Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

       [3D Talk]

       ตอนนี้ผมนั่งในรถเฟอรารี่ เอนโซ่สีเลือดนกสุดไฮโซ (ไม่ได้ตั้งใจจะอวดนะครับ  แหะๆ)   คิม บอร์ดี้การ์ดคนสนิทของผมขับรถออกมาหลังยัยนั่นตั้งหลายนาที  แต่แป๊บเดียวก็ขับตามทันแล้ว  หึ! ขับช้าไม่พอ ยังแวะนู่นนี่ระหว่างทางอีก ผมก็เลยต้องขับตามเข้าไปด้วย  บางทีคิมก็เผลอขับนำหน้าซะงั้น  ขนาดเหยียบแค่แปดสิบแล้วแท้ๆ  -*-

       เราไม่ได้ประกวดแข่งขับรถปลอดภัยนะ  ถ้าผมเป็นกรรมการ จะมอบเหรียญทองพร้อมโล่เกียรติคุณให้ครอบครัววินนี่ไปเลยเหอะ -_-^^    

       เฮ้อ~~ ผมนั่งทบทวนแก้เซ็งว่า ตลอดทางเราแวะมากี่ที่แล้ว  1 2 3 4 5...  ใช้นิ้วมือนับก็แล้ว  นิ้วเท้าก็แล้ว  แต่... -*-

       O_O!!

       “คิม! นายจะเลี้ยวซ้ายทำไมอีก”

       “อาว ก็คุณหนูบอกว่าให้ขับตามรถคันนั้นไม่ใช่เหรอครับ”

       คิมชี้ไปที่รถคันข้างหน้า  ฮอนด้า ฟรีดสีขาวที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าไปในปั้มน้ำมันปตท.  ใช่เลย! มันคือรถของครอบครัววินนี่

       “#@!#$*-”

       ผมร้องอุทานเป็นภาษาอิตาเลี่ยน

       ไม่อยากจะเชื่อเลย!  จำได้ว่าเพิ่งแวะเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วนี่นา จะแวะทำไมอีกห่ะ!  ผมอยากจะกรี๊ดเป็นชะนีให้รู้แล้วรู้รอด -*-

       “งั้นก็ขับตามไปเถอะครับ ^^;;”  ผมพูดยิ้มๆ

สูดลมหายใจลึกๆ  เอาเถอะ  อย่างน้อยก็ได้เห็นหน้าวินนี่ ทุกสิ่งในโลกนี้ก็สวยงามแล้ว :-) ♥  คิดได้ดังนั้นผมเลยทำท่าซารังเฮโย  \^_^/ จนคิมที่มองผมผ่านกระจกหน้ารถต้องอมยิ้ม ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าน่ารักหรือติ๊งต๊อง 

       รถของผมจอดคนฝั่งกับรถของวินนี่  ผมเห็นยัยนั่นกับน้องชายเดินเข้าไปในเซเว่น  ผมเลยรีบสวมแว่นตาสีชาแล้วเดินตามไปห่างๆ

       หึ! ผมคือสโตกเกอร์สุดน่ารักฮะ!  >3<♥

       [Winny Talk]

       ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึป่าว  รู้สึกเหมือนกับมีใครสะกดรอยตามเลยอ่ะ  ตอนที่คุณพ่อขับรถ ฉันก็เห็นรถเฟอรารี่ เอนโซ่ขับตามหลังตลอด   

       เขาคงจะไปภูเก็ตเหมือนกันล่ะมั้ง  อย่าคิดมากๆ

       เอ๊ะ!  O_O

       ฉันเจอคนที่หน้าตาเหมือนธีร์ดีเป็นรอบที่ร้อยแล้ว!  เขาสวมแว่นสีชา  แถมก็ทำตัวลับๆล่อๆด้วย หรือว่าฉันคิดถึงเขามากจนกลายเป็นภาพหลอน เห็นใครก็เป็นหมอนั่น

       ไม่น้า~~T_T~♥  ความรักทำให้คนตาฝาดฮือ~

       ซัมเมอร์หยิบขนมสองสามห่อ พร้อมด้วยน้ำอัดลมสองกระป๋องใส่ตะกร้าที่ฉันถือ  น่าหมั่นไส้ชะมัด ฉันต้องเป็นคนจ่ายอีกแล้วเรอะ  โอเค ฉันพี่สาวที่รักเด็กม๊ากมาก >_<

       ฉันเดินมาที่แผนกหนังสือ  จะหานิยายสักเรื่องไปอ่าน

       กรี๊ดดดดด~

       ‘ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ’

       เรื่องนี้น่าอ่านมาเลย  >3<  มิซากิจังเป็นคนแต่งแหละ  ฉันชอบนักเขียนคนนี้มากเลย  ><♥ปลื้มมากค่า  อร้ายยย~

      ฉันหยิบนิยายเล่มนั้นมาอ่านพล็อตเรื่องคร่าวๆ ก็ได้ใจความว่า...พระเอกมีเรื่องทะเลาะกับทางบ้าน เลยต้องมาขออาศัยอยู่กับนางเอก...จากนั้นก็.... 

       เอ๊ะ!  ทำไมมันคล้ายๆชีวิตฉันกลับธีร์ดีเลยล่ะ  -_-++  นี่เป็นนิยายจากโลกอนาคตอีกแล้วเรอะ

       ฉันรีบวางนิยายเล่มนั้นเข้าที่เดิมทันที  ไม่อยากอ่านเรื่องราวตัวเองน่ะ

      พอฉันออกจากเซเว่นก็เจอผู้ชายที่หน้าตาคล้ายธีร์ดี  ไม่สิ! ฉันตาฝาดต่างหากล่ะ!  เขาส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน เป็นรอยยิ้มที่สาวๆเห็นเป็นต้องละลายเป็นเยลลี่ปีโป้

       \^_^/

       เขาทำท่าซารังเฮโยเหมือนซีรีส์เกาหลีที่ฉันเคยดู

       ท่าจะบ้า!

       “กรี๊ดดดดดดดด~~~~~”  เสียงกรี๊ดของผู้หญิงและผู้ฉิงดังลั่นหน้าเซเว่น  ไม่แปลกใจหรอก ถึงเขาจะใส่แว่น แต่ฉันดูออกว่าเขาหล่อมากกกกก (ก.ไก่อีกล้านตัว)

       ฉันรีบเดินออกมาจะตรงนั้นโดยด่วน  เพราะแก้วหูฉันอาจจะระเบิดได้ เสียงของพวกนางดังหลายแสนล้านเดซิเบล

       17.35  น.

       ตอนนี้เราเดินทางมาถึงจังหวัดพังงาแล้ว  อีกประมาณชั่วโมงกว่าๆก็จะถึงภูเก็ต

       ดีใจจังเลยพี่ชาย!

       พังงาเป็นเมืองที่หน้าอยู่จริงๆ  ทั้งสงบ แล้วก็เต็มไปด้วยธรรมชาติ  มองไปทางไหนก็เห็นแต่ภูเขา สมแล้วที่ได้ชื่อว่า ‘เมืองสวยในหุบเขา’ อีกอย่างคนพังงาน่ารักมากๆ  >_<

       รถก็ไม่เยอะด้วย  เหยียบจนเบรกแตกยังได้  นี่บอกเลย!

       บรรยากาศแบบนี้มันชวนให้คิดถึงใครบางคน ♥

       “คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ  ไม่เจอะเจอกันกับฉัน  คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ...เหงาใจ  คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอไม่มีใครให้ทะเลาะ  ไปไหนแล้วไม่มีไหล่ให้เกาะ แล้วเธอคิดถึงใคร~♬♪”  ฉันร้องเพลงเสียงดังลั่นรถ

       “เงียบๆสิลูก”  แม่ปราบ

       “ฟ้าร้องทุกครั้งมันส่งเสียงดัง  เธอโดดมานั่งตักฉัน ฉันก็ทุเรศตัวเองเหมือนกัน ที่ปลอบไปขำไป  ฉันรู้ว่าฉันไม่เอาไหนเลย ♬♪”  

       “แกแหกปากตะโกนอะไรอยู่ ฉันฝันร้ายเลยนะ”  พี่เรนนี่ที่คงตื่นมาเพราะเสียงของฉัน โวยวายเหมือนมีใครเอาคางคกโยนใส่หน้านาง  อุ๊ยต๊าย! ขอโทษ พอดีโทรโข่งเข้าสิง

       เอ๊ะ!  ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงบ่นของซัมเมอร์ล่ะ  ฉันหันไปมองเจ้าน้องชายตัวแสบ  ก็ต้องร้องอ๋อ ตานั่นคงไม่ได้ยินเสียงของฉัน  เพราะกำลังเสียบหูฟังอยู่  ว่ะฮ่ะฮ่า ^_^ ดีจัง

       “ฉันรู้ว่าฉันไม่เอาไหนเลย ไม่อบอุ่นได้อย่างนั้น  ฟ้าร้องครั้งนี้ไม่เจอหน้ากัน แล้วเธอคิดถึงใคร ฮืม...♬♪”

 ฉันไม่สนใจคำพูดของใครทั้งนั้น ฉันกำลังคิดถึงธีร์ดีจนสติแตก  โว้โอ~ จะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า ฉันร้องต่อจน...

       แอ๊ดดดดด~~~

       กรี๊ดดดด~~~

       “คุณพ่อขับรถยังไงฮะ” เจ้าตัวเล็กถอดหูฟัง พร้อมกับโวยวายเสียงดังลั่น  ที่จู่ๆพ่อเบรกรถจนฉันที่นั่งหลังสุดแทบพุ่งมาหน้ารถเลยจ้า

       “พ่อขอโทษนะวินนี่ คือ...ช่วยหยุดร้องเพลงได้ไหม พ่อไม่มีสมาธิ ToT” คุณพ่อทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้

       “ขอโทษค่า -/\-”   อะไรกันเนี่ย เสียงของฉันเกือบทำให้ทุกคนตายกันเลยนะ  ฮือ~ T-T

       19.05  น.

       และแล้วพวกเราก็มาถึงจังหวัดภูเก็ตโดยสวัสดิภาพ ฮู่เร่~ เกือบตายไปแล้วมั้ยล่ะ

       เราพักที่โรงแรมในเมือง  ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายเข้าไปห้องของตนเอง  พ่อกับแม่  พี่เรนนี่กับซัมเมอร์ ส่วนฉันโดนทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว  T^T

       หมับ!

       O_O 

      ขณะที่ฉันกำลังเปิดประตูเข้าไปในห้อง เหมือนกับมีฝ่ามือหนาๆมาจับที่ไหล่ฉัน

       กรี๊ดดดด~~  ผะ... >_<

       ฉันหันหลังไปมอง  เป็นจังหวะเดียวที่เขาถอดแว่น

       O_O  เป็นลมเลยดีกว่า

       ภาพหลอนธีร์ดี!!!!!!!

กรี๊ดกร๊าดดด ติ่งธีร์ดีรายงายตัวค่า >3< //โค้งงามๆ  เดินทางมาจนถึงตอนที่12แล้วเน้อ ขอบคุณเพื่อนๆนักอ่านทุกคนเลยน้าที่มาเยี่ยมพ่อหนุ่มน้อยของเราและขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ปลื้มมากค่า♥ น่ารักที่ซู๊ด♥ ชุ๊บ!

ชอบตอนพี่แกทำท่าซารังเฮโยม่ะ อร้ายยย~~เขิน >///< ถ้าเป็นตัวจริง แม่จะวิ่งเข้าไปกอดเล้ย

♥รักทุกคนค่า//โบกมือลา♥