The Fugitive (ชีวิตของผู้หลบซ่อน)

 บทแปลอยู่ด้านล่างครับ

     A New life with the Artemisian cult

     

      "A cornered rat will bite the cat, for despair can turn fear into courage" - unknown

     

      "หนูจนตรอกนั้นจะกัดแมว เพราะเมื่อรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังแล้ว ความกลัวจะคลาดแคล้วเป็นแววตาแห่งความกล้า"

 

    Several years later, after that fateful night………..

         

     Garret was taken in by Salazar, a villager who found him lying at the grass field. After spending a year with the villagers, Garret began to notice a strange habit of the villagers, that once every month, when the full moon rises, they will organize a moon festival and pray to the full moon up in the sky.   

     He thought it was impractical to believe in such things as the moon lady when Neil Armstrong proved that there’s no such thing up there but gray space rocks. But that doesn’t stop these folks from worshiping her anyhow, and contrary to stereotypes, these cult members were rather peaceful and they didn’t dabble in blood magic or human sacrifice. 

      Over the years, Garret learned many things from them, from primitive hunting skills to advanced mathematics; Salazar told him that some of these villagers came from very different places. Some were scientists, war veterans, even some were criminals who wanted to redeem themselves, and they had to pose themselves as cultists to prevent trouble from finding them.

 

    As time passed, Garret became one of the most promising members of the village; he was proficient in hunting as much as using his wits, and after he single handedly defeated a wild jaguar that tried to eat a little boy with only stones and carved spear, he was hailed as a hero by everyone in the village.

      The peace and company he experienced through the years changed how he saw the world, he found himself drown in the pleasure of peace and all he wanted to do was protecting his newfound family rather than going after the murderers who destroyed his home.

      Until one day, Garret went on a hunt. He and his fellow hunters planned a trap for a big wild boar sighted around the nearby pine forest. Garret was meant to be the leader of the hunt, the coordinator between the trap groups and kill team. But he decided to help with the trap group instead and left the others take charge. He was coupled with another girl who would place the traps while others keep any troublesome predators out of the vicinity.

   

    “Hey, you finished with the trap yet?”

 

    Garret asked his partner, who has been fidgeding around her specially designed trap for quite some time.

   

    “Need a few minutes, don’t worry, if there’s anything coming this way I’ll know it.” 

   

    “Sure hope so…..hey, you know anything about the boar we’re looking for?”

   

    “Well, he’s warm-blooded, big, looks like a pig with messy fur, and would be as delicious as his kin”

She said in a sarcastic tone and smiled at him.

   

    “Right……”

   

     “Hah, just kidding. Well, he’s big….bigger than ordinary boar. Salazar told me that this big boy would be able to feed us for a whole week or something.”

   

      “We could just trap a bear instead. I heard that they’re delicious.”

   

      “With carved spears and primitive traps? Nope, we wouldn’t be able to scratch anything bigger than a jaguar, excluding the one that you killed ever so heroically of course. Actually, I’m having a hard time thinking how we would bring this giant boar down with this toy weapon, when we have a big ass armory that housed everything from a handgun to a roacket launcher sitting around unused.” 

  His partner said in an annoyed voice while trying to set the trap properly.

   

       “Sometimes I wonder that myself……wouldn’t we be better off being something else than a moon-worshipping cult? I mean it’s like 2025 now, at least we could at least be something like traders or mercenaries or something else. That way our quality of life would be better, right?”

   

       “Yup, but that would draw even more attention to us and that would fail our main objective. Salazar told us that we need to remain undetected all the time…..unless we want the men in suits to kill us all”

     

        “Yeah…..them"

  Even though 3 years has passed, Garret couldn't forget what happened that night, he can still hear the screams and see the bloodshed clearly everytime he closes his eyes. But he made up his mind not to live in the past, he was given a new chance at life by his friends at the village, and what he wanted to do was keep them safe. He noticed his partner has finished setting up her trap and decided to learn more about her.

     

     "I'm Garret, what's your name?"

 

     "Oh come on, that's how you introduce yourself? you say it as if no one in the village know you. Look, after that fiasco with the jaguar, everyone know who you are." 

 

     "Well......thanks? but you still didn't answer my question, Ms. wisecracker" 

 

His partner let out a short laugh, she looked at and make a squint at him.

 

    "Ms. Wisecracker? that's the best you could come up with? really?"

 

    "Well at least I could focus on getting the job done....come on, don't leave me in suspense, tell me you name"

 

    "Alright, sorry. My name is....wait, here he comes, let's get outta here before he see us"

 

   "Who? Who's coming, I don't see anyone."

 

    Garret was confused, he was wondering if she had hit her head when she was born, or if this is just another joke.

 

    "The boar!! He's on his way here!!, come on you slowpoke, get out of the range!!"

 

   "What, how did you...."

 

   "Just move, come on!"

 

    The trap was set, Garret believed in the girl's word even though he was skeptical of how she claim to have seen their prey through all the trees, but all his doubts were dissolved after he heard a loud squeal coming from the trap site.

 

    "Hah, I told you he's coming that way, come on, let's get him" The girl speaks joyfully, her yellow eyes were sparkling.

 

    "How.....I couldn't even see him"

 

    "Hey, I may not be able to kill a jaguar by myself, but I have other talents, come on!"

 

     They got to the trap site and signaled the kill team, Garret was in awe of the size of the boar, it was huge and covered in fur. The boar was bleeding from having its leg snapped in half from the trap, Garret could feel its pain and decided to end its suffering before the kill team could get into place.

 

     "Nice job wisecracker, your trap worked perfectly"

 

     "Told ya I have other talents. Alright, I'm gonna tell you my name, I'm....."

 

      Before the girl could utter anymore words, a tree branch beside them broke down and revealed giant grizzly bear growling at them. Garret and his partner was startled and started to back away from the bear. They kept their carved spear infront of them just in case.

 

     "Hey, maybe we could play dead? he wouldn't see us right?" The girl wispers to Garret while trying to find a way out.

 

     "I thought you said you would know if anything comes into our way, how did you not see this giant, angry, grizzly bear sitting on its ass right beside us all this time?"

 

    "Hey, I didn't say I could see everything right? and I didn't even bother to look because I thought the kill team would drive it away already.....hey what the hell is he doing to our dinner!!!?"

 

    The bear ignored them and moved on to the dead boar, it was about to have a feast when the nidalee threw her spear at it. The spear fell off its skin like paper, not even a scratch could be seen on its skin. But the girl kept throwing rock and stone at the bear until suddenly, it stopped moving toward the dead boar.

 

     "Uh....he looks angry."

 

     "Of course he is, how would you feel if people throw rocks at you dammit!"

 

     "What? are you going to let this thing eat our dinner? I spent a lot of time designing that trap and I wasn't about to let this lazy furball eat all of my prey"

 

     The bear started to approach them, Garret and his partner stopped bickering as soon as the bear growls loudly to their face.

 

    “Holy shit!!! Run!!!” 

 

    “Dammit, now you pissed him off, where's the kill team ,did you even signal them?”

 

    “Shut up! Just run!!”

 

    They were forced to flee, they ran as fast as they could toward the rendezvous point, until the girl tripped on a tree root. The bear was closing in, and there's no time to call for help, Garret rushed in to her help with only a carved spear, he stood between the giant bear and his friend.

 

    "Go back, go back!! I'll give you the boar, just go back!!" Garret tried to drive the bear back with the spear, but it kept coming closer.

 

    "You know he couldn't understand you right?"

 

    "Can't you keep quiet even for a minute? run!!"

 

    "Ow, that hurt my feelings so bad....oh wait, hey!!! look out!!" she screamed as the bear ran on its four legs at Garret.

 

    The bear charged at Garret with its full force. It's sheer brute strength broke his carved spear…..and half of his ribs in one strike; Garret fell right beside his friend. The girl threw her more rocks at the bear, hoping the pain will force it to run away, but all she managed to do was anger it even more.  

 

    "Stop throwing rocks!! *cough* it will just anger it even more"

 

     "Oh and you have a better idea? please oh please, enlighten me.....wait, is that blood comng from your mouth?"

 For the first time since they met, Garret saw his partner acting serious.

 

     "I'll be fine, I just need to...get *cough* up"

 

      "Stay down, you'll make it worse!!" 

 

     Garret realized his body was once again, unresponsive, and he can feel his lungs being puntured deeper and deeper with every breath he takes. Before he knew it, the bear was standing right before him and his friend. The girl tried to drag him away, but the bear caught up to them and ram them into the nearby tree. The bear walks toward them and was about the deliver the final blow to the girl.

 

    "Wisecracker!! Hey!! Wake up, he's on to you!!!"

 

    Garret yelled at his partner, who seemed to be enjoying her sleep. The bear was getting closer and closer, Garret has no choie but to draw its attention way from his friend. He threw a nearby rock at the bear, the diversio worked and the bear walked toward him. Garret tried to run away, but his body ceased to function yet again, the bear was right infront of him, it raised its big paw and revealed its huge claws. 

 

    "No!!! not....like...this!!! get away!!"

 

    Garret held out his hand, he felt a strange sensation coming from the inside, he felt his lungs and ribcages relocated to the original places somehow, and to his surprise, he felt a tinglng sensation of electricity coursing throught his body, and in a swift motion, his hand let out a sphere of electric pulse. Garret was shocked, he sat there in disbelief, as the bear that could've killed him was sent flying through the forest. Garret crawled his way to his partner, who's recovering from the concussion, as he made his way to her, he noticed his eyesight was failing and everything fades to black, the last thing he heard was the yelling from the kill team and his new friend Ms. wisecracker, and then there was only silence.

 

 

3 ปีถัดมา หลังจากค่ำคืนที่ยากจะลืมเลือนนั้น.......   

 

 

 

    แกเร็ตถูกซาลาซาร์ผู้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านนำตัวมาพักดูแลรักษาหลังจากที่เขาถูกพบนอนอยู่ในทุ่งหญ้า แต่หลังจากที่ได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านมาเป็นเวลาหนึ่งปี แกเร็ตก็เริ่มสังเกตุถึงพฤติกรรมอันแปลกประหลาดของพวกชาวบ้าน

 

  ทุกครั้งในระยะเวลาหนึ่งเดือน ชาวบ้านมักจะมารวมตัวกันในวันที่พระจันทร์เต็มดวง พวกเขาร่วมกันจัดงานเฉลิมฉลองและสวดมนต์ภาวนาต่อพระจันทร์กลมโตที่ลอยอยู่บนฟากฟ้า
แกเร็ตในตอนนั้นคิดว่าการบูชาหญิงสาวแห่งจันทราช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี โดยเฉพาะเมื่อนีล อาร์สตรองได้พิสูจน์แล้วว่าไม่มีอะไรอยู่บนดวงจันทร์นอกจากหินอวกาศสีเทาขมุกขมัว แต่บทพิสูจน์นี้ก็ไม่ได้หยุดหรือชะงักชาวบ้านจากการสักการะเธอเลย นอกเหนือจากนั้นชาวบ้านกลับทำตามแนวคิดของการบูชาแบบทั่วไปโดยทำการสักการะเธออย่างสงบเรียบร้อย ไม่เหมือนในหนังที่มีการบูชายันหรือใช้เลือดเป็นของแลกเปลี่ยนกับพลังลึกลับโดยสิ้นเชิง
 

 

    นอกจากนี้แกเร็ตยังได้เรียนรู้สิ่งอื่นอีกมากจากคนเหล่านี้ ตั้งแต่การล่าสัตว์แบบดั้งเดิมราวกับเป็นมนุษย์ถ้ำ ไปจนถึงวิชาคณิตศาสตร์ระดับสูง ซาลาซาร์ได้เกริ่นกับเขาเอาไว้ครั้งหนึ่งว่าเป็นเพราะชาวบ้านเหล่านี้นั้นมาจากต่างสถานที่กัน  บ้างเป็นนักวิทยาศาสตร์ บ้างเป็นนักรบ หรือแม้กระทั่งอาชญากรที่คิดกลับใจก็มีเช่นกัน และพวกเขาทุคนนั้นมีความจำเป็นที่จะต้องปลอมตัวให้เหมือนลัทธิคลั่งเทพแห่งดวงจันทร์เพื่อที่จะไม่มีใครมายุ่งด้วยและจะใด้ปลอดภัยจากชายชุดดำ

 

เมื่อเวลาผ่านไปแกเร็ตก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มซึ่งมากความสามารถที่สุดในหมู่บ้าน เป็นเพราะว่าเขามีทั้งไหวพริบและความสามารถในการล่าเหยื่อที่จัดเจน นอกจากนั้นเขายังได้รับการยอมรับจากทุกคนในหมู่บ้านและกลายเป้นฮีโร่ที่ทุกคนรู้จัก หลังจากที่เขาฆ่าเสือจากัวร์หิวโซที่เกือบจะกินเด็กตัวเล็กๆเพียงลำพังด้วยก้อนหินแหลมหินและหอกทำมือเท่านั้น

ความสงบและความเป็นมิตรที่เขาสัมผัสมาในหลายปีที่ผ่านมาทำให้เขาเริ่มมองเห็นโลกใบใหม่ที่แตกต่างออกไป เขาพบว่าตนเองจมดิ่งและดื่มด่ำกับความสงบสุขนี้มาก จนทำให้เขาเปลี่ยนใจจากเดิมที่คิดจะตามล่าฆาตกรของเขา เป็นเพียงการปกป้องครอบครัวใหม่ของเขาแทน


กระทั่งวันที่แกเร็ตออกไปล่าสัตว์ในวันหนึ่ง วันที่เขาและเพื่อนได้วางกับดักสำหรับหมูป่าขนาดใหญ่ที่ถูกพบรอบชายป่าสน วันนั้นแกเร็ตควรที่จะทำงานเป็นผู้นำกลุ่มออกล่าซึ่งต้องควรควบคุมดูแลระหว่างกลุ่มดักสัตว์และกลุ่มไล่ฆ่า แต่เขากลับตัดสินใจช่วยกลุ่มดักสัตว์และปล่อยให้คนอื่นดูแลหน้าที่ของเขาแทน ในตอนนั้นเขาจับคู่กับเด็กสาวอีกคนหนึ่งที่มีหน้าที่ติดตั้งกับดัก ส่วนคนอิ่นๆ มีหน้าที่คอยกันสัตว์ดุร้ายที่อาจจะสร้างปัญหาให้อยู่ห่างออกไป


"เฮ้ เธอวางกับดักเสร็จรึยัง"

 

 แกเร็ตถามคู่หูของเขา ผู้ซึ่งกำลังง่วนติดตั้งกับดักที่ถูกประดิษออกมาเป็นพิเศษได้สักพักแล้ว

 

"ขอเวลาอีกเดี๋ยวนะ ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ามีตัวอะไรบุกเข้ามาใกล้ฉันก็จะรูัสึกได้น่า"


"ก็หวังว่าอย่างนั้น..... เฮ้, เธอรู้อะไรเกี่ยวกับหมูป่าที่เรากำลังจะล่านี่บ้างรึเปล่า?"


"ก็นะ มันเป็นสัตว์เลือดอุ่น ตัวใหญ่ หน้ามาเหมือนหมูที่มีขนยุ่งๆ แล้วก็น่าจะมีรสชาติอร่อยพอกับญาติของเขานะ"

 

 เธอเอ่ยด้วยโทนเสียงประชดประชันก่อนจะยิ้มให้เขา


"นั่นสินะ......"


"ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า แหม ดูเหมือนว่ามันจะตัวใหญ่.... ใหญ่กว่าหมูป่าขนาดปรกติน่ะนะ ซาลาซาร์บอกว่าเจ้าหมูอ้วนนี่ควรจะทำให้เรามีกินไปทั้งอาทิตย์สบายๆ หรืออะไรทำนองนั้น"


"เราน่าจะดักหมีแทนนะ ผมได้ข่าวว่าพวกมันอร่อยมากเลย"


"ด้วยหอกทำมือกับอาวุธยุคดึกดำบรรพวกนี้เนี่ยเหรอ? ไม่ล่ะมั้งง พวกเราคงไม่สามารถสร้างรอยข่วนกับตัวอะไรก็ตามที่ใหญ่กว่าเสือจากัวร์ได้ด้วยซ้ำ แต่ก็แน่ล่ะ ยกเว้นตัวที่นายฆ่าอย่างกับเป็นฮีโร่มาเองตัวนั้น ความจริงแล้วฉันกำลังคิดไม่ตกว่าเราจะโค่นเจ้าหมูยักษ์นี่ด้วยหอกของเล่นพวกนี้ยังไงอยู่เลย ถ้าเกิดมันหลุดจากกับดักนี่ได้อ่ะนะ"

"บางทีผมก็สงสัยเหมือนกัน...... พวกเราน่าจะพัฒนาตนเองไปได้ไกลกว่ากลุ่มคนที่คอยกราบไหว้พระจันทร์นะ ผมหมายถึงว่า นี่มันปี 2025 แล้วนะ อย่างน้อยพวกเราก็ควรจะเล่นเป็นพ่อค้าแม่ค้า หรือพวกรับทำงานรับจ้างหรืออะไรพวกนั้นไม่ใช่หรอ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วคุณภาพชีวิตของพวกเราน่าจะดีกว่านี้เยอะเลยนะ ว่าไหม?"
 

 

"ใช่ แต่ว่านั่นจะทำให้เราเป็นจุดสนใจมากขึ้นนะ แล้วมันก็จะทำลายจุดประสงค์หลักของเราด้วย ซาลาซาร์บอกพวกเราว่าเราควรจะซ่อนตัวไม่ให้ถูกจับได้ไม่ว่าตอนไหนก็ตาม..... นอกจากว่าพวกเราจะอยากให้คนในชุดสูทพวกนั่นฆ่าเราทิ้ง"

"ใช่.....พวกมัน"

 

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปแล้วสามปี แต่แกเร็ตก็ไม่เคยลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนวันนั้น เขายังคงได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนและฝนเลือดอย่างชัดเจนทักครั้งที่เขาหลับตา แต่เขาก็ตั้งมั่นกับตนเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยึดติดกับอดีต เขาได้รับโอกาสในการใช้ชีวิตใหม่นี้จากเพื่อนของเขาในหมู่บ้านแห่งนี้ เขาปรารถนาแค่ความปลอดภัยของชาวหมู่บ้านเท่านั้น 

ทันทีที่เขาเห็นว่าคู่หูของเขาตั้งกับดักแล้ว เขาก็ตัดสินใจที่จะเรียนรู้เรื่องของเธอให้มากขึ้นเล็กน้อย

 

"ผมชื่อแกเร็ต เธอล่ะ?"

"อะไรกัน นี่คือวิธีที่นายแนะนำตัวเองเหรอเนี่ย? พูดอย่างกับว่าไม่มีใครในหมู่บ้านรู้จักนายอย่างนั้นอ่ะ นี่ฟังนะพ่อฮีโร่ หลังจากที่นายสยบเสือจากัวร์ตัวนั้นเพื่อช่วยเด็กน่ะนะ ทุกคนในหมู่บ้านก็รู้จักหน้าค่าตาของนายหมดแล้ว"


"งั้นก็...... ขอบใจที่ชมนะ แต่เธอยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ แม่นางเจ้าสำนวน"

 

   คู่หูของเขาหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง

"แม่นางเจ้าสำนวน? นี่คือชื่อที่นายคิดว่าที่สุดแล้วเหรอ? จริงเหรอเนี่ย?"


"อย่างน้อยผมก็สามารถทำงานได้สำเร็จลุล่วงก็แล้วกัน.... ไม่เอาน่า อย่าปล่อยให้ผมสงสัยสิ บอกชื่อของคุณมาน่า"
 

 

"ก็ได้ ขอโทษที ชื่อของฉันคือ.... เดี๋ยวนะ มันมาแล้ว พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่มันจะเห็นเราดีกว่า"

"ใคร? ใครกำลังมาเหรอ ผมไม่เห็นใครสักคน" 

 

แกเร็ตงุนงงเป็นอย่างมาก เขาสงสัยว่าหัวของเธอถูกกระแทกแรงเกินไปตอนที่เธอเกิดมา หรือว่านี่เป็นเพียงมุขตลกอีกอย่างของเธอ
 

 

"หมูป่าไงเล่า!! มันกำลังมาทางนี้!! มานี่เลยนายคนสมองช้า ออกมาจากเส้นทางเดินของมันเดี๋ยวนี้!!"

"อะไรนะ เธอรู้ได้ยัง...."

"เขยิบมาเถอะน่าเจ้าบ้าเอ้ย!!"

 

กับดักถูกติดตั้งเอาไว้แล้ว และแกเร็ตก็เชื่อในคำของเด็กสาว แม้ว่าเขาจะยังไม่วางใจกับคำอ้างว่าเธอเห็นเหยื่อของพวกเขาด้านหลังดงไม้เหล่านี้ แต่ไม่นานความสงสัยของเขาก็คลี่คลายลงเมื่อมีเสียงร้องดังลั่นมาจากจุดวางกับดัก
 

 

"เห็นไหม บอกแล้วว่ามันกำลังมาทางนั้น มาเถอะ ไปดูมันกันดีกว่า" เด็กสาวเอ่ยอย่างกระดี้กระด้าขณะที่ดวงตาสีเหลืองของเธอทอแสงเป็นประกาย
 

 

"เป็นไปได้ยังไงกัน..... ผมมองไม่เห็นมันด้วยซ้ำ"
 

 

"นี่ ถึงฉันจะฆ่าเสื้อจากัวร์ด้วยตัวเองไม่ได้ แต่ฉันก็มีพรสวรรค์อย่างอื่นนะยะ มาเถอะ"

 

 

 

พวกเขาก้าวเข้าไปยังจุดวางกับดักและให้สัญญาณทีมไล่ฆ่า แกเร็ตรู้สึกตะลึงกับขนาดของหมูป่าตรงหน้า มันมีขนาดมหึมาและเต็มไปด้วยขน หมูป่ากำลังเลือดออกและถูกหักขาไปครึ่งข้างด้วยกับดัก แกเร็ตแทบจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของมันก่อนที่เขาจะลงมือปลิดชีวิตมันลงเสียก่อนที่กลุ่มไล่ฆ่าจะเข้ามาเสียอีก
 

 

"ยอดเลยแม่ยอดสำนวน กับดักของเธอได้ผลดีมากเลย"
 

 

"บอกแล้วไงว่าฉันมีพรสวรรค์อื่นน่ะ เอาหล่ะ ฉันกำลังจะบอกชื่อกับนายสินะ ฉันชื่อ....."

 

 

 

แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยคำพูดอื่นออกมาได้อีก กิ่งไม้ด้านข้างพวกเขาก็ถูกหักลงพร้อมกับการมาถึงของหมีกริซลี่ที่กำลังคำรามใส่พวกเขา แกเร็ตและคู่หูของเขาสะดุ้งเฮือกพร้อมถอยออกห่างจากมัน พวกเขายกหอกแกะสลักทำจากมือเอาไว้ด้านหน้าเพื่อป้องกันตนเอง


"นี่ นายว่าเราควรจะแกล้งตายไหม มันไม่มีทางมองเห็นเราหรอกใช่ไหม?" เด็กสาวกระซิบกับแกเร็ตขณะพยายามหาทางเอาชีวิตรอด
 

 

"ไหนเธอบอกว่า เธอจะรับรู้ได้ถ้ามีตัวอะไรโผล่มาแถวนี้ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเธอถึงไม่เห็นไอ้หมียักษ์ที่กำลังฉุนขาดนั่งเล่นอยู่ข้างเราตลอดเวลาที่ผ่านมานี่ล่ะ?"
 

 

"เฮ้ ฉันไม่ได้บอกว่าฉันมองเห็นทุกอย่างนี่ จริงไหม? แล้วฉันก็ไม่ได้เหลือบมองไปแถวนั้นด้วยซ้ำ เพราะฉันคิดว่าพวกกลุ่มไล่ฆ่าควรจะไล่มันไปแล้วนี่.....นี่เดี๋ยวนะ  ไอ้หมีอ้วนนั่นมันกำลังทำอะไรอาหารเย็นของพวกเราน่ะ!!!?"

 

 

 

  หมีกริซลี่เมินเด็กทั้งสองคนแล้วย้ายตัวเองไปหาหมูป่าที่นอนตายอยู่ด้านหน้าแทน เด็กสาวขว้างหอกของเธอไปขณะที่มันกำลังจะชิมเนื้อหมูป่าได้สำเร็จ หอกกระเด็นหลุกจากผิวของมันเหมือนกับกระดาษที่แค่ปลิวไปติด แถมยังไม่ได้ทิ้งรอยข่วนเอาไว้เลยสักรอยเดียว แต่เธอก็ยังคงหยิบหินขึ้นจากพื้นมาปาใส่ จนในที่สุดมันก็หยุดเคลื่อนตัวไปทางเจ้าหมูป่า
 

 

"เอ่อ....มันดูโกรธๆ นะ"
 

 

"แน่ล่ะ เธอจะรู้สึกยังไงล่ะเวลาที่มีคนปาหินใส่น่ะ ยัยบ้าเอ้ย!!"
 

 

"เอ้า!! แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ? หรือว่านายจะปล่อยให้เจ้าหมีนี่กินมื้อค่ำของเราเหรอ? ฉันเสียเวลาไปตั้งเยอะในการออกแบบกับดักนั่น แล้วฉันก็จะไม่ยอมให้ไอ้ก้อนขนเดินใด้จอมขี้เกียจนี่กินเหยื่อของฉันหรอกนะ"

 

หมีกริซลี่เริ่มออกเดินมาทางพวกเขา แกเร็ตและคู่หูของเขาเลิกเถียงกันทันทีที่พวกเขาถูกมันคำรามใส่หน้า
 

 

"เวรล่ะ!!! วิ่งเร็ว!!!"
 

 

"ให้ตายเถอะ ตอนนี้เธอทำให้มันฉุนขาดแล้ว หน่วยไล่ฆ่าไปอยู่ไหนกันเนี่ย นี่เธอใด้ให้สัญญาณพวกเขารึเปล่าเนี่ย?"
 

 

"หุบปากน่า! วิ่งเฉยๆ ก็พอ!!!"

 

 

 

พวกเขาทั้งสองถูกบังคับให้วิ่งหนีเอาชีวิตรอดเร็วเท่าที่พวกเขาจะทำได้ไปยังจุดนัดพบจนกระทั่งเด็กสาวสะดุดรากไม้ล้มลง หมียักษ์กำลังไล่เข้ามาเรื่อยๆ จนพวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะขอความช่วยเหลือ แกเร็ตพุ่งเข้าไปหาเธอ ยืนขวางระหว่างหมีตัวนั้นกับเด็กสาว โดยมีเพียงหอกที่ทำขึ้นเองของเขาในมือ
 

 

"กลับไป กลับไปซะ!! ฉันยกหมูป่านั่นใหั เพราะงั้นรีบไสหัวกลับไปซะ!!"

 

 

 

แกเร็ตพยายามต้นให้หมีกริซลี่ถอยหลังด้วยหอกของเขา แต่มันกลับเดินเข้ามาเรื่อยๆ
 

 

"นายรู้ว่ามันไม่เข้าใจที่นายพูดใช่ไหม?" 


"นี่เธอจะเงียบสักนาทีได้ไหมเนี่ย? หนีเร็ว!!"

"โอ้ย ทำร้ายความรู้สึกชะมัดเลย.... เดี๋ยวก่อน เฮ้!!! ระวัง!!"

 

 

 

เธอหวีดร้องขณะที่หมีกริซลี่วิ่งควบสีเท้าตรงเข้าใส่แกเร็ต มันออกวิ่งเข้าหาแกเร็ตอย่างสุดกำลัง แรงของมันมหาศาลมากจนทำให้หอกไม้ของแกเร็ต.....รวมถึงซี่โครงของเขาด้วยอีกครึ่งหนึ่งแตกหักลงเป็นเสี่ยงๆในการชนครั้งเดียว ทำเอาแกเร็ตกระเด็นมานอนหมอบด้านข้างเพื่อนของเขา เด็กสาวเริ่มโยนหินใส่เจ้าหมีอีกครั้ง หวังว่าความเจ็บจะไล่มันให้หนีไป แต่แทนที่มันจะหนีไป มันกลับโมโหมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

"อย่าโยนหินใส่มัน!! *แค่ก* มันจะทำให้หมีนั่นโมโหมากขึ้นแค่นั้นเอง"


"แล้วนายมีความคิดที่ดีกว่านี้รึไงยะ? ได้โปรดการุณาชี้แจงลูกให้กระจ่างด้วยเถิด.....เดี๋ยวนะ นั่นใช่เลือดรึเปล่าที่กำลังไหลออกมาจากปากนายน่ะ?"

 

 นั่นเป็นครั้งแรกตั้งแต่พบกันมาที่แกเร็ตเห็นคู่หูของเขาทำสีหน้าเคร่งเครียด เขาพยายามลุกขึ้นจากพื้นแต่ความเจ้บปวดใด้ดลดแล่นเข้าไปทั่วร่างของเขาเสียแล้ว

"ผมไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ต้องลุก *แค่ก* ขึ้น"


"อย่าเพิ่งลุกนะ นายจะทำให้อาการแย่ลง!!"
 

 

 เป็นอีกครั้งที่ร่างกายของแกเร็ตปฎิเสธที่การตอบสนองต่อคำสั่งของเขา นอกจากนี้เขายังรู้สึกได้ว่า มีอะไรบางอย่างกำลังทิ่มเข้าไปในปอดของเขาลึกขึ้นทุกครั้งที่เขาสูดลมหายใจเข้า และก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัว หมีกริซลี่ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เด็กสาวพยายามลากเขาไปตามทาง แต่พวกเขาก็ถูกหมีตัวนั้นๆล่ตามจนทัน และพุ่งเขาใส่ ทำให้ทั้งสองคนปลิวไปยังต้นไม้ในบริเวณใกล้เคียง มันก้าวย่างเข้ามาหาพวกเขา และกำลังจะจัดการเด็กสาวเป็นครั้งสุดท้าย

"ยัยเจ้าสำนวน!! เฮ้!! ตื่นเร็วเขืา มันกำลังจะฆ่าเธอแล้วนะ!!!"

 

 

 

    แกเร็ตตะโกนใส่คู่หูของเขาที่ดูจะเพลิดเพลินไปกับการนอนหลับมากเป็นพิเศษ เจ้าหมีคืบเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้แกเร็ตไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันเหความสนใจของมันมาที่ตัวเขาแทน เขาขว้างหินแถวนั้นใส่มัน แผนของเขาได้ผล ตอนนี้เจ้าหมีกำลังเดินมาหาเขาแทนแล้ว แกเร็ตพยายามที่จะวิ่งหนี เขาพยายามที่จะวิ่งหนีแต่ร่างกายของเขากลับไม่ยอมทำตาม หมียักษ์กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว พร้อมกับอุ้งเท้าที่เต็มไปด้วยกรงเล็บขนาดใหญ่

"ไม่!!! ไม่...ใช่...แบบนี้!! ไปให้พ้น!!"

 

แกเร็ตยกมือของเขาขึ้น เขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกประหลาดที่กำลังทะลักออกมาจากด้านในร่างกายของเขา เขารู้สึกได้ว่าปอดและซี่โครงของเขากำลังเรียงตัวกลับที่เดิมอย่างไร้สาเหตุ นอกจากนั้นเขายังรู้สึกได้ถึงคลื่นไฟฟ้าบางอย่างที่วิ่งไหลเวียนในร่างกายขอฝเขา และในชั่ววินาทีนั้นเองมือของเขาก็ปล่อยคลื่นไฟฟ้าทรงกลมออกมา แกเร็ตนั่งตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่อย่างนั้น ขณะที่หมีตัวนั้นปลิวไปอีกฟากหนึ่งของป่า แกเร็ตคลานไปหาคู่หูของเขาที่เพิ่งได้สติจากการถูกกระแทก แต่ขณะที่เขากำลังคลานไปหาเธอ เขากลับรู้สึกว่าการมองเห็นของเขาเริ่มผิดเพี้ยน ทุกอย่างดูจะกลายเป็นสีดำไปหมด สุดท้ายเขาก็ได้ยินเพียงเสียงตะโกนเรียกจากเพื่อนใหม่หน่วยไล่ฆ่าของเขา รวมถึงเพื่อนใหม่ของเขา แม่สาวเจ้าสำนวนคนนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างก็เงียบสงบลง...

Credit Translator: Pleng Rungruang
 

 

"No...not like this.....Hadouken!!!!"

 

แกเร็ต: ไม่นะ! ผมจะไม่ยอมตายแบบนี้!!! อะบู๊เก็ดดดดด!!!