Please Love โปรดเถิดรัก....

     อัสบันมองหญิงสาวที่หลับในรถเขามองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลายยากเกินคาดเดาได้เเต่ในความจริงเเล้วเขามองเธอเเละเผลอรูปหัวอย่างเอ็นดูถึงเเม้เธอไม่หลับเช่นเจ้าหญิงเเต่ในยามนี้เธอกลับเป้นเพียงผู้หญิงธรรมดาสำหรับเขาเเต่เขากลับมองว่าเธอไม่ธรรมดาเลยเขาจำได้ดีเธอเป็นผู้หญิงขรึมเเต่กลับเดินมายิ้มเต็มฟันซี่ขาวเรียงสวยเเละพูดกลับเขาว่า'อย่าขมวดคิ้วนะเดี๋วยไม่หล่อ'ใช้นั้นเเหละคือเด็กหญิงคารีนที่เขาเกลียดเเต่รอยยิ้มเเบบนั้นใบหน้าที่มองโลกสดใสเเละรอยยิ้มที่มันเปิดเผยอย่างนั้นขึ้นมาเเต่เขากลับผลักเธอออกเเละทำเย็นชาใส่เขาลูบหัวเธอเล็กน้อยก่อนปลุกเธอ

     "ตื่นได้เเละยัยขี้เซาถึงเเล้ว"ชายหนุ่มพูดเเละขำเมื่อเห็นคารีนขยี้ตางัวเงียเหมือนเด็ก

     "อ๋อค่ะถึงเเล้วเรามาทำอะไรกันที่นี่เหรอค่ะ"หญิงสาวพูดพลางมองไปรอบๆที่เต็มไปด้วยเสียงคลื่นกระทบโขดหินเธอไม่กล้าถามเขานักกลัวโดนว่าอีก

      "ทำไมเธอไปดูชุดเเต่งงานคนเดีวยโดยไม่บอกชั้นเลยล่ะอ๋อหรือเธอหาเหยื่อรายใหม่ได้เเล้วจะบอกให้นะหมอนนั้นหนะเสือผู้หญิงตัวยงเลย"เขาว่าพลางทำตัวหึงหวงเธอซะเต็มประดาเเละลืมไปว่าตนเองหนะเเหละที่บอกหญิงสาวว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้า

       "ก็ใหนบอกดิชั้นว่าห้ามมาเจอกันไงล่ะค่ะดิชั้นก้ทำตามคำลั่งไงค่ะ"คารีนงงกับชายหนุ่มที่ทำอย่างกับหึงเธอมากมายงั้นเเหละคงกลัวเธอทำเขาขายหน้าล่ะสินะ

   "ช่างเถอะชั้นไม่อยากฟัง"ชายหนุ่มนึกได้กลัวเสียฟรอม์เลยลากหญิงสาวไปที่ห้างเเห่งหนึ่งซึ่งมีคนน้อยเพราะที่นี่อยู่ห่างใกลตัวเมืองมากนัก

    เขาพาเธอไปเดินซื้อของเเละซื้อพวกขนมต่างๆมากมายราวกับจะไปตุนงั้นเเหละเธอหยิบข้าวมาสี่กล่องเพราะเธอกลัวว่าอาจต้องอยู่ดึกเเละก้เป็นเช่นนั้นจริงๆเพราะชายหนุ่มพาหญิงสาวมาที่รถเเละพารถบีเอ็มสุดหรูขึ้นเนินในยามบ่ายวิวตรงนี้สวยมากนักเเละเขาก้นั้งกินข้าวกับเธอ

"เธอกินจุไปหรือเปล่าเนี่ยเธอซื้อมาสี่กล่องเลยเหรอยายอ้วนเอ้ย"เขาว่าหญิงสาวที่ไม่ได้อ้วนสักนิดเเม้จะกินเยอะก็ตามเเต่หญิงสาวกลับยิ้มเเละกินเเก้มตุ่ยเเบบเด็กๆอัสบันเเอบยิ้มมุมปากเเละเเอบมองเธอกินอย่างไม่รู้เลยว่าเขาได้เริ่มมีเธอมาในหัวใจทีละนิดๆเเล้ว.......

"โหพระอาทิตย์ยามลับขอบฟ้านี่สวยนะว่ามั้ยค่ะ"

หญิงสาวหันใบหน้ามาเล็กน้อยพร้อมทำท่าตื่นเต้นเหมือนเห็นสิ่งสวยงามมากมายจนชายหนุ่มเริ่มเอามือใหฐ่ขาวคลอใบหน้าไปมาเเละรูปที่ริมฝีปากเล็กๆที่ไม่เเดงเเต่กลับออกชมพูจางๆกล่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาประกบริมฝีปากเล็กนั้นจากสัมผัสอ่อนโยนกลายเป็นร้อนเเรงๆมากขึ้นเเละใล้หลังไปมาเเละลิ้นไม่ประสีประสาของคารีนก็เผลอเคลียไปมาชายหนุ่มรู้สึกดีอย่างประหลาดที่เป็นคนเเรกของคารีนเเละต้องเป็นเขาคนเดีวยด้วยหากเเต่ก็มีโทรศัพท์หรูหราของอัสบันดังขึ้นเเม้อัสบันจะไม่ยอมรับเเต่คารีนก็สั่งให้รับ

"รับโทรสับเถอะค่ะ"คารีนพูดเสียงเบาคล้ายลมพัดเเม้ชายหนุ่มจะถอนใจเเบบเซ็งๆก็ตามเเต่ก็รับเเต่โดยดีเเละเมื่อรับเสร็จเขาก็รีบบึ่งรถไปทันทีเเละคารีนก็ไม่เเปลกใจว่าเพราะใครเขาถึงได้ห่วงมากมายเเต่เธอกลับคาดหวังว่ามันจะเป็นเธอได้บ้างมั้ยนะ???????

เมื่อถึงวังหลังโตเขารีบเปิดประตูออกจนลืมหญิงสาวข้างๆเเละรีบวิ่งไปหาคนรับใช้คนหนึ่งเเละเข้าไปโอบกอดจัสมินที่ทำท่าซบอัสบันซะเต็มที่เธอเปิดประตูรถลงมามองพวกเขาเเวบเดีวยเท่านั้นที่เหมือนเขาเหลือบหันมาหาเธอเเต่สังพักเขาก็ห่วงใครบางคนเเทนเเละอุ้มขึ้นด้านบนพอเขาขึ้นไปเสร็จเเม่บ้านคนรับใช้ก้หันมาจะหัวเราะเยาะเธอ

"เห็นรึยังล่ะว่าท่านอัสบันห่วงใครอย่าคิดหัวสูงหน่อยเลยนางหลานของคนไร้ยางอาย"

หญิงสาวไม่โต้เถียงเเละเดินเชิดกลับที่พักอย่างไม่รู้สึกอะไรทั้งที่หัวใจมันเหมือนชาจนทนไม่ได้เหมือนจะยืนเเทบไม่ใหวซะด้วยซ้ำเเต่เธอก็โดนเเบบยี้มาหลายปีเเละเธอจะชินชาได้เมื่อไหร่กันนะ.......