My honey เจ้าหญิงของผม

     Yaoi 18+ น๊าารับไม่ได้ปิดเลยนะ 

---------------------------------------------------------------------------------

     สายลมพริ้วไสว ลมเย็นพัดผ่านเส้นผมสีฟ้าอันนุ่มลื่นของเด็กหนุ่มร่างเล็กที่สวยเหมือนเจ้าหญิง ที่ชื่อว่า ยูตะ และ เด็กชายร่างสูงโปร่งที่หล่อเข้มราวเทพบุตร ที่ชื่อว่า วคินทร์ ทั้งคู่ได้ปั่นจักรยานโดยวคินทร์นั้นเป็นคนปั่นและยูตะซ้อนท้าย ระหว่างทางทั้งคู่ก๋ไม่ได้คุยอะไรกันเลยจนมาถึงที่หมาย

     ''แบร็คค!''

เสียงเบรคของจักรยานที่วคินทร์ปั่นดังขึ้น

     ''อะ…โอ๊ย! รุ่นพี่จะเบรคทำไมไม่บอกผมก่อนละ''

ยูตะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยเพราะสาเหตุมาจากที่วคินทร์เบรคทำให้ยูตะเกือบหน้าทิ่ม

     ''ขอโทษละกัน……ถึงบ้านนายแล้วลงสิ…….หรือ…….จะให้ฉันอุ้มลง?''

วคินทร์พูดพร้อมมองไปที่ยูตะและยิ้มเล็กน้อย

     ''ไม่เป็นไรผมลงเองได้!!''

ยูตะตอบด้วยคำพูดดูประชดประชัดพร้อมทำหน้าบูดเล็กน้อยแต่ก็คงความน่ารักเหมือนเดิม ทั้งคูเดินไปที่ประตูบ้านและกดกรี้งเพื่อให้คนที่อยู่ในบ้านมาเปิดประตูให้

     ''กรี้งงงงงง!!! กรี้งงงงงงงงงง!!! กรี้งๆๆๆๆๆ''

พอวคินทร์กดกรี้งเมื่อไม่เห็นใครออกมาเลยรัวกดอย่างต่อเนื่อง

     ''กำลังไปแล้วจ้าๆ นั้นใครเอยย?''

เสียงผู้หญิงวัยกลางคนดังขึ้นพร้อมเปิดประตูออกมาและเธอก็อุทานออกมาว่า

     ''ว๊ายตายยยย หนูวินกับเจ้ายูตะนี้เองงงเข้ามาเลยจ้าๆ''

หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมกวักมือเรียกให้เข้ามาในบ้าน

     ''แม่ครับ เมื่อกี้……..แม่เรียกรุ่นพี่……ว่าวินหรือครับ?''

ยูตะทำหน้าอึ้งเล็กน้อยแต่ถึงตัวเองจะรู้ตั้งแต่ตอนขี่จักรยานมาแล้วก็เถอะ

     ''ก็ใช่ไงลูก นั้นนะหนูวินที่ตอนอยู่ญี่ปุ่นทั้งคู่ไปเรียนด้วยกันไงจะ''

คุณแม่ของยูตะพูดพร้อมยิ้มให้เล็กน้อย

     ''นั้นรบกวนหน่อยนะครับคุณป้า''

วคินทร์พูดพร้อมถอดรองเท้าเก็บไว้อย่างเรียบร้อยและเข้าบ้านไป

     ''หนูวินเรียกป้าว่าแม่ก็ได้นะจะ''

คุณแม่ของยูตะพูดพร้อมแอบหัวเราะเบาๆ

     ''ตกลงครับคุณแม่''

วคินทร์พูดพร้อมส่งยิ้มที่แสนอบอุ้นให้คุณแม่ของยูตะ

     ''ว่าแต่ลูกกับหนูวินกินข้าวกันมาหรือยังจ๊ะ''

คุณแม่ของยูตะพูดขึ้นพร้อมกำลังเดินเข้าไปในครัว

     ''ออ………กะ……..''

ยูตะพูดยังไม่ทันจบประโยควคินทร์ก็พูดขึ้นมาก่อนว่า

     ''ออยังเลยครับคุณแม่ผมกับยูตะหิวกันมากเลย''

วคินทร์พูดพร้อมเอามือกุมท้องเอาไว้ ยูตะทำแก้มป่องเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

     ''ออท่างั้นพวกกหนูไปอยู่ที่ห้องของยูตะก่อนนะจะเดี่ยวแม่ทำอาหารเสร็จจะขึ้นไปเรียก ยูตะลูกพาหนูวินไปคุยเล่นก่อนสิ''

คุณแม่ของยูตะพูดเสร็จก็ได้เข้าครัวไปทำอาหารทันที ทั้งคู่เดินไปด้วยกันที่ห้องของยูตะ พอเปิดประตูเข้าไปก็พบห้องที่ดูสีสันสดใส โล่งสบายตา ของเล็กๆน่ารัก ตุ๊กตา ของเล็กๆน่ารักๆเต็มไปหมด ยูตะทำหน้าอายเล็กน้อยก่อนจะเชิญให้วคินทร์นั่งลง

     ''รุ่นพี่….ไม่ใช่สิ……..วิน ในที่สุด………ฉันก็ได้เจอนาย ทำไมตอนเจอครั้งแรกนายไม่บอกฉันละรู้ไหม..ฉันนะ….คิดถึงนายแค่ไหนรู้ไหม…''

ยูตะพูดพร้อมน้ำตาไหลรินออกมาสะอึกสะเอือนอย่างน่าสงสาร วคินทร์เดินเข้าไปกอดยูตะจากด้านหลังแล้วพูดว่า

     ''ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันยูมะ รู้ไหมฉันรอมานานแค่ไหนกว่าจะได้กลับมาประเทศไทยเพื่อมาเจอนาย''

อ้อมกอดอันอบอุ้มของวคินทร์ทำให้ยูตะหยุดร้องไห้ได้ทันที

     ''ว่าแต่นาย…..ทำไมเปลี่ยนชื่อละ''

ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกันก่อนตาทั้ง2ข้างของทั้งคู่จะจองมองกันไม่หยุด

     ''ผะ…ผมมีเหตุผลนะ วินเอ้ย!!รุ่นพี่ละ''

ยูตะทำหน้าเขินเล็กน้อยเมื่อเรียกวคินทร์ผิด

     ''ฉันก็……….มีเหตุผลเหมือนกัน''

วคินทร์พูดพร้อมมองไปทางยูตะเล็กน้อย วคินทร์ค่อยๆนำมือสางผมสีฟ้าอันนุ่มลืมของยูตะอย่างช้าๆแล้วนำหน้าเข้าไปใกล้ๆจนห่างกันไม่กี่เซนสายตาทั้งคู่จองมองกันปานจะกลืนกิน

     ''ระ…รุ่นพี่จะทำอะไรนะครับ….''

ยูตะหันหน้าหลบสายตาเล็กน้อยและหน้าก็แดงขึ้นมาเรื่อยๆ

     ''ฉันก็….จะทำแบบนี้ไง''

วคินทร์ทำหน้ากำลังจะจูบไปที่ยูตะแต่ในตอนนั้นเอง

     ''ก๊อกๆๆ!!! อาหารเย็นเสร็จแล้วนะจ้าลงมากินกันได้แล้ว เดี่ยวแม่ไปรอที่โต๊ะนะ''

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมเสียงของแม่ยูตะหลังจากนั้นแม่ของยูตะก็ได้เดินลงบันไดไปรอที่โต๊ะรับประทานอาหาร

     ''ครับคุณแม่''

เสียงตะโกนของวคินทร์ดังขึ้นและเขาก็ลุกขึ้นมาและดึงยูตะขึ้นมาด้วย

     ''ไปทานข้าวกันเถอะ''

วคินทร์พูดพร้อมส่งมือให้ยูตะจับ

     ''ครับ…..รุ่นพี่''

ยูตะยิ้มและก็นำมือจับมืออันอบอุ่นของวคินทร์ไว้ ทั้งคู่เดินจับมือกันลงบันไดไปและพอถึงที่โต๊ะรับประทานอาหารทั้งคู่ก็ได้นั่งติดกันและก่อนรับประทานอาหารเย็นทั้งคู่ก็ได้พูดขึ้นมาพร้อมกันรวมทั้งคุณแม่ของยูตะด้วย

     ''ทานแล้วนะครับ/ค่ะ!!''

พูดจบต่างคนก็ต่างรับประทานอาหารกันอย่างเงียบๆจนมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

     ''นี้ ยูตะนายหัดกินผักซะบ้างสิ''

วคินทร์ได้ตักผัดผักใส่จานข้าวของยูตะ

     ''รุ่นพี่!! ก็ผมไม่ชอบกินนี้….''

ยูตะทำหน้าเศร้าเล็กน้อยก่อนจะนำผักเขี่ยไว้ข้างๆจาน

     ''นี่ๆ ลูกไม่ดีนะเป็นเด็กไม่กินผัก หนูวินเขาอุสาตักให้เลยนะกินซะ''

คุณแม่ของยูตะพูดพร้อมสายหน้าไปมาจนยูตะต้องฝืนตัวเองแล้วกินลงไป

     ''แหวะ!!! ไม่เห็นจะอร่อยเลย…''

ยูตะทำหน้ารู้สึกอยากอาเจียนเต็มทนก่อนจะหยิบน้ำเปล่ามาดื่มล้างคอ

     ''ดีมากเด็กดีกินเยอะๆละจะได้โตซะที''

วคินทร์พูดพร้อมลูบหัวของยูตะ คุณแม่แอบหัวเราะเล็กน้อย ทั้ง3รับประทานข้าวพร้อมคุยกันบ้างไปพรางๆ

     ''อิ่มแล้วนะครับ!!''     

เสียงวคินทร์กับยูตะพูดขึ้นพร้อมกันก่อนที่จะลุกขึ้นเก็บจานไปล้างกัน

     ''มาเดี่ยวฉันล้างให้''

วคินทร์พูดพร้อมหันหน้าไปมองยูตะ

     ''ขะ…ขอบคุณครับ''

ยูตะส่งจานไปให้วคินทร์และเดินตามเข้าไปในครัวด้วย วคินทร์ล้างจานไปเรื่อยๆจนแม่ของยูตะเดินเข้ามา

     ''หนูวคินทร์ทำไมไม่ให้ยูตะล้างละมาๆแม่ล้างเอง''

เสียงคุณแม่ของยูตะดังขึ้นพร้อมเดินเอาจานล้างลงอ่างพร้อมล้างก่อนที่วคินทร์จะพูดว่าขอบคุณซะอีก

     ''ขอบคุณครับคุณแม่ นั้นผมกลับบ้านก่อนนะครับ''

วคินทร์พูดพร้อมเตรียมเดินออกจากห้องครัวแต่คุณแม่ก็ได้ห้ามไว้

     ''หนูวคินทร์วันนี้แม่โทรบอกแม่หนูแล้วนะว่าหนูจะมานอนที่นี้ไม่ต้องกลับหลอกจ้า''

คุณแม่ของยูตะพูดพร้อมหันหน้าไปส่งยิ้มให้วคินทร์ เสียงยูตะก็ดังขึ้น

     ''แล้วรุ่นพี่จะนอนที่ไหนหรือครับ…..อย่าบอกนะว่า…ห้องผม''

ยูตะทำหน้าเหงื่อยตกพร้อมชี้มาที่ตัวเองที่เขากังวลเพราะว่าตอนนอนเขาจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้

     ''ใช่สิลูกฝากไปจัดที่นอนให้หนูวคินทร์ด้วยละขอแม่ล้างจานก่อนนะเดี่ยวไปเตรียมน้ำร้อนให้เพราะวันนี้อากาศมันหนาวมาก เสร็จแล้วเดี่ยวแม่ไปเรียกทั้ง2คนนะ''

หลังจากคุณแม่พูดจบทั้งคู่ก็ขึ้นไปด้วยกัน ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันจนยูตะพูดขึ้น

     ''ระ….รุ่นพี่….คืนนี้ต้องนอนด้วยกันสินะ''

ยูตะพูดออกมาแต่หลบสายตาของวคินทร์ไว้

     ''อืม….ใช่กลัวฉันหรือไง?''

วคินทร์พูดก่อนที่จะเขย็บเข้าไปกระซิบที่ข้างหูจนทำให้ยูตะขนลุกและกระดุ้งหลบไป

     ''555 กลัวฉันจริงๆด้วยสินะฉันไม่ทำอะไรหลอกนะ……..(มั้ง)''

คำว่ามั้งดังขึ้นมาเบาๆจนแถบไม่ได้ยินและคุณแม่ของยูตะก็ดังขึ้น

     ''แม่เตรียมน้ำอุ่นเสร็จแล้วนะมาอาบกันได้แล้ว''

คุณแม่ยูตะพูดก่อนที่ยูตะจะสวนขึ้นมาว่า

     ''ฮะ….อาบกันได้แล้วนี้คงไม่ได้หมายถึงอาบด้วยกันกับรุ่นพี่หลอกนะครับ''

ยูตะทำหน้าสงสัยก่อนที่จะค่อยๆไปมองหน้ารุ่นพี่ของตัวเองที่ยิ้มแฉ่งปานดอกทานตะวัน

     ''ใช่นะสิจะลูกก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี้? มีปัญหาอะไรหรอ?''

คุณแม่ทำหน้าสงสัยก่อนที่จะมองไปทางยูตะและวคินทร์ก็สวนขึ้น

     ''ออไม่มีปัญหาหลอกครับ ว่าแต่เกรงใจจังที่มาอยู่บ้านคุณป้าเอ้ย!คุณแม่แบบนี้''

วคินทร์พูดพร้อมเกาหัวเพียงเล็กน้อย

     ''หนูวินไม่เป็นอะไรหลอกจะแหม่พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ค้างนานๆเลยก็ได้นะจะ หุๆ''

คุณแม่พูดขึ้นก่อนที่จะเดินลงไปทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อย ทั้งคู่เดินลงไปข้างล่างด้วยกันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำยูตะถอดเสื้ออย่างเกๆกังๆเรียวรางอันขาวเนียบและบอบบางมีร้อยแดงจ้ำๆเล็กน้อยที่เกิดจากเหตุจากที่โรงเรียนวันนี้(ใครส่งสัยไปอ่านบทที่2นะครับ)จนทำให้วคินทร์ต้องหลบหน้าทันทียูตะได้ทำความสะอาดร่างกายก่อนที่จะลงแช่น้ำและแล้วก็

     ''ระ…..รุ่นพี่ครับเดี่ยวผมถูหลังให้''

ยูตะพูดพร้อมหน้าแดงไปตามๆกันแล้วรุ่นพี่ก็พูดขึ้นมาว่า

     ''เอาสิ ขอบคุณ''

วคินทร์พูดพร้อมนั่งรอยูตะถูหลังให้ ยูตะถูไปเรื่อยๆและหน้าแดงไปพร้อมกันหลังจากนั้นวคินทร์ก็พูดขึ้นมาว่า

     ''มาๆ ตาฉันถูให้นายบ้าง''

วคินทร์ลุดขึ้นแล้วจับยูตะนั่ง

     ''เดี่ยวสิครับ!!!''

ยังพูดไม่ทันขาดคำวคินทร์ก็ถูหลังให้ยูตะเขาถูจากข้างบนไปล่างและค่อยๆลามไปข้างหน้า(ห๊ะ!!)ไปที่คอและลงมาที่หน้าอกแล้วฟองน้ำก็เผลอไปโดนจุดสีชมพูอ่อนของยูตะเข้า

     ''อะ!!อ๊ะ!! อุ๊บ….ขอโทษครับ…''

ยูตะร้องเสียงอันหวานและเย้ายวนออกมาจนทำให้วคินทร์หน้าแดง

     ''ขะ…ขอโทษล้างตัวและลงแช่น้ำกันเถอะ''

ทั้งคู่ล้างตัวและลงแช่น้ำด้วยกันวคินทร์นั้นได้ลงก่อนตามด้วยยูตะ ทั้งคู่นั่งห่างกันพอสมควรเพราะยูตะนั้นพยามยามหนีออกไปแต่แล้ววคินทร์ก็ได้จับแขนยูตะให้มานั่งติดตรงหน้าเขา(ง่ายๆนั่งตรงกลางหวางขานั้นละ-///-) วคินทร์นั้นมือทั้ง2ข้างกอดรัดตัวยูตะเอาไว้จนเจ้าตัวหน้าแดงไปหมด

     ''รุ่นพี่…..เลิกทำแบบนี้เถอะผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ''

ยูตะพยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่วคินทร์ก็ได้เสยค้างของยูตะขึ้นมาแล้วจูบ วคินทร์พูดอย่างอ่อนโยนจนทำให้ยูตะเผลอตัวไปจนได้ วคินทร์ค่อยๆถอนจูบออกอย่างช้าๆและแล้วยูตะก็รู้สึกตัวจนได้ว่าเมื่อกี้พึ่งโดนจูบไป

     ''เอ๋!!!!!!!!!!!!!!! เมื่อกี้รุ่นพื่ทำอะไรผมนะ''

ยูตะทำหน้าอายสุดขีดก่อนที่วคินทร์จะลุกขึ้นออกไปจากห้องแล้วพูดว่า

     ''ก็ไม่รู้สินะ~~~~''

วคินทร์ทำหน้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินออกไปและในตอนนั้นยูตะก็ลุกแล้วเดินตามไปติดๆ ทั้งคู่ใส่เสื้อผ้าเตรียมนอนอย่างเรียบร้อยแต่แล้ววคินทร์ก็ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปหายูตะแล้วพูดว่า

     ''เฮ้ยยยโตขนาดนี้แล้วยังติดกระดุมผิดอีก นายยังเหมือนเดิมที่อยู่ที่ญี่ปุ่นเลยนะเนี่ยยูตะ''

ทั้งคู่อยูกันในห้องนอนกัน2คนวคินทร์ค่อยๆถอดกระดุมของยูตะออกทีละเม็ดๆจดหมด แต่แล้ววคินทร์ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะเอามือไปจับที่จุกสีชมพูตรงหน้าอกแล้วค่อยๆบีบแล้วขยี้

     ''อะ…อ๊า……มันจั๊กจี้นะครับรุ่นพี่''

ยูตะเอามือปิดหน้าหัวเองที่แสดงสีหน้าออกอย่างชัดเจนวคินทร์ค่อยเลียจุกนมสีชมพูไปถึงลำตัววคินทร์ยกขาของยูตะมาดูดอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะฝังรอยสีแดงเอาไว้

     ''อ๊ะ!! อย่านะตรงนั้น….อ๊า!!''

วคินทร์ได้เอามือใส่เข้าไปตรงนั้นแล้วจูบเข้าไปที่ต้นคอของยูตะจนเกิดรอยจ้ำสีแดงอันเย้ายวนขึ้น

     ''อะอ๊า!!!!!!จะ….เจ็บ!!!!''

วคินทร์นำมือออกน้ำสีขาวติดนิ้วของวคินทร์เต็มไปหมดแล้วนำเข้าใส่ปาก

     ''อึก…อืม…..พะ…พอเถอะครับ''

ยูตะหน้าแดงและเหงื่อยไหลเต็มตัวปากเขาเต็มไปด้วยน้ำสีขาวเต็มไปหมด

     ''แค่นี้ของๆนายก็ตั้งแล้วสินะ น่ารักจริงๆ''

วคินทร์นำมือออกจากปากยูตะแล้วพูดออกมาว่า

     ''ตานายช่วยฉันบ้างแล้วละ…….ยูตะ''

วคินทร์เอาไอนั้นใส่เข้าปากของยูตะน้ำสีขาวแตกกระจายเต็มปากของยูตะไปหมด

     ''อึก…อืมม………อืออออ…..''

วคินทร์ได้จับศรีษะของยูตะขยับไปมา

     ''ดีมาก เด็กดี''

วคินทร์พูดพร้อมนำมือลูบหัวยูตะแล้วเอาไอนั้นออก

     ''แค่กๆๆๆ ระ….รุ่นพี่ทำไมทำกับผมแบบนี้''

ยูตะไอออกมาน้ำสีขาวกระเด็นออกจากปากของยูตะวคินทร์ได้หยิบกระดาษทิชชู่ของยูตะออกมาเช็ดให้อย่างอ่อนโยน

     ''เพราะฉัน…..รักนายไงละ……..รักมาตลอดเลย……รักมากเลยด้วย''

วคินทร์พูดออกมาพร้อมหน้าแดงแล้วยูตะก็สวนออกมาว่า

     ''ผะ…..ผมก็…….ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไง''

ยูตะทำหน้าเศร้าแล้วเบี่ยงหน้าหนี

     ''ไม่เป็นไรฉันยังไม่ต้องการคำตอบตอนนี้หลอก นายลองคิดไปเรื่อยๆละกัน เอาละนอนได้แล้วมันดึกมากแล้วนะ''

วคินทร์พูดออกมาแล้วนอนลงบนที่นอนของยูตะ แล้วยูตะก็ขึ้นมาตามติดๆ

     ''ฝันดีครับรุ่นพี่''

ยูตะพูดออกมาพร้อมปิดไฟ

     ''อืมฝันดีเช่นกัน''

วคินทร์จับผ้าห้ม ห้มให้วคินทร์ก่อนที่ยูตะจะหลับไป

     ''รักนะเจ้าหญิงของฉัน''

วคินทร์พูดจบก็ได้หลับไหลไป แล้วก็ไม่มีเสียงอะไรขึ้นอีกเลยทั้งคู่หลับหันหน้าเข้าหากันและแล้วยามราตรีก็ยามเยือน

โปรดติดตามตอนต่อไป..........................

----------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณที่อ่านครับติชมกันได้นะครับ  อิอิอยากให้ตอนต่อไปเป็นไง SM รัก 3 เศร้า วิจารณ์เลยนะครับอิอิ และรูปตัวละครที่มาใช้บ้างคนอาจจะเคยดูอนิเมะเรื่องนี้แต่บ้างคนอาจจะไม่เคยดูันชื่อว่า kuroko no basuke สนุกมากเลยลองไปดูกันนะ >///< ทิ้งท้ายรูปเช่นเดิม555