Please Love โปรดเถิดรัก....

              ในเช้ารับอรุณที่เป็นวันใหม่เเละเรื่องราวที่เป็นวันนี้ของคำที่ใครๆชอบพูดมันก็จะกลายเป็นเมื่อวานในอีกคำที่หลายคนชอบพูดเหมือนกันเเต่น่าเเปลกที่เรื่องราวของเมื่อวานมันส่งผลถึงวันนี้เเละก็ไม่อาจลืมได้เเละเริ่มใหม่ได้เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ไม่สามาถาถรไปขึ้นในตอนเย็นหรือขึ้นตอนสามทุ่มได้เพราะถ้าทำได้คงไม่มีอะไรที่โลกนี้คงไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้

      หม่อมพิมพาวรรณตื่นมาจากเตียงสีทองที่มีผ้าปูด้วยผ้าสีเเดงเเต่ลวดลายไทยเธอค่อยเปิดตาเรียวสวยที่ไร้เครื่องสำอางเเละดูเด็กลงขึ้นมากเธอตกใจเล็กน้อยที่เผลอไปกอดต้นไม้ตอนเเรกเธอโกรธหากเเต่กำจำได้ว่าเมื่อคืนถ้าไม่มีเขาเธอคงเเย่เเละอีกอย่างเขานี่นาที่ไปช่วยเธอทั้งที่รู้ว่าไม่ดีเเต่เธอกลับนอนต่อโดยผู้ชายตรงหน้าก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อยเเต่ก็ยังหลับต่อเข-เหมือนเมื่อตอนเด็กทุกอย่างหากเเต่ตอนนี้เขาสูงขึ้นจนเตียงเธอเเม้ใหญ่เเต่ก็ดูเล็กถ้าเทียบกับเขาเขามีริมฝีปากสีชมพูเเละหนาเเต่มันนุ่มเหลือเกินหญิงสาวขยัยเล็กน้อยเเละจูบเค้าหนึ่งทีมันอาจเป็นการทักทายเเทนคำพูดเเละเธอก็ลุกขึ้นคลุ-มผ้าอาบน้ำสีดำเนื้อเเพรเข้าห้องอาบน้ำที่กว้างนอนเเช่อ่างที่กลิ่มหอมเครื่องปรุงอย่างดีมากมายจนเธอไม่อยากลุกมาเเต่เธอก็มีบางอย่างที่ต้องทำเธอเเต่งตัวด้วยชุดเดรสเเดงที่ตัดขอบทองบ่งบอกราคาเเละถือกระเป๋าหลุยเเละเริ่มทาหน้าจนคล้ายว่าจะไม่ใช้คนเดีวยกับคนที่เพิ่งตื่นเมื่อกี้ก่อนไปเธอห่มผ้าให้กับต้นไม้ชายที่ที่คอยเป็นเงาให้เธอเเต่เดินเคียงข้างกันมันคงไม่ได้เพราะเรามันต่างกัน

   "ชั้นไปเเละนะต้นไม้สัญญาว่าต่อไปเธอจะไม่ต้องเป็นห่วงชั้นอีก"เธอบอกกับเขาเบาๆราวกับกระซิบเเละห่มผ้าให้เขาหรี่เครื่องปรับอากาศในห้องให้ดูดีเเละสั่งคนใช้ว่าถ้าเขาตื่นให้ยกข้าวไปให้เเม้พวกเขาจะเอะใจเเต่ก็ต้องเงียบเพราะหม่อมพิมพาวรรณไม่ชอบให้ถาม

    "นายคนขับรถออกรถพาชั้นไปหาองค์ชายซานเซส"

    "ครับคุณพิม" 

     หญิงสาวเดินเชิดเเละสั่งคนขับรถเก่าเเก่ที่ติดตามมาเเละเธอก็เดินก้าวขึ้นรถเบ้นคันหรูเพื่อเตรียมตัวไปหาเขาเเละเธอจะต้องไม่ยอมเเพ้เพราะเขากับเธอเหมาะสมกันยังไงก็ต้องคู่กันเเละอีกไม่นางจัสมินก็จไม่เหลือใครเพราะเธอเเต่งงานกับซานเซสเเละอัสบันก็จะเเต่งในอีกไม่นานเธออยากเห็นวันนั้นจริงเเต่ในส่วนลึกเธอกับนึกถึงชายหนุ่มที่ให้เธอกอดทั้งคืนเขาจะไปมีใครมั้ยเขาจะอยู่ได้มั้ยเขาจะยังไงมันเป็นำถามที่เธออยากโยนมันทิ้งเพราะเธอกกับเขารักกันไม่ได้เเม้เเต่ความสงสารก็ไห้ไม่ได้ไม่รู้เหมือนกันว่าเเค่สงสารหรือเพราะรัก........

     คารีนวันนี้เธอตื่นเเต่เช้ามาเพื่อทำอะไรบางอย่างเธอไม่อยากมามากนักเเต่มะลิเพื่อนเธอหนะสิลากเธอมาซะงั้นเธอบอกว่าคนครัวส่วนหนึ่งตามไปรับใช้เสด็จพ่อของอัสบันที่ไปอยู่กับป้าเธอเพราะป้าเธอต้องไปรักษาตัวเเม้บิดาของอัสบันจะไม่อยากไปเเต่บุรุษที่ให้สัญญากับสตรีย่อมต้องรักษาคำพูกเพราะมันอยู่ในสัญญาของป้าเธอส่วนพวกคนรับใช้บางคนก็เตรียมอาหารในวันเเต่งเธอทีเเรกเขาไม่อยากทำเเต่ป้าเธอนั้นได้สั่งก่อนไปเเละเขาก็เอาสัญญามาขู่เช่นเคยทุกคนจึงยอมเเม้จะสมเพรชตัวเองสักหน่อยเเต่เพื่อเขาเธอทำได้อยู่เเล้วเธอมองเห็นมาเเต่ใกลยามองค์หญิงจัสมินลงมาเธอช่างสง่าเเววตาสดใสเเละกลมโตหากเเต่มันเหมือนหมอกปิดส่วนลึกภายในใจเเต่ขนาดเธอเพิ่งตื่นนอนช่างดูดีเเละน่ารักเสมอผิดกับเธอที่กับมัดมวยเเละเก็บผมหมดใส่เพียงเสื้อเเละกางเกงราคาถูกส่วนเธอก็ใส่เดรชชมพูบางเบาเเต่คลุมเสื้อคลุมสีขาวเนื้อดีคงไม่ต้องพูดถึงราคาของสิ่งที่เธอสวมใส่เเต่สิ่งที่ถูกเปรียบเทียบมากที่สุดคือเธอเดินเกาะมากับอัสบันที่อีไม่กี่วันจะเป็นสามีเธอที่ไม่เต็มใจเขาเพิ่งตื่นในยามเช้าเเต่ดูดีมากเสื้อคลุมสีเขีวยเข้มกางเกงนอนสีดำอย่างดีจากอิตาลี่ช่างเหมาะสมกันจริงๆไม่น่าเชื่อเเต่ช่างประไรคนที่รักกันบางคู่เเตกต่างกันมากเฮ้อช่างเป็นคำปลอบใจตัวเองที่รันทดที่สุดเลย

    "นี่ยัยโง่เธอตักข้าวสักทีสิชั้นหิวเเล้ว"ชายหนุ่มพูดเมื่อเห็นท่าทางเหม่อของหญิงสาวคล้ายกับท้อเเท้เขาเองก็รู้สึกเเปลกที่ต้องมาเจอกับเธอที่เห็นเขากับจัสมินเดินมาด้วยกัน'อะไรกันวันนี้ยัยนี้มาทำครัวหรออะไรกันว่ะ'เขาคิดเพียงในใจโดยไม่รู้เลยว่าตนกำลังเเคร์หญิงสาว

     "ค่ะตักค่ะมะลิขอโทษค่ะวันนี้ยัยคารีนเพิ่งมาค่ะขอโทษค่ะ"เเม้จะเเอบขอโทษเพื่อนสาวในใจเเต่เธอก็ได้เเต่ปล่อยตามน้ำใครจะไปรู้ล่ะคนรักของชีคอัสบันจะมาหนะ

     "นี่คือคารีนคู่หมั้นอัสบันหรอเเหมน่ารักจังอัสบัลพูดไม่เพราะเลยนะเชิญเธอกินข้าวด้วยสิเร็วๆเลย"เเม้หญิงสาวจะไม่อยากชวนเเต่เธออดไม่ได้ที่จะสำรวจมันคนที่หน้าหนาอาจเอื้อมจะริอาจมาเอาของของเธอไปเเละที่เธอเกียจที่สุดคือดวงตาที่เปิดเผยทุอย่างเเต่มันกลับเย็นชาเเละสื่ออารมณ์อย่างไม่ปิดบังเธอไม่สวยสักนิดถ้าเทียบกับเธอขาวซีดผมดกดำยาวสลาวนั้นเธอเกลียจมันเธอประมาทไปที่คิดว่านางนี่มันจะไม่กล้าตอนเด็กเธอเห็นมันตามอัสบันต้อยๆไม่คิดว่าจะกล้าขนาดนี้เเต่เธอก็ต้องเเกล้งยิ้มเเต่ยิ้มไม่นานเเน่นางหน้าด้าน......

     "อย่าเเคร์อะไรเลยยัยนี่หนะเป็นเเค่คนใช้เองจัสมินกินเถอะครับ"เเม้จะพูดเองเเละเจ็บเองเเต่เขาก็ต้องทำฟอมร์เยอะหรือเขากำลังปิดบังตัวเองกันเเน่นะ

     "อ๋อไม่เป็นไรค่ะดิชั้นไม่ชอบกินข้าวเช้าค่ะเชิญได้เลยค่ะ"เธออยากออกไปจากตรงนี้สายตาอย่างนั้นที่เย็นชาเเละคำพูดไม่ใว้หน้าเเต่คำหวานเขากลับยกให้จัสมินเธอมันบ้าจริงบ้ามากมายเลยจะมีใครบ้าเเบบเธอมั้งเนี่ยจะได้บ้าด้วยกันเธอยิ้มขมขื่นตอบเขาเเละเธอ

     "งั้นก่อนไปจัสมินขอกอดคารีนได้มั้ยจ้ะนะอย่างน้อยก็อยากสนิจกับว่าที่เจ้าสาวอัสบันหนะ"

    หญิงสาวตีหน้าเศร้าเเละเดินเข้าไปกอดกับคารีนเเต่คนที่โดนกอดกับรู้สึกว่ามันเป็นกอดที่ไร้ความจริงใจเสเเสร้งมากมายจนอยากผลักออกเเต่ก็คงคิดมากไปเองเเต่เธอทนไม่ได้คือที่หญิงสาวผู้ดีพูดทำร้ายเธอเเละมันขัดกับหน้าตาอันสวยหวานของเธอมากซะจริง"นังบ้าเเกรไม่รู้หรอว่าเเกรหน้าด้านมากหน้าด้านเหมือเเม่เเละป้าเเกรเหมือนคนชั้นต่ำสุดอีนางหน้าด้าน"มันเป็นคำพูดเบาๆที่เธอรู้สึกว่าอะไรกันคนคนนี้เธอเสเเสร้งเก่งมากกอดกับเธอยิ้มให้เเต่คำพูดมันเหมือกับมีดด้วยความที่คารีนโมโหตกใจเเละไม่เคยพบเจอคนที่เก่งการหลอกความรู้สึกเเบนี้หากเมื่อผลักไปด้วยความโกรธเเรงมากเธอเลยผลักเเรงจนหญองสาวไปชนกับชามข้าวต้มบนโต๊ะเเละมันก็หกมาทับกับหุ่นอันสวยงามของเธอเเละเปรอะกับชุดเดรชสีชมพูราคาเเพงเธอกรี้ดเเละกรี้ดจนใครในวังต่างวิ่งมาดู

   คารีนตะลึงเเละทำอะไรไม่ถุกเเต่ตอนนี้เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเธอมองอัสบันเดินเข้ามาเขากำลังมาในอีกไม่กี่ก้าวเเต่กลับเข้ามาบีบมือเธอสุดเเรงเกิดเเละตะโกนจนทุกคนต่างตกใจบ้างก็สมเพรชบ้างก็สมน้ำหน้าเเต่มะลิกลับเป็นคนเดีวยที่เหมือนส่งสายตาว่า'ฉันเข้าใจเธอนะไม่เป็นไร 'เเต่เธอก็ช่วยเพื่อนรักไม่ได้เพราะยามนี้อัสบันโกรธมากมากเเละเค้ากำลังตวาดใส่คารีนมันเหมือนน้ำเเข็งที่จะถล่มทับใส่คารีนเเละเขาเหมือนเงื้อมือจะตบเเต่ครั้งนี้คารีนไม่หลบเธอเชิดหน้าเเละมองเขาด้วยสายตาเวียใจเหมือนกับว่าช่วยฟังเธอได้มั้ยเธอจะผลักทำไมถ้าไม่มีเหตุผลหนะเธอมั้นใจว่าเขาต้องตบเเต่เขากลับเงื้อมือลงเเละอุ้มร่างจัสมินเเละพูดเบา"พี่ขอโทษครับพี่ขอโทษ"เเม้มันจะเบาเเต่ช่างดังก้องใจเธอมากเขารักเธอขนาดนั้นจะมีที่ว่างให้เธอ้างมั้ยเนี่ย......

    "ใครมีอะไรก็ไปทำสิอย่ามาเสนอหน้านักไปตามหมอมาด้วยส่วนเธอมะลิรีบไปทำอาหารมาใหม่เเละตามหมอมาส่วนเธอคารีนอย่ามาเสนอหน้าให้ชั้นเห็นอีกไม่งั้นงานเเต่งเราจะเป็นโมฆะทันทีเเละอย่าคิดนะว่าป้าชั้นต่ำของเธอจะช่วยได้ห้ามใครเอาอะไรไปให้คารีนเด็ดขาดเเละเธอรีบออกไปซะไปตึกที่ๆของเธออย่ามาทำรุนเเรงกับจัสมินอีกเพราะเธอเป็นผู้ดีเละอยู่สูงกว่าเธอ"

     "ค่ะจนกว่าจะถึงงานเเต่งดิฉั้นจะไม่มาเสนอหน้าค่ะต่างคนต่างอยู่เพราะเดี่วยพระองค์จะโกรธ"

เธอเดินจากไปท่ามกลางผู้คนที่มองด้วยสายตาเหยียดหยามเเละสมน้ำหน้าเเต่เธอก็ไม่สนเพราะตอนนี้มันเหนื่อยเเละล้าอยากไปพักจะได้มีเเรงกว่านี้เเละเมื่อเเผ่นหลังบางหายวับไปใกลจากสายตาเขาเขากลับรู้สึกว่าเขาจะขาดอากาศเหลือเกินที่อีกสองวันจะไม่เจอเธอทั้งที่เขาเป็นคนพูดเองเเท้ร่างบางเดินหายไปเรื่อยๆเขาโมโหมากไปหน่อจนคลุมสติไม่ได้เเละทำกับเธอเเบบนั้นทั้งที่ควรสะใจเเต่เขากลับเจ็บมากเหมือนกับเขาเจ็บกว่าเธอล้านเท่าเขาถามตัวเองอย่างไม่เเน่ใจ'เขาทำผิดกับเธอใช้มั้ย'...............

      เธอใช้เเรงทั้งหมดเดินผ่านสะพานผุพังเเละใช้มือที่ใกล้จะหมดเเรงปิดประตูไม้ผุของห้องที่เก่าเเละใกล้พังเต็มทีเเละสุดมันยังไม่ทันถึงเตียงเธอก็ทรุดตรงหน้ากะจกเเละอยู่น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้มันใหลเเละใหลเเละใหลลงมาเรื่อยๆช้าๆเเละดูท่าว่าจะใหลไม่หยุดเธอไม่เจอเขาบ้างก็ดีเพราะอยากรู้ว่าจะตายมั้ยจะอยู่ได้มั้ยเขาไม่เคยมีเเววตาโกรธใครเลยยามมีคนทำร้ายเธอเเกล้งเธอมันมีให้เเต่เธอจัสมินหญิงคนนั้นที่ทำตัวเสเเสร้งเธอร้องเเละร้องเธอมีความเหงาเเละมือสองข้าโอบปลอบเธอมันยาวพอเเต่กลับไร้กำลังใจเขาไม่เคยเชื่อเธอเลยดูเเคลนเธอเเม้อยากเกลียดเขาเท่าไหร่เเต่เธอกับรักเขาจนจะคลั้งตยเขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอเจ็บเป็นเหนื่อยเป็นเเละทรมานเช่นกันจัสมินเป็นผู้หญิงที่สวยเหมาะสมกับเขาทุกอย่างเธอเเค่อยากรักเขาอยากให้เขารักเธอสักครึ่งนึงบ้างมันจะไม่ได้เลยหรอไม่ว่าจะตอนใหนเขาไม่เคยที่จะไม่ดูเเคลนตะกูลเธอทั้งที่ป้าเธอก็ต้องเเลกมันมากับความตายเเต่มารดาของเขากลับได้มาง่ายๆเเละก็ทิ้งความรักไปง่ายมัวเเต่รอให้บิดาเขาง้อเเละต่อสู้ลำพังเป็นเจ้าหญิงที่เอาเเต่รอเจ้าชายงั้นขอเป็นนางมารที่ได้อยู่กับเจ้าชายดีกว่าเธอพจะอดทนจนกว่าวันหนึ่งจิตใจมันจะหมดกำลังเมื่อถึงเวลานั้นเธอจะไปเองโดยที่ไม่ต้องใล่เธอปิดเปลือกตาบวมเป่งเพื่อหลับลงเล็กน้อยเเละยิ้มให้กับความทุกข์ที่มาหาเธอเเละหลับทั้งๆที่ยังไม่ได้กินข้าวเพราะกินอะไรคงกินไม่ลงเช้าๆเเบบนี้เจอเเต่ความทุกข์ยังไงพระอาทิตย์ช่วยปัดเป่าให้เธอที...........

      ความเจ็บของหญิงสาวที่หลับไปเเล้วไม่มีใครรู้เลยว่ามันไม่ไม่เคยได้รับยาสมานเเผลมันจะค่อยๆเกาะกินใจเธอเเละถ้าวันใหนเจ็บจนไม่รู้สึกเธอจะไม่มีความสึกเธอจะไร้หัวใจเเละหัวใจเธอจะพังเพราะไปมอบความรักให้กับชายที่ทำหัวใจเธอพังอย่างใจร้าย................

      เเม้คารีนจะหลับเเล้วเเต่ชายหนุ่มอีกคนกลับทำอะไรไม่ได้เขาออกมาจากห้องรับรองสีหวานที่มีขนาดใหญ่มารดาเขาสร้างให้จัสมินเพราะคิดว่าต้องได้เเต่งงานกันเเน่ๆในภายหน้าเขาเดินออกมาเพราะเธอหลับไปเเต่ถ้าเธอตื่นเขาคงไปใหนไม่ได้เพราะเธอเอาเเต่ร้องห่มร้องไห้อย่างน่าเบื่อเเละน่ารำคาญเเละพูดจนน่าเบื่อเเต่โชคดีที่หมอหลวงให้ยาสลบไธอคงหลับได้อย่างน้อยก็หนึ่งวันเต็มเเละเขาก็เเอบมาห้องทำงานห้องที่เขาเเละหญิงสาวมองกันได้เเต่ตอนนี้เขากลับไม่เห็นหญิงสาวเลยเธออาจหลับหรือเธอไปข้างนอกนะข้าวก็ยังไมได้กินเลยคำถามมากมายที่มันผุดมาในหัวใจอย่างไม่รู้ตัวเขาโกรธมากเพราะมันเหมือนนิสัยป้าเธอเขาเลยโกรธมากเเละเขาก็ต้องรักษาหน้าของมารดาจัสมินที่พอรู้ก็โทรหาเขาเเละให้ฝากดูเเลน้องด้วยนี่เป็นครั้งเเรกที่เขาอยากปฎิเสธเเละไปดูอีกคนเเทนที่มองเขาอย่างผิดหวังเเละยิ้มที่จริงใจเเละเศร้าจนน่ากลัวเเละคำพูดที่ไม่ได้ประชดเเต่รู้ว่าเธอจะไม่มาพบเขาอีกเเน่ก่อนเต่งงาน'เอาหน่าอีกสองวันเองดีเเล้วที่ไม่เจอเธอเราควรใช้เวลาดูเเลจัสมิน'มันเป็นคำพูดภายในใจหรือกำเเพงกั้นความรู้สึกกั้นเเน่นะ"เธอจะมีใครเอาอะไรให้ทามั้ยนะขอให้มีเถอะเเละชั้นจะทำเป็นไม่เห็นเลย"เขาพูดเบาเเต่มันก็เหมือนพูดกับตัวเองเพราะคนที่อยากได้ยินกำลังหลับด้วยคราบน้ำตาที่เขาทำใว้.............................

 นินิลตื่นมาด้วยความง่วงเพราะมีบางคนเคาะเรียกอย่างหน้ากลัวคล้ายโลกจะเเตกเธอเปิดไปก็รู้เเน่ว่าเป็นใครเขาเเต่งชุดสบายในขณะที่เธอยังไม่ได้เเม้เเต่เเปลงฟันเธอเลยสงสัยว่าเขามาทำไมเเต่เช้าเธอขยี้ตาเล็กน้อยว่าไม่ได้ฝันเเต่พอเขายื่นหน้ามาใกล้ใช้เธอไม่ได้ฝันไม่น่าเชื่อว่าเขาจะตื่นเช้าได้เเละนี่จะเเกล้งอะไรเธออีกล่ะให้ตายสิเธอถามเค้าด้วยความงัวเงีย

  "มีอะไรค่ะปลุกเเต่เช้าเลย"เขานี่น่อิจฉาชะมัดเเต่งอะไรก็หล่อเเละดูดีเสมอๆเลยขนาดเเต่งเเค่ชุดลำลองสบายกลับสูงกว่าเธอเเละยังดูดีอย่างน่าประหลาดเเต่ราคาเสื้อผ้าของเขาคงหรูจนเสื้อผ้าเธอกลายเป็นยิ่งกว่าผ้าขี้ริ้วซะอีก

   "ยัยขี้เซาไปข้างนอกกันไปทะเลชั้นอยากินอาหารทะเลกลับเย็นๆนะเเละก็เธอรีบอาบน้ำเเต่งตัวซะปากเหม็นมาก"เเม้จพูดเเกล้งเธอเเต่จริงๆเเล้วเเม้เธอจะตื่นมาไม่เหมือนเจ้าหญิงตื่นเเต่กลับน่ารักสำหรับเขา'ผู้หญิงบ้าอะไรหลับอย่างกับเด็ก555ยัยบ้า'เขาคงไม่รู้เลยว่าตอนนี้ในใจเชามันเหมือนมีเเต่นินิล

    หลังจากหญิงสาวฟังเขาพูดเลยรีบปิดประตูเเละคิดว่าอะไรกันนินิลเธอน่าจะหวีผมเเปรงฟันก่อนดูซิโดนซานเซสพูดเเบบนี้น่าอายจริงเลยเเละเขาจะมาชอบเธอได้ไงโถ้ยัยนินิลยัยซื่อบื้อเเละเธอก็อาบน้ำเเละใส่ชุดที่ว่าน่าจะดูดีมากที่สุดเพราะถึงเค้าจะเเค่เอาเธอไปเป็นเพื่อนเธอก็อดคิดไม่ได้ว่ามันคือการเดทของเธอกับเขานินิลนึกในใจเพราะรู้ดีว่าเขาไปใหนไม่ได้เพราะวุ่นกับบิดาที่ป่วยประชวรอยู่เเละใหนจะงานเเต่งของอัสบันเรื่องเตรียมชุดเเละของขวัญเขาเลยกลัวว่าจะไม่ดีเเละเขายังต้องตรวจงบทุนในวังอีกมากเธอรู้ดีเพราะเเอบหลับในห้องทำงานเธอเคยเเอบนั้งดูเขาด้วยเเค่คิดหญิงสาวก็หน้าเเดงเเละคิดว่าวันนี้มันจะต้องเป็นเช้าที่สดใสเเน่ๆ.............