Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ
เขียนโดย มิซากิจัง
วันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 22.35 น.
แก้ไขเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 23.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ความรู้สึกแบบนี้...มันคืออะไรนะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความธีร์ดีช่วยพยุงฉันขึ้น หลังที่นั่งจุมปุ๊กเป็นรูปปั้นโดราเอมอนตั้งนานสองนาน ก็ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นเลยนี่ T^T
“นายมาได้ยังไงเนี่ย”
“เย็นป่านนี้แล้ว วินนี่ยังไม่กลับบ้าน ผมเป็นห่วง เลยกะว่าจะมารอเธอ…O.O”
ธีร์ดีพูดไม่ทันจบ ฉันก็โผเข้ากอดเขา น้ำตาที่พยายามสะกดกั้นไว้ก็ไหลออกมา นี่ถ้าไม่มีเขา ฉันต้องแย่แน่ๆ เนื้อตัวที่บริสุทธิ์ผ่องใสดุจอัญมณีของฉันต้องมาแปดเปื้อนคนชั่วพวกนั้น คนสวยเสียใจ T__T
“ขอบคุณนายจริงๆนะ”
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะวินนี่ ปลอดภัยแล้ว” ธีร์ดีกอดปลอบใจฉัน พลางลูบหัวฉันเบาๆ เหมือนในละครเป๊ะ อืม~~ มันอบอุ่นจริงๆนะ
“แล้วจะทำยังไงกับไอ้โรคจิตดี” ธีร์ดีถามขึ้นขณะที่เรายังกอดกันอยู่ >.< นั่นสินะ ลืมไปเลยว่ายังมีบุคคลที่สามนอนตายเป็นค้างคกขึ้นอืดอยู่ -*-
ฉันผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วเดินเข้าไปสำรวจตาลุงแก่ เมื่อกี้ธีร์ดีใช้ไม้จากไหนไม่รู้ฟาดกลางกะโหลกตาลุงนี่เต็มๆเลย คาดว่าสมองคงแตกกระจุย ดูจากเลือดสีแดงสดที่ศีรษะที่ทะลักออกมา (บอกทีว่าไม่ใช่นิยายฆ่าหั่นศพ) แต่ท่าทางจะไม่เป็นอะไรมาก แค่ใกล้จะตายเท่านั้นเอ๊งงง (นางเอกโหดเว่อร์ๆ)
“นายกะจะให้ตาลุงนี่ซีรีบรัมพังเลยใช่มั้ย”
“ก็ผมตกใจนี่ -3- นั่นเบามือแล้วนะ” แน่ะ ยังมีหน้ามาทำปากจู๊อีกนะหมอนี่
“ฉันว่าให้ตำรวจจัดการดีกว่า ถ้าปล่อยไป อาจเป็นภัยต่อสังคม”
“ผมก็ว่างั้น กลับบ้านกันเถอะวินนี่”
“อ๊ะ!! เสื้อผ้าฉัน” ฉันเก็บถุงเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้น ถ้าลืมแล้วเสียดายเงินแย่
“มา เดี๋ยวผมช่วยถือ” เขาคงเห็นว่าฉันถือไม่ไหว เลยเอาถุงเสื้อผ้าของฉันไปถือไว้แทน ส่วนมืออีกข้างก็จับมือฉัน พลางกระตุกให้เดินตาม -///- อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกเขินขึ้นมากับการกระทำของเขา มันเท่ห์ชะมัด เมื่อกี้เรากอดกันด้วยนี่นา เพิ่งเจอกันได้วันเดียวเองนะ >.<
ณ บ้านของวินนี่
เย้!! ถึงบ้านซะที
ฉันกระโดดโลดเต้นอย่างกับว่าฉันได้มาเยือนดาวอังคาร ก็วันนี้เจออะไรที่ท้าทายมาเยอะนี่นา U.U
“เฮ้!! วินนี่” ฉันหันไปมองต้นเสียง ก็พบว่าธีร์ดีกำลังมองฉันตาปริบๆอย่างน่าเอ็นดู
“ทำไมเหรอ”
“ตอนออกไปเธอไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่นา” เขาเพิ่งสังเกตเห็นเหรอ?
“เอ่อ...ก็ยัยโรสแมรี่เป็นคนเลือกให้หนะ ยัยนั่นบอกว่ามันเหมาะกับฉัน นายว่าฉันใส่แล้วเป็นยังไงบ้าง”
“กะ...ก็ สวยดี -///-” เขาพูดติดๆ ขัดๆ พร้อมกับยิ้มอย่างเขินๆ หน้าหมอนี่มีสีแดงขึ้นมานิดๆแล้ว “แต่ผมไม่อยากให้เธอใส่อย่างนี้อีก”
“ทำไมล่ะ ก็ในเมื่อนายบอกว่าสวย”
“คือมัน...ผมไม่ชอบเวลามีพวกผู้ชายมองเธอ” เขามองฉันอีกครั้ง แต่คราวนี้ หมอนี่หน้าแดงสุดๆไปเลยล่ะ “วินนี่แต่งตัวแล้วผมรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ แต่เธอสวยมากเลยนะ>.<”
“อื้ม...งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ฉันเริ่มเขินอีกแล้ว รีบหนีไปอาบน้ำดีกว่า คำพูดเมื่อกี้มันชวนให้หัวใจเต้นแรงนะ ‘ผมไม่ชอบเวลามีพวกผู้ชายมองเธอ’ ไม่นะๆวินนี่
“ผมเตรียมอาหารมื้อเย็นไว้แล้ว เดี๋ยวลงมาทานด้วยกันนะ”
“ฉันยังไม่หิว พอดีเพิ่งทานกับโรสแมรี่มาหนะ”
“จริงเหรอ งั้นผมก็ต้องทานคนเดี๋ยวเหรอ ‘^’ ”
หมอนี้ตีหน้าเศร้าอย่างกับเด็กโดนแย่งขนม เอาไงดีเนี่ย
“เฮ้อ~~ ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันลงมาทานเป็นเพื่อน”
“อื้ม ^^”
ฉันรีบชิ่งมาอาบน้ำโดยด่วน เพราะเจอกับรอยยิ้มและดวงตาสีน้ำตาลนั้นทีไรใจมันไม่เป็นสุขเลย
อ้า~~ สบายจังได้อาบน้ำเนี่ย เหมือนกับน้ำคอยชะล้างความทุกข์อะไรอย่างนั้น
ฉันเฝ้าถามความสุขอยู่ที่ไหน ชายที่เขาเดินผ่านฉันเข้ามา บอกกับฉันขอร่มสักคัน แต่ว่าที่มือเขาก็มีหนึ่งคัน ก็แปลกใจ ท่ามกลางหยดฝนโปรยปราย~♬ ลั้ลลาๆ ร้องเพลงไปอาบน้ำไป ใจชื่นบาน
อาว -*- อาบน้ำเสร็จแล้ว แต่ลืมเอาเสื้อผ้าเข้ามาเปลี่ยนซะงั้น
แอด~
O_O ฉันเปิดประตูห้องน้ำ แต่ก็ต้องสตันหงายเงิบ เมื่อพบกับเจ้าตัวประหลาดที่บัดนี้มานั่งเก๊กหล่อบนเตียงนอนของฉันเรียบร้อยแล้ว
“นายเข้ามาได้ยังไง” ฉันชี้หน้าธีร์ดีที่ตอนนี้มองฉันตาไม่กะพริบ เฮ้ย! ฉันลืมไปว่าสภาพฉันในตอนนี้มันน่าอายมาก ดีนะที่ฉันยังมีผ้าเช็ดตัวปกปิดร่างกาย ถ้าฉันเกิดทะลึ่งเดินออกมาโดนไม่ใส่อะไรล่ะก็...ได้อายเขาตลอดชาติแน่
“ ‘_’ก็รอเธอมาทานข้าวด้วยกัน”
“พอได้แล้ว ไม่ต้องพูด!! นายปิดตาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะฆ่านายแน่”
“ก็ได้ๆ ><”
ฉันรีบหยิบชุดนอน เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อทันที อยู่ในสภาพแบบนี้กับผู้ชายสองต่อสองมันไม่ดีนัก -///-
สวมชุดนอนเสร็จฉันก็ต้องตรวจสอบว่า ชุดนอนตัวนี้มันมีรูโหว่ที่ก้นรึป่าว ก็ชุดนอนของฉันมันมักจะเป็นแบบนั้นเกือบทุกตัวนี่นา -*- โอเค ผ่าน
แอด~
“เสร้จแล้วเหรอวินนี่”
“ฉันยังโกรธนายอยู่นะ เกิดนายเปิดประตูมา ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่จะทำไง” ฉันยังโวยวายไม่เลิก ก็มันรู้สึกเสียวขึ้นมาจริงๆนี่นา
“ผมก็เห็น... J”
“หยุดพูดเลยนะ” ชิ!! ไอเราก็คิดว่าเขาเป็นผู้ชายใสๆ ไม่ลามก ที่แท้ก็ผู้ชายทั่วไปนี่เอง
“โอ๋ๆ ล้อเล่นนะวินนี่ อย่าโกรธนะ ผมเคาะประตูแล้ว แต่เธอไม่เปิด ก็เลยคิดว่าเธอคงอยู่ในห้องน้ำ แถมประตูไม่ได้ล็อก ก็เลยถือวิสาสะเข้ามา ผมขอโทษ U.U”
“แล้วนายรอข้างล่างไม่ได้เหรอ”
“ผมเหงา~” เป็นคำตอบที่น่ารักมาก แบบนี้ใครจะโกรธลงย่ะ เล่นทำเสียงขี้อ้อนแบบนี้ “ไปทานข้าวกันเถอะครับ”
“อื้มๆ นายลงไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป” พูดจบ ธีร์ดีก็ยอมออกไปรอข้างล่างแต่โดยดี
ปล่อยให้ฉันยิ้มอยู่คนเดียว ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันยิ้มเพราะอะไร ความรู้สึกแปลกๆที่อยู่ในใจนี่มันอะไรกันนะ? รู้สึกดีและมีความสุขจัง...
แหมๆ เริ่มตกหลุมรักพ่อหนุ่มธีร์ของมิซากิกันรึยังคะ >.< ฟินกันบ้างมั้ยเอ่ย ที่มีหนุ่มน้อยหน้าใสคอยป่วนหัวใจอย่างงี้ >///< อร้ายยย เขินๆ
ติดตามกันได้ วิจารณ์ได้นะคะ มีข้อที่ต้องปรับปรุงตรงไหน สนุกมั้ย บอกได้น้า อุอิ ^^ พ่อหนุ่มธีร์ดีนับวันยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ นี่ขนาดตอนสี่นะเนี่ย แล้วตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร ติดตามกันต่อเลย
มันอบอุ่นจริงๆนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ