Please Love โปรดเถิดรัก....

   เเม้เราจะเลือกชุดเกือบเสดเเล้วเเต่ทว่าหญิงสาวต้องไปที่ร้านชุดเเต่งงานของเขาอัสบันเลือกร้านที่เเพงมากคงไม่ต้องสงสัยชีคอัสบันผู้สูงศักธิ์จะยอมลดตัวมาใส่ชุดธรรมดาได้ยังไงกันล่ะเเต่ยังดีที่เขาอุสาร์มาเดินเลือกกับเธอเขาเลือกโดยเดินไปลองซึ่งมีเเต่พนักงานล้อมหน้าล้แมหลังผิดกับเธอที่ต้องลองเองอำนาจของเงินมันดีอย่างนี้นี้เอง

    "ชั้นเสดเเละถ้าชั้นหล่อก็ชมได้นะเพราะคนอย่างชั้นหนะใส่อะไรก็ดูดี"เขาคิดว่าหญิงสาวต้องอึ้งเเน่เพราะขนาดพนักงานหญิงทั้วทั้งร้านยังหน้าเเดงเลยเเต่เปล่าเลยยัยนี้กลับหน้าตาเฉยเมยเเต่ช่างประไรคงทำเป็นเรียกร้องความสนใจล่ะสิทั้งที่ในใจเเอบปลื้มเรา

    "นี่เงยหน้ามาดูสิอย่าทำเป็นวางท่าเลยเธอหนะคงจะเรียกร้องความสนใจหนะสิ"เเม้รู้ว่าเธอไม่ได้ต้องการอย่างนั้นเเต่เขาหงุดหงิดที่เธอไม่รู้สึกว่าเขาหล่อเเต่สิ่งที่ทำให้เขาอึ้งคือคำตอบของเธอที่ผู้หญิงบ้าอะไรจะพูดตรงขนาดนี้

   "ขอโทษค่ะคุณหล่อมากค่ะยามใส่ชุดนี้เเต่ว่าตอนคนเเต่งงานกันหนะเค้าจะไม่มองกันหรอกว่าคู่ของตนจะใส่ชุดหล่อมั้ยหรือสวยมั้ยต่อให้ใส่อะไรก็ดูดีถ้าเกิดการเเต่งงานนนี้มีความรักที่ไม่เสเเสร้งเเละดิฉั้นก็มีสิ่งนั้นที่เเต่งกับคุณไม่ใช้เพราะหน้าตาหรือยศความรวยเเต่เป็นเพราะความรักค่ะ"เธอพูดไปตามที่ใจคิดเเม้จะทำไห้เขารู้สึกสมเพรชเเต่มันคือความคิดเธอหนิเขาหล่อยามใส่ชุดทักซิโดเเละบูธหนังที่ราคาเกือบเเสนเเต่มันจะมีค่าใดถ้าคู่ของเราเเต่งเพราะรักที่เป็นข้างเดีวยขนาดคำว่าเรายังไม่สามารถใช้ได้เลย

    "นี่อย่ามาเสเเสร้งหน่อยเลยเเละขอร้องนะห้ามพูดว่ารักหรืออะไรทั้งนั้นถ้าเธอรู้อย่างนี้ก็ดีเเล้วเพราะการเเต่งงานครั้งนี้เธอเป็นสุขเเต่ฉั้นหนะโครตทุกข์เลย"เเม้รู้ว่าเธอพูดเเทงใจเขาเเต่ตัวเขายังไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นอาจเพราะเขาไม่รักเธอหรือเพราะเขาหนีหัวใจตนเองกันเเน่นะเเต่เขาเลือกอย่างหน้ามากกว่าเพราะเธอไม่เหมาะสมกัยบเขาในทุกด้านเเละเขาก็มีใครอีกคนที่คู่ควรกว่า'ก็ดีเเล้วที่เธอรู้ตัวเพราะชั้นจะทำให้เธออย่าให้ได้ยัยผู้หญิงโง่'

   คำพูดของชายหนุ่มที่พูดกับเจ้าสาวทำให้ทั้งร้านต่างนินทราเธอเเต่กลับสงสารเขาโลกใบนี้มันไม่ยุติธรรมกับเธอมาเเต่ใหนเเต่ไรเเล้วหนิเเม้คำพูดของเขาจะเหมือนเศษเเก้วที่ค่อยๆกรีอหัวใจเธอไม่ลึกมาเเค่มันจะสะสมจนเป็นเเผลใหญ่เเละถ้าเธอทนมันไม่ได้ล่ะเธอเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันรู้เเต่ว่าถ้าทนไม่ได้ก็คงต้องไปเพราะมนุษย์เรามันทนความเจ็บได้นานที่สุดเเค่ใหนกันล่ะ........

  "เธอเลือกการด์หรือยังเนี่ยชั้นจะรีบกลับ"เขาต้องรีบกลับไปหาจัสมินเพราะว่าเขารู้ดีว่าเธอรอกินข้าวด้วยเเม้ใจเขาจะไม่อยากกลับเเต่อีกใจก็อ้างว่าคงเพราะยังไม่ชินกับคนรักทีเพิ่งกลับมาหา

"ถ้ารีบไปก่อนเถอะค่ะเพราะดิชั้นเลือกนานงานเเต่งงานครั้งนี้มันพิเศษสำหรับชั้นมากเพราะงั้นอยากให้มันดีที่สุดค่ะ"เธอรู้ว่าทำไมเขาถึงรีบกลับเธอเองก็มีความโกรธเหมือนกัยเเต่เธอเองก็ไม่สามารถว่าจัสมินได้เพราะเธอเป็นคนน่ารักคงไม่เเปลกหากใครอยากอยู่ใกล้เเละใช้ชีวิตด้วย

 "นี่เธอจะบ้าหรอเดี๋วยเค้าก็ได้เม้าหนะสิเธอก็รู้ว่าเดี๋วยนี้ข่าวชอบเล่นพวกชั้น"เเม้จะอ้างเรื่องข่าวเเต่ที่เขาไม่อยากไปเพราะเขาไม่ชอบหน้าเจ้าของร้านเลยมันมองคารีนอย่างกับไม่เห็นเงาหัวเขาถ้ายังไม่เลิกมองเธอเขานี่เเหละจะสั่งปิดร้านนี้คอยดู

  พอได้การด์เเต่งงานเธอก็ยิ้มขอบคุณชายเจ้าของร้านเเละขอบคุณที่เร่งเวลาให้เเละก็คุยกันอย่างกับคุ้นเคยกันมากจนหัวใจชายหนุ่มเหมือนมีลมสูบฉีดหน้าเลยลากหญิงสาวมาขึ้นรถเเละกลับบ้านหากเเต่คารีนกลับเเปลความหมายว่าเขาคงรีบอยากไปเจอคนที่รออยู่ในวังเธอจะมีสิทดึงเขาเเบบนี้บ้างได้มั้ยนนะมันเป็นคำถามที่เขาคงต้องตอบไม่ใช้เธอระยะทางของรถหรูที่จะกลับวังก็เหมือนระยะเวลาของหัวใจหญิงสาวชายหนุ่มคิดสับสนเเตกต่างกันไปเเต่สิ่งพวกเขาไม่รู้คือพวกเขากำลังนึกถึงกันเเละกันอยู่หน่ะเอง..........

   ในรถคันหรูอีกเเห่งหนึ่งก็มีบรรณยากาศที่เหมือนจะคล้ายคลึงกันเเต่ต่างกันที่ตรงชายคนคนขับสุดหล่อมองเธอตลอดจนหญิงสาวต้องถามว่า

   "ฉั้นทำอะไรผิดหรอค่ะคุณมองดิฉั้นเเปลก"เพราะตั้งเเต่องค์ชายซานเซสขับรถให้เเเละให้เธอนั่งด้วยกันได้เธอมองไปยังหน้าต่างเเละท้องฟ้าจากทางด้านหน้าต่างเเต่มันกลับสะท้อนภาพชายสุหล่อที่มองเธอตอนเรกเธอคิดว่าเธอคิดไปเองเพราะว่านัยดวงตาเธออาจมีรูปเขาอยู่เเต่เมื่อมองชัดๆเขาจ้องเธออยู่จนเธออยากรู้ว่ามีอะไรหรือเปล่า

  "เปล่านี้ก็เเค่งงว่าเธอจะมองอะไรนักหนาบนท้องฟ้าหนะไม่เห็นหน้าดูเลย"ที่เขาถามเพราะเขาไม่ชอบให้เธอมองอย่างนี้มันเหมือนกับอยากไปอยู่ที่นั้นเเละทำไมพอมองเเล้วต้องยิ้มเบบเหนื่อยๆด้วยเขาไม่ชอบเลยมันเหมือนกับเธอไม่อยากอยู่โลกใบนี้

  "คะ--คุณพาชั้นไปที่นึงได้มั้ยค่ะคือชั้นอยากไปที่นั้นอยากไปที่ที่นึง"เธอถามเค้าทั้งที่ภายในหัวใจมันกลัวๆเเปลกๆอย่างกลับกลัวเค้าว่าหากเเต่เขากลับถามเธอจนทำให้เธออึ้งเเต่ก็บอก

   "อยากไปใหนล่ะถ้าไม่ใกลจะพาไป"เขางงกับตัวเองที่ตอบตลงหญิงสาวทั้งที่เมื่อก่อนยามวัยเด็กเธอขอเล่นด้วยเขาก็ไม่เคยให้สักครั้งเเต่ดวงตาของหญิงสาวยามนี้เหมือนกำลังขอเขาเลยอยากทำให้ขึ้นมาซะงั้น

    "ไปบ้านทิพย์ธาราค่ะไปบ้านเด็กกำพร้าบ้านนั้นทีนะค่ะ"

    เเม้คำขอของหญิงสาวจะทำให้เกิดอาการงงเเต่เขากลับรีบขับไปให้ยัยนี้จะให้เขาไปที่นั้นทำไมกันเเม้เขาอยากถามเเต่ว่าเขาคิดว่ายังไงเธอก็คงบอกเองเขาขับไปอย่างรวดเร็วเพราะเขาชอบเวลาที่เห็นเเววตารู้สึกดีใจเเละเเววตาใดก็ได้ที่ไม่ใช้เววตาโศกหรือว้าเหว่ของหญิงสาวเพราะยามเห็นเเววตาอย่างนั้นเขารู้สึกเศร้าอย่างประหลาด

    "ถึงเเล้วอ่ะลงอยากไปทำอะไรก็ทำไปสิ"เขายังไม่ทันเปิดประตูให้เธอก็วิ่งกึ่งเดินไปอย่างรวดเร็วเธอเดินเข้าไปที่นั้นบ้านเด็กกำพร้าที่ดูทรุดโทรมเละร้างอย่างน่ากลัวเธอจะมาทำไมกันนะเพราะความอยากรู้จึงเดินตามหญิงสาวไปเขาเดินตามเธอไปจนเจอด้านหลังสวนของบ้านนี้เป็นเหมือนโกรษ์คนตายมันสีเทาเเละหน้าหดหู่เขาไม่อยากเชื่อเลยทำไมถึงมีคนตายเยอะขนาดนี้มันเศร้าเเละโหว่งเหว่งชอบกลเเต่พอเขามองหญิงสาวเธอกลับหยุดหน้าโกษศพของใครบางคนเธอมองมันยิ้มยิ้มเเบบนั้นเเบบนั้นอีกเเล้วเธอทรุดลงไปคุกเข่าเเละกราบเธอทำอะไรของเธอนะเธอมองมันนั่งอย่างนั้นนั้งเหมือนรอให้เขาฟื้นเเละพูดกับศพอย่างน่าเวทนาอะไรกันเขาเป็นใครความอยากรู้ของซานเซสทำให้เขาถามหญิงสาว

    "นี่เธอใหว้ใครอย่าบอกนะว่าเคยอยู่ที่นี่สกปรกสุดๆอะจะนั้งอีกนานหรือเปล่าเนี่ยฮ้ะยายโง่เธอมีครอบครัวด้วยหรอ"เเม้คำถามของเขามันอยากถามให้ดีกว่านี้หากเเต่เขาก็ไม่กล้าเพราะสิ่งที่เขาหนะอยากพูดเเละถามจริงๆก็คือ'เธอเป็นไรมั้ยอย่าร้องนะ','กลับเถอะเขาเป็นอะไรกับเธอหนะนินิล'หากเเต่หญิงสาวไม่โกรธเเละยิ้มให้เขาเธอพูดกับศพอย่างเบาๆหากเเต่ความหมายของมันทำให้เขายิ่งเศร้า

    "พ่อค่ะเเม่ค่ะเรากลับมาเจอกันอีกเเล้วนะพ่อกับเเม่หนะรีบจากไปจังเลยเเทนที่จะไปพร้อมกันทั้งที่เราน่าจะได้อยู่ด้วยกันเเท้เเม่รู้มั้ยหนูจำหน้าญาติเราไม่ได้เลยนะเพราะเขาเอาหนูมาทิ้งใว้ที่นี่ค่ะที่ๆหนาวเหน็บอย่างประหลาดเขาเอาศพพ่อกับเเม่มาทิ้งใว้ที่นี่นิลขอโทษนะค่ะถ้าเรารวยกว่านี้พ่อคงไม่หนาวเเละต้องถูกฝังเเต่ยังดีนะค่ะที่มีเเม่เเต่นิลหนะหนาวมากมันหนาวจนจะเเข็งนิลมาไม่ค่อยมาหาพ่อกับเเม่บ่อยเลยจนเพิ่งมาเนี่ยนิลชอบมานอนกับพ่อนิลชอบนอนเเท่นที่วางของให้วพ่อมากเลยตอนเด็กพ่อจำได้มั้ยค่ะนิลหนะจำหน้าพ่อกับเเม่ไม่ได้เลยมันเเย่จริงเเต่ไม่ต้องห่วงนะค่ะถ้าวันใหนที่นิลหมดเวลากับโลกใบนี้หนะนิลจะไปอยู่ด้วยค่ะเราจะได้มีความสุขไงค่ะเเต่พ่อกับเเม่ค่ะนิลหนะอยากรู้ว่าในนั้นหนาวมั้ยค่ะเเละมันเจ็บมั้ยตอนตายนิลคิดถึงพ่อกับเเเม่นะค่ะคิดถึงมากๆค่ะนิลจะกลับเเล้วถ้าเกิดนานทีนิลจะมาอีกเพราะถ้ายิ่งนิลมาบ่อยนิลกลัวจะทนไม่ได้ที่จะอยากไปอยู่ในนั้นเพราะไม่ว่ายังไงนิลจะยิ้มเเละอยู่กับโลกที่โหดร้ายไห้ได้ค่ะ"

     หลังจากกนิลกล่าวลาทุกคนเขาก็กลับไปในวังของเขาหยิงสาวนั้งในรถเขาเธอมองเเละหลับตาอย่างช้าเเละชายหนุ่มก็จัดการห่มผ้าให้ห่มให้เพราะกลัวเธอหนาวกลัวเธอจะไม่อยากอยู่โลกนี้เเละกลัวว่าจะไม่มีรอยยิ้มอบอุ่นนั้นกลัวไปหมดเพราะอะไรโชชะตาถึงลำเอียงขนาดนี้เเม้เขาจะชอบข่มใครหลายคนเเต่กับเธอชีวิตที่เศร้าเเละรันทดขนาดนี้มันจะมีอีกมั้ยเเต่เธอกลับยังยิ้มยิ้มที่อบอุ่นยิ้มที่ปลอบใจมันเพราะอะไรกันเขาขับอย่างช้าๆเเละเปิดเเอร์เบาๆเเละปิดเพลงร้อคที่เขาชอบเปิดเเกล้งหญิงสาวเพราะกลัวเธอตื่นเขากำลังบ้าเเน่ๆที่ทั้งห่วงทั้งกลัวทั้งเศร้าเเทนเสียใจเเทนอยากกอดอยากดูเเลเขาเกลียดความรู้สึกเเบบนี้ที่สุดเพราะตอนนี้มันต่อต้านกับความคิดที่ว่า'เรารักเธอไม่ได้เพราะเธอมันไม่คู่ควรกับเรายังไงก็ไม่ได้'............

      นินิลกลับมาห้องห้องที่มืดเเละหลังคาผุพังเเละหลังคารั้วหากเเต่บัดนี้มันถูกซ่อมเเละปิดหสนิจจนถ้าเกิดจะมีฝนมาเธอจะไม่เปียกเเน่ๆเเละก็มีโน้ตของใครบางคนที่ทำให้เเละเขาก็เขียนว่า

'หลังคารั้วเลยซ่อมให้บอกสิปากหน่ะหัดพูดบ้างฉั้นไม่ได้ใจร้ายขนาดที่จะให้เธอนอนหนาวตายยายบ้าเเละผ้าปูเเละผ้าาห่มให้คนเปลี่ยนเเละซักให้เเล้วเเละทีหลังก็บอกสิมัวเเต่ทำหน้าเศร้าใครจะรู้กับเธอล่ะยายบ้าเเละอย่าไปนอนในดินล่ะเพราะพ่อเธอมาเข้าฝันฉั้นว่า ห้าให้นินิลไปนอนในนั้เพราะเขาไม่ชอบมันอึดอัดมากอยากอยู่กับเเม่เธอสองคนห้าไปเด็ดขาดเข้าใจใหมอ๋อเขาบอกอีกอย่างนะว่าให้หัดยิ้มสดใสบ้างเดี๋วยจะเป็นโรคซึมเศร้านอนเรวๆล่ะยายโง่ฝันดี'  

                                                                   จาก องค์ชายสุดหล่อ

                                                                            ซานเซส

   เธออ่านเสร็จเเม้จะงงเเต่เธอไม่อยากรู้หรอกเธอยิ้มอย่างเป็นสุขไม่เเน่วันนี้ที่เธอขอพ่อกับเเม่ไม่เเน่อาจเป็นจริงก็ได้เธอดีใจที่เขาด่าเธอเเละดีใจที่เขาห่วงเธอเเม้ว่าจะเเอบเเฝงอะไรหรือไม่ก็ตามเเต่มันก็ไม่ผิดหนิถ้าเธอจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาก็รักเธอคืนนี้หลับสบายที่สุดเเละคืนนี้ก็ฝันดีที่สุดฝันถึงใครๆใครอีกคนอีกคนที่เธอรักเขาเเละรักมาตลอดเเม้เขาจะอยู่สูงจนเหมือนอาจเอื้อมก็ตามเเต่อย่างน้อยถ้าอยากเอื้อมก็ไม่ผิดใช้ใหมล่ะ...................

   เเม้บางคนจะเป็นสุขในรักเดีวยเเละรักสูงส่งเเต่กลับมีบางคนไม่เป็นอย่างนั้นเธอ องค์หญิงจัสมินเธออยู่ในคอนโดสุดหรูของประเทศอัสซานเเม้จะดึกมากเเต่เธอทนไม่ใหวจึงลุกมานอนบ้านเพื่อนชายคนหนึ่งเเละเธอก็มาหาความสุขกับเขาด้วยเพราะเธอโมโหเธออุสารห์ซื้ออาหารที่เขาชอบที่อัสบันชอบเเต่เขาพอกลับจากการดูชุดงานเต่งกับอีผู้หญิงต่ำต้อยเเละก็พอลงรถกันทั้งที่ยัยนั้นเดินขึ้นตึกไปเล้วเขากลับมองตามอย่างกลับอยากจะเดินไปด้วยทั้งที่เขาน่าจะรีบมาหาเธอเธอที่เป็นคนรักของเขานั้งอยู่กับเธอเเต่กลับมองตึกท้ายสวนตึกที่เเม่นั้นอยู่'ฮึนอนกับมันมาจนติดใจล่ะสิ'พอเธอบอกว่าอิ่มเเล้วเขาก็ไม่สนใจกลับบอกว่าอยากพักผ่อนเเละสั่งคนใช้เก็บจานทั้งที่เขาต้องเเคร์เธอทำไมกันกำไมเละเธอพยามโทรหาซานเซสกะจะเเก้เหงาเเต่เขากลับตัดสายเธอพอไปหาที่บ้านก็เจอนางพิมพาวรรณอยู่กับขี้ข้าที่ชื่อต้นไม้ในขณะที่ทุกคนเป็นสุขเธอล่ะเธอจะไม่ยอมผู้ชายทุกคนต้องเเย่งเธอต้องเเย่้งเธอเท่านั้น

     "จัสมินเธอสวยจังสวยเหลือเกินขอหน่อยนะคนดี"ชายหนุ่มต่างชาตินิรนามว่า'ซุส'มองหญิงสาวด้วยความใคร่เเต่ไม่มีความรักเพราะเขาเองก็ไม่คิดจะเอาเธอเป็นตัวจริงเพราะไม่ใช้เขาไม่รู้ว่าจัสมินเอาเขาเป็นตัวระบายเเต่เขาเองก็เหมือนเธอเอาเธอเป็นที่ระบายเเละหญิงสาวก็เหมือนจะชอบเเพราะเสียงเเหบพร่าครวญครางของเธอทำเอาอารมณ์ราคะเขาฮึกเหิมมากขึ้น

      "รออะไรอยู่ล่ะจัดมาเลยสิค่ะจัสมินรออยู่"เธอเเหวกขาขาวเรียวสวยให้เขาดื่มดำเเละไปสวรรณ์ด้วยกัน

     สองร่างกอดรัดเเละเคลิบเคลิ้มกันไปด้วยไฟราคะเเละดื่มด่ำกับมันเนิ่นนานหากเเต่เกมพิศวาทนี้มันไม่มีก็คือความรักเพราะพวกเขาต่างก็เเค่ทำเพราะสนุกเเละระบายอารมณ์ปราถนาเท่านั้นจัสมินไม่เพียงเเต่สวยเเละสูงศักธิ์หากเเต่ร่างกายนั้นทุกสัดส่วนทุกชายเเทบจะได้ลิ้มรสเธอกันหมดเเล้วช่างน่าขำเสียจริงนี่หรือหญิงที่อยู่สูงที่อาจเอื้อมยาก

     ในขณะที่หญิงสาวอีกคนเองก็มีอารมณ์โทสะไม่ต่างกันเเต่เธอกับเอามาระบายกับเขาชายต้อยต่ำที่รักเธอเเละเขาก็ไม่ได้ยุ่งส่วนใดกับร่างกายเธอเลยเพราะขาอยากให้เธองดงามเเละบริสุทธิ์เเละเก็บใว้ให้กับคนที่เธอรักจริงๆไม่ใช้กับคนต่ำต้อยอย่างเขา หม่อมพิมพาวรรณตอนนี้ ช่างไม่ต่างจากเมรีขี้เมาเลยเเต่เขากลับไม่สมเพรชเธอเเต่สงสารเขาอดทนอดกลั้นกับอารมณ์ในตัวชายหนุ่มเพราะไม่ว่าชายคนนั้นจะเป็นใครหรือเป็นหมอที่อบอุ่นเเต่ต้นไม้คิดว่ามันยากมากที่จะหัห้ามใจไม่ให้ล่วงเกินเธอเต่เพราะรักเขาจึงทำ

       "ทำไมค่ะซานเซสทำไมทำไมคุณเกลียดฉั้นหรอฉั้นบินมาตั้งใกลเเต่คุณกลับไม่สนฉั้นคุณมันเย็นชามากไอ้ผู้ชายโง่"

     ชายหนุ่มจูบหญิงสาวเพื่อปลอบโยนเเม้ไม่อยากปล่อยก็ตามเธอพูดเสียงอ้อเเอ้เหมือนเด็กที่นอนละเมอดีนะที่หม่อมพิมพาวรรณให้เขาไปรับเพราะไม่งั้นอาจมีใครทำร้ายหญิงสาวเเละเธออาจเสียใจเพราะความเมาให้ผู้ชายสูงศักธิ์คนนั้นใจจริงเธอน่าจะมองเขาาบ้างเเม้รู้ว่าบังอาจคิดเเต่มันอดไม่ได้ทั้งที่เขาเองก็ต้อยต่ำเต่รักของเขาที่ให้เธอมันมากมายนะเเต่ไม่เป็นไรเวลเธอทุกข์หรือเมาเขาอยากให้เธอกินกับเขาดื่มต่อหน้าเขาเขาจะฟังเธอเเละปลอบเธอเอง

     วันนี้เเม้ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเพราะอะไรคุณพิมถึงเมาเพราะอะไรถึงโทรหาเค้าคงเพราะชาบสูงศักธิ์นามว่าซานเซสไร้ความสนใจเธอไร้เยื่อใยต่อเธอเพราะเขาไม่เเม้เเต่บอกวว่าจะออกไปข้างนอกเธอเลยลงมันด้วยเหล้าชั้นดีเเละเกือบจบที่โรงเเรมหรูกับชายที่หลอกหญิงสาวเเต่เขามาทันเเละเขาจะดูเธอให้มากกว่านี้เขาสัญญาว่าเขาจะเป็นต้นไม้ของเธอเธอเพียงผู้เดีวยผู้เดีวยเท่านั้นต่อให้เธอจะเป็นของใครก็ตาม

        "ผมรักคุณมากๆนะรักมานนานนานมากๆต้นไม้คนนี้รักพิม"เขาเป็นผู้ชายที่ขี้ขลาดสุดๆบอกรักผู้หญิงตอนเค้าเมาเเต่เธอก็ยิ้มยิ้มที่เมาเเต่เเฝงซาบซึ้งถึงรู้ว่าเธอไม่มีสติเต่เขาก็ยอมหลอกตัวเองต่อๆไป

      เเม้เธอจะหลับตายิ้มอย่างเป็นสุขเพราะเธอคงรู้สึกสบายตัวที่เขาเปลี่ยนชุดให้เธอใส่ชุดนอนวาบหวิวของเธอเเต่เขากลัวเธอตื่นเเละอายที่มากอดเขาเขาเลยเอาเสื้อหนาวคุมให้อีกชั้นผมที่เจ้าตัวชอบมัดมวยหรือทำรอนบัดนี้สยายเชิดไปมาเหมือนนิสัยเจ้าตัวเเม้เธอจะหลับเเต่เขากับหลับไม่ลงเพราะเธอกอดเเน่นมากมากซะจนเขาหวั้นใหวเเละผมนุ่มนั้นก็สยายกลางอกเขาเเละมันหอมซะอยากดมอยากหอมเเต่คำว่ารักก็ค้ำคอจนไม่กล้าล่วงเกินเธอได้เเต่กอดหลวมๆใว้เพราะเธอเอาเเต่เพ้อถึงบิดามารดาเเละกอดเขาซุกตัวราวกับเด็กเเละหน้าอกนุ่มนิ่มขาวนวลที่โผลพ้นบ่องบอกความใหญ่ได้ดียิ่งมันใกล้กับอกเค้าเหมื้อนเป็นเชื้อไฟได้ดีเเต่เขาไม่ยอมให้อำนาจราคะทำร้ายเธอเเน่ๆเพราะเขาอยากเป็นคนที่รักเธอด้วยสิ่งที่เป็นเธอไม่ใช่ร่างกายเเม้เธอจะมองเขาเป็นเเค่คนรับใช้ยามเหงาก็ตาม