Princess of Lost City เจ้าหญิงแห่งเมืองที่สาบสูญ I

ปฐมบท

          มนุษย์ และ ปีศาจ สองเผ่าพันที่ต่างกันแต่ก็มีบางอย่างที่คล้ายกัน เช่น อำนาจ ชื่อเสียง เงินทอง หรือแม้แต่ความอยู่รอดของตนฝ่ายเดียว ตั้งแต่ในอดีตจนถึงปัจจุบันก็ตาม ในอดีตนั้นทั้งปีศาจและมนุษย์ต่างฝ่ายก็อยากครอบครองดินแดนทั้งหมด จนเกิดสงครามกันบ่อยครั้งของทั้งสองดินแดน

          ไม่นานนักสงครามก็ได้ยุติลงโดยที่ฝ่าดินแดนของมนุษย์ได้ทำสัญญากับดินแดนปีศาจ โดยแบ่งแผ่นดินคนละครึ่ง แล้วมีการก่อตั้งเมืองหนึ่งไว้ตรงกลางดินแดนศักดิ์สิทธิ์เพื่อไม่ให้ทั้งสองดินแดนทำสงครามกันอีกครั้ง นั่นก็คือดินแดนของจักรพรรดิเลอูช(สมมติ)ที่ผู้คนรวมถึงปีศาจได้กล่าว ว่ามีพลังที่สามาทำลายโลกนี่ได้ภายในพริบตา ดุจดั่งเทพเจ้าของโลกใบนี้

          แต่ก็ยังมีปีศาจพวกหนึ่งที่คิดจะโค่นบัลลังนั้นลงอยู่นั่นก็คือ อดีตเพื่อนสนิทขององค์จักรพรรดิเลอูช ที่ได้ฉายาว่าบุตรแห่งซาตาน 'ดาร์คเนส' ปีศาจผู้คลั่งไคล้มนต์ดำ มักจะหาวิธีให้ตนเป็นอมตะ แต่ก็ต้องจงเกลียดจงชังจักรพรรดิเลอูช เมื่อตนได้พ่ายแพ้การดวลตัดสินเพื่อหาจักรพรรดิครองดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ด้วยความเกลียดชังนี่ทำให้เค้าคิดทำลายดินแดนแห่งนั่นลงไปซะ

          "ท่านพ่อค่ะ อย่าตายน่ะค่ะ" เสียงของเด็กสาวผมสีน้ำตาลทองอายุ 8 ขวบนั่งกอดชายผู้เป็นพ่อ จนร่างกายของเด็กสาวเต็มไปด้วยเลือดของผู้เป็นพ่อและจากแขนซ้ายของตนเอง

          "ยะ...ยะ...อย่าน่ะแฟรี่...รีบหนีไป..."เสียงของชายผู้เป็นพ่อที่นอนจมกองเลือดร้องห้ามเด็กสาว

          “องค์หญิงครับรีบหนีไปกับองค์ราชินีเถอะครับ” เสียงของหัวหน้าองครักษ์ที่กำลังต่อสู่กับเหล่าปีศาจ

          “ไม่ ซาเชล ฉันจะอยู่กับท่านพ่อ ฉันจะไม่หนีไปไหน” เด็กสาวปฏิเสธ หัวหน้าทหารองครักษ์ที่ชื่อ เซเชล

          “ลาซ นายรีบมาพาตัวองค์หญิงไปที่รถม้าเร็วเข้า ทางนี้จะต้านไม่ไหวแล้ว เจ้าพวกนี้มันไม่เหมือนปีศาจที่เคยสู่มาเลย” ซาเชลเรียกทหารองครักษ์ให้มานำตัวเด็กสาว หนีไป

          “ครับ หัวหน้า องค์หญิงครับรีบไปกันเถอะครับ” องครักษ์ที่ชื่อ ลาซ รับคำแล้วรีบวิ่งมาพาตัวเด็กสาวไปที่รถม้าตามคำสั่ง

          “ลาซ ปล่อยชั้นน่ะ ชั้นจะอยู่กับท่านพ่อ ปล่อยน่ะ ปล่อย~” เด็กสาวดิ้นพล่าน ทุบตีทหารองครักษ์

          “องค์หญิงครับ เราไม่มีเวลาแล้วน่ะครับ รีบไปเถอะครับ องค์ราชินีรออยู่น่ะขอรับ” องครักษ์หนุ่มอุ้มเด็กสาวแล้วรีบวิ่งไปรถม้า

          กุบกับ~ กุบกับ~ กุบกับ~

          เสียงรถม้าวิ่งด้วยความเร็ว ภายในนั้น

           "ท่านแม่ลูกกลัวเหลือเกิน" เด็กสาวกอดผู้เป็นแม่แน่น

          "ไม่ต้องกลัวแฟรี่ลูกรัก แม่อยู่นี่แล้ว" ผู้แเป็นแม่เอ่ยพลางกอดตอบ

          "ท่านแม่อย่าทิ้งลูกไปน่ะค่ะ ท่านพี่กับท่านพ่อก็จากลูกไปแล้ว ฮือ....ฮือ...." เด็กสาวเอ่ยพลางสะอื้น

          “แฟรี่ ฟังแม่น่ะลูก ลูกต้องมีชีวิตต่อไปเพื่อตัวลูกเองและเพื่อราชวงศ์ที่เป็นนิรัญของพวกเราด้วยน่ะลูก เพราะลูกคือความหวังของราชวงศ์เรา ลูกมีพลังอันยิ่งใหญ่ที่จะสามารถหยุดทุกสิ่งและทำลายทุกอย่างได้ภายในพริบตาแต่ตอนนี่มันยังไม่ถึงเวลาที่ลูกควรจะใช้มัน” ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น แล้วคว้ามือขวาของเด็กสาวขึ้นมาแล้ว สวมแหวนสามวง วงแรกมีอัญมณีสีเหลืองใส วงที่สองมีอัญมณีสิขาวไข่มุก และวงสุดท้ายมีสีแดงเพลิง ให้พร้อมร่ายเวทบางอย่าง ขณะที่ร่ายเวทก็มีโซเชื่อมจากแหวนถึงกำไลเงินอย่างดีที่ประดับด้วย อัญมณีสีขาวใสจำนวนหกเม็ดล้อมรอบ

          “นี้มันอะไรค่ะท่านแม่” เด็กสาวเอ่ยถาม

          “สักวันลูกจะรู้เองน่ะแฟรี่ แฟรี่แม่ขอผนึกความทรงจำลูกไว้ก่อนน่ะลูกเพื่อความปลอดภัยของลู” ผู้เป็นแม่เอ่ยพลางใช้มือสัมผัสใบหน้าของเด็กสาว

          “สลีป… เกท..... ลาก่อนน่ะแฟรี่ สักวันเราคงได้พบกันอีกครั้ง แฟรี่ลูกรัก” ผู้เป็นแม่ร่ายมนต์ แล้วเด็กสาวก็หลับไป แล้วก็ร่ายมนต์เพื่อเปิดประมิติ แล้วก็อุ้มเด็กสาวเค้าไปข้างในที่มีแต่ความมืด และได้เอ่ยคำล่ำลาครั้งสุดท้ายก่อนที่ประตูมิติ จะปิดลง วาบ........ ประตูมิติได้เปิดขึ้นในสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นห้องโถงลวดลายคลาสสิกมีโต๊ะยาววางเป็นระเบียบทั่วห้อง มีทางเดินระหว่างกลางและแถมโต๊ะที่วางเรียงรายอยู่

           "เฮ่ย!!! นั่นใครอ่ะโผล่มาจากไหนล่ะเนี้ย?" เด็กชายอุทานอย่างตกใจเพราะจู่ๆก็มีเด็กสาวร่างกายเปื้อนเลือดมาจากไหนไม่รู้โผล่มาแถมไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

          "ตายหรือยังเนี่ย" เด็กเด็กชายอีกคนหนึ่งก็เอาเท้ามาเขี่ยเด็กสาวที่นอนอยู่ "พวกเธอทำอะไรกันฮ่ะ" จู่ๆหญิงสาววัยประมาณ 15-16 ปี เดินเข้ามากลางวง

          "อยู่ดีๆ ก็มีเด็กที่ไหนไม่รู้โผล่มาครับ คุณ 'เวล' " เด็กชายคนที่พบเด็กสาวเป็นคนแรกเอ่ยขึ้น

           "ตายหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลยครับ เลือดโชกซ่ะขนาดนี่" เด็กชายอีกคนเอ่ยขึ้นเท้าก็ยังเขี่ยร่างไร้สติอยู่เหมือนเดิม

          "ถอยไปสิชั้นจะดูเอง" หญิงสาวนามว่า 'เวล' เดินเข้ามาหาร่างอันไร้สติ แล้วนั่งลงข้างพร้อมใช้มือสัมผัสร่างกายของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน

          "หืม...? ยังไม่ตายนิแถมยังมีแผลด้วยนิ สงสัยเจอเรื่องที่เลวร้ายมามาสิน่ะ เดี๋ยวชั้นจะพาเด็กคนนี้ไปทำแผลก่อนล่ะกัน และห้ามมีเรื่องอะไรกันตอนที่ชั้นพาเด็กคนนี่ไปทำแผลนะ" เธออุ้มร่างของเด็กสาวแล้วเดินออกไปจาห้องโถงอันกว่าขวางไป