ขอได้ไหมที่เธอก็พอ

     สิ้นราตรีรุ่งอรุณก็มาเยือนเสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าดังขึ้นร่างผมดำสั้นตาแบ๋วลุกขึ้นเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวก่อนหยิบหนังสืออังกฤษออกจากห้องแล้วเดินมาที่ห้องนั่งเล่นนั่งลงโซฟาพร้อมเปิดโทรทัศน์เสียงเพลงการ์ตูนญี่ปุ่นดังขึ้นกบสีเขียวที่เป็นตัวเอกของเรื่องซึ่งเป็นใครเป็นไม่ได้นั้นคือเคโรโระ(แล้วจะหยิบหนังสือมาด้วยทำไมเนี้ย)การ์ตูนดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนจบตอนในมือเปลี่ยนช่องข่าวก่อนหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านไม่นานก็มีร่างหัวหน้าวงเดินออกมาจากห้อง

     “อรุณสวัสดิ์ครับพี่ซูยอน”

     “อรุณสวัสดิ์ซอฮยอน นายนี่ขยันเนอะอ่านหนังสือทุกเช้าแบบนี้” ซูยอนเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวก่อนเดินออกมานั่งดูข่าว มักเน่ของวงเดินไปในครัวเพื่อต้องทำอาหารเพื่อไม่ให้ใครต้องท้องเสียหรือตายก่อนกำหนด ซอฮยอนจึงจำเป็นต้องทำเพราะไม่มีใครทำเป็นสักคนยกเว้นซูยองคนหนึ่งแต่ร่างสูงกลับมาดึก ดูจากการเปิดห้องของซันนี่นั้นเองเสียงเปิดห้องของซูยองดังขึ้นมาร่างสูงเดินไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาก่อนเดินเข้าไปในครัวเพื่อชงกาแฟกินซอฮยอนรู้ว่าเป็นใครจึงกล่าวทักทายยามเช้า

     “อรุณ..สวัสดิ์พี่ซูยอง”ใบหน้าตอนแรกที่สดใสแต่ต้องหน้าซีดลงเมื่อใบหน้าร่างสูงที่ซีดอย่างเห็นได้ชัดแถมดูอิดโรย

     “อ-รุณ-สวัสดิ์”น้ำเสียงขาดห่วงและเบาวิวกล่าวทักทาย

     “พี่ซูยองเป็นอะไรไปครับ” ซอฮยอนเดินมาดูอาการผู้จัดการวงอย่างเป็นห่วง ซูยอนที่ได้ยินเสียงซอฮยอนจึงเดินไปดูจึงเห็นสภาพซูยอง

     “นายเป็นไรซูยอง”

     “ท้องเสียนิดหน่อยนะ” ร่างสูงพยายามฝืนยิ้มแต่มันดูเหมือนผีตายซากก็ไม่ปาน

     “ผมว่าดูจากสภาพคงไม่หน่อยแล้วนะครับ” ซอฮยอนพูดขึ้นพร้อมประคองร่างสูง

     “เดี๋ยวพี่พาซูยองไปที่โซฟาซอไปหยิบเกลือแร่มาผสมน้ำอุ่นให้ทีนะ”

     “ครับ”ซอฮยอนเดินเข้าไปในห้องไปหยิบเกลือแร่แล้วเดินมาที่ครัวผสมน้ำให้อุ่นแล้วก็เทเกลือแร่ลงไปก่อนเดินมาให้ซูยองที่นอนอยู่โดยมีซูยอนนั่งอยู่ข้างๆร่างสูงรับมาแล้วดื่มเข้าไปเสียงประตูเปิดออกเป็นยุนอาที่เดินออกมาจากห้องพร้อมฮโยยอนเมื่อเห็นร่างสามคนที่ห้องนั่งเล่นจึงเดินไปทักทายยามเช้าที่แสนคุ้นเคยแต่เมื่อเห็นสภาพของซูยอง

     “นายจะสั่งเสียอะไรก่อนไปวะ” ยุนอานั่งลงถามเพื่อนซี้วัยเดียวกันปากหมานิดแต่ไม่น้อยฝามือมักเน่จึงตบลงที่หัวรุ่นพี่อย่างแรง

     “มันเจ็บนะไอ้ซอ”

     “พี่ครับพูดนะปากหมาเรียกพี่เลยนะ”

     “ตกลงว่าแกไปกินอะไรมาวะถึงได้ท้องเสียแบบนี้” ฮโยยอนถาม

     “เดี๋ยว..ผมไปดูของก่อนนะอย่าเพิ่งเล่า” ยุนอาเดินเข้าไปในครัวไม่นานก็เดินออกมา

     “ซูยองกินอาหารของพี่ซันนี่แล้วท้องเสียชัว” ยุนอาพูดอย่างมั่นใจ

     “นายรู้ได้ไง” ซูยอนถามขึ้น

     “ก็เมื่อวานหลังจากที่พวกเราเข้าไปนอนผมได้ยินเสียงทำอาหารตอนกลางคืนจึงเดินออกมาก็เห็นพี่ซันอยู่นะครับ” ทำให้ทุกคนหน้าถอดสีทันทีว่าอาหารฝีมือซันนี่นั้นอันตรายที่สุดในวงห้ามแตะต้องเป็นอันขาดแต่มีแค่คนเดียว

     “จริงอย่างที่ยุนอาพูดเปล่าวะ” ฮโยยอนถามทันที

     “อืม..”ซูยองรับคำในลำคอเสียงเปิดประเปิดออกสองห้องเป็นมิยองและซันนี่เดินออกมาซันนี่ที่เห็นบรรดาเพื่อนๆในวงล้อมรอบซูยองจึงวิ่งมาทันที

     “คุยอะไรกันอยู่” แต่เมื่อหันไปมองซูยองถึงกับหน้าถอดสี

     “เฮ้ย ซูยองเป็นอะไรเมื่อคืนยังเห็นดีๆอยู่เลย”

     “ฝีมือนายแหละซันนี่ทำให้ซูยองท้องเสียนะ”ฮโยอนพูดแถลงไขทั้งหมดแทนผู้ป่วยให้ซันนี่และมิยองฟัง

     “ฝีมือฉันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

     “ประมาณว่าหมายังขยาด”ฮโยยอนพูดตอบ

     “ได้เวลาแล้วฉันต้องไปหาผู้จัดการบริษัทก่อนนะ” ซูยอนพูดขึ้น

     “เดี๋ยวรอด้วยฉันไปด้วยพี่ไปคนเดียวไม่ได้เหรอ” ซูยองพูดและพยายามฝืนตัวเองลุกขึ้น

     “ไม่เป็นไรนายไปโรงพยาบาลดีกว่านะ” พูดจบซูยอนก็วิ่งออกไปส่วนซูยองก็โดนหามส่งโรงพยาบาลตามระเบียบคนอื่นก็ไปทำงานกันหมดตอนนี้โรงบาลมีเพียงซันนี่ที่อยู่เฝ้า

     ซูยอนที่มาถึงบริษัทจึงเดินเข้าไปข้างในด้วยความรีบร้อนทำให้เดินชนกับชายแปลกหน้าร่างบางกำลังจะล้มแต่ก็มีลืมคว้ามาได้ทำให้ร่างบางเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนคนแปลกหน้า

     “ขอโทษนะครับ” ซูยอนพูดทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้า

     “มายเป็งไรหรอกครับ” ร่างตรงหน้าที่ตอบกลับมาพร้อมภาษาที่ไม่สันทัดนัก “ผงเองก็ไม่ทานระวังเหมือนกัน”ซูยอนเงยหน้าขึ้นมาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีแต่เกาหลีเต็มขั้นแต่ทำไมพูดไม่ชัดอยู่ในชุดสูทแถมไม่เคยเห็นหน้า

     “เจสสิก้า” ร่างนั้นพูดขึ้นมา “เจสสิก้า ชายหมาย” ร่างตรงหน้าถามขึ้น

     “เอ่อ..ไม่ใช่ครับ”

     “อะโทษทีนะ...คุณเหมือนแฟนเก๋าผงมากเลยเธอชื่อว่าเจสสิก้า” ร่างตรงหน้ามองตั้งแต่หัวจรดเท้า

     “ผมซื่อว่า ยูริครับ” ยูริยืนมือเพื่อทักทายเพื่อนไหม

     “ผมซูยอนครับ” ซูยอนมองนาฬิกาที่ข้อมือ “ขอโทษนะครับผมรีบผมขอตัวไปก่อนนะครับ” ซูยอนวิ่งเข้าไปในลิฟต์ทันทีลิฟต์ที่เลื่อนไปตามชั้นต่างๆจนมาหยุดที่ชั้น10 ซึ่งซูยอนได้ออกมาจากลิฟต์เดินตรงไปยังห้องของผู้จัดการบริษัทร่างบางเปิดประตูเข้าไป ในใจก็หวั่นวิตกมือบางแต่หยาบนิดกับการเล่นเบสเปิดเข้าไปจึงเห็นชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้มีชื่อเขียนไว้ อันซุ

     “วันนี้องค์รักษ์ไม่มาด้วยเพราะท้องเสีย” น้ำเสียงที่ดูสดใสแต่น่าขยะแขยงสำหรับซูยอนร่างบางเดินมานั่งเก้าอี้อันซุลุกขึ้นเดินไปมาก่อนเดินมาหยุดด้านหลังซูยอน

     “วันนี้จะพูดเรื่องงานมิตติ้ง” เสียงที่กระซิบที่ใบหูมือที่ลูบใหล่ร่างบางแต่ซูยอนไม่สามารถทำอะไรได้แต่ถ้าทำไปเพื่อนของตัวเองก็ต้องโดนไล่ออกแน่ๆตอนแรกก็โดนแต่ช่วงหลังที่ได้ซูยองมาเป็นผู้จัดการวงก็ไม่โดนแล้วเพราะได้ซูยองมากันหลังจากที่ได้ระบายให้ซูยองฟังแต่ก็ในเมื่อใบหน้าที่หวานเกินกว่าผู้หญิงทำให้ร่างบางเจอแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนแต่ก็ได้มิยองช่วยเสมอมาแต่วันนี้ไม่มีใคร มือที่ลูบไล้ไปทั่วจนเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ ขอร้องละใครก็ได้ช่วยที

     ต่อไปนี้ดองไว้นานนะขอรับ  เนื่องจากว่าต้องทำโปรเจคจบจึงไม่ค่อยมีเวลาขอบคุณทุกท่านที่อุตส่าสละเวลามาอ่าน ขอบคุณทุกคอมเมนทุกกำลังใจ แม้เจียดเวลาเข้ามาดูสักนิด ก็เป็นพระคุณอย่างยิ่งนะขอรับ  อาริงาโตะ ^^