Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ
เขียนโดย 
มิซากิจัง
วันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 22.35 น.
แก้ไขเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 23.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) ปราบสาวขี้งอน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความก๊อก! ก๊อก!
“อ๊ะ” ฉันผละออกจากอ้อมกอดของธีร์ดี เมื่อจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตู
“เปิดประตูหน่อยสิวินนี่”
ซวยแล้ว ทำไงดี เสียงพี่เรนนี่
“นาย!” ฉันชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า เป็นเชิงบอกว่าให้เขาไปซ่อนตัวในนั้น โฮ~ชีวิตของเขาต้องมาจบในนี้จริงๆเหรอ น่าสงสาร U^U
“(‘^’) อีกแล้วเหรอ” เขาเบ้ปากกับคำสั่งของฉัน แน่ะๆอย่ามางอแงนะ
“เดี๋ยวนี้เลย”
“สงสัยจะหลับแล้วมั้งฮะ” คราวนี้เป็นเสียงของซัมเมอร์ที่คงคุยกับพี่เรนนี่ แง~ พวกหล่อนจะมายุ่งอะไรกับห้องช้าน~
“เพิ่งสามทุ่มเองนะ ยัยนั่นเคยหลับเวลานี่ซะที่ไหน”
“มาแล้วค่า” ฉันรีบเปิดประตู เป็นจังหวะเดียวกับที่ธีร์ดีวิ่งเขาไปในตู้พอดี “ขอโทษที่เปิดช้านะ” ฉันยิ้มเจือนๆให้กับทั้งคู่ ฉันเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายที่ซ่อนกิ๊ก เพื่อไม่ให้แฟนตัวเองจับได้แล้วล่ะ ขอบอกว่ามันเหนื่อยมาก -^- อย่าทำเด็ดขาด คนสวยขอเตือน
“เปิดช้าจังนะ” พูดจบทั้งสองคนก็เข้ามาในห้องฉันเลย โดยไม่รอให้ฉันอนุญาต
“ผมได้ยินพี่คุยกับใครด้วย หรือว่าพี่ซ่อนใครไว้ฮะ O_O”
เฮือก!
ฉันบอกแล้วไงว่าน้องชายของฉันฉลาดถึงขั้นไปศตวรรษที่ยี่สิบแปดมาแล้ว ซวยแล้วไง โดเรม่านช่วยด้วย T..T
“เอ่อคือ...”
ตอนนี้เหงื่อจากทุกอณูขุมขนผุดออกมาด้วยความร้อนตัว แก้ตัวไงดี ฉันโกหกไม่เก่งซะด้วยสิ
“ผมแค่ล้อเล่นเองนะฮะ ไม่ต้องทำหน้ากังวลขนาดนั้นก็ได้หรือว่า...”
“พอแล้วๆ เลิกแกล้งวินนี่ได้แล้ว” พี่เรนนี่ปราม เมื่อเห็นว่าซัมเมอร์กำลังตั้งข้อสันนิฐานที่แม่นยำที่สุดในสามโลก โฮ~ มีน้องฉลาดมันก็ไม่ดีหรอกนะ
“ทั้งสองคนเข้ามามีอะไรรึป่าว”
“พี่แค่จะมาบอกเราว่า พรุ่งนี้ให้ตื่นแต่เช้าหน่อย เราจะไปเที่ยวกัน ^^ ถ้าตื่นสายเหมือนทุกทีล่ะก็...อดนะจ๊ะ ให้นอนเฝ้าบ้านนะ”
“ไปที่ไหนเหรอ?” แถวนี้มีที่ไหนให้เที่ยวบ้างหว่า?
“คงเป็นต่างจังหวัด พี่คิดถึงประเทศไทยจะแย่ คราวนี้จะได้ไปแบบครอบครัวแสนสุขสักที”
“อื้มๆ (- -)(_ _)(- -)(_ _)”
พูดจบ พี่เรนนี่ก็เดินจากไป เหลือแต่ฉันกับน้องชายสุดป่วน หึ! จะอยู่ทำซากอะไรล่ะจ๊ะเด็กบ้า -*- ฉันเริ่มเกลียดเด็กซะแล้วสิ
“ให้ยืม” ซัมเมอร์ส่งอะไรสักอย่างมาให้ฉัน “โคนานภาคพิเศษฮะ แค่นี่แหละ ไปล่ะ” จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็เดินออกไป โดยที่ฉันไม่ทันพูดอะไรสักคำ เฮ้อ~ดีแล้ว หัวใจแทบวายแน่ะ ถ้าน้องชายฉันเจอธีร์ดีมีหวัง...โอ๊ย~ไม่อยากจะคิด
ดูโคนานหน่อยแล้วกัน น้องชายอุตส่าห์ให้ อันที่จริงฉันชอบดูการ์ตูนแนวสืบสวนสอบสวนมากนะ แต่ดูแล้วไม่ฉลาดเหมือนน้องชายเท่านั้นเอง -*-
“โคนาน เดอะมูฟวี่ ตอนชายปริศนาในตู้มรณะ”
เฮือก -[]-
ทันทีที่ฉันอ่านชื่อตอนจบ ก็รีบวางแผ่นซีดีลงทันที ไม่ดงไม่ดูมันแล้ว มันเป็นตอนใหม่จากโลกอนาคตจริงๆเหรอเนี่ย เหมือนกับซัมเมอร์หลอกด่าฉันอยู่เลย ดีนะที่เป็นตู้มรณะ ไม่ใช่ตู้เสื้อผ้าของวินนี่! โคนานนี่ชักจะยังไง
“ไม่ดูเหรอ” ธีร์ดีหยิบแผ่นซีดีขึ้นมา เขาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?
“ไม่ดูแล้ว -*- อ่านชื่อตอนแล้วท่าทางไม่สนุก”
“งั้นเหรอ”
“นายจะดูก็ดูไปสิ ฉันจะนอนแล้ว” ฉันกระโดดดึ่งๆขึ้นไปบนเตียง พร้องกับงุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้างั้นเหรอ
ให้ตายเถอะโรบิน!
แต่ก็ดีเหมือนกัน ฉันได้หาเรื่องขาดเรียน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้แม่โทรบอกอาจารย์ประจำชั้นว่าฉันขอลาไปเที่ยวกับครอบครัว
พึ่บ!
O-o
“กรี๊ดดดด นายทำอะไรน่ะ ลงไปเดี๋ยวนี้นะ” ฉันแวดใส่เขา เมื่อจู่ๆหมอนี่ก็มานอนบนเตียงฉันเฉยเลย
“ชู่~~ อย่าเสียงดังสิ ผมไม่อยากไปซ่อนตู้อีกแล้วนะ U.U” เขาทำหน้าปลงๆ จะว่าไปก็น่าสงสารนะ อิอิ
“ลงไปเลยนะ ชิ่วๆ” ฉันยอมเบาเสียงลงระดับหนึ่ง พร้อมกับไล่เขาให้ลงไป
“นอนด้วยไม่ได้เหรอ (‘^’)” ธีร์ดีทำเสียงออดอ้อน แต่อย่าหวังว่าฉันจะใจอ่อนนะยะ
“ไม่ได้”
“ง่วงจะแย่” หมอนี่ไม่ฟังคำปฏิเสธจากฉัน หนำซ้ำยังสอดตัวเขามาในผ้าห่มอีก ไม่พอยังหลับตาพริ้ม โอ๊ย~~มันน่ารักอ่ะ
เด็กดื้อเอ๊ย!
ช่างเถอะ ฉันก็ขี้เกียจจะทะเลาะแล้ว นอนก็นอน ฉันเอาหมอนข้าง มาวางขั้นระหว่างฉันกับธีร์ดีไว้
“ไม่เถียงแล้วเหรอ”
“ขี้เกียจ ฉันจะนอน แล้วอย่ามาเข้าในอาณาเขตฉันนะ”
คลำๆ
ฉันคลำหาตุ๊กตาหมีริลัคคุมะที่เวลานอนต้องกอดมันเสมอ กอดมาได้สามปีแล้วล่ะ ไม่เคยเปลี่ยนตัวใหม่เลย เพราะมันนุ่มมาก แถมเป็นของขวัญวันเกิดจากคุณแม่ด้วย กลิ่นของมันเลยห๊อมหอม
เอ๊ะ! ไม่มี
กรี๊ด~ ฉันดีดตัวขึ้น หันไปมองทางด้านธีร์ดีที่...กำลังกอดหมีน้อยของฉันอยู่ น่าหมั่นไส้มาก!
“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ล้ำเส้นแล้วนะ;P”
“เอาน้องหมีของฉันคืนมา”
“ไม่ให้”
หน็อย! ฉันใช้มือกระชากริลัคคุงสุดแรงเกิด แต่...
แกวก
O_o เสียงอะไร
ดูเหมือนฉันจะได้น้องหมีกลับมาแล้ว แต่รู้สึกว่าทำไมมันเบาลง ฉันสังเกตเห็นปุยนุ่นทีลอยกลางอากาศและสิ่งที่มือฉันถืออยู่คงจะเป็น...แขนข้างซ้ายของริลัคคุง >O<
“กรี๊ดดดดด~~~”
“เงียบหน่อยสิ”
ฉันชักจะเดือดปุดๆแล้วนะ เขาเป็นคนทำร้ายตุ๊กตาหมีน้อยของฉัน แง~~ ริลัคคุงของช้านนนน
“ไม่ต้องมาพูดกันอีก” ฉันเชิดหน้าใส่ธีร์ดี แล้วนอนหันก้นให้เขา ชิ้นส่วนแขนของริลัคคุงฉันก็ยังกอดเอาไว้ ฮือๆ T^T
“ขอโทษ แต่เธอเป็นคนทำขาดเองนะ”
“เชอะ!”
ฉันเมินใส่เขา คราวนี้ไม่ใจอ่อนแน่
ริลัคคุงของแม่ โถๆ T^T
“คืนก็ได้” เขาวางซากศพของน้องหมีไว้บนหน้าฉัน
ฉันงอนหมอนี่แล้ว คืนตอนนี้แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา!
“…”
“โอ๋ๆ ดีกันนะ” ธีร์ดียื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าฉัน แต่อย่าหวังว่าฉันจะหาย งอนกับสิ่งที่เขาทำต่อน้องหมีผู้หน้าสงสาร
“…”
พี่บ!
O///O
“นายทำอะไรน่ะ”
ธีร์ดีสวมกอดฉันจากด้านหลัง โดยมีหมอนข้างกั้นระหว่างเราไว้
“ก็ไม่รู้สินะ” กรี๊ดดด~ แล้วทำไมเขาต้องทำเสียงเหมือนโน้ต อุดมด้วยล่ะ วินนี่จะเป็นลมค่า >o<
“เลิกงอนได้แล้วยัยเพ้อ”
“ไม่งอนแล้วก็ได้ ปล่อยสักทีสิโว้ย”
“ฟี้...ฟี้ Zzz…Zzzzzz”
และเขาก็ยังกอดฉันต่อไปจ้า แถมแน่นกว่าเดิมด้วย ดีหน่อยที่มีหมอนข้างกั้นไว้ ฉันรู้นะว่าเขาแกล้งหลับ แต่จะทำยังไงได้ โฮ~
‘หึๆ ปราบสาวขี้งอนก็ต้องใช้ไม้นี้สิ’
กรี๊ดดด~~ พ่อหนุ่มน้อยของแม่ร้อนแรงเหลือเกิน >[]< ปลื้มๆ ตอนนี้มิซากิขอตัวไปเกิดเป็นหมอนข้างที่กั้นระหว่างวินนี่กับธีร์ดีแป๊บ อร้าย! เขิน แล้วเจอกันค่า~ //โบกมือลา
ขอบคุณเพื่อนๆนักอ่านทุกคนนะคะ รักทุกคนค่าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
