Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

 2
เราคงต้องอยู่ด้วยกัน
 
          "นี่ ขอบ ใจมากนะที่ให้ผมเข้ามากหลบในบ้าน ไม่อย่างนั้นผมแย่แน่ๆ ^^" เขาหันหน้ามา ทางฉันทันที หลังจากปิดประตูบ้าน พร้อมกับส่งยิ้มน่ารักๆให้ฉัน โถๆ พอ คุณ ใครบอกว่าฉันให้เข้าบ้านย่ะ เขาถือวิสาสะเข้ามาเองต่างหากล่ะ _*_ 
         "อื้ม..ไม่เป็นไร" พูดจบต่างคนก็ต่างเงียบได้ราวๆ 3 นาที  เขาก็ทำลายความเงียบโดยการถามคำถามที่ทำให้ฉันถึงกับช็อก 
          "ผมขออาศัยอยู่ที่นี่ซักพักได้มั้ย"
         หึๆ ฉัน รู้ว่าเขาหล่อมาก จนเจมส์จิต้องเอาหัวมุดดิน แต่ฉันจะยอมให้คนแปลกหน้าซึ่ง เป็นผู้ชาย (ที่อันตรายต่อหัวใจ)มาอาศัยอยู่บ้านเดียวกับฉันได้ไงล่ะ  ฉัน กุลสตรีไทยแท้นะ (เหรออออ)
          "นี่นาย...มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ถ้าครอบครัวฉันรู้ มีหวังฉันโดนด่าแหลกแหกกระจุยแน่ อีกอย่างนายก็เป็นผู้ชาย"  
          ตอนนี้หมอนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแมวน้อยๆ ดูจากแววตาที่รู้สึกผิดหวังปนกับความขี้อ้อนนิดๆ เขาเป็นคนยังไงกันนะ
          "งั้น...ผมจะเป็นผู้หญิงก็ได้นะ '_'"
          จะซื่ออะไรขนาดน้าน~~
          "จะ บ้าเหรอ!! นี่นายใช้ลำไส้เล็กคิดรึไง ฉันบอกแล้วไงว่าครอบครัวฉันไม่ อนุญาต -_-" หมอนี่มันหล่อ ใส ไร้สมองชัดๆ คิดได้ไงจะเป็นผู้หญิง บ้า จริง!! 
           "อาว แล้วจะให้ผมทำไง :(" 
           "ก็ไม่ต้องทำไง ออกไปจากบ้านฉันก็พอ"
           "ถ้าผมออกไปต้องโดนทำร้ายอีกแน่"
           "แล้วทำไมนายถึงโดนทำร้ายล่ะ"
           "เรื่อง มันยาว เอาเป็นว่าผมขออาศัยที่นี่ แล้วผมจะทำทุกอย่างที่เธอต้อง การ *0*" เขาส่งสายตาอ้อนวอนแบบสุดชีวิต ถ้าฉันปฏิเสธ รับรองได้ว่า เขาต้อ งดราม่าน้ำตาไหลแน่ๆ! เอาไงดี "น้าาา ผมยอมเป็นพ่อบ้านก็ได้ พี่ชายเลี้ยง น้องสาวก็ยอม หรือบอดี้การ์ดก็เอา นะๆ"
            "ขอฉันคิดดูก่อน"
            "*0* นะครับ"
            "ขอเวลาฉันทำใจหน่อยได้ไหม"
            "*0* ขอร้องล่ะ"
            "หยุดส่งสายตาแบบนั้นซักที ฉันรำคาญ"
            "..." ดู เขาทำหน้าเหมือนกับน้อยใจเลย ฮึ่ย...แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมางอนฉัน ฮ้าาา เฮ้อ~สงสารเขาเหมือนกันนะ ยังดูจากนิสัยเขาแล้วไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร เลย ใสใสอ่ะแก อะไรอย่างงั้น
           "ฉันตกลง จะคิดซะว่านายเป็นพ่อบ้าน ของฉันแล้วกัน" โชคดีนะที่ฉันอยู่คนเดียว ส่วนครอบครัวก็มาเยี่ยมบาง ครั้ง เอาเป็นว่ายังไงค่อยว่ากัน
           "ได้ ขอบคุณนะ ^^" หมอนี่ขอบ คุณฉันเป็นรอบที่สอง จากนั้นจึงกุมมือข้างหนึ่งของฉันไว้ เหมือนจะบอกว่า ดีใจจังอะไรประมาณนั้น เขาน่ารักดีแฮะ =_=;; 
           "นี่แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ" เอ่อ...นั้นสินะ เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลย สนใจแต่ความหล่อของหมอนี่
           "ฉันชื่อวินนี่ แล้วนายล่ะ"
           "ผม ชื่อผักบุ้งหรอยดี" ล้อเล่นใช่มั้ย คนบ้าอะไรชื่อผักบุ้งหรอยดีว่ะ  _*_ พ่อ แม่ไม่รักรึไง คนอะไรตั้งชื่อลูกแบบนี้  เป็นฉัน ฉันจะฟ้องศาลให้จับคนตั้ง ชื่อนี้ ข้อหาโตไปเด็กอาจมีปัญหา เพื่อนหัวเราะเยาะ เครียด ถึงขั้นฆ่าตัว ตายได้ (อะไรจะขนาดนั้น _*_) ฉันมุ่นคิ้วอย่างประหลาดใจกับชื่อของ เข า  "555 เธอเชื่อผมเหรอเนี่ย ผมชื่อธีร์ดีต่างหากล่ะ" เขาหัวเราะชอบใจ กับการหลอกฉัน สรุปเขาชื่อธีร์ดีสินะ เวลาเขาหัวเราะแล้วทำให้เขาหล่อกว่า เดิมสามเท่าเลยล่ะ อย่างนี้เจมส์จิตกงานแน่ ขอบอกๆ 
           ฉันกอกตาไปมาอย่างไม่ถือสาเขาที่กล้าหลอกฉัน               ก่อนจะถามคำถามที่ค้างคาใจ
           "แล้วตกลงบอกได้ยัง ว่าทำไมนายถึงโดนทำร้าย"
           "คือ...อย่า บอกใครนะ... ครอบครัวผมเป็นแก๊งมาเฟีย" โลกนี้นี่มันอะไรกันเนี่ย ส่งหนุ่ม น้อยใสซื่อมาเป็นลูกชายมาเฟีย มันเหมือนกับส่งลูกกระต่ายอยู่ท่ามกลางฝูงหมา ป่าเลยไม่ใช่เรอะ บ้านา!! ธีร์ดีเงียบซักพัก แล้วจึงเล่าต่อ "ผมซึ่งเป็นลูก ชายคนเดียวก็ต้องรับช่วงต่อจากพ่อ อีกอย่างผมโดนบังคับให้แต่งงานกับลูกสาว อีกแก๊งนึงด้วย"
          "นายไม่ยอม ก็เลยเป็นแบบนี้"
          "อื้ม ผมทะเลาะกับพ่อมาหลายครั้งแล้วล่ะ...นี่มันชีวิตของผม เลยไม่อยากให้ใครมาบงการ"
          "มาเฟียนี่โหดจริงเลยนะ ขนาดลูกตัวเองยังโดนทำร้ายได้ลงคอ :("
          "ช่า ยยย~ ทีนี้ให้ผมอยู่ที่นี่ได้ยางงง ^3^"  ฮึ้ย มันน่าหงุดหงิดนะที่เขาขอ อะไรฉันก็ใจอ่อนไปหมด ขนาดเพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
          "แล้วนี่เธออยู่คนเดียวเหรอ" ธีร์ดีถาม  พร้อมกับหันไปหันมาเหมือนสำรวจบ้านของฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นสุดๆ 
          "ใช่แล้ว พ่อ แม่ พี่สาว แล้วก็น้องชายฉันอยู่ที่อังกฤษหนะ นานๆมาเยี่ยมที"
          "โดนทิ้งอยู่คนเดียวเหรอ" 
          "ไม่ได้โดนทิ้งย่ะ" 
          "ไม่เป็นไรน้าาา คิดซะว่าผมมาอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงาก็ได้ :-p"
          "ฉันอยู่คนเดียวก็มีความสุขอยู่แล้ว อีกอย่างนายมาอยู่ที่นี่มันจะเป็นภาระให้กับฉันเปล่าๆ"
          "อย่างงั้นเหรอ...ผมขอโทษนะ U^U"
          เฮๆ บอกบอกทีว่าหมอนี่ไม่ได้เป็นผู้ชายขี้น้อยใจ หน้าของธีร์ดีเหมือนกับเด็กที่กำลังงอนผู้ปกครองไม่มีผิด
          "เลิก ทำหน้าแบบนั้นซักทีเถอะ นายโตเท่าช้างแมมมอธชุบแป้งทอดแล้วนะ อีกอ ย่าง...  เฮ้ยยย!!!" เมื่อฉันมองหน้าของธีร์ดีแบบเต็มสองลูกตา ก็นึกขึ้นได้ ว่า หน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลฟกช้ำ บวมเบ่งเหมือนตูดค้างคก  มัวแต่คุย กัน ลืมซะสนิทเลยว่าหมอนี้โดนทำร้ายมา (เพิ่งรู้เหรอย่ะ)  ที่เขาทำหน้าน้อย ใจอาจจะเพราะเจ็บแผลก็ได้มั้ง ฉันชี้ไปที่ใบหน้าของเขา เหมือนเขาจะรู้ว่า ฉันหมายถึงอะไร
           "ผมไม่เป็นอะไร"
           "เดี๋ยวฉันไปเอายามา ให้" ฉันรีบวิ่งเข้าไปเอายาในครัวมาให้ธีร์ดี เฮ้อ~หมอนี่ทนคุยกับฉันได้ไง ตั้งนานสองนาน สงสารนะเนี่ย แอบเห็นเลือดที่มุมปากของเขาด้วย
 
           "โอ๊ย~ ผมแสบนะ เบาๆมือหน่อยสิ" 
           "นี่ฉันเบามือสุดๆแล้วนะ เป็นผู้ชายก็ต้องอดทนสิ"
           "ก็ได้ -3-"
            เขา ทำปากจู๊แบบเด็กๆ หมอนี่อายุเท่าไหร่เนี่ย  ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นทำนะคงน่าเกลียดหรือไม่ก็ดูเอ๋อๆ  แต่พอเขาทำแล้วมัน...น่าร๊ากกก >.<                 
           ชีวิตฉันจะต้องอยู่ร่วมกับหมอ นี่จริงๆเหรอ   เอานา!อย่างน้อยก็ไม่เหงาล่ะ  
 
            มาดูกันดีกว่าว่าวินนี่จะรับมือกับความน่ารัก ขี้อ้อน ของธีร์ดีได้รึไม่