The Fugitive (ชีวิตของผู้หลบซ่อน)

   

  "Fear makes us feel our humanity." -Benjamin Disraeli

 

  " ความกลัวคือสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกได้ ว่าเราคือมนุษย์" -เบนจามิน ดิสราเอลี

 

      A foul stench of blood ran through the air. In that dark and creepy room, a young boy hid behind a metal desk. Still shocked about what happened just minutes ago, the boy found his body unresponsive to his wishes, and no matter how much he wanted to turn his gaze away from what's before him, he simply can't.

   

     Fear struck him like lighting bolt, and for the first time since he entered the facility 5 years ago, he felt vulnerable. The boy started to shiver, his mind couldn't take the stress and he could feel it breaking apart, but ironically, what kept him from breaking was the gruesome view infront of him.

 

    His brown eyes were set on a body of his father laid in a pool of blood, the smell in that room was horrid, but what his eyes reflected topped the list of

   

   "The most traumatizing thing he ever saw that night".

 

    His eyes were not wet, his cheeks wasn't red, there was nothing inside his head, everything seemed hollow, even the smell didn't seemed to trouble him anymore.  

    The boy couldn't remember what happened before his father died, the last thing he remembered before he found himself under the metallic desk was two men dressed in black, with guns in their hands.

 

    He tried to recollect his memories, tried to piece what happened together, but suddenly, the door on the far side of the room opened and two men walked in. He remembered them vividly, they were in a bloodstained black suit with guns in their hands, finally he regained the ability to control his body, he stopped shivering as soon as the murderers started to move in.

 

  They scoured the room furiously but they didn’t see the boy behind the desk. They were frustrated, not only because they couldn’t find the boy, but because they can’t stand the stench from the dead bodies they left on the ground. The boy sat still, hoping those murderers wouldn't find him and quickly leave, they eventually did, but before that, he overheard their conversation.

   

 “Where the hell is he? We can’t let any test subjects escape or Carter’s going to hang us from the damn tower.”

 

 One of the men turned around furiously, trying to find the boy among the bodies littered on the floor.

   

  “I can’t see anything in this darkness. That maggot must have died in the blast along with others. Let’s just take the rest of the kids and get outta here; Carter would want a full report as soon as possible. And I don’t wanna be greeted by any other nasty surprises these eggheads may have had in store. Ugh, the smells….I think I’m gonna puke.”

 

   The other men said in disgust, the smells forced him to close his nose.

   

  “Alright, let’s get the hell outta here. Call for reinforcements and let’s go back to HQ.”

   

   The murderers left shortly afterward; but the boy still couldn't move an inch, as if whatever courage he once had were gone. As he covered behind that bloodstained steel desk, he slowly regained the memory of the events that transpired.........

 

   He remembered his father taking him beyond the facility's gate 5 years ago. Back then his body was very weak and he remembered going to the hopital on a weekly basis, and his bad luck reached its peak when he was hit by a bus right infront of his home.

  The circumstances forced his father to take him from Manhattan where he was born to this medical facility. His father was the lead scientist of the facility and put him in solitary containment unit in order to provide the best care for his condition. The scientists performed tests on him but it was not so intrusive, the new life under the dome was quiet and peaceful. He remembered he saw many children outside his chamber, they were patients like him, but the scientist prohibited him from meeting them.

   One day, his father took him to a big white room for another test, he couldn’t remember what happened after that, but when he woke up again, his father was sitting right beside him. The boy could remember clearly, his father expressed relief….but despite the joyful face he saw, there was something else, something similar to regret. After that day, he was allowed to approach other children, he made many friends and he was happy. But as time passed, he began to notice some of his friends were disappearing from the common room. The scientists explained that they were sent home because their conditions have already been improved.

   Everything was fine until this evening….until those men came. With no warning or any sign, those men opened fire on everything that moved, his father took him back to his room, but he was mercilessly shot by the murderers from the back, his father managed to hide him under the table before succumbing to his wound.

   

   The boy eventually managed to muster enough courage to get up and leave the room. Before he left however, he made sure his father died with his eyes closed, even if it was an unmarked grave. The boy got out of the room and found the facility burning down and the floor littered with dead scientists, but strangely enough,  other children…his childhood friends were nowhere to be found.

   He was shocked at the gruesome scenery but he kept his sanity in check and ran to the exit as fast as he could. It was raining hard outside, but he could see the light from the cars those murderers used to get to the shelter, several more lights quickly approached his location from the main road,he knew the murderers were on to him, and his only home is burning to the ground right behind his back. He made a split second decision and ran out of the facility he once called home into the pine forest nearby.  

 

  His eyes were filled with tears, but it was not of sadness…it was filled with rage. He kept running and never turned back. He kept running until his legs bloodied, until exhaustion took him down. He reached the edge of the forest, and before him is a grass plain. He collapsed, exhausted from the running. The last thing he saw hat day was a group of men, dressed in black robe approaching him; he closed his eyes, and embraced the inevitable.

 

 He woke up again on a bed; it wasn’t his family home in Manhattan or the familiar bed at the facility. He looked around, trying to get a sense of where he is.

 

  Suddenly, a middle-aged man walked into the room and sit by him. Startled, he tried to escape but he was too weak to move. The mysterious man wore the same black robe the boy saw last night, his face was marked with large scars and he was wearing an eye patch on his right eye. The remaining eye he had was green, but his gaze was like that of a man who survived through all the wars in this world put together, it was an eye of a killer. However, this middle aged man wasn’t as menacing as his looks suggest, he welcomed the boy with a smile on his face.

 

  “Hey kid, how’re you doing? You got us worried last night when you collapsed at that field.” 

 

The mysterious man greeted the boy, offering him a glass of water.

 

  “I’m feeling better…thanks, but where….am I?” The boy looked around nervously, trying to get a sense of where he was.

 

  “You’re at our small village just out of town around the forest, we saw you running away from the Enlightenment Project facility last night.”

 

  “My home!!! Is it……..did anyone?” He turned to his savior, his heart raced with the expectation of good news.

 

  “I’m sorry kid…we tried to save your friends but we were too late, the scientist were all dead and other children were nowhere to be found. Whoever did that were professional killers, mercenaries, they even managed to turn off the security drones. Those bastards blew up every damn thing in the living quarters and sealed the facility…..but we took care of most of them and brought you back here.”

 

  The boy has already accepted the possibility that he’s a sole survivor from the whole ordeal….but the shock hasn’t worn off yet. He remained silent, lost in his thoughts, and then tears start to come out from his eyes. The man who saved him hugged him, trying to comfort him.

 

   “It’s alright, you’re not alone. You’re safe now and no matter what happens from now on, I will always protect you. What’s your name?”

 

   “Garret….my name is Garret Lowell.”

 

  “Garret huh, you can call me Salazar. Come, let’s go to the village, I’ll get you something nice to eat.”

 

    Salazar smiled to Garret, and for the first time since he left the bloodstained table, the boy felt safe from harm.

 

   Salazar took Garret out of the room and into the village, and there he raised the boy as his own brother. In time, Garret started to trust his savior, and he finally feels the sense of belonging he once had. But no matter how hard he tried to start a new life, he could never forget the bloodshed, the pain, the screams of his childhood friend and family. The life he once knew was gone; it was taken away by those murderers. The boy swore to himself that day he ran away from the facility; he will do whatever it takes to find those murderers and put them to justice.

   

 

ภาษาไทย

  กลิ่นเหม็นอบอวลของเลือดลอยอยู่ในอากาศ เด็กชายคนหนึ่งได้แอบซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะเหล็ก ภายในห้องที่มืดมิดและน่าสยดสยอง เขายังคงตกใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีมานี้ เขาต้องการที่จะหันหน้ามองไปทางอื่น แต่ร่างกายของเขากลับไม่ตอบสนอง ทำได้เพียงจ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา

 ความกลัวฟาดลงมากลางใจของเขาปานสายฟ้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเปราะบางแม้ว่าจะเข้ามาอยู่ในสภานที่นี้มานานเป็นระยะเวลาห้าปีแล้วก็ตาม

ร่างของเขาเริ่มสั่นเทา เขาไม่สามารถทนรับความรู้สึกเคร่งเครียดและกดดันเหล่านี้ได้ เขารู้สึกได้ว่าความนึกคิดของเขากำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่ที่น่าตลกคือการที่ภาพอันหน้าสยดสยองตรงหน้าเขาคือสิ่งที่คอยฉุดรั้งเขาไม่ให้กลายเป็นบ้าไป

ดวงตาคู่สีน้ำตาลของเขาจดจ้องอยู่ที่พ่อของเขาที่กำลังนอนอยู่กลางกองเลือด กลิ่นในห้องนั้นน่าคลื่นเหียนชวนอาเจียน แต่นั่นก็ไม่ใช่ "สิ่งที่สร้างบาดแผลและความชอกช้ำที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาในคืนนั้น"

ดวงตาของเขาไม่ได้รื้นขึ้น แก้มของเขาไม่ได้แดงก่ำ ในหัวของเขาไม่มีอะไรอยู่เลย มันรู้สึกกลวงเปล่า แล้วตอนนี้กลิ่นเหม็นก็ไม่ได้รบกวนเขาอีกแล้วด้วยซ้ำ

เด็กชายจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนพ่อของเขาตาย สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้ก่อนจะพบตนเองนั่งอยู่ใต้โต๊ะเหล็ก คือภาพชายสองคนในชุดดำและปืนในมือ

เด็กหนุ่มพยายามดึงความทรงจำของเขากลับมา พยายามปะติดปะต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเข้าด้วยกัน แต่ทันใดนั้นประตูอีกด้านของห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมด้วยชายอีกสองคนที่ก้าวเข้ามา

 

   เด็กชายสามารถจำทั้งสองคนได้อย่างชัดเจน เพราะพวกเขาสวมชุดสูทดำเปื้อนคราบเลือดและปืนในมือ ในที่สุดเด็กชายก็สามารถควบคุมร่างกายที่หยุดสั่นลงเมื่อฆาตกรทั้งสองก้าวเข้ามา

พวกเขาค้นห้องอย่างดุดันแต่ไม่สามารถมองเห็นเด็กหนุ่มที่ใต้โต๊ะ

   

  การที่ฆาตกรทั้งสองค้นหาตัวเด็กชายไม่พบ บวกกับกลิ่นเหม็นเน่าที่แผ่ออกมาจากศพที่ถูกทิ้งไว้บนพื้นทำให้พวกเขาเริ่มหงุดหงิด

   เด็กชายนั่งนิ่งและภาวนาให้พวกฆาตกรหาตัวเขาไม่พบและรีบออกจากห้องไปซะ ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ทำเช่นนั้นจริงๆ นอกจากนั้นเด็กหนุ่มยังได้ยินบทสนทนาของพวกเขาอีกด้วย

 

   "เด็กนั่นมันอยู่ไหนวะ? เราจะปล่อยให้หนูทดลองเล็ดรอดไปไม่ได้ ไม่งั้นคาร์เตอร์จะแขวนเราจากไอ้ตึกเวรนั่นแน่ๆ" ชายคนหนึ่งมองไปรอบๆอย่างหงุดหงิด

 

  "ห้องมันมืดจนผมมองอะไรไม่เห็นเลย ไอ้เด็กหนอนนั่นมันต้องตายไปตอนที่ถูกยิงพร้อมๆ กับคนอื่นนั่นแหล่ะ พวกเราเอาเด็กที่เหลือออกไปจากที่นี่กันเถอะ คาร์เตอร์จะต้องอยากได้รายงานแบบเต็มรูปแบบเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แล้วผมก็ไม่อยากจะถูกความประทับใจอันแสนน่ารังเกียจที่พวกปัญญาชนพวกนี้เก็บไว้รอทักทายอีกแล้ว แหวะ กลิ่นนี่... จะอ้วก"

 

  "ก็ได้ งั้นออกไปจากที่นี่กันเถอะ โทรเรียกกำลังเสริมแล้วกลับศูนย์ปฎิบัติงานใหญ่ดีกว่า"

 

  พวกนักฆ่าจากไปหลังจากนั้นไม่นาน แต่เด็กชายกลับไม่สามารถขยับตัวได้แม้แต่นิ้วเดียว เขาไม่กล้าพอที่จะขยับตัว ขณะที่เขากำลังซ่ินตัวอยู่หลังโต๊ะที่ถูกเลือดกระเซ็นตัวนั้น เขาก็เริ่มที่จะเรียกภาพความทรงจำของเหตุการณ์ที่รัวไหลไปจากสมองกลับมาได้อย่างช้าๆ

 

   เด็กชายจำได้ว่าพ่อของเขาพาเขาเข้ามาในสถานที่นี้นี้เมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นร่างกายของเขาอ่อนแอมากจนต้องเข้าโรงพยาบาลทุกสัปดาห์ และความโชคร้ายของเขาก็ดำเนินมาถึงขีดสุดตอนที่เขาถูกรถเมล์ชนที่หน้าบ้านของเขาเอง

 

   สิ่งที่เกิดขึ้นบังคบให้พ่อของเขาต้องพาเขาออกจากบ้านเกิดที่แมนฮัตตันมายังศูนย์อำนวยความสะอวดทางการแพทย์แห่งนี้ พ่อของเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์แนวหน้าของศูนย์และพาเด็กชายมาอยู่อย่างเดียวดายให้แผนกกักขังเพื่อที่จะมอบการรักษาที่ดีที่สุดสำหรับอาการของเด็กหนุ่ม

  พวกนักวิทยาศาสตร์ทำการทดลองกับร่างของเขาแต่มันไม่ได้ทำให้รู้สึกเหมือนถูกล่วงล้ำ ชีวิตใหม่ของเด็กชายภายในโดมนั้นเงียบสงบดี เขายังจำภาพเด็กคนอื่นๆ นอกห้องพักของเขาได้ เด็กพวกนั้นเป็นคนไข้เหมือนกัน แต่พวกนักวิทยาศาสตร์กลับไม่ยินยอมให้เด็กชายเข้าพบเด็กพวกนั้น

 

   วันหนึ่งพ่อของเขาพาเขาไปยังห้องสีขาวขนาดใหญ่เพื่อทำการทดสอบ เขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น แต่พ่อของเขาก็นั่งอยู่ข้างเขาแล้วเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เด็กชายจำได้อย่างชัดเจนว่าพ่อของเขาทำสีหน้าโล่งอก... แต่นอกจากใบหน้ายินดีของพ่อของเขานั้นยังมีบางอย่างอยู่ บางอย่างที่คล้ายคลึงกับความรู้สึกผิด

   หลังจากวันนั้นเด็กชายก็ได้รับการอนุญาติให้พบกับเด็กคนอื่นๆ เขามีเพื่อนใหม่หลายคน มันทำให้เขามีความสุขมาก

 

   แต่ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มสังเกตุว่าเพื่อนของเขาหายตัวไปจากห้องพักผ่อนรวม พวกนักวิทยาศาสตร์อธิบายว่าเด็กเหล่านั้นถูกส่งตัวกลับบ้านเพราะอาการของพวกเขาดีขึ้นแล้ว

   ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นจนกระทั่งเย็นวันนี้ จนกระทั่งคนพวกนั้นมาถึง พวกเขาเปิดฉากยิงกราดใส่ทุกอย่างที่เคลื่อนไหวได้โดยไม่มีการเอ่ยเตือน คุณพ่อของเด็กชายพาตัวเขากลับมายังห้องของเขา แต่คุณพ่อกลับถูกกราดยิงใส่อย่างไร้ความปราณีจากด้านหลัง โดยสามารถเอาเด็กชายมาซ่อนตัวที่ใต้โต๊ะก่อนที่จะหมดลมหายใจเพราะพิษบาทแผล

 

   ในที่สุดเด็กชายก็สามารถรวบรวมความกล้าของเขากลับมาได้มากพอที่จะลุกขึ้นและก้าวเดินออกจากห้อง ก่อนที่เขาจะออกจากห้องนั้น เด็กชายไม่ลืมที่จะปิดเปลือกตาของคุณพ่อของเขาลง เขาต้องการให้คุณพ่อของเขาตายตาหลับสนิท ถึงแม้ว่าจะไม่มีชื่อหรือป้ายหลุมศพก็ตาม

   

   เมื่อเด็กชายก้าวออกจากห้องมา เขาพบว่าศูนย์อำนวยความสะดวกกำลังลุกเป็นไฟ บนพื้นเต็มไปด้วยศพนักวิทยาศาสตร์ที่นอนเกลื่อน แต่ถึงแม้ว่าจะมีศพมากมาย แต่กลับไม่มีศพของเด็กคนอื่นๆ... เพื่อนวัยเด็กของเขาเลย เขาตกใจกับภาพฉากอันโหดร้ายตรงหน้า แต่ตั้งสติก่อนจะวิ่งไปยังทางออกเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

 

   ฝนกำลังเทลงมาอย่างหนักด้านนอกอาคาร แต่เด็กชายสามารถมองเห็นแสงไฟจากรถที่พวกฆาตกรใช้เพื่อเข้าไปยังที่หลบฝน และดวงไฟอีกหลายดวงที่กำลังไล่มาจากถนนใหญ่ยังจุดที่เขาอยู่ เด็กชายรู้ว่าพวกฆาตกรกำลังตามล่าเขาอยู่ และบ้านหลังเดียวของเขาก็กำลังถูกเผาไหม้ลงที่ด้านหลังของเขา

   เขาตัดสินใจทิ้งศูนย์อำนวยความสะดวกที่เขาเคยเรียกว่าบ้านในเสี้ยววินาทีแล้วออกวิ่งเข้าป่าสนที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ดวงตาของเขาปริ่มไปด้วยน้ำตา ไม่ใช่เพราะความเศร้า แต่เป็นเพราะความโกรธแค้น เขาออกวิ่งโดยไม่เคยหันหลังกลับ วิ่งจนกระทั่งขาของเขามีเลือดซึม จนกระทั่งความอ่อนล้าหยุดเขาลง

   เด็กชายมาถึงชายขอบของป่าสนโดยมีทุ่งหญ้าอยู่ตรงหน้า แต่เขากลับล้มลงด้วยความเหนื่อยจากการวิ่ง ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือกลุ่มคนสวมชุดคลุมสีดำที่ก้าวเท้าเข้ามา เขาจึงหลับตาลง และยินยอมแก่ความตายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

   เขาลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งบนเตียง แต่มันนี่ไม่ใช่เตียงที่บ้านของเขาในแมนฮัตตัน หรือเตียงที่คุ้นเคยในศูนย์อำนวยความสะดวก เขามองไปรอบด้าน พยายามมองให้ออกว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ทันใดนั้นเอง ชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาในห้องและนั่งลงข้างเขา

   เด็กหนุ่มพยายามหนีเพราะความตกใจ แต่เขาอ่อนแอเกินกว่าที่จะขยับตัว ชายปริศนาสวมชุดคลุมยาวแบบเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อคืนก่อน ใบหน้าของชายหนุ่มมีรอยแผลขนาดใหญ่และสวมผ้คาดตาบนตาขวา ดวงตาข้างที่เหลือของเขาเป็นสีเขียว ลักษณะการจ้องมองของเขาเหมือนบุคคลที่ผ่านสมรภูมิรบที่รวบรวมสงครามทุกสนามบนโลกเอาไว้ด้วยกันมาแล้ว มันคือด้วยตาของนักฆ่า แต่ทว่าชายวัยกลางคนไม่ได้แข็งกร้าวอย่างที่ทรูปร่างของเขาชักชวนให้คิด เขาต้อนรับเด็กชายด้วยใบหน้าแต้มรอยยิ้ม

 

   "เฮ้ เด็กน้อย เป็นยังไงบ้าง? เธอทำให้พวกเราเป็นห่วงแทบแย่ตอนที่เป็นลมที่สนามหญ้านั่น"

 

ชายคนนั้นยื่นแก้วน้ำให้อย่างเป็นกันเอง สายตาจับจ้องอยู่ที่เด็กหนุ่ม เหมือนเป็นกังวลเกี่ยวกับบางอย่าง

   

   "ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วครับ... ขอบคุณมาก แต่ว่าผม...อยู่ที่ไหน?" 

 

เด็กชายมองไปรอบด้านอย่างกระวนกระวาย พยายามคิดว่าตนเองอยู่ที่ไหน

 

   "ที่นี่คือหมู่บ้านเล็กๆ ของเราที่ตั้งอยู่ด้านนอกเมืองรอบป่า พวกเราเห็นนายกำลังเธอวิ่งหนีจากศูนย์กักกันของ Enlightenment Project เมื่อคืนนี้"

 

   "บ้านของผม!!! แล้ว...มีใคร?" เด็กชายหันมองผู้ช่วยชีวิตของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรงด้วยความคาดหวัง

 

   "ขอโทษทีเด็กน้อย เราพยายามช่วยเพื่อนของเธอแล้วแต่ว่ามันสายเกินไป พวกนักวิทยาศาสตร์ตายหมดแล้ว ส่วนเด็กคนอื่นก็หายตัวไปทั้งหมด ใครก็ตามที่ พวกมันเป็นนักฆ่ามืออาชีพ พวกมือปืนรับจ้าง พวกมันถึงกับสามารถปิดระบบหุ่นรักษาความปลอดภัยได้ พวกสารเลวนั่นระเบิดมันทุกอย่างในห้องนั่งเล่นรวมแล้วปิดผนึกศูนย์ลง.....แต่พวกเราจัดการพวกมันส่วนใหญ่ไปแล้ว และพาเธอมาพักที่นี่"

 

  เด็กชายเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าเขาเป็นผู้รรอดชีวิตคนเดียวจากเรื่องยุ่งทั้งหมด....แต่ความตกตะลึงยังคงไม่หายไปซะทีเดียว เขาคิดอยู่เงียบๆ ขณะที่น้ำตาเอ่อล้นออกมา ผู้ช่วยชีวิตโอบกอดเขา พยายามที่จะปลอบโยนเขา

 

   "ไม่เป็นไร เธอไม่ได้อยู่คนเดียว เธอปลอดภัยเมื่ออยู่ที่นี่ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันจะปกป้องเธอเอง เธอชื่ออะไรล่ะ?"

 

 

   "แกเร็ต.... ชื่อของผมคือ แกเร็ต โลเวล

 

   "แกเร็ตเหรอ เธอเรียกฉันว่าซาลาซาร์ก็ได้ มานี่สิ ไปที่หมู่บ้านกัน ฉันจะหาอะไรอร่อยๆ ให้เธอกิน"

  

  ซาลาซาร์ยิ้มให้แกเร็ต และช่วงเวลานั้นก็เป็นครั้งแรกที่แกเร็ตรู้สึกปลอดภัยหลังจากที่เขาละจากโต๊ะเปื้อนเลือดตัวนั้นมา

  ซาลาซาร์พาแกเร็ตออกจากห้องและมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้าน สถานที่ซึ่งเขาใช้เลี้ยงแกเร็ตเหมือนน้องชายตัวน้อยๆ ของเขาเอง

   เมื่อเวลาผ่านไป แกเร็ตมอบความไว้ใจของเขาแก่ชายผู้ช่วยชีวิตเขา และเขาก็เริ่มสัมผัสความรู้สึกว่านี่คือบ้านของเขา ทว่า ไม่ว่าเขาพยายามแค่ไหน เด็กชายก็ไม่สามารถลืมภาพเลือดที่สาดกระเซ็น ความเจ็บปวด และเสียงกรีดร้องของเพื่อนในวัยเด็กและความครอบครัวเขาได้ ชีวิตที่เขาเคยรู้จักเมื่อครั้งหนึ่งได้จากไปแล้ว มันถูกพรากไปด้วยฝีมือของฆาตกรพวกนั้น เด็กชายสาบานกับตนเองในวันที่เขาวิ่งหนีจากศูนย์อำนวยความสะดวก ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อล่าพวกฆาตกรนั่น และมอบความยุติธรรมที่สมควรให้แก่พวกนั้น

 

Credit Translator: Pleng Rungruang

“my name is Garret, popcorn.....oh wait, no!! it's Garret Lowell”

"ชื่อของผมคือ แกเร็ต ป๊อบคอร์น ตอนนี้ขายอยู่ที่พาราก้อน....เฮ้ย ไม่ใช่!!   ผมคือแกเร็ต โลเวลล์ตะหาก!!!!!!"