Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

       วันนี้ฉันตื่นเช้าโดยไม่มีใครปลุก ฮู่เร่ๆ~~ เรียกได้ว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลก!

       ว้าว! ตื่นเต้นจังเลยพี่ชาย >_<

       ทุกคนนำสัมภาระ  เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ ไม้จิ้มฟัน ที่ขัดหม้อขึ้นรถ  เหลือแต่ฉันนี่แหละที่ยังตั้งหน้าตั้งตาจัดกระเป๋าบนห้อง  อันที่จริงต้องจัดเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนสิ  ฮือ~ ฉันคือคนในเวอร์ชั่นหอยทากโดยเหน็บกิน  นี่เป็นตำแหน่งอันสูงส่งที่สมาชิกในครอบครัวมอบให้ฉัน T..T   ตายเลยเหอะ!

       “วินนี่เสร็จแล้วยาง~~~”  เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังมาจากด้านล่าง ทุกคนร้องประสานเสียงเรียกฉันได้อย่างเสนาะเพราะพริ้ง

       ใช่ซี่~ (ขึ้นเสียงสูง)  ก็ฉันเป็นแค่นางสาวเต่าเฉื่อย U^U  ทั้งซุ่มซ่าม เพ้อ เพี้ยน เป็นภาระกับลูกหลาน บลาๆ ใช่สิๆ  TwT

       โอเค! เลิกตอกย้ำความด้อยค่าของตัวเองสักที  คิดถึงเมื่อคืนแล้วฉันฟินอ่ะแก >///<  อ้อมกอดของธีร์ดี มันช่าง.....♥~ อืม~ถึงจะมีหมอนข้างขวางกั้นเราไว้ก็เถอะ

       ฮู่~ เสร็จสักที ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีของ(เกือบ)ทุกอย่างในห้องก็ถูกยัดใส่กระเป๋าเดินทางใบโปรด  บอกทีว่าฉันไม่ได้ไปต่างประเทศ

       “ไปกันเถอะ”  ธีร์ดีที่ยืนอยู่ข้างๆประตูเอ่ยขึ้น

       เห?

      “อะไรของนาย”

      “อาว~ ก็ไปเที่ยวกับครอบครัวเธอไง (‘ ’) ”

      “นายจะบ้าเหรอ ฉันไป แต่นายต้องอยู่ที่นี่”

      “แง~~ เหงาตายเลย  (‘^’)”

      “ไม่หรออกนา ยังมีจิ้งจก ตุ๊กแก แมลง แมงมุม เชื้อแบคทีเรีย เซลล์ต่างๆอีกเยอะแยะเลยนะ  ไม่ต้องห่วง ^^++”

      “ใจร้าย U_U”

      ฉันไม่สนท่าทีเศร้าโศกเสียใจ (ที่น่ารักเกินมนุษย์มนา)ของเขาแม้แต่น้อย  ก็ได้ๆ ยอมรับว่าสงสารแต่เท่าขี้มดเท่านั้นนะ อย่าสำคัญตัวผิดเชียว   ฉันเองก็แอบเสียใจทีไม่ได้อยู่ใกล้เขาเหมือนกันนะ  อร้าย~ไม่จริงใช่มั้ย  >_<

       ฉันลากกระเป๋าเดินทางอย่างสง่างาม อย่างกับเดินแคทวอล์ค  โบกมือลาเจ้าผู้ชายที่แสนมุ้งมิ้ง โปรยยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้  อิอิ กำลังมโนค่ะท่าน  อันทีจริงฉันเดินออกมาเลย  ไม่หันไปมองเขา เพราะกลัวว่าจะทำใจไม่ได้ เขาน่ารักเกินไป >_<

       ตึกๆ

       ฉันเดินลงมาข้างล่างก็พบกับสายตาคาดโทษทั้งสี่คู่  แงๆ หนูกลัวแล้ว T^T

       “ช้าจัง” <คุณพ่อ

       “สายแล้วนะ”<คุณแม่

       “รีบไปกันเถอะ” <พี่เรนนี่

       “หัดปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นบ้างสิฮะ ทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย มันไม่ดีนะฮะ เวลาแต่ละวินาทีมีคุณค่า โปรดเห็นคุณค่าของมันและรักษาเวลาด้วย  เอ้า! ไปกันได้แล้ว เสียเวลามาแล้ว” 

      สาธุ!  อนุโมทนา 

      เจอคุณปู่ซัมเมอร์แล้ว ฉันเหมือนนักโทษแหกคุก  ฉันไปฆ่าใคร~~~ ไม่ด่าว่าฉันเป็นขยะสังคม รกโลกไปเลยล่ะ หึ้ย!   

       เจออย่างงี้ แล้วเงิบเลย

      ชิส์! โดนเด็กสอน

       หลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็ขึ้นรถ  ฉันแอบมองไปยังหน้าต่างห้องของฉันก็พบธีร์ดีที่ยืนยิ้มอวดฟันขาว  เขาพูดโดยไม่ออกเสียง  ดูจากปาก หมอนี่บอกว่า  ‘แล้วเจอกัน’

      ฮะ ‘_’?  เจอกัน?  ที่ไหน?  ในความฝันเรอะ?

      บ้านา!!  แล้วออกมาแบบนี้ ถ้ามีใครเห็น ฉันจะโกหกว่าเป็นเทวดารูปงามที่คอยดูแลห้องฉันดีมั้ยนะ

       [3D Talk]

       คิดแล้วก็งอน ที่เมื่อกี้ยัยวินนี่ปิดประตูออกไปเฉยเลย ไม่บอกลาบ๊ายบายเหมือนในนิยายรักหวานแหวนเลยเหรอ หรือไม่ก็ส่งจุ๊บมาให้สักฟอดคงจะดี  -,.- 

       เราเพิ่งเจอกันก็จริง แต่ผมรู้สึกพิเศษกับเธอคนนี้จัง ♥ผู้หญิงอะไรจะน่ารักน่ากอดขนาดนี้  เมื่อคืนนี้ บอกเลยว่าหลับสบายกว่าทุกคืน  เพราะได้กอดอะไรนุ่มๆนิ่มๆขวาๆตลอดทั้งเคย  ถึงจะมีหมอนข้างมากั้นไว้ก็เถอะ

      กลับมาสู่ปัจจุบันดีกว่าครับ ตอนนี้ผมมองรถที่เคลื่อนตัวออกไปเรื่อยๆ  ห่างกันไม่กี่นาทีคิดถึงยัยนั่นซะแล้ว >_<  บอกเลยนะครับว่าผมเป็นคนขี้อ้อนมาก ถ้าชอบใครแล้ว คงต้องเกาะติดหนึบหนับเหมือนหมากฝรั่งตราช้าง

      ที่ผมพูดกับเธอว่า ‘แล้วเจอกัน’ ผมไม่ได้ล้อเล่นนะครับ  เราจะได้เจอกันจริงๆ  แล้วก็ไม่ใช่ในความฝันด้วย

      ผมใช้โทรศัพที่พกติดตัวมาโทรหาบอดี้การ์ด

      [มองได้แต่อย่าชอบ เพราะมันจะทำให้ใจฉันบอบช้ำ  คุยได้แต่อย่านาน อย่าสร้างความผูกพันให้ใจฉันไหวหวั่น ♬♪~~]   นี่เหรอคือเสียงเพลงรอสายของบอดี้การ์ดคนสนิทของผม  น่ารักจัง ◕‿◕

      [สวัสดีครับ คุณหนูมีอะไนให้หนู เอ๊ย!กระผมรับใช้ครับ]  ไม่ได้เจอกันนาน หมอนี่เปลี่ยนเป็นอีหนูแล้วเรอะ  เขาเป็นคนเดียวกับที่ช่วยผมกับวินนี่ไว้คราวก่อนนั้นแหละครับ  เป็นคนที่ซื่อสัตย์และภักดีกับผมมาโดยตลอด ซึ้งใจจัง ^^

      “ผมอยากให้คุณมารับผมหน่อย ที่บ้านของวินนี่ ผู้หญิงที่ผมอยู่ด้วย คงรู้จักใช่ไหม?”

      [รู้จักครับ แล้วคุณหนูจะไปไหนเหรอครับ]

      “ภูเก็ต”

      [ครับ อีกประมาณสิบนาที]

      ตึ๊ด

      อีกตั้งสิบนาที

      ผมคิดถึงยัยนั่นจะแย่ U-U♥~ ผมทำท่าซารังเฮโย  \(^^)/ (ผมดูมาจากซีรีส์เกาหลีที่ยัยนั่นกรี๊ดหลอดลมแตก) แล้วยิ้มอยู่คนเดียว ท่าจะบ้า ตั้งแต่ผมอยู่กับวินนี่ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนน่ารักมุ้งมิ้ง  อันที่จริงมันไม่ใช่นิสัยปกติประจำวันของผมหรอกนะ

      แล้วเจอกันนะวินนี่♥ 

      [Winny Talk]

      เมื่อความคิดถึง มาพร้อมกับฝน   ห่วงหาใครบางคน เมื่อฝนเป็นสาย   ไม่รู้เลยว่าเธอ ติดฝนอยู่ไหน   จะเปียกฝนหรือเปล่า กังวลอยู่นะ  ♬♪~~

      ฟังเพลงนี้แล้วมันเข้ากับบรรยากาศจริงๆ  ฝนตกหนักมาก กว่าจะถึงภูเก็ต ฉันต้องนั่งในรถจนก้นเปื่อยแหงแซะ  คุณแม่บอกว่าน่าจะใช้เวลาประมาณเก้าชั่วโมง  แต่ฉันว่าเกินอ่ะ ครึ่งวันเห็นจะได้ เผลอๆอาจจะมากกว่านั้น ก็ดูพี่แกดิ (คุณพ่อ รับหน้าที่เป็นคนขับรถ) แวะทุกปั้ม  เดี๋ยวคุณแม่อยากกินแฮมเบอร์เกอร์ พี่เรนนี่ปวดขี้  ซัมเมอร์อยากอ่านการ์ตูนในเซเว่น คุณพ่ออยากดื่มกระทิงแดง  ปั้มน้ำมัน  เซเว่น ร้านอาหารกี่สิบกี่ร้อยแห่งแวะหมด  จะถึงมั้ยเนี่ย! U-U

      และแล้วทุกคนก็หลับจ้า  มีแต่ฉันกับคุณพ่อที่สู้ตาย

      ♬♪~~ฝากความคิดถึง กลับไปกับฝน ส่งถึงใครบางคน ให้เธอได้รู้ว่า♬♪~~

      คิดถึงอีตาธีร์ดีเหมือนกันนะเนี่ย  ห่างกันแป๊บเดียว เขาบอกว่า ‘แล้วเจอกัน’  คงเป็นในความฝันแน่เลย

      งั้นฉันหลับแล้วนะ  คุณพ่อสู้ๆ  ^_^Y

      อยากเจอธีร์ดีในความฝัน >3<

      “ฟี้ Zzzz….Zzzzz”

♥ มิซากิจัง ♥

บอกเลยค่ะว่าตอนแรกไรท์จะให้ธีร์ดีเกาะหลังคาหรือไม่ก็ล้อรถไป เอ๊ะ! แต่พอมาคิดอีกที he ไม่ใช่ซูเปอร์แมนนี่หว่า =_=!! อีกอย่ามันหน้าเห็นใจมาก  รับไม่ได้~~ #ติ่งธีร์ดีจ้า จะไม่ยอมให้พ่อหนุ่มน้อยตกระกำลำบาก เลยส่งบอดี้การ์ดให้แทน เฮ้อ! โล่งใจไปทีเน้อ  

เดินทางมาถึงตอนที่11 พระนางก็น่ารักมุ้งมิ้งเหมือนเดิม  แถมยังมีการคิดถงคิดถึงกันอีก แอร๊ยส์~~ฟินเว่อร์ๆ  คิดถึงนักอ่านนะ จุ๊บ! ♥

ธีร์ดีน่าร๊ากกกมาก ปลื้มๆ ไรเตอร์เป็นติ่งพ่อหนุ่มคนนี้นะ หุหุ ขอบอก >///<  บอกแล้วว่าจะไม่ทิ้งให้หนูธีร์ดีต้องเปล่าเปลี่ยว  

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ จ๊วบ!

♥ ซารังเฮโย รักทุกคนค่าาาา  ♥

คิดถึงนะ ♥~