ขอได้ไหมที่เธอก็พอ

     บนถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟสองข้างทางตึกน้อยใหญ่มากมายถนนที่ไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่านไปมากเท่าไหร่ใบหน้าหลับสนิทเพราะเหนื่อยจากการทำงานรถแท๊กซี่จอดลงที่หน้าอพาร์เม้นแห่งหนึ่ง
     “คุณครับถึงแล้วครับ”ร่างนั้นจึงค่อยลืมตาขึ้นมา
     “เท่าไรครับ”
     “2000วอนครับ” ร่างสูงจ่ายแล้วเปิดประตูลงรถพร้อมบิดขี้เกียจไปมา..เท้าที่เดินไปข้างหน้าตรงไปยังลิฟต์กดชั้นที่ต้องขึ้นไปจนมาหยุดชั้นหนึ่งลิฟต์เปิดออกในทางเดินที่สว่างเมื่อมาถึงห้องจึงล้วงลงไปในกระเป๋าหยิบคีย์การ์ดขึ้นมารูดแล้วกดรหัสมือที่เอื้อมจับลูกบิดแล้วเปิดออกภายในห้องที่มืดสนิทเพราะบรรดาเพื่อนร่วมห้องที่หลับไปเพราะทำงานกันร่างสูงเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรกินจึงเห็นข้าวห่อไข่ดาวที่ห่อด้วยพลาสติกใสและมีการ์ดเล็กๆติดไว้ กลับมาแล้วรีบๆกินซะไม่งั้นไอ้ยุนมันกินหมดนะเฟ้ย ลายมือที่คุ้นเคย จึงจัดการกับอาหารที่อยู่ตรงหน้าจากนั้นก็นำจานไปล้างเก็บเข้าที่ก่อนเดินไปยังห้องนอนแต่ก็ต้องผ่านห้องนั่งเล่นสายตาที่มองไปยังนาฬิกาตรงพนังห้องนั่งเล่นที่บ่งบอกเวลา ตี1 กว่าแต่สายตาก็ไปสะดุดกับขาใครบางคนที่นอนพาดออกมาเมื่อเดินมาถึงจึงรู้ว่าเป็นใคร ทำให้เป็นห่วงอีกแล้วนะนาย
     “แต่...ขอบคุณนะ ซันนี่”เสียงพูดเบาพูดขึ้นก่อนที่มือจะเขย่าร่างที่นอนอยู่เบาๆ
     “อืม..ไม่เอาครับแม่” เสียงละเมอที่พูดออกมา
     “เฮ้...ฉันเป็นแม่นายเมื่อไหร่กัน” สิ้นเสียงคนที่นอนอยู่จึงลืมตาขึ้นมาร่างเล็กลุกขึ้นนั่งพร้อมขยี้ตา
     “ซูยอง นี่นายมาตั้งแต่เมื่อไร”
     “ก็นานพอควรที่จะกินข้าวห่อไข่ฝีมือห่วยๆของนายหมดแล้วกันนะ”
     “เออเหรอ....”
     “ทำไมนอนอยู่ห้องละมานอนตรงนี่ทำไมเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”ซูยองพูดพร้อมยืนเต็มตัว “หรือว่าเป็นห่วง”
     “ ใครว่าละมาดูคนอวดผีต่างหากละวันนี้ไปสำรวจวัดร้างด้วย น่ากลัวมากๆเลย”  ฉันนี่ที่ทำหน้าน่ากลัวแต่อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้านแต่อย่างไร “เฮ้ย..ก็อืมเป็นห่วงนะช่วงนี่นายทำงานหนักกว่าพวกฉันอีกกลับดึกเกือบทุกวัน”
     “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”
     “ไม่เป็นห่วงได้ไงก็ฉัน..ฉันสัญญากับไว้กับแม่แล้วว่าจะดูแลนายไงละ...เป็นน้องฉันนะไม่เป็นห่วงน้องจะเป็นห่วงใครละ”
     “นั่นสินะ...นี่ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้มีคิวยาวเลยเดี๋ยวฉันอาบน้ำเสร็จก็จะเข้านอนแล้วละ” ซูยองพูดจบก็เดินไปยังห้องตัวเองซันนี่เห็นว่าซูยองเดินเข้าห้องจึงเดินเข้าห้องตัวเองบ้างร่างเล็กเดินเข้าไปซึ่งมีเตียงหนึ่งที่มีร่างมักเน่นอนอยู่ร่างที่ปล่อยตัวเองลงนอนส่วนซูยองที่เดินมาถึงห้องใบหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด นายไม่เข้าใจหรอกซันนี่ความรู้สึกในตอนนี้ของฉัน