวเงีย

     "โทรศัพท์จากทางบ้านคุณพีทน่ะค่ะ!" เธอพูดเสียงหนักเเน่นเเล้วมองตานายน้อยของตน

     "ห๊ะ! เอ๋ๆ" ร่างเล็กอุทานเเล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งมารับโทรศัพท์ข้างล่าง

     "สวัสดีครับ คือพีท" น้ำพูดอย่างลนลานตอนนี้เขาห่วงจริงๆว่าจะมีอะไรเกิดกับเพื่อนเขา

     "ค่ะ คุณพีทท่านไม่สบายน่ะค่ะ เดินกลับมาสภาพเเย่มากเลยเสื้อผ้าขาดลุ่ยรอยเเดงเต็มตัวเเถมยังเดินเซไปเซมาอีกค่ะ พอดิฉันเข้าไปถามก็ไม่ตอยอะไรท่านเเค่ขอยาเเก้ปวดเเล้วยาเเก้อักเสบเเค่นั้น หลังจากเอายาไปให้ท่านก็ไล่ดิฉันออกมาเลยเเถมยังห้ามใครเข้าพบอีก คุณน้ำ...." เสียงของเมดสาวที่พูดตามสายมาฟังดูร้อนรนปนเป็นห่วง

     "อ่า! เดี๋ยวฉันจะไปหาพีทเดี๋ยวนี้เเหละ!" ผมพูดจบก็รีบวางสาย รีบขึ้นไปอาบน้ำเเต่งตัวอย่างลวกๆเเล้วลงมาขึ้นรถตรงเเล้วขับตรงไปบ้านพีทโดยไม่รีรอ

 ผมขับอย่างไวจนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านพีท ผมรีบเดินตรงเข้าบ้านไปก็พบกับเมดสาวยืนหน้าเครียดรออยู่

     "นี่ค่ะคุณน้ำ คุณพีทท่านล็อคกุญเเจห้องไว้น่ะค่ะ" เธอพูดพร้อมยื่นลูกกุญเเจมาให้ผม ผมรับไว้เเล้วก้มหัวน้อยๆเป็นการขอบคุณก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องพีท

     "เเกร๊ก..." ผมไขกุญเเจเข้าห้องไปก็พบว่าไฟในห้องถูกดับหมดผ้าม่านก็ถูกปิดมิดชิด ผมเดินตรงไปที่เตียงขอพีทก็พบพีทที่นอนปากซีดอยู่บนเตียง

     "พีท! พีท! นายเป็นอะไรมากมั้ย" ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงเเล้วพูดกับพีทที่นอนอยู่

     "...ฉันไม่เป็นไร..." พีทพูดเสียงเเหบพร่านัยน์ตาเหม่อลอย

     "พีท! มีสติหน่อย! บอกฉันมาใครทำอะไรนาย!?" ผมมองไปที่พีทอย่างเว้าวอนขอคำตอบจากปากเเดงช้ำนั่น

     "..น้ำ..." พีทยื่นเเขนมากอดคอผมไว้เเล้วโน้มลงไปกอด

     "ฮึก...ดี...ฮึกดีไวด์.." พีทพูดทั้งน้ำตา ผมรู้ พีทไม่ใช่คนอ่อนไหวอะไรอย่างนี้เเต่...ชื่อของคนๆนั้น

     "ดีไวด์!? มันมาได้ยังไง??! มันตายไปเเล้วนี่!" ผมพูดเเล้วดันพีทออกมองไปที่นัยน์ตาถามหาคำตอบจากพีท

      "ฮึก ฉัน ฉันไม่รู้ ฮึก.." พีทพูดเสียงสั่นน้ำตาไหลอาบเเก้มขาวนั่นเป็นสาย ผมเหลือบมองไปเห็นที่คอของพีทก็พบกับรอยดูด กัด เห็นอย่างนั้นผมกระชากเสื้อพีทออกเเล้วมองดูร่างกายของพีท....รอยช้ำมากมาย...รอยเเผลอีกหลายจุด...การกระทำอย่างนี้..ป่าเถื่อนสิ้นดี!!!

     "มันทำอะไรนายพีท!มันทำอะไร!!?" ผมจับมือพีทที่สั่นไม่หยุดเเล้วเอ่ยถาม

     "ฮึก...ฉัน..ไม่อยากพูดถึง..ฮึกมัน.." พีทมองมาที่ผมริมฝีปากบางสีเเดงช้ำขยับพูดคำอย่างตะกุกตะกัก ดวงตากลมโตชื้นด้วยหยาดน้ำตาสีใสที่ไหลอาบเเก้มเนียน....นี่...นีมันไม่ได้ต่างอะไรกับตอนนั้นเลย!!

     "พีท..ใจเย็นๆนะ" ผมดึงพีทเข้ามากอดเเล้วปลอบ

     "ทำไมวะน้ำ...ทำไมกูต้องมาเจออะไรเลวร้ายอย่างนี้อีกด้วย ฮึก กูทำอะไรผิดหรอน้ำ" พีทพูดพร่ำเพ้ออย่างไร้สติ ผมเข้าใจเพื่อนผมดีพีทไม่ใช้คนอ่อนเเอ พีทไม่ใชคนเจ้าน้ำตา เเต่การกระทำอันป่าเถื่อนอย่างนี้มันเกินไป...สำหรับคนที่มีอดีตอันเลวร้ายอย่างพีท

     "อึก...กู..กูควรทำยังไง กูไม่อยากเจอมัน กู.."พีทดันตัวออกดวงตานั้นมองมาที่ผมอย่างต้องการคำตอบ ซึ่งผมเองก็ตอบมันไม่ได้...

     "พีทมึงฟังกูนะ ที่มึงต้องมีตอนนี้คือสติ" ผมพูดเสียงเย็นกับน้ำ

     "....." พีทไม่พูดอะไรเอาเเต่ก้มหน้าร้อง

     "ถ้ามึงพอใจที่จะร้อง มึงก็ร้อง น้ำตามันไม่เคยทำร้ายใครหรอนะอยู่ที่ว่ามึงทำร้ายตัวเองหรือถูกทำร้ายมาเเล้วต้องใช้มัน" ผมพูดพร้อมลูบหลังพีทปลอบ

     "กอดกูไว้น้ำ กอดกู ฮึก.." พีทพูดพร้อมกอดผมเเน่นผมเองก็กอดน้ำตอบเหมือนกัน ปล่อยให้พีทได้ร้องอย่างพอใจ

//ฟฟฟฟ เเง้มมมเริ่มดาร์คเเล้ว>..<ติดตามต่อไปน๊ะ