Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

3

อยู่กับนายแล้ว...

       ก๊อก!  ก๊อก!  

       งำงัม~ หาว~  

       ชิชะ! ใคร บังอาจเคาะประตูปลุกฉันตั้งแต่เช้าเนี่ย คนสวยหงุดหงิด  _*_ วันนี้เป็น เสาร์วันแห่งการพักผ่อนของฉันนะย่ะ  ฉันหันไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ นี่เพิ่ง 7โมงเช้าเอง  ไม่เที่ยงไม่ตื่น โฮะๆ  หลับต่อ

       ครืด~

       เหมือนมีใครเปิดประตูเข้ามา ซึ่งเดาไม่ยาก เพราะบ้านนี้มีแต่ฉันกับธีร์ดีเท่านั้น แล้วก็...

      "นาย ทำอะไรเนี่ย!!" ฉันร้องโวยวายเสียงดัง เมื่อแสงแดดอ่อนๆส่องเข้าตา ทำให้ฉัน ต้องเอาผ้าห่มมาคลุมหัวไว้โดยอัตโนมัติ ใครให้เขามาเปิดม่าน เนี่ย   หน็อย~ ตายแน่!ธีร์ดี (นางเอกเวลาง่วงเป็นแบบนี้แหละ น่ากลัว~)

      "ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา"

       "ใคร ให้นายเข้ามาในห้องฉันหา!" ไม่นงไม่นอนมันแล้ว ฉันลุกจากเตียงไปยืนประจัน หน้ากับธีร์ดีที่กำลังยืนหล่อใกล้ประตูลื่นที่เป็นกระจก ฉันโวยวายอย่างหงุด หงิด เป็นพวกความดันต่ำหนะ อย่าถือสา

       "ประตูห้องไม่ได้ล็อกนี่ '^'" 

       "ฉันรู้ว่าประตูไม่ได้ล็อก ฉันถามว่านายเข้ามาห้องฉันทำไม"

       "เข้ามาปลุก" โอเคฉันไม่อยากถามอะไรเขาไปมากกว่านี้แล้วล่ะ  หมอนี่กวนประสาทใช้ ได้เลยนะ :( ฉันรู้ว่าเขาก็ไม่ได้โง่หรอก  ที่แท้ก็เป็นพวกกวนทีนนี่เอง

       "555 วินนี่โกรธซะแล้ว ก็มันหน้าที่พ่อบ้านนี่ครับคุณหนู ^^  ตื่นนอน แล้วรีบอาบ น้ำลงไปข้างล่างเถอะครับ ผมเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว" ธีร์ดีโค้งสุภาพให้ ฉัน พร้อมกับมอบยิ้มใจดีให้ แหม~แอบหวั่นไหวนะย่ะ 

       หมอนี่เอาจริงเหรอเนี่ย อินกับบทบาทพ่อบ้านเกินไปป่าว  ที่จริงฉันแค่อยากให้เขามาเป็นเพื่อนเท่านั่นเอง ได้เลย ไหลตามน้ำล่ะนะ 

       "อืมๆ เดี๋ยวฉันจะลงไป"

       พูดจบเขาก็ออกไปจากห้องฉันทันที แถมย้ำอีกว่าให้รีบลงไป ทำอย่างกับเป็นแม่ของฉันแน่ะ

       ขอเล่าหน่อย เมื่อวานหลังจากที่ฉันทำแผลให้เขาเสร็จแล้ว ก็ให้ธีร์ดีไปนอนห้อง น้องชายตัวแสบ ส่วนเสื้อผ้าก็ให้ใส่เสื้อผ้าของพ่อฉันไป เขาใส่ได้พอดี เป๊ะ หุๆ ฉันรู้ไซส์ของหมอนี่แล้ว -,.- (หมายถึงไซส์เสื้อ...นางเอกแอบโรคจิต)

       เขาบอกว่าจะรับบทเป็นพ่อบ้านคอยทำอาหาร การบ้านการ เรือน ปัดกวาดเช็ดตัว เอ๊ย เช็ดถูให้ฉัน สบายแล้วคราวนี้  อีกอย่างก็เป็น เพื่อนเวลาเหงา เทคแคร์เวลาเศร้า บลาๆ

       ฉันใช้เวลาอาบน้ำและแต่งตัวราวๆ 30 นาที จากนั้นฉันก็เดินลงมาชั้นล่าง 

       มาก็เห็นธีร์ดีที่ยิ้มฟันขาววิ้งๆ ยืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร ฉันรีบวิ่งไปที่โต๊ะโดยเร็ว

      ฟุดฟิด~  ฟุดฟิด~ หอมจัง

      "ว้าว~ O.O นายทำเองเหรอ"      

      อาหาร เช้าพวกนี้น่ากินมากๆ นี่บอกเลย  แม้จะอาหารธรรมดา แฮม ไส้กรอก ไข่ดาว แต่ จัดจานหรูแบบในโรงแรมห้าดาวเลย แหมๆ มีการเขียนซอสบนไข่ดาวเป็นตัวสัญลักษณ์ ยิ้มน่ารัก ด้วย ยังไม่หมด เสิร์ฟพร้อมขนมปังกระเทียมทอดกรอบ บวกกับโกโก้ ร้อนๆ  ฉันลอยขึ้นสวรรค์ทะลุกาแลคซีทางช้างเผือกแล้วจ้า เขาทำอาหาร ได้หน้ากินขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ปลื้มๆ น้ำตาไหล YoY  ฉันทนกินราเม็งสำเร็จ สูตรรูปดั้งเดิม (มาม่า)ตั้งนาน  จนเวลาถ่ายหนักมันจะออกมาเป็นเส้นๆ แล้ว  คนสวยทำอาหารไม่เป็น แง~

       “ใช่แล้ว ^^”

       “ไม่เบาเลยนี่ นายหนะ”

       วันนี้ตอนบ่ายสาม โรสแมรี่นัดฉันให้ไปเจอที่ร้านกาแฟแถวชานเมือง เห็นบอกว่าจะคุยเรื่องการ ประกวดอะไรนั่นแหละ นับวันรู้สึกว่านางเข้ามาป้วนแป้นกับชีวิตฉันจัง 

       "นายช่วยเฝ้าบ้านให้หน่อยนะ เดี๋ยวฉันมา"

       "จะไปไหนเหรอวินนี่"

       "นัดกับเพื่อนไว้หนะ"

       "อื้ม...อย่าไปนานนะ" 

       ถูกแล้วฉันให้ธีร์ดีเฝ้าบ้าน ขืนให้เขาออกไปกับฉันมีหวังเสร็จยัยโรสแมรี่ แน่ๆ (แอบหวง)   แหมๆ อันที่จริง ฉันไม่อยากให้คนของพ่อเขาเจอเท่านั้นเอง จริงจรี๊งงงง

       ใช้เวลานั่งรถแท็กซี่เพียง 15 นาทีก็ถึงที่นัดหมาย ฉันเข้ามาในร้านก็เห็นโรสแมรี่กวักมือเรียกให้ไปนั่งโต๊ะที่จองไว้ 

       ฉันจึงรีบเข้าไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเจ้าหล่อนทันที

       "สวัสดีจ้าวินนี่ ^○^~"

       "ดีจ้า วันนี้ขนาดมาแค่ร้านกาแฟ ยังแต่งตัวสวยเลยนะ"

       "แน่นอนอยู่แล้ว โฮะๆ" พอนางหัวเราะสะใจแล้วก็พูดต่อ "วันนี้นัดเธอมา ก็อยากจะขอบคุณที่เธอช่วยเป็นแม่สื่อให้ฉันกับพิกกี้หนะ "

      "เรื่องนั้นไม่เป็นไรอยู่แล้ว"

      "อ๋อ เรื่อง การประกวด Miss Chrismas Eve หนะ ขอโทษด้วยนะ  ฉันอยากให้เธอลงประกวด เพราะ ถ้าชนะเนี่ยดังระเบิดระเบ้อเลยนะหล่อน อีกอย่างฉันหมั่นไส้พวกแก๊งนางแม่มดตกสวรรค์อะไรนั่นด้วย _*_"

      "ไม่เป็นไร ฉันจะทำให้เต็มที่นะ" นางอุตส่าห์หวังดี ฉันยอมก็ได้

      "นี่แล้วเธอหาคู่ลงประกวดได้ยัง"

      "ยังเลย"

      "รีบๆ เลยนะ เพราะเค้าต้องส่งรายชื่อสัปดาห์หน้าแล้ว ถ้ามีอะไรถามฉันได้นะ เรื่อง ชุด แต่งหน้า ทำผมไรงี้ ฉันจัดการได้ ถ้าอยากชนะมากล่ะก็ ให้ฉันไปหักแข้ง หักขาผู้เข้าประกวดทุกคนก็ยังได้" นางหวังดีกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ

      "ไม่ต้องหรอก เกรงใจ"

      ตายๆ ลืมไปเลยว่าแข่งประกวดนี่ มันต้องมีคู่ด้วยนี้หว่า แล้วฉันจะคู่กับใครล่ะเนี่ย กลุ้มใจ  T8T

       ฉันกับโรสแมรี่รับประทานอาหารเสร็จ ก็ไปช็อปปิ้งนิดหน่อย เอ๊ะ!หรือไม่นิดดี  นางบอกว่าฉันควรเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวใหม่ได้แล้ว แบบนี้ชายที่ไหนจะชายตาแล  แรงนะยะ  -0-  เข้าร้านนู้นทีร้านนี้ที ฉันเมื่อยขาหมดแล้วเนี่ย  เพราะชุดเดรสสีแดงที่สั้นประมาณเข่ากับรองเท้าส้น(โครต)สูงที่เพิ่งซื้อมานี่สิ  ยัยนั่นบอกให้ฉันใส่ชุดนี้กลับบ้านไปเลย แถมบอกอีกว่าฉันใส่แบบนี้แล้วเริดที่สุดในปฐพีเลยล่ะ  แต่ก็จริงนะ พอฉันออกมาจากร้านเสื้อ เห็นมีแต่คนมองทั้งนั้นเลย  >0<

       ตอนนี้ยัยนั้นขอตัวกับก่อน เพราะมีนัดกับพิกกี้  ทำให้ฉันต้องมายืนรอรถแท็กซี่คนเดียวพร้อมกับเสื้อผ้ามี่เหมามาเกือบหมดห้าง  ก็ไม่รู้สินะ...ฉันไม่ได้เป็นคนเลือกหรอก ยัยโรสแมรี่บอกว่าฉันใส่ตัวไหนก็สวย ก็เลยเอาหมดนี่เลย

       อ๊ะๆ มีรถแท็กซี่แล้ว  ฉันขึ้นไปนั่งทันที  แล้วปิดประตูดังปั้ง (บอกเพื่อ?)

       “ไปไหนจ๊ะหนู”

       “ส่งที่หน้าซอย xyz ค่ะ”

       ฉันรู้สึกอึดอัดแปลกๆกับสายตาที่ลุงขับแท็กซี่มอง  รู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีแล้วสิ  ไม่เป็นไรวินนี่ อีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านแล้ว  

      รถมาจอดหน้าซอย xyz  ซึ่งเป็นที่ที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านไปผ่านมาซักเท่าไหร่

      “กี่บาทคะลุง”

      “...”  อีตาลุงนี่ไม่ตอบอะไร  แถมส่งยิ้มแบบหวานเยิ้มมาให้  แล้วมองฉันแบบว่าอยากจะกลืนกินไปทั้งตัว  ผ่านกระจกหน้ารถ

      กลัวแล้วนะ YOY  ฉันรีบส่งเงินจำนวนห้าร้อยบาทให้ตาลุงขี้เก๊กนั่น  แล้วรีบเปิดประตูลงจากรถทันที  เตรียมจะวิ่งสุดชีวิต  แต่...

      มีเสียงเปิดและปิดประตูรถตามมา  ฉันรู้สึกไม่ดีสุดๆไปเลยล่ะ

      หมับ!

      มีมือมาจับที่แขนของฉัน  ซึ่งเดาไม่ยากว่าเป็นมือของใคร

      “ปล่อยนะ ไอ้ลามก”

      “ปากดีนักนะ” พูดจบลุงเซียนลามกก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งรวบเอวฉันไว้  ฉันพยายามดิ้น เพื่อที่จะหนี แต่ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างได้  เห็นแก่แล้ว ไปเอาแรงจากไหนนะ

      “ช่วยด้วย!!  ช่วยด้วย!!” 

      ฉันร้องตะโกนเสียงดัง แต่คงไม่มีประโยชน์อะไร  เสียงที่ออกมามันเบากว่าเสียงเรอของมดซะอีก T__T ตอนนี้ตัวของเราแนบชิดกันมาก  ปากของตาแก่เลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  แล้วมาหยุดที่ซอกคอขาวๆของฉัน  มือที่จับเอวฉันเมื่อกี้ตอนนี้มาอยู่ที่ซิปเสื้อด้านหลัง  หัวใจในของฉันเต้นรัวด้วยความกลัวพร้อมกับน้ำตาทีไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้  ฉันพยายามผลักอีตาแกตรงหน้า  แต่จะทำยังไงได้ก็ในเมื่อคนตรงหน้าแรงมากกว่าฉันหลายเท่า

      ฉันหลับตา ดิ้นไปดิ้นมา  ไม่รู้จะทำยังไงดี  น้ำตาและความกลัวก็หลั่งไหลออกมา

      ผลัก  ตุบ!!

      ฮะ O_O  ตาแก่ตงหน้าล้มลงไปนอนกับพื้นแล้ว 

     ฉันรอดแล้ว

      “เป็นอะไรมั้ยวินนี่!!”

      ธีร์ดี!!!!!!!  เขามาได้ยังไง

     และแล้วพระเอกแสนน่ารักของมิซากิก็ควบม้าขาวมาช่วยนางเอกที่แสนจะไม่น่ารักเอาซะเลย -O-(ไรเตอร์อิจฉานางเอก)