ลิขิตจันทรา ภาค มายาแห่งดวงใจ (注定月下老人 )

 
อทินกรที่สาดส่องลอดผิวใบสีเขียวเข้มจนเจือจางกลายเป็นเขียวอ่อน
 
อากาศยามพระพายพัดเชยของต้นฤดูหนาว  พาลทำให้หญิงสาวร่างสูงในชุดนักศึกษาสีขาวสะอาดตาต้องโอบกอดหุ่นเรียวเพรียวบางนั้น  เสียงฟันกระทบสั่นกึกๆ  ช่างเข้าจังหวะกับปลายเท้าที่กระทืบใส่พื้นกระเบื้องไม่ยั้ง
 
นี้ถ้ามีใครเดินผ่านไปผ่านมาแล้วเลี้ยวแวะเข้าทักทาย
 
เธอคงจะใบ้กินหรือไม่ก็ใช้ขาคู่ยันตัวมันออกไปให้ไกล
 
รู้งี้ใส่เสื้อที่แม่ส่งมาให้ซะก็ดี  จะได้ไม่สั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่คนเดียว
 
 “ มาทำอะไรแต่เช้ายะ คุณหวงเฟยฟาง ”
 
เสียงเจื้อยแจ้วที่คุ้นหูดังขึ้น หญ้าฟางหรือหวงเฟยฟาง ผู้โด่งดังเหลียวตาหันมาตามสายเสียงก่อนจะอมยิ้ม เอียงคอมอง หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
 
ผู้หญิงตัวเล็กๆผมสั้นทรงผู้ชาย  สีผมที่ถูกย้อมด้วยสีส้มอมแดงสะดุดตาตัดกับผิวขาวใสไม่แพ้กับผิวของเธอเลย
 
ท่ายืนเท้าเอวอันเป็นเอกลักษณ์ พอๆกับแว่นทรงกลมดูแอ็บแบ๊วดีแต่ไม่เข้ากับสีปากที่ถูกเติมแต่งด้วยสีทาปากแดงแปร๊ด 
 
“ อาจารย์เปรี้ยว!!!!!!”  
 
ทั้งชื่อทั้งเสื้อผ้าหน้าผมมันช่างสัมพันธ์โยงยันถึงที่มาของการตั้งชื่อนี้ได้โดยง่าย 
 
อาจารย์เปรี้ยวขยับแว่นเพื่อมองบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้ชัดขึ้น
 
“ นี้...คงจะมาทวงเงินทุนที่สอบได้ที่หนึ่งกับอาจารย์หน่อย ใช่มั้ย? คิดผิดแล้วล่ะที่ตื่นแต่เช้าฝ่าลมหนาวมาที่คณะ  วันนี้พวกอาจารย์ผู้ใหญ่เขาไปประชุมกันที่ต่างจังหวัด มาเสียเที่ยวแล้วล่ะ แม่หนู..”
 
“ มาหาอาจารย์นั้นแหล่ะ”   หญ้าฟางยกซองเอกสารซองสีน้ำตาลตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวแต่เช้า
 
อาจารย์สาวผมสั้น หน้าตาไม่จัดว่าสวย แต่ก็พอดูได้ ยืนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับเอื้อนเอ่ยปากออกมา
 
“ ถ้างั้นก็เข้ามาคุยในห้อง”
คนเชิญชวนในชุดเสื้อเชิ้ตสีเขียวเปรี้ยวปรี๊ด จิ๊ดถึงใจ เปิดประตูห้องทำงานเดินนำหน้าเข้าไปในห้องก่อน
 
ส่วนแม่ยอดหญิงนักบู๊เดินหน้าหงิกหน้างอตามเข้าไปทีหลังทันที
 
“อาจารย์เปรี้ยว! กรุณาช่วยบอกให้ฟางรู้ที มันเกิดอะไรขึ้น ใครมันกล้าเล่นตลกส่งเอกสารบ้าๆนี้มาให้ฟาง  แล้วลายเซ็น   อาจารย์หลับตาเซ็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกไม่แจ้งอะไรกันก่อนล่ะ ห๋าา...!!! "
 
“ เงียบก่อนซิเฟ้ย! แหม....พูดรัวซะยังกับปืมเอ็มเจ็ดเก้า ไอ้เราก็นึกว่าจะมาขอบคุณเรื่องเมื่อวานนี้ซะอีก”
 
เธอทำท่านึกคิด....อ๋อ  ไอ้เรื่องที่ปะทะฟาดฟันกันที่ร้านหมูย่างนั้นสินะ
 
“ขอบคุณ....ขอบคุณมากๆเลยคร๊าาา  ”
 
เสียงเล็กแหลมที่ถูกบีบให้ลากยาวจนคนพูดเองเล่นเองยังรู้สึกเอียนหู
 
หากใครได้เห็น เธอกับคุณครูจอมเฟี้ยวประชดประชันคารมที่ดูน่าตบยิ่งกว่าน่าฟัง
 
คงจะนึกร้องด่าหาว่าเธอ ไม่รู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่
 
แต่ใครจะรู้ว่า แม่หน้าประดับกรอบลูกตาอย่างอาจารย์ปรี้ยว 
 
กลับนิยมชมชอบคนพูดจริง ทำจริง ไม่คิดเสแสร้งร้องแง้วๆจะเอาเกรดอยู่อย่างเดียว
 
เพราะตัวอาจารย์เองก็พูดจริงทำจริง
 
ไม่คิดหลอกลวง  คิดถึงความจริงและความยุติธรรมเสมอ
 
ถึงได้ปากจัดจ้าน ไร้มารยา พอๆกับเธอ
 
อาจจะบอกได้ว่า  "นิสัยถอดแบบ" มาจากกันเสียก็เป็นได้
 
" โอเค เรื่องเมื่อวาน ฟางขอบคุณให้แล้ว....ทีนี้ ไม่ต้องเฉไฉ มาเข้าเรื่องของเราต่อจะดีกว่า"
 
“หึ.. ถ้ามาขอบคุณดื้อๆด้านๆแบบนี้  เมื่อคืนฉันไม่น่าแวะเข้าไปช่วยแกเล๊ย”
 
น้ำเสียงที่แหลมสูงในตอนท้าย ทำให้คนฟังนึกหมั่นไส้ในใจ
 
แล้วใครเขาร้องขอให้ช่วยกันล่ะค่ะ  อาจารย์
 
“ ฟางไม่ได้ขอร้องให้ไปช่วยซักหน่อย”
 
" เออ!! แกไม่ได้อยากให้ฉันไปช่วย  แกจะตายคนเดียวก็ช่างหัวประไร  ก่อเรื่องเองก็รับผิดชอบด้วยตัวเอง แต่จะลากไอ้สี่หน่อเพื่อนซี้แกไปตายด้วย ฉันรับผิดชอบไม่ไหวหรอก"
 
" อ๋อ....เป็นห่วงคนอื่น มากกว่า ลูกศิษย์สาขาตัวเองจะเป็นจะตายก็ช่างหัว งั้นสิ?"
 
" แล้วตายมั้ยล่ะ? ถึงฉันไม่เหาะไปช่วยแก เด็กสอบได้ที่หนึ่งของคณะมันก็มีปัญญาเอาตัวรอดได้เองอยู่หรอกน่า แต่ไอ้คนอื่นๆนี้สิ ลองโดนปืนจ่อหัวแบบแก คงได้กราบกรานแทบเท้าไอ้พวกนั้นไปแล้ว"
 
พูดจบก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังสนั่นทั้งคู่
 
" สรุป...อาจารย์ก็ไม่คิดอยากจะช่วยใคร ขี้เกียจใส่ซองไปงานศพทีหลังใช่มั้ยล่ะ?" 
 
" หึๆๆ คงงั้นละมั้ง " 
 
อาจารย์เปรี้ยวเปิดซองเอกสารสีน้ำตาลก่อนจะหยิบใบสีขาวเจ้าปัญหาออกมาอ่าน
 
เพียงเสี้ยวเวลาที่หญ้าฟางฉวยมือหยิบขนมตะโก้ที่วางอยู่บนโต๊ะเข้าปากนั้น
 
เอกสารสำคัญก็ปลิวร่อนมาจ่อคอเธอทันที
 
" ใครอนุญาตให้แกมาหยิบขนมบนโต๊ะฉันกินย่ะ.....มารยงมารยาทเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่เขาทำกันแบบนี้เหรอ ห่ะ ไอ้ฟาง!!"
 
หญ้าฟางเขยิบถอยห่างออกมา แววตาสวยพริ้งยังคงจับจ้องไปที่ปลายกระดาษ
 
ถึงจะไม่ใช่มีด ไม่ใช่ปืนลูกโม่ แต่ความบางเสมือนคมมีดทั้งๆที่เป็นแค่กระดาษขาวแผ่นหนึ่ง
 
ก็เหมือนที่พวกจอมยุทธ์จีนเขาว่าไว้ .... 
 
" ไม่มีของสิ่งใดที่หยิบขึ้นมาแล้วจะฆ่าคนไม่ได้"
 
นี้ถ้าเฉียดใกล้อีกนิดเดียวนะ
 
อาจารย์...เตรียมตัวไปเรียกหมอผีมาเฝ้าคณะฯแทนลุงยามเสื้อเขียวได้เลยนะนี้ 
 
" ไม่รู้ล่ะ บอกมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่บอกวันนี้ ฟางไม่ปล่อยอาจารย์ให้ร่อนไปร่อนมาในคณะแน่!"
 
" ฉันเป็นคนมีสองเท้าเอาไว้เดิน กรุณาใช้คำให้สัมพันธ์กับตัวลักษณะบุคคลด้วย"
 
หญิงสาวมองหน้า เหล่ตาขุ่นใส่  
 
 บางทีเวลาด่าใคร....ไม่จำเป็นต้องเป็นคำหยาบๆหร๊อก  คำบ้านๆธรรมดาๆก็สะกิดต่อมโมโหได้แล้ว
 
คนเป็นครูอย่างอาจารย์เปรี้ยว ถ้ายืนหงิมๆต่อหน้าเด็ก ปล่อยให้เด็กพ่นไฟอาละวาดใส่ 
 
เอาแต่คอยรองรับความดื้อของเด็กแต่ไม่คิดที่จะเปลี่ยนหรือลดสิ่งที่ไม่ดีในตัวเด็กลง
 
ต่อให้มีครูอีกสิบร้อยพันคน
 
หากยังตามใจ สอนแบบเลี้ยงส่ง เรียนจบกันแล้วก็แล้วเสีย
 
เด็กจะเป็นอย่างไร ก็ช่างมัน....
 
นอกเหนือจากบทเรียนในตำราเรียนแล้ว
 
บทเรียนจากจิตใต้สำนึก  หากขัดเกลามันได้ตอนนี้
 
ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เป็นไฟลามทุ่งในวันหลัง
 
“ ค่ะ...”
 
น้ำเสียงเชิงโกรธปนงอนหงึกตามประสาคนที่กำลังถูกยั่วอารมณ์
 
อาจารย์เปรี้ยวยิ้มน้อยๆมองหน้าไอ้ตัวป่วนประจำสาขา
 
ผู้หญิงที่สวยจนเกือบจะหยุดโลกทั้งใบได้   
 
แต่ก็คงหยุดได้เฉพาะกับคนแปลกหน้าเท่านั้น
 
ลองได้เจอธาตุแท้ของมันสิ...ถึงได้บอกว่า
 
ความสวยแม่งไม่ได้ช่วยอะไรมันเลยจริงๆ
 
เข้าเรียนที ถ้าไม่มีผ้าพันแผล หรือใส่เผือกนั่งจ่อม่ออยู่หน้าแถว
 
ก็คงไม่โผล่หัวมาเรียนวันนั้นเป็นแน่
 
 อากัปกิริยา ที่ไม่ได้สะดีดสะดิ้งเสียซะน่าตบ  แต่วลีที่ถูกพ่นออกมา มันออกจะกวนประสาทมากเกินไปหน่อยมากเกินกว่าจะหยุดมันลงได้ด้วยแค่การ "ตบ"  เพียงอย่างเดียว
 
ไอ้นิสัยที่ชอบ ตีรันฟันแทง หาเรื่องคนอื่นหรือจะให้คนอื่นมาหาเรื่องมัน
 
ไม่ใช่ อุปนิสัยหรือ บุคลิกของครูผู้ที่ถูกเปรียบเปรยว่าเป็นแม่พิมพ์ของชาติ
 
หากแต่เป็นแม่พิมพ์เครื่องนี้ คงจะเป็นแม่พิมพ์ติดเทอร์โบ
 
พิมพ์ได้คล่องแคล่วมากเสียจนกลัวว่า เครื่องจะสึกหร่อ พังลงได้ง่าย
 
ไอ้บ้าหญ้าฟาง ถึงมันจะไม่ได้ดีเลิศเจิดจรัส แต่ก็ไม่ได้ เลวร้ายจนรั้งไว้ไม่อยู่
 
ยังดีที่มันฉลาด ไอคิวแหลมทะลุยอดฟ้า
 
จนเพื่อนๆทั้งสาขาต้องเพิ่มฉายาให้มันเป็นอันดับที่ร้อยแปดว่า
 
" ไอ้หนอน"
 
เป็นถึงขั้นนักเรียนชิงทุนของมหาลัย มีหัวสมองระดับแม่เหล็กที่สามารถดูดทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไปได้
 
แหม....ถ้าคนเก่งๆบางทีมันก็น่าส่งเสริมอยู่หรอก  เดี๋ยวจะเสริมด้วยแรงข้อเท้าเนี่ยแหล่ะ
 
ไอ้หนอนจอมเฉาะเอ้ย!!
 
“ ฟังนะ ฉันรู้ว่าแกเลือกโรงเรียนสาธิตไว้แต่แรกแล้ว และฉันก็รู้อีกว่าแกก็คงจะวางแผนทุกอย่างไว้ในหัว เรื่องค่าอยู่ ค่ากิน ค่ารถ  แต่ว่า......"
 
อาจารย์เปรี้ยวเสยผมขึ้น กิริยาท่าทางดูปราดเปรียวไม่แพ้ เจ้าตัวที่นั่งฟังอยู่ตรงข้าม หรือมากกว่าเพราะสีผมที่ถูกย้อมด้วยสีส้มอมแดงจนแสบสัน ไม่เหมือนกับอีกคนที่ดำดกดีตั้งแต่รากโคนจรดปลายติ่งผม
 
" ฉันทำป็นต้องทำ เพราะเขาโยนงานนี้มาให้ฉัน จะเลี่ยงก็เลี่ยงไม่ได้”
 
“ อย่าเพิ่งวิ่งออกโคจรโลก..อาจารย์  เล่ามาว่า ความจำเป็นอะไรที่อยู่ก็มายัดรายชื่อของฟางใส่ไปมั่วๆแบบนั้น" 
 
คำถามที่แทรกขึ้นมากลางคัน บ่งบอกได้ถึงอารมณ์อยากรู้จนอยากจะเข้าไปง้างปากอาจารย์ถ้าไม่โดนไม้บรรทัดเหล็กที่วางอยู่ข้างๆมือเฉาะหัวซะก่อน
 
“ ถ้าอย่างงั้น...รู้จักหรือเคยได้ยินชื่อโรงเรียนจงเหวินมั้ย?"
 
หญ้าฟางทำท่านั่งนึก ภาพโรงเรียนใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้นกลางย่านชุมชนชาวจีนผุดขึ้นมาในจินตภาพแห่งความนึกคิด 
 
อาคารเรียนถูกสร้างขึ้นตามรูปแบบตึกเรียนทั่วๆไป ยกเว้นอาคารเก่าแก่หลังหนึ่ง
 
อาคารเรียนหลังแรกของโรงเรียนจีน!!
 
สถาปัตยกรรมอันเก่าแก่ที่บ่งบอกถึงคำว่า "จุดเริ่มต้น" ได้เป็นอย่างดี
 
อาคารสีเหลืองอ่อนสามชั้น  หน้ามุขของอาคารมีนาฬิกาตัวเลขโรมันประดับมองเห็นได้อย่างชัดเจน
 
ความคลาสิกตามรูปแบบอาคารฝรั่งโบราณ ถูกผนวกให้เข้ากับความเก่าแก่ของโรงเรียนแห่งนี้
 
นับว่าเป็นอาคารเรียนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่เหมือนใคร
 
ทั้งภายในและภายนอก เพียงแต่.......
 
“ อ่อ รู้จักๆ......แต่เดี๋ยวนะ!!! "     หญิงสาวส่งสายตาตะลึงพรึงพรวดก่อนจะแยกเขี้ยวแหกปากไม่ต่างกับหมาโดนน้ำร้อนลวกหางเลยทีเดียว    
 
"ไอ้โรงเรียนนั่นมัน....อยู่ในตัวเมืองไม่ใช่เหรอ??  มันไกลเชียวนา อาจารย์”  
 
“ ก็เออ ทำไม? ฉันก็เคยพาแกกับเพื่อนในสาขาไปดูงานโรงเรียนนี้แล้วนะ ไกลตรงไหน”
 
“ ปู้โธ่..!!! อาจารย์.... ไม่ไกลของอาจารย์ก็เพราะว่าอาจารย์มีรถ แต่ฟางไม่มี..”
 
“ เออ น่ะ แกอยู่ๆไปเดี๋ยวก็รู้สึกว่ามันใกล้เองแหล่ะน่า”
 
น้ำเสียงขุ่นๆบ่งบอกถึงความรำคาญ แต่ก็เป็นความรำคาญในแบบผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กคนหนึ่ง
 
แหม.....เรียนมาเกือบจะ ห้าปี.....เห็นไปเที่ยวระริกระรี้กับเพื่อนฝูงในตัวเมืองอยู่บ่อยๆ
 
ถ้าไปไม่ถูก ........ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว   โตจนเหนียงจะยานเข้าคอ
 
แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ยอมเลิกราได้ง่ายๆ
 
“ ไม่เอาละ ฟางไม่ไปหรอก   ฟางจะยื่นใบคำร้องขอเปลี่ยนสถานที่ฝึกสอน”
 
“ หมดโอกาสเถอะ อีหนู....เพราะถ้าทางโรงเรียนเขาส่งใบอนุญาตมาแล้ว ก็เท่ากับแกต้องไปสอนที่นั่น ที่เดียว”
 
“ ฝันไปเหอะอาจารย์!!!  จะเอาช้างสิบเชือกมารุมกระทืบ ฟางก็ไม่ยอมทำตามไอ้ใบเอกสารนี้แน่ ถ้าอาจารย์ไม่ยอมบอกเหตุผลในสิ่งที่มันเกิดขึ้น แต่ถ้าพูดไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฟางไปคุยกับคณบดีเอง”
 
เสียงกระแทกที่เกือบจะโวยวายคล้ายคนที่ไร้เหตุผล
 
มือเรียวสวยคว้าซองเอกสาร หันร่างเตรียมมุ่งที่จะออกจากห้องนี้โดยเร็ว
 
" ท่านคณบดีเป็นคนอนุญาตให้ฉันทำแบบนี้"
 
เสียงของอาจารย์เปรี้ยวดังขึ้น คำพูดที่ไร้การยื้อยุดแต่ฉุดให้อารมณ์ของอีกฝ่ายต้องหยุดชะงักไปพร้อมๆกับฝีเท้าที่กำลังพ้นขอบประตูู
 
อาจารย์จอมเฟี้ยวกำลังก้มหน้าก้มตาหยิบขนมตะโก้โยนใส่ปากไม่แฉล้มตามองร่างบาง
 
ที่กำลังเดินดุ่มๆเข้ามาหาเหมือนเจ้าหนูจำไมสิงร่างอยู่ไม่มีผิด
 
"พูดใหม่สิ อาจารย์เปรี้ยว!! ฟางไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย?"   อารมณ์ที่เพิ่งจะตกตะกอนลงเพราะความตกใจเมื่อครู่ถูกกวนให้ขุ่นข้องใจอีกรอบ
 
" ฉันพูดไม่ผิด และแกก็ได้ยินไม่ผิดจากคำที่ฉันพูด...ถ้าอยากรู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับไอ้การลงฝึกสอนครั้งนี้ ฉันจะเล่าให้แกฟัง..."   
 
อาจารย์เปรี้ยวหยุดยัดของกินเข้าปากก่อนจะขยับเเว่นตา สีหน้าจริงจังพอสมควร
 
"แต่แกก็ต้องทิ้งโมหะโทสะที่มันกำลังเกิดขึ้น ทิ้งมันไป ไอ้ความโมโหแบบไร้สติสตังไม่ยั้งคิดของแก มันจะพาลให้เราคุยกันไม่รู้เรื่อง"
 
" ฟางไม่ได้โมโห"  แม่สาวจอมห้าวกัดฟันพูด พลางระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านอยู่ในใจ 
 
" แต่ฟางแค่ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น..."
 
หุ่นเพรียวบางแต่ซ่อนความแกร่งไว้ข้างใน ค่อยๆเดินกลับมานั่งประชันหน้ากับอาจารย์สาวสุดมั่นอีกครั้ง
 
" นี้ขนาดไม่เข้าใจ แม่งยังพ่นไฟใส่หน้าฉันรัวๆซะ...ถ้าโมโหของจริง จะไม่แหกปากง้าบหัวฉันเลยรึ?"
 
" ก็คนมัน..อยากรู้หนิหว่า  อาจารย์ก็ด้วย รู้ทั้งรู้ว่าฟางเป็นคนยังไง...ยังจะยั่วให้ของขึ้นอีก"
 
" ยั่วตอนไหน แกอยากจะใจร้อน ตีโพยตีพายไม่ฟังอะไรเลย .. เหอะ!! งานนี้คณบดีก็คงจะช่วยแกลำบากวะ ไอ้ฟาง"
 
ครูสาวหัวเราะนิดๆ พลางขยับตัวหยิบจานไปเก็บให้เข้าที่ ก่อนจะกลับมานั่งพร้อมขนมตะโก้จานใหม่ที่ดูเหมือนจะเพิ่มปริมาณมากกว่ารอบแรกเสียอีก
 
เอาล่ะหว่า.....เอาขนมฟรีมาล่อมันนี้แหล่ะ  จะได้สงบปากสงบคำกับเขาได้มั้ง
 
" เอาล่ะ สงบสติและตั้งใจฟังไว้ให้ดี....มันมีสองเหตุผลที่จะพูด แต่ฉันอยากจะบอกแกเหตุผลแรกก่อน โรงเรียนจงเหวินขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนที่ระเบียบเป๊ะเว่อร์ แต่กฏระเบียบที่ดีย่อมมาพร้อมกับการแหกกฏที่ดีของเด็กนักเรียน
 ตอนเป็นเด็กแกเคยสร้างวีรกรรมอะไรให้ครูเขาปวดหัวเล่นมั้ย? ไม่ต้องตอบฉันก็พอจะเดาออกอยู่
และแกก็คงพอจะเดาออกจุดประสงค์ที่ฉันจำเป็นต้องส่งตัวแกไป"
 
" จะให้ฟางไปกำราบเด็กนักเรียนงั้นเหรอ?"
 
" ยิ่งกว่ากำราบซะอีก"  มุมปากบากยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะอ้ากว้างๆยัดขนมตะโก้ใส่เข้าไปอีกเป็นพรวน
 
" ยิ่งกว่ากำราบ? จะให้ฟางไปฆ่าเด็กรึไงกัน 'จารย์  ไม่ต้องส่งฟางไปหรอกนะ...ส่งไปก็รังแต่จะวุ่นวายเปล่าๆ"
 
" ส่งแกไปที่ไหน แม่งก็วุ่นวายหมดทุกที่นั้นแหล่ะ ฉันยังกลัวๆอยู่เลยว่า ถ้าแกออกฝึกสอน จะไล่หักคอเด็กรึเปล่าก็ไม่รู้"
 
" โอ้ย...ถ้าคิดอย่างงี้ ก็ให้ F เลยดีกว่ามั้ย? ไม่ต้องออกฝึกหรอก แหม...คิดไปด้าย" คนฟังนั่งจิกตามองก่อนจะยื่นปลายเท้ากระแทกเข่าคนตรงข้าม ดีที่ขาสั้น เลยโดนเฉียดๆหน่อย
 
"เอ้า!! บ่นไปก็แค่นั้น ท่านสั่งมา ก็ต้องทำนั้นแหล่ะ"
 
" ทุกทีสินา ส่งใครไม่ได้ก็ส่งเราไป เห็นเป็นเด็กทุนแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้อย่างงั้นเหรอ?"
 
" อันที่จริงมันเป็นความคิดของฉันกับความต้องการของทางฝั่งโรงเรียนเขาด้วย...เผอิญท่านรองอยากจะให้ฉันหานักศึกษาที่จะไปสอนแทนอาจารย์คนเก่าที่นั้น ก็เลยยื่นเรื่องส่งแกไป ท่านคณบดีท่านก็หลับหูหลับตาเซ็นไป ไม่เกี่ยวอะไรกับท่านนักหรอก"  
 
หญ้าฟางจ้องหน้า พลางขมวดคิ้วฉงนสงสัยในทันที
 
" อ้าว..แต่เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่า โรงเรียนจงเหวิน ไม่เคยรับนักศึกษาฝึกสอนคนไหนเข้าสังกัดเลยหนิ?"
 
" แกเป็นคนแรกที่ได้รับเกียรติจากท่านรอง"
 
"  จริงดิ โอ๊ย.ปลาบปลื้ม โถ่.." หญ้าฟางเบ๊ะปากใส่ก่อนจะมองหน้าอาจารย์สุดมั่นกับอริยาบถในท่า "พยูนอืด"  
 
ตัวเล็กๆ หวานอมเปรี้ยว ดูแล้วจัดจ้านแต่ดูละมุนเพราะความสูงที่ดูไม่มากไม่มาย
 
ไม่เหมือนเธอที่เข้าข่าย " ไอ้โย่งมหาโหด" ฉายาอันดับที่เก้าสิบกว่าๆ ที่เหล่าพี่ว้ากตั้งให้เธอ
 
แต่ไอ้ความละมุนกรุ่มกริ่มของอาจารย์ กำลังถูกแทรกแซงด้วย "น้องไขมัน" อยู่มะร่อมมะร่อ
 
ช่วงแรกๆ ขนมตะโก้เป็น.เครื่องเซ๋นชั้นดี ที่บรรดาลูกศิษย์ทั้งหลายต่างเอามาขึ้นบูชาตอนวันเกรดใกล้จะออก
 
ถึงกระนั้น..ขนมตะโก้ก็มิได้ช่วยอะไรมาก นอกจากช่วยให้อาจารย์ตรวจข้อสอบได้อย่างอารมณ์ดีอิ่มหมีพลีมัน
 
ส่วนผลสอบก็ออกตามเกณฑ์ ไม่มีมั่ว ไม่มีเอียงข้างเอียงสี 
 
เทศกาลพิธีบูชาขนมตะโก้  จึงห่างหายไป แทบจะไม่มีหัวดำแดงทองโผล่มาให้เห็นกันอีก
 
" เหตุผลข้อที่สอง คือ อาจารย์เก่าที่ว่าเนี้ย ท่านชื่อ อาจารย์ฉัตรสุดา   เคยเป็นเฟริสเลิฟของท่านคณบดี สถานะตอนนี้ก็คงเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันนั้นแหล่ะ ท่านป่วยเป็นโรคหัวใจกำเริบตอนนี้อยู่โรงบาล ไม่ได้ออกมาสอน"
 
เริ่มจะเข้าใจอะไรรางๆได้บ้างแล้ว  หญิงสาวนั่งฟังนิ่ง หากในใจยังนึกสงสัยอยู่ต่อไป
 
 กิ๊กเก่า  มันเกี่ยวอะไรกับตูด้วยว่ะเนี่ย? 
 
" อาจารย์ฉัตร ท่านเป็นอาจารย์คนไทยที่เชี่ยวชาญและสอนภาษาจีนให้กับโรงเรียนนี้มานาน ท่านรอง แกเลยอยากได้คนมาสอนแทน แต่มีเงื่อนไขว่า จะต้องเป็นคนที่เก่งและมีคุณภาพ ความรู้อัดแน่นเป็นเลิศ แล้วไง...คนในสาขามีใครบ้างล่ะ คนที่ยืนเถียงคนจีนได้นานเป็นชั่วโมงๆ นอกจากแก..ฉันก็เลยทำเรื่องส่งไปที่โรงเรียนจงเหวิน แล้วท่านคณบดีก้เซ็นอนุมัติครบทุกอย่าง ไม่มีปัญหาอะไรอีก"
 
" เล่นกันแบบนี้เลยเหรอ? ทั้งตัวอาจารย์ทั้งคณบดี...ดีจริงจริ๊ง " 
 
" เออ....ก็ดีไง ไอ้เด็กบื้อ บ่นอยู่ได้ "  อาจารย์เปรี้ยวส่ายหน้าเล็กน้อย 
 
"แกอ่านเกมส์ของคณบดีไม่ออกเลยเหรอ ห่ะ ที่ท่านทำแบบนี้ก็เพราะว่า มันเป็นหน้าเป็นตาของคณะเราที่สามารถส่งนักศึกษาเข้าไปฝึกสอนที่โรงเรียนนี้ได้ โรงเรียนจงเหวินได้รับการยอมรับหลักสูตรจากนอกประเทศ แถมยังมีอิทธิพลจากเศรษฐีในจีนแผ่นดินใหญ่หนุนหลังอีกต่างหาก เจ้าของโรงเรียนนี้เขาถึงไม่เคยง้อกระทรวง ศธ เลยไง นั้นก็หมายความว่า คณะของเราก็จะได้รับการยอมรับในทางอ้อมด้วย"
 
"แหม... คนมีอิทธิพล นึกอยากจะทำไรก็ทำ คณะเราก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะอาจารย์ ... ทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าเรายอมเขา มีอย่างที่ไหน .... อยากจะได้นักศึกษาฝึกสอนแต่เล่นจับมัดมือชกกันแบบนี้"
 
คำว่า "อิทธิพล"  แทบจะกัดฟันพูดออกมา นึกถึงคราวที่พ่อของเธอเสียไปก็มิใช่เพราะคำว่า "อิทธิพล" หรอกหรือ  ที่ทำให้ชีวิตของคนที่เหลือต้องแบกรับภาระมากมายจนถึงทุกวันนี้
 
หากคุณค่าของมนุษย์ ดูจาก ความรวยกับบารมี และความยิ่งใหญ่ของตน
 
ความดีเลวก็คงจะมองไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก
 
แค่ใช้ "ความจริง"  เป็นเครื่องมือวัดหาคุณค่าในตัวมนุษย์
 
ต่อให้มีอำนาจล้นฟ้า มากปานใด  ก็ต้องยอมแพ้กับความจริงที่มันจะติดตัวตราบจนร่างกายเหลือเพียงเศษเถ้ากระดูกดำๆในกองเพลิง
 
" เราไม่ได้อยู่ในจุดๆนั้น เราไม่รู้หรอก แต่ถ้าเป็นอาจารย์ อาจารย์ก็ขอเป็นอย่างนี้แหล่ะ สบายดี..กินขนมตะโก้ได้เรื่อยๆ"
 
"ห่วงแต่กิน!"  คนผู้น้อยประชด แต่คนกินก็ยังคงยัดขนมเข้าปากตามเคย
  
" สรุปเลยละกันว่า  แกไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากจะไปฝึกสอนโรงเรียนนี้เท่านั้น  แต่ไม่ต้องกลัวมีเพื่อนไปกับแกด้วยนะ"
 
" เออ..ยังดีที่ยังมีคนร่วมทางตายไปกับเรา ไม่ได้ตายเพราะสอนเด็กนะ  แต่อาจจะตายเพราะโดนครูพี่เลี้ยงใช้งานหามรุ่งหามค่ำเหมือนรุ่นพี่ที่จบไปแล้วไง เห็นแกกลับมาบ่นให้ฟางฟังอยู่บ่อยๆ  ... ท่าทางจะไม่ตายดีซะด้วย  คงได้ล้มดิ้นชักกระแด่วๆอยู่หน้ากระดานดำ ชัวร์" 
  
หญ้าฟางหัวเราะคิกคักออกมาดังลั่น แต่มิวายโดนอีกคนค้อนตาใส่
 
"หัวเราะเข้าไป ตอนนี้ก็พูดได้สิ รอให้ลงสอนก่อนเถอะ เดี๋ยวก็โทร.มาดราม่า เด็กเป็นอย่างงั้น เป็นอย่างงี้  เห็นมาหลายรายแหล่ะ"
 
"ก็ไม่รู้สิ....ฟางไม่ได้ใจดีถึงขั้นให้เด็กมันกระโดดตบหัวกันได้ง่ายๆหรอกหน่า  ว่าแต่ แล้วเพื่อนที่จะไปกับฟางด้วย ไปกันกี่คนล่ะ?" 
 
" ไม่เยอะหรอก แค่คนเดียว"  
 
"คนเดียว  เฟิงเล่อมา!!!  (บ้าแล้วเหอะ)"    เสียงอุทานสะท้านก้องโลก ทำให้คนฟังเกือบจะเอามือปิดหูเอาไว้ไม่ทัน
 
" ไอ้นี้...ร้องตะโกนเอาซะเจ้าที่วิ่งหนีกันหมด  ทำไม?  ไปอยู่กันสองคนมันไม่ดีรึไง หรือจะไปคนเดียว"
 
" อา...จารย์....."  เสียงอ่อยๆแว่วลอยกระทบหู  แต่ดูเหมือนอาจารย์สุดเฟี้ยวจะไม่ลอยลมอมพะนำตามเสียงออดอ้อนที่นานๆที่ จะร้องออกมา 
 
" ฉันรู้ไต๋แกอยุ่หรอกไอ้ฟาง.....แกคิดว่าถ้ามีคนไปด้วยเยอะๆ จะได้ช่วยกันหารค่าที่พัก ค่ารถ ค่าอาหารกัน ใช่มั้ย?"
 
" ก็ไอ้โรงเรียนนั้นมันอยู่ตั้งในเมือง เกือบๆชานเมืองด้วยมั้งน่ะ ถ้าจะต้องไปสอนจริงๆ มันก็ต้องหาที่พัก  ค่ารงค่ารถสองแถว นู่นนี้นั้น วุ่นวายตายชัก
 
ถ้าได้ลงสอนที่สาธิตฯ ค่าหอก็ไม่ต้องเสีย เพราะพักอยู่หอในมอ ค่ารถก็ไม่ต้องเสีย เพราะรถมหาลัยก็วิ่งผ่าน   ประหยัดกว่ากันตั้งแยะ"
 
" ไอ้ฟาง...."  อาจารย์เปรี้ยวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พลางเสยผมไม่ให้มันทิ่งหน้าแทงตา แต่สุดท้ายก็สะบัดให้มันปิดหน้าผากที่กว้างเกิน อันเป็นจุดด้อยที่ลูกศิษย์ลูกหาชอบล้อเลียนกันบ่อยๆ
 
" การเป็นครูเนี่ยนะ มันต้องผจญพบเจอกับเรื่องราวต่างๆมากมาย ทั้งดีและไม่ดี ปนๆกันไป ไม่มีเส้นทางสายอาชีพไหนที่เริ่มต้นด้วยความง่ายหรอกนะ
 
ถ้าหากแกคิดอยากจะเอาความสะดวกสบายไว้เป็นสิ่งแรกเริ่มในการสร้างถนนชีวิตของแก
 
แกจะไม่มีวันรู้จักกับคำว่า "อดทน"  และไม่มีวันรู้จักกับคำว่า " การสอน" ได้
 
รู้มั้ย? ว่าทำไมเขาถึงให้พวกแกออกฝึกสอน ก่อนที่จะไปเป็นครูจริงๆ 
 
เพราะว่าการเป็นครู ไม่ใช่ว่าใครๆคิดว่า  "ฉันก็เป็นได้"
 
แต่มันคือ ความคิดที่ว่า "ฉันต้องทำได้" ต่างหาก
 
ชีวิตของคนที่เป็นครู มันไม่มีอะไรที่ง่ายเลย  มันมีแต่ความกดดันจากสิ่งแวดล้อมรอบตัว
 
มันอาจจะไม่ได้เหนื่อย เหมือนพวกงานกรรมกร หรืออาจจะไม่ได้นั่งบนเก้าอี้ไม้สักหรูหราสบายๆในห้องทำงานที่ติดแอร์เย็นฉ่ำๆ
 
แต่มันเหนื่อยจากตรงนี้...." อาจารย์สาวชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายก่อนจะทำท่าควักอะไรบางอย่างออกมา แล้วยื่นมือให้กับแม่สาวนักบู๊ที่กำลังนั่งหน้างงกิมกี่อยู่
 
" แล้วเอามาให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกศิษย์      
 
เหมือนอย่างอาจารย์ฉัตรสุดา รู้มั้ยว่าทำไมแกถึงเป็นโรคหัวใจกำเริบ?"  
 
หญ้าฟางสั่นหน้าหงึก อาจารยืเปรี้ยวยิ้มนิดก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อไปด้วยแววตามั่นคงดั่งคนที่ศรัทธาในสายอาชีพนี้จริง
 
" เพราะว่า มีเด็กนักเรียนกร่างใส่ท่าน ไม่ยอมฟังเวลาท่านสอน เพราะท่านดุด่ามัน มันก็ชักสีหน้า ยอกย้อนวาจาใส่คืน ผลสรุป ก็นู่น อาจารย์แกไปนอนใส่ถังอ็อกซิเจนอยู่โรงบาล  ตามไปขอขมากันแทบไม่ทัน...
 
พุดง่ายๆ  ที่ครูหลายคนเขาด่าเขาสอน ก็เพราะว่า เขาอยากให้เด็กคิดเป็น  
 
หัดสร้างความคิดให้สัมพันธ์กับจิตใจของคนอื่น   ไม่ใช่สอนให้เห็นแก่ตัว
 
ยิ่งเป็นพวกเด็กประถม มัธยม นี้ยิ่งแล้วใหญ่...เด็กบางคนชอบคิดว่าตัวเองถูกเสมอ ไม่มีเหตุผล ฉันถูกก็ต้องว่าตามถูก เธอผิดก็คือผิด  สะสมกันมาเรื่อยๆ
 
แล้วสุดท้ายเป็นไง   "คนเห็นแก่ตัว"  เยอะมั้ย?  
 
การจะสอนคนให้เป็นมนุษย์มันยากยิ่งกว่าสอนให้เล่นคุ๊กกี้รันได้ซะอีก
 
ฉะนั้น ฉันถึงได้บอกไง ว่า การเป็นครู ไม่ใช่ว่าใครก็เป็นได้
 
จำเอาไว้นะ  จะทำอะไรก็ให้เป็นแบบอย่างที่ดี เด็กมันจะสนใจในสิ่งที่เราทำหรือไม่ เราไม่รู้หรอก
 
ขอแค่อย่าให้ใครมองวิชาชีพครูเป็นแค่อาชีพธรรมดาที่ไม่มีคุณค่าอะไร
 
คุณค่าของคนต้องมาจากใจ ถ้าทำให้เด็กนักเรียนเปิดใจยอมรับเราได้
 
ไม่ว่าหัวใจของมนุษย์จะจมดิ่งอยู่ในโลกอันมืดมิด ก็จงทำตัวเองให้เป็นเหมือนแสงสว่าง 
 
นำทางจนกว่า หัวใจนั้นจะค้นพบตัวมันเอง!"
 
 
 
 จบตอนที่เจ็ด