Please Love โปรดเถิดรัก....

                               หนึ่งรักต้องทุ้มเทจนปวดใจ
หนึ่งรักไม่สำคัญความถูกต้องสิถึงดี
                               หนึ่งรักยอมทนเเย่งชิงยื้อเเย่งเวลาอยู่ด้วยจนลาจาก
                     หนึ่งรักเยือกเย็นเเละลึกล้ำจนเกือบสายเพราะปิดกั้น
              หนึ่งรักโลเลไม่ใขว่คว้าหลงเลอค่าล้อเล่นจนเดีวยดาย
            หนึ่งรักปิดตาปิดใจต้องมีเทอเท่านั้นจึงจะดีความพอดีไม่มีจนเป็นบ้า
         หนึ่งรักคอยห่วงใยโอบอุ้มอยู่ข้างหลังเเม้เจ็บเเค่ใหนก็ทนตามเป็นเงาด้านหลังที่บางคนไม่เห็นค่า
........................................................................................................................
 
หญิงสาวเเปลกใจที่เห็นชายหนุ่มบางคนที่ไม่น่าจะมาหาเธอ
"มาหาดิชั้นมีอะไรหรือเปล่า"เธอพูดพร้องดวงตาที่ไร้ความรู้สึกเเละยิ้มที่ว่างเปล่า
"คุณครับคุณลืมไดอารี่ไว้ "เขามองเธอที่ไม่เเม้เเต่จะเปิดบ้านให้เขาเข้าไปเเละมองเขาเหมือนสัตว์ประหลาดเเละยืนห่างเป็นวา
"อ๋อค่ะขอบคุณมากคะคงลำบากแย่ดิชั้นขอโทษนะคะยังไงจะไม่ให้ลำบากอีกหากเจออะไรในวังที่เป็นของดิชั้นเชิญทิ้งได้เลยอย่านำมาคืนให้ลำบาก"
"เธอเขียนอะไรในนั้นหนะมีเรื่องลูกที่จาก'เรา'ไปเเล้วใช้มั้ย"เขามองหญิงสาวที่ยิ้มเย็นชาให้หยุดยิ้มสักทีได้โปรด...เพราะเเค่ตาที่ว่างเปล่านั้นมันเป็นมีดกรีดใจเขาดีๆนี่เอง
"อย่ารู้ดีกว่ามันไม่ค่อยสำคัญเเละขอร้องอย่าได้พูดอดีตเลยปัจจุบันสำคัญกว่าต่างคนต่าดำเนินชีวิตต่อไปคำว่า'เรา'ไม่ควรหลุกจากปากของชายสูงศักธิ์เพราะเราเป็นเเค่คนใช้กับเจ้านายขอให้จำเเค่นั้นส่วนลูกเขาไปดีเเล้วลูกที่เกิดจากท้องของดิชั้นอย่าได้สนใจเลยมันเป็นเเค่ลูกจากหญิงคนใช้ไม่ใช้ของชีคอัสบันผู้สูงศักธิ์....ลาก่อนค่ะเเละขอบคุณสำหรับไดอารี่ที่เอามาคืน"เธอเดินไปดึงไดอารี่ช้าๆเพราะเธอไม่อยากให้เขามาใกล้เธอเเม้เเต่สักเมตรนึงเเต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเลยเอาเเต่ดึงเเน่นเเละเธอก็เห็นเขามองเธออย่าขอความเห็นใจเเละจะดึงมือเธอไปจับเเต่มันสายไปเเล้วเธอรีบดึงออกเเละยิ้มให้เเละไม่เอาไดอารี่นั้นเเม้จะอยากได้ใจจะขาดเเละหันหลังกลับเข้าบ้านเธอได้ยินเสียงเขาที่ตะดกนเหมือนจะร้องไห้เเละทำเสียงอย่างกับชายหนุ่มเสียคนรักเเต่เธอไม่รับรู้เธอไม่มีหัวใจที่จะรักใครได้เเล้วเพราะเธอให้เขาไปเเล้วเเละเขาก็ทำมันพังด้วยมือของเขาเองสิ่งที่เหลือคือร่างกายที่ใช้ชีวิตไปวันๆเท่านั้นเเละอยากใช้มันไปโดยปราศจากชายสูงศักธิ์ที่ชื่ออัสบัน
...............................................................................................................
เขามองหญิงสาวที่ไม่เเม้เเต่จะยิ้มอบอุ่นให้เเต่กลับทักทายเขาอย่างเย็นชาเเม้ไม่ได้ทำร้ายจิตใจเเต่มันห่างเหินอย่างน่ากลัว
 "เธออยู่ที่นี้หรอเอ่อเธอสบายดีมั้ยบ้านน่ารักมากเลย"
 "ค่ะ สบายดี"
 "ช่วยเปิดประตูไดมั้ยชั้นอยากเข้าไปดูบ้านเธอได้มั้ย"เขาถามทั้งที่รู้คำตอบเธไม่เเม้เเต่จะเงยหน้าพูดกับเขาด้วยซ้ำเเม้เจอเขาเเต่กลับไม่พูดมากนัเหมือนไม่อยากสักนาทีที่จะเห็นเขา
  "คงไม่ดีหรอกค่ะบ้านทั้งเล็กทั้งเเคบสกปรกด้วยอย่าเข้าไปเลยค่ะ"เธอตอบพร้อมภาวนาให้เขาจากไปโดยดร็วเขาไม่น่าจะตามเธอมาเลยตามมาเพื่ออะไรกันเเก้เเค้นหรอมันจบเเล้วหนิหรือเขามาเพราะเรื่องอื่นกันเเน่
  เเม้คำตอบจะทำให้ซานเซสเจ็บปวดใจเเต่ก็ยังถามต่อ"จะทำยังไงถึงจะยอมกลับไปเหมือนเดิมชั้นสัญญาชั้นจะเปลี่ยนตัวเองชั้นรู้เเล้วว่ารั....~~"เสียงเขาขาดหายเมื่อเธอพูดตัดขึ้นเเละมันเหมือนตัดใจเขาอย่างเจ็บปวด
  "อย่าพูดมันนะชั้นไม่อยากฟังจำเรื่องนกได้มั้ยตอนนี้ชั้นอยากมีอิสระชั้นเหนื่อยมาพอเเล้วเจ็บจนอยากพักไม่มีวันจะกลับไปหรอกค่ะคุณคงเเค่เสียใจที่จะไม่มีของเล่นคุณไปหาอันใหม่เถอะเพราะชิ้นนี้มันพังทิ้งมันไปเถอะค่ะขอตัวนะค่ะหวังว่าจะไม่เจอกันอีก"ชายหนุ่มฟังเธอที่พูดเเละยิ้มอย่างเย็นชาให้เขาเขาควรทำไงดีมันจะจบเเล้วจริงๆหรอของเล่นชิ้นนี้เขารู้ค่าเเล้วว่าเขารักมันเเละเเค่สร้างเกาะมาว่ามันเป็นเเค่ของเล่นเเต่ตอนนี้เขากำลังจะเสียมันไปใช้มั้ย............