Please Love โปรดเถิดรัก....

ในวันนี้นินิลรีบออกมาจากห้องเธอส่องกระจกก่อนออกมาเเละใหว้โกดยายก่อนไปเธอเเต่งเรียบๆเพราะเธอมีชุดเเค่กางเกงสียีนซีดเเละเสื้อเเขนยาวลายเเมวธรรมดาเท่านั้นเธอคิดว่ามันน่าจะสวยมากที่สุดเเล้วเเละเมื่อเธอจะหยิบเป้ใบนึงเธอก็ตกใจเมื่อมีบางคนมาดึงข้อมือเธอเเต่ไม่เจ็บเพียงเเต่เธอตกใจจึงเผลอหันไปเเละปลายจมูกของเธอก็ไปโดนกับจมูกสันโด่งเหมือนจะมีกลิ่มหอมๆของเครื่องหอมที่ฉุนเเต่กลับไม่เหม็นเธอหน้าเเดงเเละตกใจยามนี้จมูกเธอกับซานเซสเเละเหมือนเขาจะไม่ตื่นเต้นเเต่กลับยิ้มมุมปากเล็กน้อยเเละจะเงื้อหน้าหล่อนั้นเข้ามาเข้ามาใกล้ๆเเละเธอหลับตาเเต่เขากลับเเค่บอกเเค่เปิดปากเผยฟันขาวเรียงสวยเเละกระซิบเบาๆข้างหูว่า

"ไปได้เเล้วนะยาย....บ้าเช้านี้สดใสว่ามั้ย"เขายิ้มเล็กน้อยเเละทิ้งคำถามที่นินิลไม่คิดจะตอบเพราะเธอกำลังหน้าเเดงเเละเหมือนผ่านเหตุการณ์ช้อคโลกมาเค้าสนุกทุกครั้งที่ได้เเกล้งเธอกลิ่นหอมอ่อนๆจากเเป้งเด็กมันอะไรกันนะเเถมเเบบเป้ซะใบใหญ่อย่างกับย้ายบ้านเขาคิดว่าเธอในใจหากเเต่ไม่จริงจังนัก'ยัยบ้าหอบฟาง'ชายหนุ่มไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่สูงศักธิ์นามจัสมินได้หายไปเเละมีเพียงผู้หญิงธรรมดาๆที่มาเเทนที่เเทนหรือไม่เเน่เขาอามองนินิลมานานเเละก็ได้เเละหลอกตัวเองว่าเอาเป็นเเค่ของเล่น........

    หญิงสาวลงมาข้างล่างเเละเเต่งตัวเรียบร้อยเเละชายหนุ่มก็ให้เธอเเบบกของโดยหญิงสาวก็มิได้พูดอะไรเพราะเเค่เธอได้ไปกับเขาก็นับว่าดีเเล้วเเต่เเล้วก็มีหญิงสาวคนหนึ่งมามาหาเเต่เช้าเช่นกันเเต่เธอก็เลือกจอดรถใว้ด้านหน้าเเละเดินลงมาอย่างเชิดๆเเต่ก็เรียกเสียงเซ็งจากชายหนุ่มได้ดี

  "เฮ้อเซ็งชะมัดมาอีกเเละ"เขารู้ว่าหญิงสาวคิดเช่นไรกับเขาเเต่เขาไม่มีทางจะรักเธอเเน่เพราะยัยนี่ไร้ซึ่งความน่ารักเดินเชิดๆเหอะหน้าตาหยิ่งอยู่ด้วยเเละขนลุกให้ตายเถอะถ้าเกิดว่าเป็นจัสมินมายังพอว่า

   "เเหม่พอเห็นหน้าชั้นนายทำหน้าใกล้ตายเลยนะ"

   "เปล่านี้มีธุระอะไรล่ะชั้นรีบหนะโทดที"

   "ฮึนายไม่เปลี่ยนเลยนะไม่ใว้หน้าคู่หมั้นเลยจะไปไหนหนะชั้นอยากชวนกินข้าว"

   "โทดทีชั้นไม่ว่างต้องไปทำธุระบายเลยนะ"

   เขาลากมือนินิลขึ้นรถบีเอ็มที่สกรีนสีเเดงอย่างไม่มองหน้าหม่อมพิพาวรรณซึ่งพอนินิลนั้งรถเธอเห็นว่าภาพหนึ่งที่มันสะท้อนหน้ากระจกข้างคือหญิงสาวคนหนึ่งที่กำมือเเน่นเเละคิ้วย่นปากเเดงที่เม้มเหมือนจะเลือดออกเเละน้ำตาที่เหมือนจะใหลเเต่ดูชายหนุ่มสิเขาใจร้ายจริงๆเลยนั้งฟังเพลงขับรถออกประตูหรูโดยไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ในวัยเด็กเคยเล่นด้วยกันเลยเฮ้อบ้าจริงเธอไม่ควรจะสงสารใครทั้งนั้นเพราะตัวเธอเองก็โดนทำเเบบนั้นมาหลายคราเเล้ว........หญิงสาวเหม่อมองหน้าต่างดูก้อนเมฆที่วังวนไปมาเเละหวังว่าความรักจะช่วยให้คนที่มีรักหลุดจากความเจ็บปวดบ้าๆนี้............ 

    นินิลถึงทะเลที่หัวหินเเละเธอก็ลงจากรถมาหยุดร้านอาหารร้านนึงที่ดูเเล้วราคามันน่าจะสูงเเต่เธอกลับมองไปอีกร้านนึงที่ซอมซ่อเเละเหมือนจะไม่มีคนเข้านักเเต่เธอว่ามันก็คือร้านอารทะเลไม่ต่างกันไม่รู้อะไรที่เธอกล้าถามเค้า

    "นี่ดิชั้นว่าเราลองไปกินร้านนั้นกันมั้ยร้านนั้นคนน้อยเเละก็อร่อยเหมือนกันนะ"เธอมองเขาเเบบเกรงๆเพราะดูท่าเขาก็อาจจะด่าว่าโง่หรืออะไรต่างๆที่เธอก็โดนด่าประจำ

     "กินก็ได้เพราะเธอก็เหมาะกับอะไรถูก"เเละเขาก็เดินนำไปเเละพอถึงตรงถนนก็พาหญิงสาวข้ามเค้ารู้สึกดีที่ได้จับมือนุ่มนิ้มนี้มันอุ่นเเต่ไม่ร้อนจนเเผดเผาใคร

      ชายหนุ่มมานั้งตรงร้านอาหารเเละนินิลก็ลากเก้าอี้ให้เเละเธอค่อยนั้งเธอเดินไปหยิบเมนูเเละให้เขาเลือกโดยเธอนั้งมองห่างซึ่งชายหนุ่มก็เเปลกใจว่าจะนั้งห่างเขาทำใมจนเขานึกได้ว่าเคยบอกเธอว่าห้ามกินอาหารร่วมกัน'โถ่เว้ยยายโง่มาเชื่อฟังกันมากไปมั้ย'

     "นี้เขยิบมาก็ได้ชั้นอนุโลมวันนี้ช่วยทำตัวสนิจกันได้มั้ยเดี๋วยใครก็นึกว่าชั้นบังคับเธอมา"

      "อ่า อ๋อค่ะ"นินิลเริ่มเขยิบไปใกล้เเละเริ่มเปิดเมนูด้วยควมเคยชิยเธอเลยสั่งของง่ายๆคือต้มยำทะเทเเละไขเจีวยโดยไม่เห็ยว่าสีหน้าชายหนุ่มตรงข้ามนั้นเเอบขำอยู่เพราะเธอชอบกินมากเลยเมื่อก่อนยายทำให้เธอเเม้ยายจะบอกว่าเพราะมันถูกเเละเหมาะกับเด็กโง่ๆอย่างเธอเเต่เธอก็ดีใจที่มีใครทำให้กินเเละสั่งเผื่อชายหนุ่มเพราะรู้ว่าเขาชอบซึ่งก็ไม่ได้เขินอะไรเพราะเธอจำทุกอย่างที่เป็นของเขาได้

       "เธอจำได้หรอว่าชั้นชอบอะไรอะห้ะชอบชั้นหรอ"เขาถามเมื่อเด้กตัวเล็กๆจดเมนูเอาไปให้ผู้หญิงสูงอายุเเละเขาก็มองเธอยิ้มเเบบนั้นใจมันเต้นเเปลกๆเเต่เขาก็ถามกวนหญิงสาวด้วยเเต่เขาก็รู้คำตอบอยู่เเล้ว

        "ไม่ใช้เเค่ชอบหรอกเเต่ว่ารักเลยจำทุกอย่างได้ไงค่ะ"เธอตอบเค้าเธอไม่เคยกลัวกับการเอ่ยคำว่ารักเพราะเธอมั้นใจว่ารักใครเธอจะไม่จำเป็นต้องกลัวถ้าใจมันว่ารักเธอจะเอ่ยให้ทันที

        ชายหนุ่มเงียทันทีเเละต่างคนต่างนั้งมองยังทะเลที่พัดสายลมเย็นมาให้หญิงสาวกำลังคิดว่าเขาคงดูถูกเธออยู่ที่กล้าพูดว่ารักกับเขาเเต่จริงเเล้วชายหนุ่มรู้สึกว่าใจมันเต้นเหมือนจะทะลุเเละยิ่งรู้สึกผิดหากเธอรู้ว่าเขาเเค่อยากเเก้เเค้นเต่เขาก็บอกตัวเองว่ามันก็เเค่เพราะสงสารเเน่ๆๆๆ

     "พี่ค่ะอาหารมาเเละค่ะทานให้อร่อยนะค่ะ"เด็กนหนึ่งเอาอาหารมาเสริฟเเละยิ้มก่อนจากไปเเละนินิลก็ยิ้มตอบเเละลูบหัวอย่างเอ็นดูเขานั้งมองเธออย่างเพินมองเธอตักอาหารกินอย่างมูมมามเหมือนหิวมาเป็นชาติจนเขาลืมไปว่ามีข้าวอยู่ในจานเขาเช่นกันเละนินิลก็เงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวพร้อมมองว่าชายหนุ่มไม่กินหรหรือมองเธอทำไมพอเขารู้ตัวเลยทำตาขรึมเเละนั้งกินเเต่นินิลกลับชอบเพราะมันเหมือนเด็กที่กลบเกลื่อนความผิดงั้นหล่ะ.........เธอกับเขาก็นั้งกินกันอย่างเงียบเเละนินิลก็ตักอาหารให้ชายหนุ่มเป็นระยะเขาก็ตักให้เธอบ้างด่าเธอบ้างเเต่เธอก็สุขใจเธอต้องการมันเเค่นี้ก็เพียงพอเเล้วสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ..........

        หลังจากเธอใช้เวลานานมากในการพยุงร่างกายอันเหนื่อยล้ารัดเราะรั้วมาเพื่อออกมาเรียกรถไปหาอะไรกินเพราะตั้งเเต่เช้าเธอร้องไห้จนน้ำตาเเทบท่วมเเละที่สำคัญเธอต้องมาเเก้ชุดเจ้าสาวของเธอที่ตอนนั้นรีบเพราะชายหนุ่มเร่งเธอคารีนนั้งรถเมล์มาลงตลาดโดยเเต่งเพียงเสื้อเชิ้ดที่ใส่เสื้อกันหนาวบางๆทับกับกางเกงสีขาวขายาวเเละรองเท้าหุมส้นเธอรวบผมเละตบเเป้งที่ช่วยบังตาอันบวมๆที่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นบ้างถ้าเธอไม่ติดที่นินิลไปทะเลคงจะขอให้มาเป็นเพื่อนเพราะมะลิก็อยู่ดูเเลคนในตึกใหญ่เธอลงจากรถเเละเมล์เเละดิ่งตรงมายังร้านก๋วยเตี๋วยที่นึงซึ่งอาจดูเก่าเเต่เธอคิดว่ามันถูกเเละน่าอร่อยเเต่อยู่ดีๆก็มีเด็กชายคนหนึ่งมาจับชายเสื้อเธอเเละพูดว่าให้เลี้ยงข้าวอะไรกันเนี่ยอะเเต่ถ้ากล้าขอเธอก็กล้าให้

   "เอาสิพี่เลี้ยงไปๆกินด้วยกันนั้นนั้นมั้ย"

   "ขอบคุณครับพี่สุดสวย"เธอเขินๆเล็กน้อยเเม้จะไม่ได้เป็นพวกรักเด็กเเต่ก็มีน้ำใจพอเเละเด็กคนนั้นก็ถึอวิสาสะจับมือเธอเเละลากไปนั้งเธอสังเกตุดูเเล้วเด็กคนนี้เเต่งตัวดีกว่าเธออีกทำใมมาขอข้าวเธอนะเเต่ช่างเหอะกินเสดก็เเยกย้ายอยู่เเล้ว

    "พี่ชื่อไรครับผมอยากรู้ครับ"

    "หา..อ๋อเอ่อคารีนเเล้วจะเอาอะไรพี่สั่งให้"เด็กชายยิ้มเล็กน้อยเเต่พอถามว่าเอาอะไรกลับเงีบเธอเลยสั่งให้เเละพออาหามาเขานั้งกินอย่างเรีบร้อยซึ้งผิดกับเธอที่กินมูมมามเธอว่าเด็กคนนี้ต้องไม่ยาจกเเน่ๆ

    "นี่เเหน่มาจีบสาวอีกเเล้วข้าวที่บ้านก็มีไม่กินนะไอ้เเสบ"ชายหนุ่มเดินเข้ามาเขาตามหาหลานซะทั้วเเละดูมันสิมานั้งกินกับข้าวกับผู้หญิงเเละเขาจะหันไปขอโทษเธอเเต่ดูเธอจะตกใจเเละที่เขาชอบมากที่สุดคือดวงตาเย็นนั้นกลับปากจิ้มลิ้มที่ตอนนี้กำลังอ้าปากค้างเเต่ก็ต้องเสียดายเมื่อจำได้ว่าเธอนั้นเป็นเจ้าสาวของอัสบันเพราะตอนนั้นเขาเห็นหญิงสาวไปนั้งรออัสบันเเต่เขาเเปลกใจที่เธอกับอัสบันซื้อชุดเเยกร้านกัน

     "โทษนะครับหลานผมเองเเกรเเก่เเดดหนะครับคุณคารีนหรือเปล่าผมเจอคุณเเล้วเเต่คุณคงไม่เคยเจอผมผมเป็นเจ้าของชุดเเต่งงานสามีคุณไงครับผมชื่อคามีน"

     "ส่วนผมชื่อคามานครับหลานลุงคามีนครับว้าพี่เเต่งงานเเละสิใช้มั้ยโถ่เกิดเร็วกว่านี้ก็ดี"

   พอเด็กชายพูดเเค่นั้นลุงก็หันไปว่าส่วนเธอก็มองคนต่างวัยเทลาะกันเพลินๆเเละก็เธอเองก็มองลักษณะชายหนุ่มที่ดูติดดินถ้าเขาไม่บอกว่าเป็นร้านเขาเธอก็นึกว่าเขาฐานะปานกลางเขาสูงมากเเต่สูงน้อยกว่าผู้ฃายที่ทำให้เธอต้องร้องไห้เเละดูผิวเขาจะเข้มกว่าชายหนุ่มที่เธอรักหากเเต่เธอประทับใจรอยยิ้มเปิดเผยเป็นคนตรงๆดี.....

    เเละเขาก็พาเธอมาเเก้ไขการด์เพราะพอรู้จักเเล้วเธอก็เลยบอกว่าขอตัวก่อนต้องไปเเก้ชุดหากเต่เขากลับบอกว่าการด์มันไม่ผ่านเละต้องเเก้เธอเลยบอกว่าเดี๋วยค่อยตามไปเขาเลยอาสาร์ไปส่งไห้เธอจนธุระเธอเสร็จเเละรับพามาเเก้ไขการด์ที่ร้านเขาซึ่งวันนี้ร้านดูคนน้อยเเต่ก็เเน่นอนร้านมันปิดเเต่เธอขอมาเเก้เลยเพราะเธอต้องเเต่ในไม่กี่วันเเล้วเเม้เธอจะมาคนเดีวยเเต่เธอก็ดีใจที่ได้รู้จักกับเด็กคนหนึ่งเเละผู้ชายที่เธอรู้มาว่าเขาเป็นเพื่อนกับอัสบันเธออยากรู้ทุกๆอย่างๆของอัสบันเเม้เขาไม่ค่อยสนใจเธอก็ตามเธอเลือการด์ใหม่ไปพลางๆเเละตอบคำถามเด็กชายข้างๆที่ชอบกอดเธอเเต่เธอก็ไม่ได้ถือเพราะเธอก็เริ่มจะเอ็นดูเด็กชายคนนี้ไปทุกทีๆเเล้ว........

     ชายหนุ่มรูปร่างสูงผู้หนึ่งเขาเดินวนไปมาเหมือนจะเป็นบ้าเดินไม่หยุดอยู่หน้าประตูผุพัง'อะไรกันยัยบ้านั้นหายไปใหนไปใหนนะ'ด้วยความสงสัยเเละสับสนเขาจึงไปหาไม้มางัดเเละปรากฎเจอเพียงเเต่ห้องว่างเปล่าเขาว้าวุ้นมากเขารีบเดินไปที่ตึกใหญ่เเละถามบางคนที่น่าพอจะรู้ว่าคารีนไปใหน

    "นี่มะลิคารีนไปใหนกันชั้นจะใช้งาน"เขาต้องได้คำตอบจึงจำเป็นต้องอ้างเรื่องงานขึ้นมา

    "อ้าวคุณอัสบันเอ่อคารีนโทรบอกว่าเธอไปซ่อมชุดเเต่งงานค่ะเเต่เห็นว่าตอนนี้กำลังเเก้การด์อยู่ร้านเพื่อนคุณอัสบันค่ะใช้มะลิได้นะค่ะ"

    "ไม่ต้องฝากดูจัสมินทีถ้าเธอตื่นบอกว่าชั้นไปธุระฮึเธอตายเเน่"เขารีบวิ่งไปสต้าดรถเเละบึ่งไปทันทีโดยไม่หันไปมองว่าสาวใช้กำลังถอนหายใจกับการปากเเข็งของหนุ่มรูปงาม

     หญิงสาวเลือกชุดเเต่งงานไปมาเเละก็กำลังเลือกการด์ที่ตัดสินใจว่าเธอเลือกเป็นรูปน้ำเเข็งเพราะว่าเธอรูดีว่าภายในน้ำเเข็งนั้นมันมีความอบอุ่นซ่อนอยู่เเต่เหมือนชายหนุ่มไม่เข้าใจเลยเลยเผลอถามเธอ

  "คุณคารีนเลือกการด์เเปลกนะรครับผมไม่เข้าใจทำไมเลือกรูปนี้"เขาเเปลกใจเพราะปกติคู่รักต้องเลืออะไรหวานๆเเต่เธอกลับเลือกรูปการด์สีเทาเเต่มีสีเหลืองนวลคล้ายพระอาทิตย์ซ่อมมันเเต่เขากลับชอบเมื่อคนถูกถามยิ้มให้เขาก่อนตอบ

   "ก็ใครๆมองว่าอัสบันเย็นชาเเต่ชั้นว่าเค้าอบอุ่นๆมากนะค่ะเเละก็จริงจังมากด้วยเเต่ไม่ว่าเค้าจะเป็นยังไงชั้นก็รักเค้าค่ะ"คารีนตอบพร้อมมองการด์เเต่ชายหนุ่มกับมองธอเเม้คุยกันไม่กี่นาทีเขาสัมผัสได้ว่าการเเต่งงานนี้มีเงื่อนงำหากเต่เขามั้นใจมันมีความรักเพราะสายตาของเธอมันบอกเขา

    "ว้าอิจฉาจังอยากเป็นเจ้าบ่าวของคุณล่ะสิ"เเม้คำพูดจะเหมือนล้อเล่นเเต่หญิงสาวกลับตกใจเล็กน้อยเเละหญิงสาวก็ยิ้มเขินเเละก็มองหน้าชายหนุ่มเขาก็ยิ้มให้หากเเต่เธอก็ต้องชะงักเมือได้ยินเสียงเปิดประตูของร้าน

     "อ้าวไอ้อัสบันมาตั้งเเต่เมื่อไหร่เนี่ย"

     "มารับเจ้าสาวกลับบ้านไงไปกันเถอะที่รัก"เขาหันไปดึงมือคารีนเเละดึงเธอขึ้นมาที่ตอนนี้ทำท่าตกใจเล็กน้อยเต่เขายิ้มสยองเล็กน้อยให้เธอ

     "อ้าวไม่ทานข้าวเย็นหรอผมยังคุยกับคุณไม่ทันไรเลยเเถมหลานก็ยัง...."

     "นี่ถ้านายอยากคุยมากก็ไปคุยกับใครก็ได้เเต่วันนี้ชั้นจะเอาคารีนกลับส่วนการด์เเก้เสร็จเเละใช้มั้ยงั้นไป"

     "คาฟไอ้อัสบันงั้นใว้เจอกันนะครัฟคุณคารีน"

   ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยอะไรอัสบันก็ยิ้มที่เหมือนจะเยกเขี้วยให้เพื่อนก่อนเดินจากไปพร้อมลากคนตัวเล็กตามไปด้วยหรือถ้าอุ้มได้เขาคงอุ้มไปเเล้วหล่ะเขาผลักประตูพร้อมให้เธอขึ้นรถหญิงสาวเกร็งๆเล็กน้อยในขณะที่ขับรถมาด้วยกันเธอวาเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะเขาโกรธเธอเรื่องอะไรอีกเนี่ย.........เขาขับไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าพาเธอไปใหนเเต่เธอก็ไม่กล้าถามเพราะกลัวเค้าโกรธเลยไปมองข้างทางเเทนเเละก็เผลอหลับไปพร้อมคำถามในใจมากมายที่อยากถามเขา.....