Please Love โปรดเถิดรัก....

เเละเมื่อถึงเวลาที่จะต้องล่ำลากันเเละกันถึงเเม้ว่าสองสาวเพื่อนรักจะเสียดายที่มาเจอกันเเป้บเดีวยเเต่ช่วยไม่ได้หนิมีผู้ชายข้างที่ยืนหน้าอย่างกับยักษ์รอวันจะเชือดเพราะเค้าทั้งโกรธทั้งทำหน้าไม่ดีใส่เเค่ในความจริงเเล้วหญิงสาวสอองคนไม่ได้คิดจะสนใจต่างก็มองกันเเกนจนอัสบันต้องลากไปให้ขึ้นรถเเละซานเซสก็ต้องลากนินิลกลับห้องพอมานั้งมาในรถอัสบันสังเกตุสีหน้าหญิงสาวใช้เเล้วเธอกลับมาเป็นคนที่มีดวงตาอ้างว้างมากๆความป็นจริงเเล้วมันป็นมาตั้งนานเเล้วเเต่นี่เป็นครั้งเเรกที่ชายหนุ่มไม่ชอบเลยที่จะเห็นหญิงสาวทำหน้าอย่างนี้มั้งที่วันนี้เธอได้นั้งกับเขานั้งใกล้กันห่างกันไปเพียงไม่กี่เมตรเธอใฝ่ฝันจะนั้งกับเขามาตลอดเขารู้ดีรู้มานานเเล้วเพียงเเก็ไม่รู้เพราะอะไรที่เห็นหน้าเธอภาพบางคนที่ทำให้เเม่เขาตายก็โผล่มา
"นี่เป็นไรไปฮ้ะหรือว่าไม่พอใจที่ได้นั้งกับคนอย่างฉันได้ข่าวว่าเธออยากนั้งมาตลอดหนิหรือไม่จริงฮ้ะ"
"มันก็ถูกที่นายพูดเพียงเเต่คุณว่ามั้ยว่าบางครั้งหนะนะเราไม่อยากเจอกับคนที่เราอยากเจอเลยมันเหมือนกับว่ามาพบเพื่อจากมันจะเบเพราะสุดท้ายเราก็จะเบมากทั้งที่รู้ว่ามาพบเเล้วต้องเจ็บเเต่เเปลกที่ยังอยากจะพบนี่มันคืออะไรกันนะ"พอรู้ตัวว่าเผลอพูดมากไปก็เลยรีบบอกชายหนุ่มเพราะเขาคงคิดว่าเป็น้รื่องไร้สาระเเน่ๆ"เอ่อ..ขอโทษค่ะชั้นหนะพูดมากไปหน่อย"เเละเราก็ต่างเงียบ
ในขณะที่รถนั้นวิ่นเเล่นไปเเต่ยังไม่เต้นเเรงพอเหมือนหัวใจหนุ่มที่น้ำเเข็งเเพราะมันเต้นรัวเหมือนกลองทะลุเเม้วว่เขาพยายามจะปิดกลั้นหากเเต่ไม่เเน่หญิงสาวอาจะเข้ามาอยู่ในใจเเล้วก็ได้
   ภายในห้องโอ่งโถงโซฟาเป็นของในวังเมีรูปภาพบอกเล่าความป็นมาต่างขอบครอบครัวฟรานเซสหากเเต่มารดาได้ลาโลกจากไปอะไรที่สดใสเหมือนไร้ชีวิมากมายซานเซสเดินเข้ามาในห้องเมือในเวลาพลบค่ำหัวใจชายหนุ่มนั้นร้อนรุ่มเป็นไฟเพราะหญิงสาวหญิงสาที่ทำเขาบ้าเพราะเธอเดินเข้ามาในห้องภาพเเละจับต้องภาพที่มารดาเขาวาดถึงเธอจะไม่ผิดเเต่มือนั้นไม่สมควรได้เเตะต้องของของที่เป็นของมารดาเข
"เอามือนั้นออกไปนะเธอไม่มีสิท"ใช่จริงๆเเล้วเรื่องตะโกนจะไกดขึ้นเเต่ที่เเม่เขาตายก็เพราะยายเธอถ้ายายเธอมันไม่ชิงตายซะก่อนป่านี้ชั้นจะไม่ว่าเธอเลย
"ขอโทษเพค่ะคือหม่อมฉั้นหนะเเค่คิดว่าภาพนี้เหมือนมันมีเเต่ควาทเศร้าน่ะค่ะเลยใส่ไปมันเป็นภาพที่เศร้าทั้งซึมก็เลยเเปลกใจหนะค่ะ"ถ้ามองภาพนี้ที่ใจอย่าใช้ตาจะเห็นว่ามันเศร้ามากอะไรที่ทำให้เศร้านะอะไรกันเเน่ๆวังนี้มันน่าจะไม่มีทางทำให้ผู้หญิงเศร้าได้
"อย่ามามั้วพ่อของข้าหนะทั้งรักเเม่เทิดทูนเเม่จะตายเจ้าอย่ามาทำเป็นนักปราชไปหน่อยเลยถ้าจะเศร้ากHเศร้าที่ต้งมาตายด้วยน้ำมือคนถ่อยหนะเเหละ"
ชายหนุ่มว่าพลางก็ดึงหญิงสาวไปเเม้นินิลจะดิ้นยังไงก็กลายเป็นว่าเหมือนมือเลือผลักกำเเพงห่างกันเพียงปลายคืบเท่านั้นกลิ่นตัวอ่อนของหญิงสาวเขาจำได้ดีกลิ่มนุ่มๆอ่อนโยนมันหอมจนเขาจะกอดเธอเเต่ว่าเธอใช้ช่วงจังหวะอันน้อยนิดเเละจากไปอย่างรวดเรวเเต่ชายหนุ่ถมมองเเละยิ้มยิ้มเจ้าเลห์ในเเบบของเขา'ฝากใว้ก่อนนะยังไงเธอก็ก็ไม่พ้นชั้นหรอกยัยนินิล'
    บนเครื่องบินในท่าอากาศยายเครื่องบินที่อยู่ชั้นเกรดเอเกรดของสายการบินหรูถูกเหมาให้เหลือเเค่หม่อมพิมพาวรรณเเละต้นไม้เธอใส่เสื้อกันหนาวตัวยาวเเละบูธดำเเต่กลับมีเดรสเปลวเพลิงเเละมีสร้อยเเค่เส้นเดีวยผมถูกดัดให้ขบให้น่าเซ็กซี่ต้นไม้มองอยู่เขาชอบทุกอย่างที่เป็นหญิงสาวเเต่ถ้าวันนี้เขารู้ว่าเธอตื่นเต้นที่จะได้เจอกับชายชายในฝันเเม้เขาจะไม่ดีใจเลยเเต่ถือว่าไปเปิดหูเปิดตาเค้าอู่บ้านเเละอยู่เเต่กับห้องทำงานส่วนเรื่องผู้หญิงห่างใกลตัวมากก็มีใครที่รักเเล้วคงยากจะมองใคร
    "พิมตื่นเต้นจังเลยไม่รู่ว่าซานเซสจะดีใจใหมถ้าเจอเจอพิม"หญิงสาวดีมฃใจมากเธอรักซานเซสเธอเเววตากวนนั้นเลละขี้เล่นเพราะเเบบนี้หละมั้งถึงถูกมองว่าคาสโนว่าตัวพอออ
"นี่ต้นไม้ไม่ดีใจเลยหรอไม่เเน่นะอาจจะเจอยัยเด็กนั้นก็ได้ยัยตาโศกไง"
"เเละทำไมผมต้องดีใจด้วยล่ะ.
"ก็เพราะเธอชอบเเม่นั้นไงไม่งั้นวันนั้นก็คงไม่ข่วยหรอกใช้มั้ยหล่ะย่ะ"ไม่ใช้ว่ามั้ยรู้ว่าต้นไม้รักใครเทิดทูนใครเเต่อยากถามเพราะเคยมั้ยที่เห็นเเก่ตัวจนอยากเก็บใว้ทั้งสองหน่ะ
"ไม่ผมไม่ได้ชอบเธอเพราะวันนั้นที่ช่วยมันก็เเค่สัญชาติญาณความป็นสุภาพบุรุษ"วันนั้นเขาจำได้ดีเด็กคนนั้นทำให้ผมอึ้งไปชั้วขณะเพราะอะไรมันเป็นคำตอบที่ต้องให้เธอมาตอบเเต่ผมก็ไม่ต้องการรู้เพราะมันจำเป็นด้วยหรอหากอยากช่วยใครบางคนหนิ
"จ้าๆเเหมพิมก็เเซวเเค่นั้นเเหละหน่าพิมก็อยากเจอยัยนั้นนะป่านนี้โดนซานเซสฆ่าหรือยัง"ใช้เธอจำได้เสมอเด็กนัยตาโศกเเต่เธอกลับยิ้มอ่อนโยนบางครั้งพิมพาววรรณก็อยากรู้ว่าจะมีสักครั้งใหมที่เธอจะมีสายตาโกรธเคืองหนะหรือเธอเก็บมันเอาใว้ในตาที่เศร้าของเธอเเละเปิดเผยมาทางดวงตานั้นกันเน่นะ
 เครื่องบินนั้นขับไปเเละได้พาหัวของหญิงสาวได้มากระทบกับใหล่ที่เเข็งเเกร่งเอบอุ่นของชายหนุ่มเขาไม่ปัดหากเเต่กลับยิ้มเเม้รู้ว่าความสุขของเค้ามันใกล้จะหมดก็ตามหากถึงประเทศที่มีใครบางคนที่อยู่ในใจเธอเเต่เขาก็เตรียมใจใว้เเล้วเเม้หนทางข้างหน้าจะเกิดอะไรเขามั้นใจว่าเขาอาจมีความสุขบ้างในบางทีเเม้จะทุกเเค่ใหนก็ตาม
 หากในบนเครื่องบินของชายหญิงคู่ที่มั้นใจว่ารักเเท้เเต่กลับอีชายหญิงคู่หนึ่งบนรถที่บัดนี้เธอได้อิงมาซบกับเขาอกเเกร่งที่ไม่รู้ว่ามันจะมีใว้เพื่อเธอหรือไม่เเต่เธอกลับหลับอย่างสบายใจเพราะรู้ว่ามันปลอดภัยเเต่เขากลับลังเลใจหนึ่งอยากผลักเเต่กลิ่นเรือนผมนุ่มที่สยายมาทำให้เขาปฎิเสธไม่ได้ว่าให้ความรู้สึกดีทีเดีวยเเต่ตอนนี้เขากำลังกลัวเเละลังเลเเละอยากปิดกั้นเเต่เชื่อเถอะสิ่งที่มนุษย์กลัวที่สุดเเละหนีอย่างไรก็ไม่พ้นคือจิตใจที่มันไม่เคยหลอกเรา
 "ถึงเเล้วยัยบ้าหลับอยู่ได้เฮอะเเถมมาโดนชั้นอีกถ้าไม่เห็นว่าเธอจะต้องกลับมาทำงานผลักไปนานเเล้ว"นี่ก็เป็นอีกครั้งที่อัสบันโกหกเเละหลอกตัวเองเพราะถ้าเขาจะผลักคงผลักไปเเล้วเเต่เวลาที่หญิงสาวหลับเเม้จะหลับไม่สวยเหมือนดั่งนางในนิยายเเต่ก็หลับได้น่ารักที่สุดสำหรับเขา
  "อ๋ออ่าค่ะดิชั้นขอโทษจริงๆค่ะคือมันเหนื่อย"เค้าต้องโกรธชั้นเเน่ๆเพราะความง่วงเเท้ยัยคารียนเอ้ยเฮ้อมีบางครั้งที่เธออยากให้เขาเรียกชือเธอด้วยคำพูดดีๆเเละเธอก็เเทนตัวกับเขาด้วยนามของตัวเองหากเเต่ความหวังอย่างนี้มันคงมีเเต่ในฝันไม่ว่าใครก็อยากเเต่งกับคนน่ารักเเละรอยยิ้มสดใสเพราะชายหนุ่มส่วนใหญ่ชอบคนสดใส
   ชายหนุ่มอัสบันไม่ได้กล่าวอันใดหากเเต่ทำสายตาเย่อหยิ่งคล้ายว่าเขาไม่รับมันเเละก็จะเดินเข้าวังไปเเละเธอก็ต้องกลับกลับไปถิ่นของเธอเเม้ช่วงที่เดินทางกับเขามันอาจจะไม่ดีมากเต่ความสุขเล็กน้อยเเบบนี้มีน้อยดีกว่าไม่มีเเต่บางครั้งเธอกลัวเพราะยิ่งเริ่มมีความสุขจากที่ขอน้อยๆเเต่เธอจะเริ่มขอความรักมันมากขึ้นมากขึ้นๆเธอกลัวจะขอมากไปจนกลัวว่าความสุขมันจะหายสำหรับเขาอาจทุกข์เเต่สำหรับเธอมันเป็นความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆเขาใกล้ชายน้ำเเข็งผู้ที่มีเธอเป็นเงาเดินตามข้างหลัง.......
   "พี่อัสบันกว่าจะมาโถ่น้องรอนนนะค่ะทำไมไม่โทรหาน้องล่ะเเล้วเรื่องหมั้นล่ะค่ะ"จัสมินรู้ดีว่าเขาต้องกระอักกระอ่วนเเต่ช่วยไม่ได้เขาเป็นผู้ชายที่ใครๆก็อยากเเต่งด้วถ้าให้เลือระหว่างอัสบันกับซานเซสเธอย่อมเลือกอัสบันเพราะเขาจริงจังเเละมีหลักปะกันว่าจะพาเธอไปรอดฝั่งเเน่ๆ
   "เอ่อคือคือพี่ไปไปหาซานเซสจะเชิญมางานงานงานเอ่อ...."เขารู้สึกลำบากใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งรู้สึกผิดเเต่เเปลกที่ไม่เสียใจสักนิดหรือเพราะว่าเขายังไม่ชินกับเธอกันเเน่
 "งานอะไรค่ะน้องรีบเก็บของกลับบ้านเเละก็รีบมาหาพี่เลยค่ะเพราะว่าน้องหนะคิดถึงพี่มากเลยค่ะเลยเฝ้าเก็บรักษากายใจใว้ให้ท่านพี่"เเม้คำพูดเธอจะเท็จเเต่เธอต้องทำให้เขารู้สึกผิดตอนอยู่เมืองนอกเธอใช้ชีวิตติดสังคมเธอมีคนมาให้เลือกมากมายก็ทำไมล่ะคนมรักเธอเธอก็อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดเเม้จะรักหรือไม่รักก็ตามเเตอนนี้เขาจะต้องรู้สึกผิดเป็นเเน่ๆเธอยิ้มอย่างเจ้าเลห์ภายในใจ
  "เอ่อคือว่าคือเอ่อพี่ต้องเเต่งงานคือพี่ไม่สามาถรเเต่งกับน้องได้เเล้วเพราะท่านพ่อบังคับให้พี่หนะเเต่งกับยัยนั้นหนะยัยคารีนหนะเเต่พี่อยากให้น้องรอนะเพราะพี่มั้นใจพี่จะไปขอน้องกับราชีนีเบลล่าเเน่ๆน้องอย่าได้ห่วง"อัสบันรู้สึกว่านี่เป็นครั้งเเรกที่เขาอึดอัดเเละลำบากใจทั้งเบื่อยามที่ต้องปลอบเวลาเหนผู้หญิงทุกคนร้องไห้เพราะตอนนี้เธอน้ำตาปริ่มๆอยู่เเต่เขาต้องรักจัสมินเเน่ๆเพราะถ้าไม่รักจะกลัวเธอเสียใจทำไมเเม้มันอาจเป็นคำตอบให้ใจเเต่มันเหมือนกับเป็นเหตุผลที่อัสบันสร้างมเพื่อหลอกตัวเอง
"ท่านพี่อย่าพูดอย่างนี้เลยค่ะคารีนด้ยินหนะคงจะเสียใจเเน่ๆเพราะว่าเธอหนะคงคิดว่าท่านพี่ไม่รักเธอท่านพี่เเต่งกับเธอเถอะค่ะอย่ารังเเกเธอนะค่ะเเละ...ก็ ..ฮือ..ฮึ น้องคงไปไม่ได้ลาก่อนนะค่ะ"เเม้ภายในใจจะโกรธเเต่เธอเก็บอารมณ์ได้เก่งอยู่เเล้วเธอพูดเพื่อให้เขารู้สึกผิดจนต้องหาวีธีเลิกกะมันเเละถ้าไม่เลิกเธอนี่เเหละจะบีบยัยนั้นเองเธอกับอัสบันเหมาะกันที่สุดใครก็มาเเยงไม่ได้เธอทำท่าวิ่งเพราะมั้นใจว่าเขาต้องตามอย่างว่าผู้ชายมักเเพ้มารยาหญิงนี่เเหละคือเธอ
"เดี๋วยพี่ขอโทษเเต่พี่ปฎิเสธพ่อไม่ได้จริงๆน้องจัสมินก็รู้ว่าพี่อยากเเต่งเพราะเเก้เเค้นมันด้วยอย่างคารีนหนะสู้น้องไม่ได้เลยอย่าได้กังวลพี่อยากให้น้องอดทนรอพี่ก่อนนะพี่มั้นใจว่าสักวันยัยนั้นต้องขอเลิกเเน่ๆ"เขารู้สึกผิดจนพูดไปเพราะอยากเเก้ปัญหาเฉพะหน้าโดยไม่รู้เลยว่าถ้าหญิงสาวที่อยู่ในบทสนทนาได้ยินหนะจะต้องล้มจนยืนไม่ใหวเเละร้องมาเหมือนจะขาดใจเพราะคำพูดของคนที่รักเน่ๆเเต่อย่างว่าชายหนุ่มที่ฉลาดในเรื่องต่างเเต่ก็ใช้ว่าจะสามารถรับมือกับเรื่องรักได้เพราะมันใช้หน้าที่ต่างกันสมองกับหัวใจมันก็ทำงานต่างกันอยู่เเล้วเเต่เเค่เราต้องเเยกให้ออกเท่านั้นเอง
   เมื่อพ้นภาพที่ชายชีคอัสบันกับหญิงรูปงานนามว่าจัสมินภาพตะกรองกอดกันเธอฟังทุกอย่างรับรู้ทุกอย่างเละเจ็บทุกส่วนโดยเฉพาะใจมันปวดหนึบมากจริงๆเธอรู้ว่าไม่ควรที่จะปีนบันใดมาหาเขาเพราะมันต้องเหนื่อยเเละเจ็บเเต่เพราะรักรักที่เป็นเขาหาใช้เพราะเจ้าชายรักโดยไม่มีเหตุผลถ้าจัสมินรักเขาจริงจะไปเรียนต่อทำไมจะไปทำไมไม่เธอมั้นใจเเล้วต่อให้จะถูกเหยียบเเละถึบเธอจะขอเป็นนางร้ายในละครเเละจะต้องได้ครองรักกับพระเอกในเมื่อนางเอกหนะเเสนดีเเละสูงค่ามีเเค่ที่นางร้ายที่ต่ำต้อยจนรันทดเเต่อย่างไรเธอก็จะรักเเละยอมทุกอย่างเพราะเธอรักรักชายคนคนนั้นที่ไม่เคยเหลียวมองเธอเลย.........
วันนี้เธอตื่นสายเเละสายมากเเต่เธอไม่อยากให้อัสบันอึดอัดเขาเองคงลำบากใจเเต่ที่เธอกลัวจริงๆก็คือกลัวกลัวว่าน้ำตาจะใหลเเละใหลต่อหน้าเธอคนที่อัสบันรักเพราะเธอไม่อยากอ่อนเเอเเต่ถ้ายิ่มมีความสุขเธอจะยิ่งอ่อนเเอเธอโทรหาหาบางคนคนนั้นเพื่อนเธอที่รักเธอให้มาเลือกการด์เเต่งงานชุดเจ้าสาวเธอนี่เจ้าสาวไร้ค่าสุดๆมีน้ำตาตอนเลือกชุดกับหัวใจที่เจ็บช้ำเพราะผู้ชายที่ใจร้ายเเต่คงร้ายเเค่กับเธอเธอไม่เคยบอกใครว่ามีโทรศัพเพราะเธอคิดว่าไม่อยากเปลี่ยนเบอร์บ่อยๆก็ไม่รฦว่าอะไรที่ทำให้เธอคิดว่ามันต้องจากที่นี่ไปเเละก็คิดว่าคงต้องมีสักวันที่ทิ้งทุกอย่างใว้ที่นี้เธอก็เเค่คิดขำหนะเเต่มันคงไม่ขำงี่เง่าจริงๆๆเลย
  คารีนอาบน้ำเเต่งตัวด้วยยียขายาวเเม้อาจไม่เรียวจนสวยเเต่นับว่าหุ่นดีมากส่วนเสื้อก็เสื้อยืดธรรมดาที่สุดเธออยากใว้อาลัยที่ต้องไปเลือกกับเพื่อนเเละตบเเป้งเบาเพราะหน้าเธอมันมีคราบน้ำตาจากเมื่อคืนเเต่เธอยังดีใจที่มือเธอยาวพอกอดปลอบตัวเองหากเเต่เมื่อเปิประตูเธอขยี้ตาเบาๆเพราะใครบางคนที่เป็นต้นเหตุทำเธอร้องยืนรอเธอด้วยน่าที่จะฆ่าเธออย่าบอกนะว่าโกรธที่เธอตื่นสายหนะเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นมันจะไร้สาระมกๆเเต่เธอไม่รู้จะพูดอะไรเลยส่งยิ้มให้เขาเเบบที่น่าจะสวยได้มากที่สุด
 "ยิ้มบ้าอะไรยัยโง่เดี๋วยนี้หัดขี้เกรียดหรอเเละนี่อะไรเนี่ประตูไม้หรอตึกที่เธออยู่หนะจะพังเเหล่ไม่พังเเหล่เเละทำไมไม่ซ่อมไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะเเต่มันอยู่ในอาณาเขตบ้านชั้น"เเม้พยามจะหาข้ออ้างอย่างเต็มเปลี่ยมเพราะประตูเธอขึ้นสนิมเขาเลยอดที่จะมาไขกุญเเจไม่ได้เขาเลยได้เเต่ยืนรออย่างกระสับกระส่ายเพราะถ้าเรียกเธอมันคงจะเสียฝอมร์เมื่อเช้าเพราะเขาไม่อยากให้ยัยโง่นี่อึดอัดเลยพยายามจะพาจัสมินไปฝากที่ซานเซสเเต่ก็กลัวเพราะหมอนั้นบอกว่าห้ามเอามามียัยหม่อมพิมพาวรรณมาเลยให้เธอไปเที่วยกับเพื่อนสาวที่เจอในเมืองต้องขอบใจในความเจ้าสังคมของเจ้าตัวเต่ไม่รู้ทำไมเขาคงมีท่าทีเเบบนี้อ๋อก็ถ้ายัยนี้เกิดไม่อยากเเต่งกับเขาก็อดเเก้เเค้นหนะสิ
"อ๋อ เอิ่มขอโทษค่ะเเต่ว่าชั้นชอบห้องเเบบนี้คงไม่ต้องซ่อมหรอกเปลืองเปล่าๆเเละนี้คุณจัสมินล่ะ"เเม้คำถามนี้เธอไม่อยากถามก็เถอะเพราะเป็นคำถามที่ทำร้ายตนเองชัดเพราะเขาคงไปกินมื้อเช้าที่หรูๆเเน่ๆจากการเเต่งตัววันนี้เขาเเต่งหล่อเป็นพิเศษอย่างกับว่าจะมีนดสำคัญเต่ทำไงได้เธอไม่สามารถห้ามความรักใครได้เพราะเรื่องหัวใจหนะใครมันจะหยุดได้
"ก็เเน่ล่ะเอิ่มชั้นหนะจะได้ไปเที่วยกับเธอเเล้วเเต่จัสมินเค้าให้มาหาเธอเธอหนะมันตัวถ่วงจริงๆเลยเเละนี่เเต่งตัวอะไรจะออกไปไหนฮ้ะ"สีหน้าเธอเหมือนถามอย่างไม่หึงจนเขาต้องพูดให้เธอหึงเเม้คำพูดมันจะไม่ตรงกับเหตุการณ์จริงเเต่อัสบันก็ไม่เข้าใจว่าเค้าเป็นอะไรเเต่วันนี้พอยัยนี้เเต่งตัวกางเกงยีนเดฟเเล้วหุ่นดีชะมัด
"อ๋อจะไปดูชุดหนะค่ะชุดเเต่งงานเเต่ดิฉั้นว่าดิฉันไปได้ค่ะเพราะว่าเดี๋วยพระองค์จะรำคาญเปล่าดิฉันไปกับเพื่อนเเล้ว"
"หรอเธอลืมไปมั้ยว่าชั้นก็เเต่งด้วยถึงจะไม่เต็มใจก็เถอะเเละอะไรเดี๋วยข่าวก็ได้ลงหรอกเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างเเยกย้ายไปดูชุดเจ้าสาวควงเพื่อนไปดูชุดงานเเต่งน่าขำชะมัดนี่อยากเเต่งนักไม่ใช้หรอไปสิเธอจะได้ควงกับชั้นหนะไม่ดีใจหรอ"เขางงกับตัวเองที่ว่าอยู่ดีๆก็เกิดหาข้ออ้งสพารพัดทั้งที่เลือกชุดก็เลือกคนละร้านเพราะเขาเลือเเถวร้านดังส่วนเธอชุดร้านอยู่ย่านบ้านนอกสุดๆเเต่ยังมีการด์หนิยังไงเราก็ต้องไปด้วยกัน
"อ๋อค่ะไปก็ไปเเต่นิลจะมาเเล้วเกิว่าเกิดมาเเล้วเเบบคุ...คุณจาอึด"เเม้เธอจะงงที่เขาอยู่ๆก็มาอยากไปทั้งที่เมื่อตอนเเรกเขไม่ชายตาด้วยซ้ำเเต่ช่างเหอะอาจมีใครมาสั่งเขาทำไม่งั้นเขาคงกลัวเป็นข่าวเเน่ๆๆๆๆๆ
"ก็เดี๋วยซานเซสก็มาชั้นบอกให้เอายัยนิลมาด้วยเอามาใช้งานบ้างอยู่เเต่บ้านเดี๋วยก็ลืมตัวพอดี"จริงๆเเล้วซานเซสหนะเเหละโทรมาหาเค้าเค้าถึงรู้ว่ายัยสองสาวจอมโง่นัดกันเจ้าซานเซสลยจะเอานิลไปด้วยเเต่หมอนั้นทำไมทำตัวเหมือนเราเลยเฮ้ยๆไม่มันคงอยากหาข้ออ้างหนียัยพิมเเน่ๆก็เลยลากนินิลมาต้องใช้เเน่ๆ
 เเละเขาก็ขึ้นรถกับหญิงสาวเขามองหญิงสาวที่เปิดประตูรถเองโดยไม่ต้องให้ใครมาเปิดผิดกับบางคนที่ให้ใครเอาใจจนน่าเบื่อเเต่ตัวชายหนุ่มกับไม่รู้ตัวเลยว่าได้เเอบบมองผู้หญิงที่เขาเกลียดอยู่เเละไม่เเน่วันข้างหน้อาจจะเข้าไปอยู่ในสายตาเเละไปที่สองสุดท้ายคงจะเป็นหัวใจขอเพียงเขาลดทิฐิไม่เเน่เขอาจจะเริ่มรักเธอไปเเล้วก็ได้เเต่เอาข้องอ้างมาลบมันจนตอนนี้เขาน่าจะเหมาะกํบคำที่ว่า ถ้าเราหยุดคิดหยุดหาเหตุผลหยุดมีข้ออ้างอาจจะเจอความรักที่ซ่อนใว้ภายในใจก็ได้เเละคำตอบมันจะปรกฎตัวเเน่ๆ
 ณ ตลาดย่านการค้าตรอกฝรั่งเศสเพราะบัดนี้หญิงสาวนินิลเธอได้ยืนกับชายสูงศักธิ์ที่เเต่งเพียงเสื้อเซิ้ตกับกางเกงขาสั้นสีดำเเละเเว่นสีชาก็หล่อจนเธอรู้สึกว่าที่เขาใส่เเว่นคงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นใครยิ่งเดินใกล้เหมือนเธอยิ่งห่างใกลถ้าเธอมีโอกาสได้เเต่งงานเเบบคารีนก็ดีสิเเต่สำหรับเธอเเค่เค้าบอกจะมาส่งก็ดีเเล้วเเต่ที่เเปลกใจเขาหน้าจะอยู่กับหม่อมพิพาวรรณหนิที่เดินทางมากับต้นไม้ชายที่อบุ่นจนเลลาเธออยู่ใกล้รู้สึกอบอุ่นเเม่รักเธอยังจำได้ตอนที่เขาช่วยเธอเเววตาเขาเหมือนบอกว่าอย่าปล่อยนะเพราะถ้าปล่อยเธอตายเเน่ๆถ้าผู้ชายที่เธอรักได้ครึ่งของเขาคงดีมากหากเเต่เเค่ให้เขาไม่ด่าเธอเเละหงุดหงิดขึ้นลงเเบบนี้ก็ดีเเล้วทั้งที่เธอคุยกับต้นไม้อยู่ดีๆไม่ได้ทำอะไรซะหน่อยเขากลับลากให้ขึ้นรถไปอย่างทุเรศจริงๆเเละเมื่อไหร่จะมานะยัยคารีนเธออึดอัดจนจะบ้าเล้วเนียเพราะดูสิมีเเต่คนมองเเบบหมั่นใส้ที่ชายหล่อๆเท่ๆยอมมาเดินกับหญิงยาจก
"ทำไมทำหน้าอย่างกับไม่ดีใจล่ะทั้งที่ชั้นอุสาลดตัวมาเดินกับเธอหนะหหรือเสียใจที่ไอ้ต้นไม้มันไม่มาส่งฮ้ะๆๆหรือเธอชอบมัน"ทั้งที่รู้ว่าเมื้อเช้าเธอไม่ได้เป็นคนชวนคุยเเต่ใจมันก็ชอบหาเรื่องหญิงสาวเเม้รู้ว่าเธอเคยบอกว่าเธอชอบใครเเต่มันย้ำซะบ้างเพื่อให้รู้ฐานะของตนเองเเละเพื่อย้ำว่าเธอต้องรักเเต่เค้าเท่านั้นเเม้รู้ว่าสายตาของต้นไม้ชอบเทิดทูนใครมากที่สุดก็ตามเเต่ก็ยังระเเวงเเละที่เขาระเวงก็เพราะเขาหวงเธอเเต่ที่ห่วงก็เพราะเธอยังไม่หมดประโยนช์ต่างหาก
"เปล่าค่ะซั้นไม่ได้ชอบต้นไม้เเค่ซึ้งที่ครั้งนึงเค้าเคยช่วยชั้น"นินิลเปล่าประชดเพราะเธอรู้ดีว่าเเขนนั้นมันอบอุ่นเเค่ใหนเเต่เธอไม้ได้หวั่นใหวเหมือนอย่างกับคนที่เดินข้างเธอๆเเต่ถ้าเธอไม่รู้จักเขาต้องคิดว่าเขาหึงเเน่ๆ
"อ๋อเธอจะบอกว่าฉั้นมันเเย่งั้นสิเเล้วใครใช้ให้เธอโดดล่ะถ้าเธอพูดบ้างอะไรบ้างอย่างกับจะมีใครบังคับได้เเหละ"เเม้รู้ว่าตนเองนั้นไร้เหตุผลเเค่เวลาอยู่กับผู้หญิงคนนี้เขามักจะทำตัวเหมือนเด็กเรียกร้องความสนใจ
  นินิลไม่พูดอะไรหากเเต่เดินไปนั้งเพราะยิ่งพูดจะเทลาะกันเปล่าๆเธอนั้งมองดูนกเเต่ธอไม่ให้อาหารมันชายหนุ่มรู้ว่าทำไมเพราะตอนเด็กในขณะที่เเม่ของเขาเอานกมาทุกคนต่างเเย่งกันให้อาหารรววมทั้งเขาเเต่นินิลกับบอกว่า'ถ้านกมันบินไปมันจะไปอย่างไม่มีความสุขเเละเวลาที่คนเบื่อมันเเล้วมันจะเศร้าอย่าให้อาหรมันเพราะเเค่ความสนุกหรือสงสารเพราะมันจะคิดว่าเรารักมันมันก็เหมือนกับชีวิตของใคร'เเม้ดวงตาผู้หญิงคนนี้จะเศร้าเเต่เขากลับชอบมองชอบดูเเละละสายตาไม่ได้จะว่าไปตั้งเต่เด็กจนโตเขาเองก็ไม่เคยไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยเต่เเค่บางทีคนเราเลือกที่จะปกปิดมันใว้ด้วยคำความถูกต้องเพราะงั้นถ้าอยากมีรักจงอย่าปิดอะไรโดยเฉพาะใจของเรา
  "ยายบ้าหลับซะเเละ"ใช้เเล้วนิยิลหลับเเล้วพอปิดดวงตาเศร้านั้นเธอก็ยังยิ้มในเวลาหลับเธอไม่สวยเเต่กลับโดดเด่นเสมอๆหรือเพราะเขาจำเธอได้ทุกอย่างกันเเน่นะ
 ไม่รู้ว่านานเเค่ใหนที่นินิลหลับเเละหญิงสาวก็ตื่นตื่นมาเห็นเขาหลับเเต่เธอเองก็หลับเธอหนะก็เหมือนนกเเต่เธอบินไม่ได้เธอไปไม่ได้เพราะเขาชายสูงศักธิ์คนนี้คนที่ชอบว่าเธอให้จ็บช้ำถ้าหากเธอมีเวตย์มนต์เธออยากหยุดหยุดเวลานี้ใว้หยุดใว้ตลอดกาลเต่ยังไงวลามันก็ต้องเดินเธอก็คงได้gเเต่ฝัน
 "ตื่นเถอะค่ะเอ่อคุณอัสบันมาเเล้ว"เพราะคนที่ปลูกเธอคือคารีนเธอเลยเห็นชายอีกคนหนึ่งที่มานี่สินะความเเตกต่างของชายสองคนเนี้ยบตลอดเละลึกลับกับขี้เล่นเเละปิดบังด้วยรอยยิ้มที่ชวนรัก
"หือนานนี้มันขี้เซาจริงเพื่อนยาก"อัสบันเซวเเต่เขาเห็นสองคนนี้หลับซบกันเละกันมันช่างคล้ายวัยเด็กเพียงเเต่มันเป็นภาพที่สวยงามคล้ายกับความทรงจำย้อนมา
"งั้นเเกรพานินิลไปไหนก็ไปชั้นต้องไปดูชุดเเยกย้ายกันตรงนี้"
"เครรได้โชคดีเพื่อนอย่าอาละวาดร้านล่ะ"
อัสบันไม่ตอบหากเเค่มียิ้มกวนให้เเม้คารีนเเละนินิลจะงงทั้งที่ตอนเเรกคิดว่าจะอยู่กันสองคนเเต่ทำไมพวกผู้ชายถึงมาลากไปซะได้เห้อเรื่องไม่คาดคิดมันเกิดชึ้นเสมอๆเเหละเเละเธอคงจะต้องเจอหลายเรื่อง
  "เธอเลือกชุดอะไรเนี่ยอะนะเรียบชะมัดเธอเลือกชุดได้รสนิยมห่วยมากร้านก็ซอมซ่อชะมัด"เขามองชุดที่หญิงสาวเลือกมันเรียบซะเขาไม่คิดว่านี่คือชุดเจ้าสาว
"ก็ลองก่อนสิตัดมาเเล้วดิฉันชอบเรียบๆจะหรูหราไปก็เท่านั้นคุณคงไม่รักชั้นมากขึ้น"มันไม่ได้ปะชดหากเเต่เธอคิอย่างนั้นจริงๆการเเต่งงานมันคือความสุขเเต่สำหรับเธอเขาจะได้เเก้เค้นเธอจึงไม่ต้องการเเต่งใหญ่โตเหมือนมันมีรางว่าอาจจะต้องหย่าเรวด้วยซ้ำเเต่เธอจะทนเท่าที่ใจดวงน้องจะรับใหวเขาไม่พูดอะไรหากก้มหน้าเเละนั้งรอพอชั้นเดินไปเปลี่ยนเขามองเเละตะลึงคงจะขำล่ะสิก็กะว่างั้นเเหละถ้าเขาไม่ขำสิเเปลก
  อัสบันมองหญิงสาวที่เดินออกมาเธอสวยมากดูเรียบเเต่เหมือนพญาอย่างเเปลกประหลาดหรือมันจะจริงที่ว่าผู้หญิงจะสวยเมื่ออยู่ในชุดเจ้าสาวผมถูกรวบเป็นเกล้ากรธโปรงยาวจรดขาเเต่เกาะอกเย้ยนมให้โผล่พ้นผิวสีขาวเเละร่างกายที่เขามองว่ามันก้างเเต่บัดนี่เธอสวยเเละสง่าเหมือนเจ้าหญิงในนิทานเเหนะ
"จะขำก็ขำเถอะไม่ต้องเกรงใจซั้นรู้มันก้างมาก"เขาเห็นชายหนุ่มตะลึงหากเธอรู้ดีต่อให้เธอจะใส่อะไรเขาก็ไม่ชมหรอก
"ใข้เเล้วไม่เหนสวยเลยชั้นว่าชุดนี้หนะเเหลเข้าก็บชุดเเต่งงานชั้นจ่ายตรังไปเเละไปได้เละ"เขาพูดเพื่อให้หน้าหยุดเเดงดีนะที่ยายนั้นหนะไม่สงสัยเพราะเขารู้สึกว่าอยากจูบเธอมากเขาเริ่มกลัวล่ะสิว่าจะคลุมใจไม่อยู่
 หญิงสาวหิ้วถุงใบใหญ่เเม้ไม่เเพงเเต่ก็ราคาสูงเขาจะจ่ายให้เพราะเขาบอกว่าชั้นจ่ายให้เเล้วค่อยคิดทบต้นทบดอกตอนเข้าหอ คำพูดเขามันชักทะเเม่งๆเเล้วสิคงไม่หรอกเขาคงขู่เธออะเเหละเเต่ตาของเค้าเริ่มมีเเววขี้เล่นจนเธอกลัวว่านี้อาจไม่ใช้เจ้าชายน้ำเเข็งผู้ลึกลับเเต่เธอไม่สนหรอกขอเพียงตอนนี้เวลานี้มีเขาก็พอเเม้เขาไม่รักเเต่เธอมีความสุขเเม้จะเป็นความทุกข์ของใครก็ตามเธอองก็ไม่ใช่นางเอกเธอเป็นอะไรก็ได้ที่สามมาถรได้อยู่ใกล้กับเขาเเม้จะโง่เเต่ความรักมันก็ทำให้ใครๆโง่มาเเต่ใหนเเต่ไรเเล้ว