Please Love โปรดเถิดรัก....

  เมื่อในขณะเตียงหรูที่นอนที่กว้างเเละนุ่มของห้องหญิงสาวสูงศักธิ์บัดนี้มีเสียงกรี้ดของเจ้าของห้องทั้วบ้านเเละมีความคล้ายว่าไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลยเเละยังมีการปาข้าวของเเพงๆซึ่งเจ้าของห้องหาได้สนใจมั้ยเพราะตอนนี้เธอเกลียดมันเหลือเกินเกลียดมันมากมายหากเเต่มีชายหนุ่มในชุดลำลองถือถาดข้าวต้มมาเเละรีบอย่างวางร้อนรนเเละเข้ามากอดปลอบเธอจึงดิ้นทุบตีเเละเหนื่อยหอบในที่สุด
"ต้นไม้นางจัสมินจะกลับมาเเล้วมันจะเเย่งความรักของซานเซสพิมกลัวพิมกลัวต้นไม้พิมกลัวเหลือเกิน"เธอหลับอย่างสบายเมื่อคืนเเละตื่นเช้ามาอย่างอารมณ์ดีเเต่เพราะมีข่าวในทีวีว่านางจัสมินเด็กผู้หญิงที่รอยยิ้มน่ารักหากกลับไร้ความจริงใจเธอหลอกลวงคนอื่นภายใต้ใบหน้าเเสยซื่อเเละทุกคนต่างมองว่าเธอก้าวร้าวทั้งที่มันผิดเเท้ๆ
"ไม่ต้องร้องนะผมอยู่ตรงนี้ผมจะดูเเลคุณเองไม่มีใครรักคุณเเต่มีผมอยู่นะมีผมอยู่อย่าทำร้ายข้าวของเลยคุณเจ็บผมก็เจ็บพักซะนะใจเย็นๆผมจะไม่ไปใหนผมสัญญา"ผมตื่นมาในตอนเช้าเธอหลัยตาพริ้มนี่เป็นครั้งเเรกที่เวลาเธอหลับเเล้วดูไร้พิษพัยเป็นที่สุดผมจูบเธอหนึ่งครั้งเเม้จะไม่อยากถอนมันออกมาเเต่รู้ว่ามันไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยพอขึ้นมาจะเอาข้าวต้มมาให้เธอก็กรี้ดเหมือนจะสติเเตกซะได้ผมทนไม่ใหวเลยตัดสินใจข้ามากอดเธอตอนเเรกเธอดิ้นเละทุบเเต่ผมทนใหวให้เธอมาลงกับผมหนะดีเเล้วเเละตอนนี้เธอก็ซบกัอกอุ่นผมผมกอดเธอตอนนี้ในยามอ่อนเเอเธอก็คือผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการความรักรักที่ต่ำต้อยของผมมันอาจไม่พอสำหรับเธอเเต่อย่างน้อยเธอจะสบายใจขึ้นเเละกลับมาเย่อหยิ่งไม่ใช้อ้างว่างเเบบนี้
สองหนุ่มสาวต่างชนชั้นกอดกันโดยหารู้มั้ยว่าความรรักมันได้เริ่มต้นขึ้นมาพร้อมกันไปด้วยอีกคนกอดเเน่นคล้ายว่าเธอต้องการพักพิงให้หายเหนื่อยส่วนเขายินยอมให้เธอพักจนกว่าจะหายเหนื่อย
    หญิงสาวคนหนึ่งตื่นมาในตอนเที่ยงเเละก็เดินทั้ววังเธออาจอยู่นี่มาตั้งเเต่เด็กเเต่ไม่เคยได้เข้าเพราะอะไรหนะเหรอง่ายมากก็เพราะว่าชีคอัสบันเจ้าของนัยตาน้ำทะเลที่ไม่เคยให้เธอมาเหยียบหนะสิเธอเคยตามเค้าเข้ามาเต่ว่าเค้าจับได้เเละโยนเด็กหญิงคนหนึ่งออกมาอย่าไร้ปราณีเเต่ก็นั้นเเหละกับคนที่เกียดเราก็ต้องทำอย่างนั้นเฟอร์นิเจอร์สูงค่าเเละเก้าอี้ของราชีนีหรือมารดาของชีคอัสบันบัดนี้ดูว่างเปล่าเเละเงียบเหงาคงเพราะเมื่อเจ้าของที่นั้งจากไปเเม้มันอาจะดูหรูหราเเต่เธอสัมผัสได้ว่าผู้หญิงน้อยใหญ่ต่างไม่มีความสุขไม่มีใครอยากเป็นรองเเละก็ไม่มีใครอยากให้มีนางรองเเต่ก็นะความรักมันไปห้ามหรือกาหนดหนะมันยากนัก
  "มาทำอะไรที่นี่ตอนเด็กเธอไม่เข็ดอีกหรอไงฮ้ถึงกล้ามาเหงียบวังอันสูงค่านี้หนะ"ทั้งที่รู้ว่าเธอมาเพราะถูกพ่อของเค้าเรียกเเเต่เวลาเจอหน้าเธอมันบอกให้เกลียดเธอเเละเเซะจะว่าไปเธอยังเหมือนเดิมเธอยังมองทุกอย่างอย่างชินชาเเต่มันกลับเศร้าผมดำขลับที่เมื่อก่อนเค้าชอบเเกล้งตัดผมธอเเต่เธอไม่ร้องเเต่บอกว่า'ผมทรงนี้ก็สวยนะว่ามั้ยค่ะ'ทั้งๆที่ๆมันไม่สวยเเต่ทำไมต้องบอกว่าสวยด้วยมันยาวขึ้นเเละรวบใว้เป็นเปียเธอยังใส่เสื้อคลุมยาวเเละกระโปรงยาวเพราะเธอเกลียดความหนาวเเต่บักนี้เธอดูสูงเเละสวยขึ้นอย่างน่าประหลาด
     "หม่อมฉั้นรู้ค่ะว่าพระองค์ไม่อยากให้มาเเต่ว่าพระบิดาของพระองค์หนะเรียกมาเพราะงั้นหนะพระองค์อย่าได้กังวลคุยเสร็จเเละก็จะกลับ"เเม้เธอจะหันหลังให้เขาเเต่เธอจำเสียงเขาได้เพราะมันเป็นเสียงที่บาดลึกจิตใจเธอเสมอคงยากถ้าจะลืมเลือนมัน
      "ประชดหรอยัยโผงผางเธออยากโดนดีใช้มั้ย"
  ว่าพลางชายหนุ่มก็เงื้อมึอจะอุ้มเเละโยนออกไปหากเเต่ว่ามีเสียงทรงอำนาจดังขึ้นจนทุกคนต้องสงบเเต่เขาต้องบอกว่าจำใจสงบมากว่า
     "หยุดนะไอ้ลูกเเวณเป็นถึงผู้ชายเเละมีเชื้อเป็นกษัตริ์เเต่กลับจะทำร้ายสตรีช่างน่าขันซะจริง"
     "ท่านพ่อมีอะไรทรงตรัสมาดีกว่าเพราะกระหม่อมไม่อยากเห็นหน้าครอบครัวที่ทำให้ท่านเเม่ตรอมใจมันขยะเเขยง"เเม้ไม่พูดเเต่ก็รู้ว่าทรงว่าใครไม่ใช้เเค่เธอเเต่เป็นป้าที่บัดนี้ใส่ชุดขององค์ราชีนีเเละก็นั้งเคียงข้างพระบิดาเพราะรู้ว่าหากทรงนั้งเก้าอี้มารดาชีคอัสบันละก็คงเกิดพายุที่ไม่อาจต้านใหว
"ฮึ อย่าลามปรามรนะยังไงเค้าก็เป็นเมียของพ่ออีกคนเอาล่ะเรื่องที่ข้าจะบอกเจ้าอย่าได้ตกใจเเเละหากเจ้าไม่ทำข้าจะยกวังนี้ให้กับเพื่อนต่างเเดนเจ้าก็รู้ว่าใครเเต่ถ้าเจ้าตกลงล่ะก็ข้าจะได้นอนตายตาหลับสิ่งที่ข้าจะขอก็คือให้เจ้าเเต่งงานกับคารีนเเละถ้าจะหย่าต้องให้คารีนเป็นคนบอกว่าจะหย่า"
"นี่ท่านบ้าหรือเปล่าเนี่ยใครจะเเต่งหน้าตาก็ไม่สวยเเถมข้าก็หมั้นหมายกับจัสมินใว้เเล้วด้วยพ่อก็รู้เราเหมาะกันที่สุดเเละข้าก็รู้ว่ามีบางคนกรอกหูท่านพ่อเเน่ๆใช้มั้ยๆ"ถึงว่าการเรียกมาครั้งนี้ดูจริงจังเเละคนในวังไม่มีมีเเค่ยายป้าหลานกากีกับฉั้นเเละพ่อฮึเเต่งงานหรอเเค่คิดว่าจะเอาเป็นนางบำเรอยังสะอิดสะเอียนเลย
"งั้นคงไม่มีทางเลือกเพราะวังนี้หนะฉั้นต้องยกให้กับเพื่อนรักซึ่งเเกเเกรก็คงทนไม่ได้เเน่ๆใช้มั้ยล่ะเเต่ถ้าเเกรเเต่งงานเเป้บเดีวยเชื่อเถอะถ้าคารีนเค้ารู้นิสัยจริงๆของเเกรเค้าต้องบอกเลิกเเน่ๆ"
"เเต่ว่าท่านคือหหม่อมฉั้นไม่ต้องการเเย่งของๆใครชีคอัสบันไม่ได้รักฉั้นเลย"เธอว่าเเล้วว่าวันนั้นป้าเธอพูดเเปลกๆที่เเท้ก็เเบบนี้นี้เองเค้ามองเธออย่างเหยียดหยามที่ว่าเจ็บเเต่ครั้งนี้มันสุดจะทนจริงๆถ้าต้องให้เค้ามองเธออย่างเหยียดหยามทุกๆวันเธอคงได้ตายวันละหลายๆรอบเเน่ๆ
"ได้ครับพ่อข้าจะเเต่งงานกับเธอเเละจะรักเธอมากๆจะลองดูถึงเเม้จะต้องฝืนก็ตาม"ฮึทำเป็นมรยาได้อยากเเต่งมากใช้มั้ยซั้นจะได้เเก้เเค้นเธอด้วยดีเหมือนกันได้ผลสองต่อเเก้เเค้นเเทนเเม่เละก็ให้เธอรับโทษที่หวังสูงอย่าว่าว่าชั้นใจร้ายล่ะกันยัยโง่
 เเม้มันเป็นคำพูดดูดีเเต่กลับเเฝงความน่ากลัวใว้เละน่ากลัวมากๆด้วยมากซะจนเธอกลัวเขาหลังเเต่ชนกับเธออย่างจังเหมือนกระเเทกว่าการเเต่งครั้งนี้ไม่ใช้เเต่งเพราะรักที่ว่าจะเป็นวิมานเเท้จริงมันคือนรกที่มีเค้าเป็นซาตาน
"ป้าค่ะหยุดก่อนทำไมทำเเบบน้ีล่ะที่คุยกันเมื่อคืนมันเเบบนี้หรอทำไมล่ะทำไม"
"ฮึ เเกรน่าจะขอบใจชั้นนะที่ช่วยหนะหรือเเกรกลัวเเกรไม่อยากให้เค้ารักเเกรหรอเเกรรักมันไม่ใช้หรอผู้ชายคนนั้นหนะ"
 ใช้เธอรักเค้ารักตั้งเต่เด็กเฝ้ามองด้วยใจอิจฉาคนที่เค้ารักทำทุกอย่างให้เค้ามาหายอมจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะจำเเละตื่นจากฝันฝันโง่ๆที่ว่าเค้าจะรักรักเเละอยู่ด้วยกันเเต่เธอไม่สนเเล้วเธอจะเย่งชิงเธอจะใช้โอกาสนี้ทำมันให้สำเร็จใช้เเล้วอย่างน้อยเธอจะไม่เสียใจเพราะเธอได้ทำมันเเล้วองค์หญิงจัสมินเราเกิดต่างกันเเต่เราเท่าเทียมกันในเรื่องความรักฉั้นยกให้เธอไม่ได้ขอโทษนะ
"งั้นหนูจะทำให้สำเร็จค่ะถ้าตกมาตายมันคงไม่เจ็บนักเพราะหนูรักเค้าค่ะถึงมันจะผิดเเต่ใครๆก็อยากอยู่กันคนที่รักทุกคนเพราะงั้นหนูยอมค่ะ"
"ดีมากเเต่รู้ใช้มั้นว่าทางสายนี้มันเจ็ยอาจตายได้เเต่ถ้าไม่กลัวก็เอาเลยป้าเชื่อสักวันเค้าต้องรักเเกร"
เเม้ป้าจะเดินจากไปเเต่ว่าเธอก็รู้ว่าเธอจุดจบเธออาจจะต้องไปจากเขาเเต่ไม่เเน่เธอก็เเอบคิดนะว่าเค้าจะรักเธอรัด้วยใจจริงๆเเค่ให้ได้สักนิดที่เขารักจัสมินก็พอเเล้ว
"ฮึ กะเเล้วว่าเป็นเเผนของป้ากากีที่ช่วยหลานที่อยากมีผัวจนตัสั่นเเต่ใช้วีธีเเบบนี้ไม่ดูไร่ค่าไปหน่อยหรอ"หลังจากที่คุยกับท่านพ่อเสร็จเขาถึงได้รู้ว่าที่ต้องยอมรับป้าขึ้นเป็นเมียเพราะเมื่อก่อนเเม่เขาป่วยเเละหมู่ดีเอนเอของนางป้ามันดันตรงกับเเม่เขาเธอยอมบริจาคเเต่เเลกกับที่พ่อต้องรักเธอจะต้องเอาเธอไปอยู่ด้วยจนเเม่เขาตายเพราะดีเอนเอที่ไม่ใช้ของเรายังไงก็ตายซึ่งป้าเธอก็ต้องตายเพราะเอาปอดมาให้เม่เค้าเหลือเเค่ข้างเดีวยไม่ตายก็ต้องตายพวกหวังสูงก็มีจุดจบเเบบนี้เเหละเเละเธอก็ต้องได้จุดจบเช่นนั้น
"ใช้เข้าใจถูกเเล้วเเต่ไม่ว่ายังไงถ้าเราเเต่งงานกันหนะหม่อมฉั้นจะรักพระองค์ไม่หวังทรัพย์สมบัตขออย่างเดีวยอย่าเรียกป้าหม่อมชั้นเเบบนั้น"ดีเเล้วที่คิดเเบบนั้นเพราะป้าเธอเจ็บมาพอเล้วไม่ใช้ว่าไม่รู้ว่าป้ามีชีวิตได้อีกไม่นานไม่ใช้ว่าไม่รู้ทำไมป้าถึงได้มาอยู่ที่นี่ป้าเธออาจเลวเเต่ถ้ามองกลับกันป้าของเธอมีรักที่ยิ่งใหญ่ให้ได้เเม้ชีวิตชีวิตเเเบบนี้มันเจ็บมากกเเต่ก็ความรักเเละใจมันสั่งให้ก้าวต่อ
"ได้สิจ้ะภรรยาเดี๋วยเราก็ต้องเเต่งงานกันเล้วหนิเเต่ขอโทษนะที่เจ้าบ่าวคนนี้ไม่ใช้เทพบุตรเพราะชั้นจะให้เธอได้รู้จักกับนรกดีๆนี่เอง"หึ ยายโง่เธอทำตัวเองนะถ้าชั้นไม่เกลียดใครมันต้องถึงตายเมืองนี้ก็เป็นของชั้นเละที่สำคัญเธอก็ต้องหย่าเพราะทนไม่ใหวอยากให้ถึงวันนั้นจริงๆ
เเม้คำพูดเหมือนจะขู่เเต่เธอรู้ดีชีคอัสบันไม่เคยขู่เเต่ใครจะสนล่ะต่อให้เขาจะเป็นซาตานเธอก็รักเพราะรักของเธอต้องเขาเขาเท่านั้นนนน.....
   ชีคอัสบันเขามายืนรอรับนางในดวงใจหรือผู้หญิงที่คู้ควรกับเขาเธอมาเเล้วเต่เขากลับจำเธอไม่ได้ไม่เหมือนผู้หญิงอีกคนที่เขาจำได้ไม่ว่าจะนานเเค่ใหนไม่ว่าชายหนุ่มจะยืนที่ใหนก็เด่นสง่าจนผู้หญิงที่ผ่านไปมาต่างเคอะเขินเเละเขาก็มายืนรอรับโดยข้างกายก็มีชายศัรสตรูหัวใจอีกคนที่มาเช่นกันเเละก็หล่อเเต่กลับเเววตาเเพรวพราวมีลูกเล่นเสมอไม่เปลกที่พาดฉายาว่าเจ้าชายเพล์บอยตัวพ่อ
"นี่ไอ้อัสมานเเกรจะเก้กทำส้นตีนไรว่ะ"เพราะเป็นเพื่อนกันมาเเต่วัยเด็กเเม้จะรักผู้หญิงคนเดีวยกันเเต่ไม่เคยต้องถึงกับจะฆ่ากันเค้ไม่เเปลกใจที่หมอนี่ชอบอยู่คนเด๊วยเละมีรถบีเอ็มดำหรูคู่ใจเพราะชอบความสงบเเละสันโดษเราเหมือนกันตรงใช้ชีวิตในกรอบเลกฎระเบียบเเต่ที่ต่างกันคือหมอนั้นอยู่ในกรอบสีเทาส่วนเขาอยู่ในกรอบสีสันเเต่ไม่ว่าจะกรอบอะไรมันก็อึดอัดหมด
"อย่าเเส่ได้มั้ยใครจะไปสายตาเเพรวพราวหมือนเเกรล่ะเป็นเจ้าชายซะเปล่าเเกหนะทำตัวไม่เหมาะสม"เพราะเล่นกันมาเเต่เด็กทำให้อัสบันกล้าเถียงกลับเเละ็ยิ้มกวนซึ่งเห็นไม่บ่อยนัก
"นี่สองหนุ่มโตขึ้นหล่อมากนะเนี่ยนึกว่านายเเบบที่ใหนคิดถึงน้องคนนี้เปล่าค่ะพี่ๆ"
เสียงนี้เเม้ไม่บอกเเต่ก็จำได้ดีเพราะมันเป็นเสียงของเธอองหญิงจัสมินหรือน้องจัสมินเด็กที่ไคนๆต่างเอาใจเธอไม่เหมือยเดิมเเต่ยังคงรอยยิ้มที่น่ารักเเต่รู้สึกว่าเธอถูกปรุงเเต่งขึ้นมากเเต่ว่าเธอกกลับมีดวงตาสดใสเเต่ถ้ารู้ว่าเขาต้องเต่งงานล่ะเธอจะรู้สึกเช่นไรความรู้ผิดมันกอบกุมจิตใจจนไม่กล้าบอก
"อ้าวน้องจัสมินโตขึ้นมากนะเนี่ยเป็นไงบ้างล่ะอยู่ที่นั้นหนะมีใครมาจีบมั้ยห้ามนะพี่จอง"เขาไม่รู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้เจอธอเลยทำไมนะเพราะอะไรเขาถึงไม่ตื่นเต้นเหมือนกับตอนเจอเธอผู้หญิงหน้าโศกคนนั้น
เรามานั้งที่ร้านอาหารเธอให้สองหนุ่มเลือกเมนูให้เธอเเต่พวกเขาไม่เห็นจะเเย่งเอาใจเธอเหมือนเมื่อก่อนเลยทำใมล่ะเหมือนใจลอยๆอะไรกันหนะทำไมล่ะทุกคนต้องเอาใจเธอสิต้องเเย่งกันรักเธอสิเพราะตอนเด็กสองคนนี้นั้นเเย่งรักเธอเเต่ตอนนี้พวกเขาหล่อมากสาวๆในร้านต่างอิจฉาเธอเเต่เขากลับไม่สนใจเธอเลย
"นี้อัสมาน ซานเซสไม่อยากกินข้าวกับจัสมินทำไมไม่บอกล่ะไม่อยากมารักเเล้วมารับทำไม ฮือๆๆๆๆ"
น้ำตาเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับผู้ชายเพราะว่าอะไรก็ไม่มีใครตอบได้ทั้งสองเลยปลอบจัสมินเพราะเธอก็ใช้น้ำตาทุกครั้งในการร้องขอเเละอบยากให้เขาเอาใจเธอเดินไปขึ้นรถคนมารับเเละโบกมือลาสองหนุ่มต่างก็เเยกย้ายกันกลับเเต่เรื่องในใจเค้าไม่จบเเน่ๆ
จัสมินกลับมาบ้านที่อ้างว้างเเละหลับไปในห้องนอนสีหวานเเต่มีหมอนที่เป็นรูปของอัสบันเธอกอดมันอย่างคล้ายคนวิกลจริตเธอได้คลองเขาเท่านั้นๆ
พอตื่นมาจัสมินเปิดข่าวดูเปิดไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมายหากเเต่ที่สะดุดคืออะไรกันทำไมไม่จริงไม่จริง
"ตอนนี้ทีมรายงานในพระราชสำนักอัสซานนะค่ะได้กล่าวว่าบุตรชายตาฟ้ารูปหล่อกำลังเต่งงานกับหญิงคนหนึ่งค่ะเเต่งกันอย่างฉุกละหุกเเต่เเต่งครั้งนี้สาวๆคงผิดหวังน่าดูนะค่ะ.......
เเละพอเธอเปิดได้เเค่นั้นรีโหมตราคาเพงก็ไปกระเเทกกลับทีวีจอเเบนราคาเเพงเเต่ความโกรธมันก็ทำลานทุกอย่างเสมอๆ
จัสมินกำมือเเน่นเเละอาบน้ำเเต่งตัวหากครั้งนี้เธอมีรังศีอำมหิตซ่อนอยู่เหลือร้ายจนน่ากลัวเเละก็หันไปสั่งคนขับรถ"ออกรถเดี๋วยนี้เร็วเข้าชั้นจะไปสนามบิน"เวลาโกรธสตรีมักน่าน่ากลัวเสมอโดยเฉพาระเรื่องความรัก
ถึงอีกฟากจะทุกข์หากเเต่มีหญิงหนึ่งหัวเราะร่าเหมือนถูกใจเเละสะใจอย่างเหลือล้นป่านนี้นางจัสมินคงจะคลั้งๆเเน่คงจะรีบบินไปหาอัสบันรสชาติความสุขนี่มันดีจริงหม่อมพิมพาวรรณเธอเปิดข่าวเเละดันไปสะดุดตรงพาดหัวเเละเธออยากบินไปเสดงความดีใจกับเพื่อนเก่าอย่างอัสบันไม่สิอยากเห็นหน้าองค์หญิงจัสมินผู้น่าสงสารสะใจจริง
"ไม่ชอบเลยเวลาคุณพิมยิ้มร้ายๆเเบบนี้หนะคงถูกใจหล่ะสิใช้มั้ยล่ะ"ว่าพลางเขาก็หยิกจมูกอย่างเอ็นดูเธอนั้งดูทีวีในชุดสบายหากเเต่ยังคงความเซ็กซี่ใว้
"อื้อเจ็บนะปล่อยเลยนี่ต้นไม้ไปงานเเต่งที่อัสซานเป็นเพื่อนพิมหน่อยนะนะๆๆ"เเม้รู้ว่าเขางานยุ่งเเต่เธอรู้เขาไม่ปฎิเสธเธอเเน่ๆ
"คราฟๆๆผมจะไปงั้นคุณพิมจองไฟร้เลยนะ"เเม้รู้ว่าเธอเอาเขาไปเเเก้เหงาเเต่ยังไงเขาก็ไม่สนเเค่เธอยังเห็นค่าเขาก็พอเเล้ว
นินิลดูข่าวเเต่ก็ไม่ได้ตกใจอะไรเเต่ที่ตกใจคืใช้เจ้าสาวอัสบันหนะคือเพื่อนเธอเธอจำได้เเม่นเธอจะไม่ยอมไม่ยอมอีกเเล้วไม่ยอมให้เสียงของเธอเบาวันนี้เขาจะมาอัสบันจะต้องมาหาซานเซสใช้เเล้วเพราะงั้นเธอเชื่อเพื่อนเธอจะต้องมาดีจริงๆที่ได้เเต่งงานกับคนดีดีจริงที่จะได้เจอชั้นยืนมองหน้าประตูอยู่พักใหญ่เเละมองมองรอๆๆเวลาเดินไม่เร็วเเต่ชั้นคิดว่ามันเร็วมากเพราะอยากเจอเธอเเต่อยู่ๆชายหนึ่งก็มาสะกิดเเละกวนโมโหจนน่ารำคาญ
"นี่เป็นบ้าอะไรยือรออย่างกับรอคนรักงั้นเเหละทำไมชอบไอ้อัสบันมันหรอตอนเด็กเธอก็วิ่งตามรถมันใช้มั้ยล่ะ"ฉั้นเห็นเธอออกมามองนานเเล้วเเละที่สำคัญจากที่ตาเศร้าๆกลับกลายเป็นตาที่สดใสเหมือนกำลังเจอสิ่งที่คอยมาเสนนานงั้นเเหละเเละยิ้มสดใสนั้นมันทำให้เธอดูสวยจนน่ามอง
"เปล่าค่ะเจ้าสาวคนนั้นเค้าเป็นเพื่อนเพื่อนในวัยเด็กของชั้นค่ะเค้าเป็นคนเเรกที่กอดชั้นชั้นจำได้จำได้จริงให้ชั้นรอนะค่ะได้โปรด"เธอรักเพื่อนคนนี้มากมากจนไม่รู้จะอธิบายยังไงบนโลกที่อ้างว้างขนานดนี้เธอกลับมีคนที่รักเธอในบ้านเด็กกำพร้าบ้าที่ต้องเเย่งชิงเพื่ออยู่รอดเเต่เธอเเย่งชิงเพื่อให้ฉั้นอยู่รอด
"รู้เเล้วจะเกาะเเขนทำบ้าไรล่ะฉั้นให้รออยู่เเล้วเเค่ถามเฉยไปเลยยืนห่างๆเลย"ย้าบ้าเอ้ยอย่ายิ้มต่อหน้าชั้นอย่าหัวเราะอย่าทำตาเหมือนมีรักเพราะฉั้นหวั่นใหว
เวลารอคอยใครนานมันทรมานอย่างนี้นี้เองฉั้นรอจนมีรถบีเอมผ่านมาเเต่ที่นินิลสนใจคือหญิงสาวที่ก้าวเท้าลงมาเธอเศร้าทำไมกันทั้งที่จะได้เเต่งงานทำไมล่ะอยากวิ่งไปกอดจังจะได้มั้ยเเละเมื่อเราหันมาสบตาไม่ต้องมีคำพูดใดๆไม่ต้องบรรณยายไม่ต้องอธิบายเราใช้ปลายทางไม่กี่เมตรวิ่งไปหากันโดนไม่สนว่าใครจะงงทั้งสิ้นเพราะตอนนี้เราจะกอดกันเพราะอยากรู้ว่าไม่ใช้ฝัน
"ยัยซึมเซาเธอจริงๆหรอเธอใช้มั้ยเธอรู้มั้ยชั้นคิดถึงเธอมากเป็นไงบ้างเกิดอะไรขึ้นบ้างเธออยู่ที่นี่มานานเเละหรอใช้มั้ยฉัั้้นได้ยินเสียงเธอใช้มั้ยนิลชั้นขอโทษชั้นน่าจะลงมาดูเธอจริงๆนะอย่าร้องนะได้โปรด"ตอนเเรกเธอว่าจะไม่มาเเต่เพราะเธออยากไปทุกที่ที่อัสบันไปอยากรู้ชีวิตเค้าเเต่เค้าไม่ค่อยพอใจเเต่เธอก็พยามตื้อจนเค้าพามาข่าวที่ขึ้นหน้าหนึ่งฝีมือป้าเธอเองจะว่าไปไม่เเน่นี่อาจเป็นของขวัญที่เธออดทนก็ได้เธอเจอเเล้วเจอเเล้วไมใช้ฝันยัยนี่เหมืนเดิมทุกอย่างเเต่ตอนนี้มันเปรอะไปด้วยน้ำตาเพราะความคิดถึงหรือทุกๆอย่างเธอคงเจอเรนื่องโหดร้ายมาไม่เป็นไรชั้นเจอเธอเเล้วเจอเเล้วเพื่อนรัก
"ยัยโผงผางเธอวันนั้นหนะชั้นน่าจะวิ่งไปให้เต็มกำลังกว่านี้เราคงเจอกันเเน่เธอเป็นไงบ้างเจออะไรมาบ้างชั้นหนะ..เหงมันหนาวมากเลยมีคนเอาชั้นไปเลี้ยงเเต่เคาเค้าไม่รักชั้นเลยเค้าบอกว่าชั้นหนะเป็นตัวเเถมเธอรู้มั้ยฉั้นคิดถึงเธอมากไม่มีใครปกป้องเลย"ตอนเเรกที่ลงจกรถดูสายตาอ้างว้างเเต่เมื่อมาเจอเธอเท่านั้นดวงตามันบอกได้ทุกอย่างตอนนี้เราร้องไห้อย่าไม่อายใครจนไม่สังเกตุว่าสองหนุ่มต่างสใตร์มองอยู่รู้เเต่เพียงว่าเจอกันครั้งนี้จะปล่อยมือกันอีกไม่ได้เพราะเพื่อนเธอดูเศร้าเหมือนกันมากๆ
"ป้าชั้นมารับชั้นไปอยู่ด้วยเเละเเละเเม่ชั้นก็ตายเพราะว่าพ่อไม่สนใจเธอรู้มั้ยชั้นหนะไม่ค่อยได้กินข้าวเลยทุกคนเกลียดชั้นทั้งๆที่ชั้นไม่ได้ทำอะไรเลยป้าของชั้นก็ป่วยไม่มีของอร่อยยื่นให้เหมือนเธอที่ใจดีเลยนินิลเราจะไม่ปล่อยมือกันเเละนะ"เเม้มันจะน่าอายที่มาคุกเข่ากอดกันอย่างนี้เเต่ถ้าเราได้คนบางคนที่ดีกับเราเชื่อเถอะอายกว่้านี้มันไม่สำคัญ
สองหนุ่มมองเเละงงเเต่เเล้วอยู่ความรู้สึกเเปลกใหม่เริ่มมีมากขึ้นซานเซสรู้สึกสงสารทำไมกันโชคชะตาทำร้ายพวกเธอขนาดนี้เลยหรอเเล้วทำไมล่ะทำไมไม่บอกเขาถ้ารู้สักนิดเขาจะไม่ไม่ทำร้ายเธอเลยมิน่าทุกครั้งเธอถึงเศร้าเศร้าจนบางคนคิดว่านี่มันดวงตานางเองในละครชัดๆอัสบันมองเเละนึกย้อนไปมันรู้สึกว่าหญิงเย็นชาคนนี้เจออะไรร้ายเเรงมากกว่าที่เขาคิดเป็นครั้งเเรกที่เขาโกรธคนในวังไม่ให้ข้าวเธอหรอมันเกินไปล่ะนะเเต่เพราะทิฐิเขาเลยพูดขึ้นมา
"นี่จะกอดกันยันเช้าเลยมั้ยชั้นไม่สนหรอกนะว่าจะอะไรยังไรเเต่อย่ามาทำตัวดราม่าเพราะคงไม่มีคนมาซับน้ำตาให้"เเต่สิ่งที่ได้มาคือรอยยิ้มสองสาวที่ไม่โกรธไม่เศร้าเเละสดใสจนน่ารักเเละตาที่ขอบคุณที่ให้มาเจอกับเพื่อนให้เถอะพอยัยน้ำเเข็งยิ้มเเบบนี้เเละมันน่ารักจนเค้าต้องเงียบซะจริง
"เข้าบ้านเถอะอัสบันรำคาญว่ะ"ใช่เวลายัยตาโศกยิ้มเเบบนี้เล้วใจมันเต้นจนจะทะลุ
ว่าพลางสองหนุ่มก็เดินหนีไปเข้าบ้านเเต่หน้าเดกเหมือนคนเจอสิ่งสวยงามซะงั้นเเต่ไม่ว่าอะไรจเกิดขึ้นพวกเธอก็ไม่กลัวเเล้วเพราะพวกเธอได้เจอกันเเล้วเหมือนที่เค้าบอกใว้ หากใจผูกพัน ห่างกันเค่ใหนเราจะพบเจอกัน
คืนนี้นินิลไม่นอนเหงคืนนี้ดาวมันดูสวยคืนนี้เธอมีเพื่อนคุยเพราะคารีนเเละคารีนก็ไม่หนาวเหน็บเเละเธอก็ไม่กลัวความมืดตอนเเรกอัสบันทำท่าจะกลับเเต่เค้าคงสงสารหรือสมเพรชล่ะมั้งเละให้เราค้างที่นี้ยังไม่ต้องกลับชั้นเลยมานอนกับนินิลเธอคงเหงามากห้องหลังคาเก่าๆของคนใช้มีฝนรั้วจนหนาวเหน็เฮ้อบางครั้งอาจเพราะเราเหมือนกันก็ได้เลยทำให้เราเข้ากันดีอีกหญิงสาวนอนห้องหลังคามีความหนาวเเผ่ปกคลุมไร้หน้าต่างที่บานใหญ่เเต่อีกคนนอนห้องเก็บของช่างมืดมิดเเละอ้างว้างอย่างรันทด
"นี่คารีนพรุ้งนี้เธอก็ต้องไปใช้มั้ยเเต่อัสบันเค้าเย็้นชามากเเถมหยิ่งชะมัดเธอทนใหวหรอ"ทั้งที่เราต่างก็รู้คำตอบเเต่อยากถามให้เเน่ใจเพราะว่าอย่างน้อยมันคือฟคำยืนยัน
"อือชั้นต้องไปเต่งงานถึงจะไม่ได้เเต่งกันด้วยความรักเเต่ชั้นรักเค้าสักวันเค้าต้องเห็นค่า"ใช้ต้องมีสักวันสิเธอมั้นใจเเน่นอน
"นอนเถอะไม่รู้ว่าพรุ้งนี้ต้องเจออะไรบ้างเเต่ยังไงชั้นดีใจที่ได้เจอเธอ"ใช้เราไม่รู้ว่าต้องเจออะไรบ้างเเต่อย่างน้อยเราดีใจที่ได้เจอกันอย่างน้อยเราก็ดีใจที่ได้พบกัน
เราตื่นเช้ามาทำกับข้าวโดยเราตั้งโต้ะให้พวกหนุ่มๆเเละก็มาตั้งโต้ะให้ตัวเองเราทำเบคอนไข่ดาวให้พวกผู้ชายสูงศักธิ์ทานเเละจากนั้นนินิลก็ยกข้าวต้มกุ้งมาให้กับหญิงสาวอีกคนที่นั้งอยู่ณ ห้องคัวคนใช้ตึกเล็กเธอดีใจที่เพื่อนเธอชอบตักเเลล้วตักอีกเพราะเธอรู้ดีเห็นตัวเบาอย่างนี้เเต่เพื่อนเธอชอบกินมากจริงๆ
"นี้คารีนเธอจะรีบกีบไปถึงใหนเนี่ยใจเย็นสินี่อย่าบอกนะว่าที่นั้นเธอไม่ค่อยได้กินข้าวหนะฮ้ะ"คำถามที่ถามเล่นเเต่กลับจี้ใจของคารีนนินิลเลยทำท่าจะขอโทษ
"นี่ไม่ต้องขอโทษหรอกจริงๆก็ดีไปอีเเบบนะขืนชั้นกินทุกวันหนะคงได้อ้วนพอดี"ใช้คารีนรู้ดีปราสาทหลังนั้นรังเกียดเธอบอกว่ากับข้าวหมดบ้างบอกว่าหมดเเล้วเเต่ยังมีคนใจดีอย่างเด็กมะลิที่ช่วยเธอเสมอๆ
นินิลไม่รู้ว่าเพื่อนเธอเจออะไรมาบ้างเเต่ว่าเธอรู้ว่ามันน่าเศร้ามากคงโดนเเกล้งล่ะสิเธอเลยจับมือคารีนใว้
"นี่ถ้าหิวก็มาหาฉั้นนะอย่าอดทนเลยถ้าเกิดหิวอะให้โทรหาคนนี้ชั้นจะเป็นเเม่ครัวประจำตัวเธอเอง"
"55555ยัยบ้ารู้เเล้วถ้าหิวจะเรียกเเม่ครัวใหญ่เลยค่าา"
เมื่อเห็นว่าน้ำหมดนินิลจึงจะไปตักน้ำให้เพื่อนรักเลยเดินออกไปหากเเต่มีมือใหญ่มากั้นใว้ซึ่งมึอนี้เธอคุ้นเคยดีหากเเต่ไม่เข้าใจจะขวางใว้ทำไม
"นี้รวยจังเลยนะกับข้าวก็ของของชั้นทำตัวเป็นเเม่พระอ้อเเละก็คุณเเม่ครัวช่วยไปเก็บจานด้วยนะขอรับไม่อย่างนั้นอาจโดนดีเเน่ๆ"หึขลุกอยู่เเต่กับเพื่อนปกติถ้าชั้นกินข้าวก็ต้องมาบริการชั้นสิต้องให้มาตามคอยดูเธอโดนดีเเน่
"ค่ารู้เเล้วเดี๋วยจะทำให้งั้นช่วยเอมือออกไปจะด้า ได้ไหมค่ะ"
คำพูดสั่นของนินิลทำให้เขานึกสนุกที่ได้หยอกเธอเลยกั้นใว้เเต่ก็ยอมปล่อยเเกล้งวันละนิดหน่อยจนไม่รู้ว่าไม่เเน่เขาอาจจะหลงรักเธอไปเเล้วก็ได้
ถัดมาอีกหญิงสาวนางหนึ่งเธอนั้งกินอย่างสบายใจจนไม่รู้ว่ามีใครบางคนมองเละเเอบขำอยู่ให้ตายเถอะถึงว่ายัยนี้ขอป้าว่าอยากอยู่ในครัวหมดสภาพหญิงเย็นชาชะมัดเหลือเเต่ผู้หญิงตะกละที่กินเกือบหมดหม้อ
"อ้ะน้ำที่วังอาหารมันไม่พอหรอถึงกินอย่างตายดกตายอยากหนะ"ปกติเธอจะมาหาเขาเเละปลุกเเต่เเปลกที่หญิงสาววันนี้ดูร่าเริงจนเขารู้สึกว่าเพราะอะไรเธอถึงเย็นชาล่ะอ้างว้าง
ด้วยความที่เอาเเต่กินจนลืมมองว่าเขาเป็นอัสบันไม่ใช่นินิลเลยเผลอพูดจนเขาเริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้
"เเหมนิลก็ว่าเเรงชะมัดก็มันอร่อยหนิโหน้ำเย็นชื่นใจมากเเละนี่นิลกินมั้ยล่ะเดี๋วยตักให้อุ้ยตายหมดเเล้วขอโทษนะกินหมดหม้อเลยนิลหนะโชคดีจังได้อยู่ในห้องรัวมีอาหารให้กินของเรานะห้องเก็บของมืดก็มืดถ้ามีนิลอยู่เราคงไม่อดตาย"เเต่พอเธอเงยหน้าขึ้นสัญชาติญาณมันบอกว่าให้ตายเถอะเธอพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ยเค้าต้องโกรธเน่ๆๆๆเลยทำไงดีๆ
"นี่หยุดทำหน้าเหมือนตกใจได้เเล้วเเละข้วต้มหนะเพื่อนเธอคงอดกินเพราะเธอกินเกลี้ยงเเล้วรีจัดกานให้เสร็จเล้วมาที่รถซะเรวๆอย่ารีรา"
เเม้จะงงที่เขาไม่โกรธเเละเหมือนเค้าจะขำเหมือนไม่เย็นชาเเบบทุครั้งเเต่เธอคงคิดไปเองหญิงสาวเกบจานทุกอย่างอย่างรีบๆกลัวบางคนจะโกรธ
เเละเมื่อคล้อยหลังหญิงสาวเค้าเข้าห้องรับรองเเขกที่ที่ใช้นอนเมื่อคืนเค้าหัวเราะอย่างหลุดโลกเเละนี้เป็นครั้งเเรกที่เขารู้สึกดีมาก'ยายตะกละเอ้ยกินซะเกลี้ยงยังจะมาบอกว่าเเบ่งให้'ถ้าเขาส่องกระจกจะรับรู้ทันทีว่าเขายิ้มกว้างเเเบบสุดๆจนถ้าใครเห็นเขาตอนนี้ต้องไม่เชื่อเเน่ว่ามันคือเขชีคอัสบันผู้เงียบขรึมเเละลึกลับ