เรียนๆรักๆ กูดันรักมึงเข้าแล้วซิ

Love Boy Friend เรียนๆรักๆ กูดันรักมึงเข้าแล้วซิ
By PATTYRfc
 
ณ ห้องเรียนบัญชี
 
โครม!!
 
“เฮ้ย!!ไอ้ภาพมึงเป็นเชี่ยไรเนี่ยมาถึงก็โวยวายเลยมึงไปทำไรมาวะ...เห้ยพวกมึงดูมันดิทำหน้าเป็นตูดเลยมึง”
 
เชนถามขึ้นเมื่อภาพเขียนเดินโวยวายเข้ามาในห้องเรียน
 
 
“ตูดเหี้ยไรวะคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่แมร่งกูละเบื่อชิบหายวันนี้ซวยโคตรๆ”
 
ภาพเขียนตอบกลับเชนอย่างหัวเสีย
 
“มีไรวะมึงพูดเหมือนโดนกวนประสาทมาเลยว่ะไปถูกใครก่อกวนอะไรอีกวะ”
 
เจมส์ถามขึ้นบางด้วยความที่อยากรู้เพราะไม่เคยมีใครเคย ทำให้คนอย่างภาพเขียนโกรธหรือโมโหขนาดนี้มาก่อน
 
“เออนั้นดิกูเห็นด้วยกับไอ้เจมส์เว้ย...กูชักอยากรู้แล้วสิว่าใครช่างกล้ามากวนประสาทมึงวะกูชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ”
 
ชิถามขึ้นมาบ้างอย่างข้องใจ เชนและเจมส์ต่างพยักหน้าเสริมกับคำพูดของชิ
 
“จะใครซะอีกละวะก็ไอ้ธันวาเด็กคอมพิวเตอร์ห้อง1/1ไงวะแมร่งกวนประสาทชิบหาย”
 
ภาพเขียนตอบในสิ่งที่เพื่อนทั้งสามกำลังข้องใจกันอยู่
 
“แล้วมันไปทำไรมึงวะมึงถึงได้อารมณ์เสียช่างไม่รับซ้อมขนาดนี้วะ”
 
กรณ์เพื่อนอีกคนของภาพเขียนที่นั่งเงียบอยู่นานถามขึ้นเมื่อรู้สาเหตุที่ทำให้เพื่อนของตนอารมณ์เสียช่างไม่รับซ่อมเช่นนี้
 
“มันบอกกูว่ามันจะจีบกูสัส พูดแล้วขนลุก กูก็เลยด่ามันกลับไปว่า”
 
ภาพเขียนพูดบอกและทำท่าทางขนลุกขนพอง
 
“สัส กูยังไม่พร้อมอย่ามายุ่งกับกู แบบนี้เปล๊าวะ หึหึ”
 
เชนพูดขึ้นอย่างขำๆและทำท่าทางไปพร้อมกัน ซึ่งทำให้เพื่อนในกลุ่มแอบขำในท่าทางของเชนเช่นกัน
 
“ใช่...เฮ้ย!!ไม่ใช่ละสัส มึงนี่ตลอดเลย ไอ้เชี่ยเชนแมร่งขัดกูตลอดถ้ามึงยังกวนบาทากูอีกทีนะมึงได้หงายแน่”
 
ภาพเขียนรีบปฏิเสธทันควันแล้วทำท่าจะยกเท้าขึ้นมาถีบเชน แต่ถูกเพื่อนห้ามไว้ก่อน
 
“เออๆกูไม่กวนแล้วเว้ย...แล้วมึงด่ามันว่าไงวะนอกจากด่าแล้วมึงทำอะไรมันเปล๊าวะ”
 
เชนถามขึ้นด้วยความอยากรู้ว่านอกจากนั้นเพื่อนของตนได้ทำอะไรไว้บ้าง
 
“เกือบทำว่ะแต่ออมเข้ามาขัดซะก่อนไม่งั้นไอ้ธันวามาไม่ถึงโรงเรียนหรอกเว้ย”
 
ภาพเขียนเอ่ยบอกอย่างเซ็งๆเพราะเพื่อนข้างบ้านที่ภาพเขียนแอบมองทุกวันอย่าง ออม เข้ามาขัดไว้ซะก่อน
 
“มึงแน่ใจหรอกวะว่าคนที่มาไม่ถึงโรงเรียนไม่ใช่มึงน่ะแมร่งตัวเล็กแค่นี้ยังจะเก่งอีก”
 
ชิพูดขึ้นอย่างขำๆและแอบแขวะเรื่องขนาดตัวของภาพเขียน “พูดงี้มาต่อยกับกูไหมวะไอ้ชิ กูยอมรับว่าตัวกูเล็กแต่ก็ไม่เคยยอมใครมึงก็น่าจะรู้”
 
ภาพเขียนพูดขึ้นแล้วทำท่าทางจะง้ายหมัดเล็กของตนเองขึ้นมา ซึ่งภาพเขียนรู้ดีว่าชิพูดเล่น และบอกยอมรับเรื่องขนาดตัวแต่เรื่องฝีมือในการต่อสู้ ไม่เคยมีใครเอาชนะภาพเขียนได้เลย “เออๆกูยอมแพ้มึงว่ะแมร่งเถียงเก่งโคตรๆเลย...แล้วมึงจะทำยังไงวะฟังจากที่มึงพูดแล้วมันคงเอาจริงว่ะ” ชิเอ่ยถามเพื่อนตนอย่างเป็นห่วง
 
(ห่วงเฉยๆน่ะได้ ห้ามหวงนะเพราะเค้าหวงเอ้ย!!ไม่ใช่และ : นัดตี้)
 
“ตอนนี้กูยังคิดอะไรไม่ออกแต่กูขอบอกไว้ก่อนเลยว่ามันไม่ง่ายหรอกและกูคงจะยอมให้มันมายุ่งกับกูและเข้าใกล้ดูได้หรอก” ภาพเขียนพูดบอกกับเพื่อนๆตามตรงเพราะตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออก “เออๆถ้ามึงมีอะไรก็บอกพวกกูได้นะเว้ยเผื่อพวกกูจะช่วยมึงได”
 
กรณ์พูดบอกเพื่อนของตนด้วยความเป็นห่วง
 
“เออขอบใจเว้ย...นี่ก็ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้วนะเว้ยทำไมอาจารย์ยังไม่มาวะ”
 
เชนถามขึ้นเมื่อหน้าจอโทรศัทพ์มือถือบอกเวลาว่าใกล้ถึงเวลาเรียนแล้วแต่อาจารย์ประจำวิชายังไม่เข้าสอน
 
“เฮ้ย!!กรณ์ ป้ามึงไปไหนวะทำไมยังไม่มาอีกวะปกติป้ามึงจะมาก่อนเวลาด้วยซ้ำ”
 
ภาพเขียนเอ่ยถามกรณ์เพราะกรณ์เป็นหลานของอาจารย์ถ้ามีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับอาจารย์กลุ่มของภาพเขียนจะรู้เรื่องก่อนทุกครั้ง
 
(งงไหม ณ ตอนนี้นัดตี้เริ่มมึนๆแล้วล่ะ: นัดตี้)
 
“เอ่อ...กูลืมบอกพวกมึงว่ะว่าป้ากูไม่สบายเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” กรณ์เอ่ยบอกอย่างนึกได้
 
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกวะเฮ้ยพวกเราอาจารย์ไม่มาสอนนะเว้ย...แล้วป้ามึงเป็นไรวะกรณ์”
 
ภาพเขียนเอ่ยบอกเพื่อนๆที่อยู่ในห้องเรียนแล้วหันกลับมาถามอาการของอาจารย์ หรือป้าของกรณ์
 
“วูบล้มในห้องน้ำน่ะหมอบอกว่ากระดูกข้อเท้าร้าวน่ะ”
 
กรณ์เอ่ยบอกอาการของอาจารย์หรือป้าของตนให้เพื่อนรู้
 
“หมดคลาสนี้ก็ไม่มีเรียนแล้วกูว่าไปเยี่ยมป้าไอ้กรณ์กันไหมวะ”
 
เจมส์พูดแนะนำขึ้น เชน ภาพเขียน ชิ กรณ์ ก็พากันพยักหน้ารับทันที
 
“เออเป็นความคิดที่ดีเว้ย...งั้นเราไปกันเลยไหมวะเพราะคาสนี้แมร่งว่างยาว”
 
ภาพเขียนพูดเสริมอีกและเมื่อคิดได้ดังนั้นทั้ง5 หนุ่มก็เดินทางไปที่โรงพยาบาลตอนนี้เลยเพราะวันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้าวิชาเดียวนั้นก็คือ บัญชี
 
+++++++++++++++++++++++++++++
 
เนื่องจากก่อนหน้านี้นัดตี้แต่งนิยายเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องสั้นแต่มันไม่สั้นอย่างที่คิด ก็เลยต้องตัดทำให้มัน
เป็นตอนๆเพื่อช่วยในการอ่านต่อให้ง่ายขึ้น และเนื่องจากเรื่องสั้นโดนแบน และกว่าจะใช้งานได้เป็นปกติ ใช้เวลาหลายวันนัดตี้เลยถือโอกาสเปิดเรื่องและทำให้มันเป็นตอนๆซะเลย
นัดตี้ยังไงหายไปไหนนะคะ
 
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ