The Cruel Love รักต้องห้ามของนายอันตราย

   ผมเดินตัวเปียกตามน้องลาเต้มาถึงหน้าร้านกาเเฟร้านหนึ่ง มันเป็นร้านเล็กๆที่ถูกตกเเต่งอย่างน่ารักสไตล์ย้อนยุคหน่อยๆผมมองเข้าไปภายนร้านก็พบกับผู้คนที่นั่งกันอยู่อย่างคับคั่ง
     "พี่คะพี่ต้องเดินไปเข้าทางหลังร้านนะคะ คือพอดีคนอยู่เยอะมากเลยทางนั้นน่ะค่ะ เดี๋ยวหนูไปเอาเสื้อผ้ามาให้นะคะ อ้อถอดเสื้อรอเลยก็ได้นะคะ" น้องลาเต้พูดบอกผมเเล้วเดินเข้าร้านไป  ผมจึงเดินมาทางหลังร้านตามที่น้องเขาบอก
     "เเกร๊ก...." ผมเปิดประตูเข้ามาอย่างช้าๆ ที่ตรงนี้เหมือนจะเป็นที่สำหรับพนักงานเปลี่ยนชุดนะ...เเสดงว่าที่นี่ก็มีเครื่องเเบบสินะ ผมเดินดูเเถวนั้นสักพักก่อนจะหาที่นั่งรอพอนึกถึงที่น้องบอกไว้ผมก็ยืนขึ้นปลดกระดุมเสื้อเเละถอดค่อยๆถอดเสื้อออก...นี่มันเปียกมากจริงๆเเฮะ- -;;
     "เเกร๊ก.....อ่านี่จ้ะชุด..." เสียงหวานที่ผมรู้สึกเหมือนเคยได้ยินมาก่อนดังขึ้นผมจึงหันไปมอง
     "อ๊ะ.ว๊าย!" เจ้าของเสียงปล่อยเสื้อผ้าที่ถือมาลงพื้นเเล้วยกมือขึ้นปิดตา
     "อ่ะ ขอโทดครับพี่ๆ" ผมรีบใส่เจ้าเสื้อตัวเก่าเหมือนเดิมเเล้วยิ้มเจื่อนให้พี่กาเเฟ ผู้หญิงคนนั้นคือพี่กาเเฟเองล่ะครับ
     "อ้าว น้องน้ำนี่เองพี่คิดว่าใคร ส่วนนี่..อ่ะนี่จ้ะเสื้อเเฮะๆ" พี่กาเเฟรีบก้มลงไปเก็บเสื้อผ้าที่หล่นอยูบนพื้นเเละยื่นให้ผมเเล้วยิ้มเจื่อนๆ
     "เอ่อ! งั้นพี่ไปรอข้างนอกก่อนนะ" พอพี่กาเเฟพูดจบก็วิ่งตัวปลิวออกข้างนอกไปเลย ผมได้เเต่หัวเราะน้อยๆกับท่าทีของพี่เขาเเล้วลงมือเปลี่ยนชุด ชุดที่ได้มาเปลี่ยก็เป็นเสื้อยืดธรรมดาๆกับกางเกงขายาว
     "อ่า..เปลี่ยชุดเสร็จเเล้วครับ" ผมพูดพร้อมเปิดประตูออกมาจากในห้อง
     "อ๊ะ จ้ะๆงั้นเอาชุดเก่ามานี่เดี๋ยวพี่ให้ลูกน้องเอาไปจัดการให้" พี่กาเเฟพูดเเล้วยื่นมือมาที่ผมผมผ็ยื่นชุดเก่าที่ยังคงเปียกอยู่ให้พี่เขาไป
     "อืม ส่วนเราน่ะไปหาที่ว่างในร้านนั่งรอก่อนนะ" พี่กาเเฟรับชุดผมไปเเล้วพูดยิ้มๆก่อนจะเดินลับสายตาผมไป
 ผมเดินมาบริเวณหน้าร้านพนักงานทุกคนต่างเดินเสริฟอาหารกันอย่างวุ่นวายลูกค้าภายในร้านก็เยอมากจริงๆ ผมเดินไปมาอยู่พักนึงก็เจอโต๊ะว่างจึงเข้าไปนั่ง
     "นี่ค่ะพี่ ทานอะไรซักหน่อยก่อนละกัน" เสียงใสๆของเด็กสาวดังขึ้นพร้อมร่างเล็กในชุดเครื่องเเบบร้านที่วางเเก้วพาเฟต์สีสันสดใสน่ากินบนโต๊ะที่ผมนั่งอยู่
     "ขอนั่งด้วยคนนะคะ^.^" น้องลาเต้พูดขำก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่ตรงข้ามกับผม
     ".......อ่า น้องคะคือว่าชุดน่ะได้เร็วสุดก็คงจะเป็นพรุ่งนี้จะเป็นไรมั้ยจ้ะ" พี่กาเเฟที่เดินมาที่ผมนั่งเเล้วเอ่ยถาม
     "อ้อ ไม่เป็นไรครับ เเล้วก็ขอบคุณน้องลาเต้เเล้วก็พี่กาเเฟด้วยนะครับ" ผมพูดพร้อมยกมือไหว้พี่กาเเฟ
     "ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าเเต่เราน่ะไปทำอีท่าไหนถึงได้เปียกอย่างนั้นล่ะหื้ม?" พี่กาเเฟเอ่ยถามผม
     "คือว่ามีคน.."
     "ผมโดนเพื่อนมันเเกล้งนิดหน่อยน่ะครับ" ผมเเย่งน้องลาเต้ตอบ พี่กาเเฟกับน้องคนนั้นยังไม่เคยเจอกันถ้าไปเล่าให้พี่กาเเฟฟังกลัวพี่เค้าจะอคติกับน้องเขาเอา อีกอย่างน้องเขาคงทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบผมเองก็ไม่ได้ถือโทษโกรธน้องเขาด้วย
     "เฮ้อ เด็กผู้ชายนี่ซนกันจริงๆ" พี่กาเเฟพูดเเล้วส่ายหัวน้อยๆ ส่วนผมก็หันไปพยักหน้าน้อยๆให้น้องลาเต้เเทนการบอกว่าไม่ต้องบอกพี่เขาหรอก น้องเองก็ทำหน้านิ่วหน่อยๆเเต่ก็ยอมพยักหน้าตกลง
     "อ่ะ เด็กๆงั้นพี่ขอตัวไปทำงานก่อน ลาเต้เเกด้วยหนีไปดูเเข่งบาสเดี๋ยวเถอะ-*-" พี่กาเเฟพูดเสียงโหดเเล้วพาน้องลาเต้เดินไป
     "งั้นหนูไปก่อนนะ พาเฟต์อันนั้นอ่ะหนู่ให้กินฟรีกินเสร็จกลับก่อนเลยก็ได้นะคะ" น้องลาเต้หันกลับมาพูดกับผมก่อนจะวิ่งตามพี่กาเเฟไป ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะลงมือกินพาเฟต์อันเเสนเย้ายวนใจข้างหน้า
 พอผมกินเสร็จก็ว่าจะไปบอกพี่กาเเฟว่าจะกลับเเล้วเเต่ลูกน้องบอกว่าพี่เขาไปธุระเเล้ว พอจะไปบอกน้องลาเต้น้องเค้าก็ดูยุ่งมากจนไม่อยากจะเข้าไปรบกวนผมจึงเดินออกจากร้านมาโดยไม่บอกใคร ผมยกนาฬิกาขึ้นดู อ่อ นาฬิกาผมมันกันน้ำครับโดนเเค่นั้นบอกเลยโนพร๊อบเลิม ไม่มีปัญหา
18:50......จะทุ่มเเล้วเรอะ!!!เวลาไปเร็วเเท้ ผมเดินกลับไปที่ม.อีกครั้งก่อนจะกลับ วันนี้พีทมันมาส่งผมก็ต้องรับผมกลับด้วย เเต่นี่ผมยังไม่เจอพีทเลยเลยว่าจะกลับไปดูให้เเน่ใจก่อนเผื่อพีทจะกลับมาจากบ้านเพื่อนเเล้ว เวลาโพล้เพล้อย่างนี้ที่หมาลัยผมที่เเทบจะไม่มีผู้คนดูเหมือนฉากในหนังสยองขวัญยังไงยังงั้นเลย ผมเดินไปที่ตึกเรียนเดินขึ้นลง เดินไปเดินมา อยู่หลายรอบเเต่ก็ไม่เจอเเม้เเต่เงาผมเลยลงมาเเล้วเดินไปที่ลานจอดรถเเทน
     "ตึก..ตึก..ตึก" เสียงฝีเท้าของผมณตอนนี้ได้ยินได้ชัดเจน เพราะตอนนี้นอกจากรถที่จอดเรียงรายกันอยู่มากมายเเล้วผมก็ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตอื่นใดเลย
 ผมเดินไปจนถึงที่ที่รถของพีทจอดอยู่เเต่ก็ไม่เจอพีทผมเดินวนเเถวนั้นสองสามรอบเเต่ก็ไม่พบอะไรอยู่ดี ผมได้เเต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างปลงๆ คงจะต้องพึ่งเเท็คซี่เอาสินะ...
     "อ่ะ...อื้อ!!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อมีคนเอามือมาปิดปากผมเเล้วรวกมือผมไปไว้ด้านหลัง
     "เอ๋....ผู้ชายหรอกหรอ ตอนเเรกคิดว่าจะเป็นผู้หญิงซะอีก" ผู้ชายอีกคนนึงพูดเเล้วมองมาที่ผม ส่วนคนข้างหลังผมมันก็ดันตัวผมให้นั่งลงก่อนจะเอาเชือกหนาๆมามัดมือผม
     "หน้าตาดีใช้ได้นี่หว่า...." พวกมันคนนึงพูดพร้อมเอามือเชยคางผมขึ้นมอง คือดูเเล้วพวกมันมีกันสามคนครับ
     "พวกเเกเป็นใคร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!" ผมสะบัดหน้าหนีเเล้วดิ้นไม่หยุด
     "อยู่นิ่งๆสิ!" อึก..เจ็บเลยครับมันเล็นกดมาที่บ่าผมอย่างเเรง
     "พยศอย่างนี้ฉันชอบ หึหึหึ" พวกมันคนนึงใช้มือลูบที่หน้าผมเเล้วพูด
     "ขอโทษ!เเต่ฉันไม่ชอบเเก!!" ผมสะบัดหน้าหนีเเล้วมองตาขวางใส่มัน
     "หึ! ปากดีไปเถอะเดี๋ยวเเกจะได้ครางเเทน!! จับมันนอนลง!" มันสั่งให้ไอ้คนที่จับผมอยู่ดันผมนอนลง เเล้วพวกมันอีกคนก็นั่งลงเเล้วขึ้นคร่อมผม
     "พลั่ก! โอ๊ย!" มันร้องเสียงหลงเมื่อผมถีบเข้าไปที่ท้องของมันเต็มเเรง
     "มึง!...เพี๊ยะ!" มันมองผมอย่างเคืองๆก่อนจะตบหน้าผม เพราะเป็นมือหนาๆของผู้ชายจึงทำให้ผมชาไปทั้งหน้า
     "อึก! ปล่อยสิวะ!!" ผมยังไม่ยอมดิ้นไม่หยุดเเล้วตะคอกใส่หน้ามัน
     "ฤทธิ์เยอะนักใช่มั้ย! พลั่ก!" มันพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะต่อยเข้าที่ท้องผมอย่างเเรงเล่นเอาผมจุกจนพูดไม่ออก
     "หึ! มันก็เเค่นั้น..พลั่ก!!โอ๊ย!" ภาพตรงหน้าผมคือไอ้หื่นที่มันพยายามจะข่มขืนผมมันถูกเตะซะหน้าหันส่วนอีกคนที่ยืนดูอยู่ก็โดนซัดซะลงไปกองอยู่กับพื้น
     "อ๊ะ!" ผมร้องตกใจเมื่อโดนพลักให้ถอยออกไปก่อนจะมีคนกระชากคอเสื้อไอ้คนที่จับผมไว้เเล้วชกที่หน้าของมันอย่างเเรงจนมันล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
     "เหอะๆ ใช้ไม่ได้เลยไอ้พวกนี้" ผู้ชายหนึ่งในคนที่มาช่วยผมพูดพร้อมมองไปที่พวกผู้ร้าย(?)ด้วยสายตาสมเพช พวกที่มาช่วยผมก็มากันสามคนหมือนกัน นี่พวกเเกเป็นบอยเเบนด์กันรึอย่างใด???
     "บอกฉันมาว่าใครใช้เเกมาถ้ายังอยากกลับบ้านไปครบ32ส่วน!" หนึ่งในคนที่มาช่วยผมกระชากเสื้อของคนที่นอนอยู่มาเเล้วตะคอกถามเสียงเหี้ยม อ่า ตอนนี้ผมรู้เเล้วสองกลุ่มนี้มันต่างกันยังไงมันต่างกันตรงหน้าตาไงครับพวกที่มาช่วยผมนี่มันหน้าตาดีราวเทพบุตร- -
     "พะ พวกเราไม่รู้! เธอเเต่งตัวมิดชิดมากเเล้วเธอก็ไม่ได้บอกชื่อกับพวกเราด้วย" เธอหรอรู้อย่างนึงเเล้วล่ะว่าคนที่จ้างมันมาคงไม่ใช่ผู้ชายเเน่นอกจะไปศัลยกรรมมาเเล้ว- - ช่วยได้มากเลย!- -;;!!ถุ๊ย!
     "เอาไงดีอ่ะคลู มันไม่รู้อ่ะ" ผู้ชายคนที่ถือคอเสื้อไอ้ผู้ร้าย(?)อยู่หันมาถามคนที่ยืนกอดอกอยู่
....เมื่อผมมองไปที่คนๆนั้นใจผมหายวูบ สมองขาวโพลนฉับพลัน นั่นมัน
     "ชลัช..."ผมพูดเสียงเบาหวิวเหมือนกระซิบ
     "หึ เเล้วเเต่เเกเถอะฉันไม่อยากยุ่งกับมัน" ชลัชหรือคลูพูดเสียงเย็นก่อนจะเดินตรงมาที่ผมเเล้วประคองผมให้ลุกขึ้นเเล้วเเกะเชือกให้
     "งั้นวันนี้ฉันอารมณ์ดีฉันให้เวลาพกเเก5วิวิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ไม่งั้นเเกโดนฉันเฉือนเเน่" ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมชูมีดพับขึ้นมาเเล้วมองไปที่พวกที่นอนอยู่
     "1 2...ฮ่าๆดูสิวิ่งกันหางจุกตูดเลย" ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมหัวเราะมันตลกนักรึไง?
     "เงียบน่าเเฮค" ผู้ชายอีกคนนึงพูด
     "เชี่ยไรมึงไมนัสมึงอารมณ์ค้างไม่หายรึไง!? เเหมเพื่อนขอให้ช่วยเเค่นี้ทำหน้าบึ้งเป็นตูดไปได้!" เเฮคพูดพร้อมหันมาทำหน้ามุ่ยใส่ไมนัส
     "ให้เราไปส่งนะ?" คลูพูดเเล้วมองมาที่ผม ผมเว้นช่วงคิดหน่อยๆก่อนจะพยักหน้าให้ ยังไงๆก็ดีกว่ากลับเเท็คซี่ละกัน ฟรีอีกต่างหาก
     "อ้อ ฉันเเฮคยินดีที่ได้รู้จักนะ" เเฮคพูดพร้อมเอามือผมไปจับ
     "อือ...ใครอณุญาติในจับมือฉันไม่ทราบ" ผมพูดหน้านิ่งใส่เเฮคเล่นเอาเเฮคหน้าเหวอไปเลยส่วนอีกสองคนก็หัวเราะคิกคัก
     "ส่วนฉันไมนัส" ไมนัสหันมาพูดเเนะนำตัวกับผม
     "ฉันไม่ได้ถาม" ผมก็ตอบหน้านิ่งไปเหมือนกัน
     "ฮ่าๆๆๆ" เเฮคหัวเราะใส่ไม่นัสส่วนไมนัสนี่หน้าดูไม่ได้เลย..
     "หึ ฉันคลูเอล ที่บอกเพื่อให้นายได้จำไว้ว่าฉันเป็นผู้มีพระคุณ" คลูเอลพูดกับผมเเต่ไม่หันมามองเอาเเต่เดินตรงไป
     "อืม...ขอบใจนะ" ผมตอบกลับไป เเอบเห็นหน้าเเฮคด้วยทำหน้าตลกเป็นบ้าฮะๆ
     "ไปได้เเล้วฉันขี้เกียจรอนาน" ไมนัสพูดพร้อมเดินไปปล่อยให้ผมกับเเฮคยืนอยู่สองคน
     "งั้นเราไปกันเถอะ" เเฮคพูดยิ้มๆเเล้วจับมือผมเดินไป