ลิขิตจันทรา ภาค มายาแห่งดวงใจ (注定月下老人 )

 

ตะวันรอนรอนใกล้ลับแสง สายลมเย็นๆ พัดพริ้วผ่านร่างผอมหุ่นเพรียว

 

ลานสนามเขียวขจีกับแสงสีส้มที่พาดผ่านต้นหญ้าใบอ่อน

 

ช่วงเวลาดูเหมือนจะเป็นอิสระสำหรับเด็กนักเรียนทุกคน

 

แต่สำหรับหญ้าฟาง...คงไม่ใช่

 

เป็นเด็ก...ดีที่มีชีวิตมีช่วงเวลาที่งดงาม สนุกสนานและพร้อมที่จะก้าวข้ามวันเวลาในอนาคตต่อไป

 

แต่ผู้ใหญ่...กลับต้องใช้ชีวิตเพื่อการอยู่รอด ชิงดีชิงเด่นกันถ้วนหน้า มัวเมาในอำนาจจนลืมภาระหน้าที่ของวัยตน

 

กระนั้น...เด็กบางคน ก็ไม่ได้มีชีวิตเป็นไปตามวัฏจักรของธรรมชาติ

 

เช่นหล่อนเอง! 

 

ขณะที่ลูกคนแถวบ้านเกิดมาบนกองเงินกองทอง สุขสบาย ทำอะไรตามแต่ที่ใจของมันพึงปราถนา

 

แต่ตัวเธอกลับต้องตื่นเช้านอนค่ำช่วยแม่ปั้นกำยานแท่งเล็กๆ วิ่งเร่ขายอยู่ในวัด...

 

ก็เด็กวัดนั้นแหล่ะหน่า..!

 

ขนาดบ้านยังอยู่ใกล้หน้าประตูวัด  เปิดประตูออกมา ก็เห็นซุ้มลวดลายของเสาอิฐเสาปูนตั้งอยู่หน้าบ้าน

 

" วัดมังกรกมลาวาส"  เสียงของพ่อดังขึ้นใกล้ๆหู 

 

หญ้าฟางเมื่อครั้งเป็นเด็กตัวน้อยกระจ้อยร่อย มัดแกละสองข้าง ดูน่ารักน่าชังดี 

 

แต่หน้าตาพริ้มพราวราวนางฟ้าตัวนิด  ใครจะรู้..

 

ดันฤทธิ์เยอะ...จนพวกไอ้เด็กผู้ชายในตลาดยังกลัว! 

 

" เข้าไปไหว้พระกันหน่อยมั้ย?"   ผู้เป็นพ่อหันมาถามเจ้าลูกตัวแสบซึ่งเขาเคยคิดอยู่เสมอว่า

 

อนาคต...ลูกสาวคนนี้คงจะเท้าแตะขอบไม้คานเป็นแน่

 

พ่อลูกจูงมือกันเดินเข้าไปในวัดเก่าแก่ แต่ไม่ไร้ศรัทธาจากผู้คนทั่วทุกหนแห่ง

 

กลิ่นพวงมาลัยกับกลิ่นหอมของกำยานบ้านตระกูลอนันตมุริน

 

ชื่อตระกูลดูดี  หากทว่า...ฐานะการเงินมิค่อยจะสู้ดีมากนัก

 

มานั่งปั้นแท่งกำยานขาย คงจะรวยตายล่ะ

 

เหตุผลเพียงเพราะบิดาของหล่อนนั้นทำผิดกฏแห่งตระกูล...

 

ผิดกฏจารีตแห่งสายเลือดมังกร!

 

ในช่วงที่ประตูวัดใกล้ปิดลง เหล่าบรรดานักท่องเที่ยวต่างก็แห่แหนเดินกลับออกไปด้วยความเสียดายเป็นล้นพ้น

 

" คนเขามีจิตศรัทธา อยากมาทำบุญกันมาก...นึกๆไปถ้าที่แห่งนี้กลายเป็นอย่างอื่น พวกเขาคงจะไม่ยอมกันหรอก" 

 

ซึ่งก็จริงอย่างที่พ่อเคยพูดเอาไว้  พวกมีอิทธืพลล้วนอยากจะครอบครองกรรมสิทธิ์ตรงนี้กันมาก

 

มากเสียจนคนที่สวมบทเป็นหมอดูต้องถูดตัดชะตาชีวิตให้หายลอยไป

 

ไม่หวนคืน...กลับมา!

 

 

ทั้งสองเดินผ่านวิหารที่ประดิษฐานประตืมากรรมรูปปั้นสำริดของเทพประจำทิศทั้งสี่

 

ใบหน้าเทวเทพมีความแตกต่าง โดดเด่น ชัดเจน 

 

เทพทำหน้าที่พิทักษ์รักษาแสงแห่งธรรมนั้นไว้ 

 

"ท้าวจตุโลกบาล"  เสียงของพ่อเอ่ยนิ่มนวลข้างหู

 

" ไหว้ท่านเสียก่อน เดี๋ยวจะพาไปไหว้อีกองค์หนึ่ง"

 

เจ้าหล่อนทำตามอย่างว่าง่าย  หากพอเงยหน้าสบตามองกลับรู้สึกถึงพลังที่แฝงเร้นภายใต้กรอบดวงตาถมึงตึง  

 

ช่างน่าเกรงขาม หวามหวั่น

 

ทว่า...ในความรู้สึกของเด็กหญิงตัวกระเปี๊ยก กลับรู้สึกไม่ชอบเทวเทพที่ประหนึ่งกำลังจดจ้องมายังตัวหล่อน

 

" เทพอะไร ทำไมดูน่ากลัวจัง"  หญ้าฟางบ่นออกมา เพราะรู้สึกไม่ถูกโฉลกกับเทพองค์นี้เลยจริงๆ

 

" นั้นน่ะ ....ท่านท้าวิรุฬหกมหาราช เป็นหนึ่งในท้าวจตุโลกบาลที่ปกครองอยู่ในแดนทิศทักษิณ ถ้าทางฝั่งจีนจะเรียกว่าเตียงเชียงเทียนอ๋อง แต่ถ้าฝั่งไทยก็น่าจะรู้จักกันดี ..ท่านพญายมยังไงล่ะ "  

 "เหรอคะ มิน่าดูท่านไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เลยเนอะ ปะป๊า" 

 

" พูดแบบนั้น ใช้ได้ที่ไหน"  สายตาของพ่อชำเลืองมองไปยังรูปปั้นสำริดเนื้อทอง พลางก้มหัวลงนอบน้อม

 

"ในเทวตำนานยุคต้น เทพองค์นี้คือ จ้าวแห่งยมราชผู้ปกครองในแดนยมโลก เป็นเจ้าหรือนายแห่งภูตผีปีศาจ เป็นผู้ที่ตัดสินชะตาชีวิตของมนุษย์ทุกคนบนโลกได้ คงไม่เเปลกหรอกที่ท่านจะมีพระพักต์เหมือนอย่างที่ลูกเอ่ย" 

 

หญ้าฟางเกาหัวแกรกๆ  ทำตาปริบๆบ่งบอกได้ชัดว่า ไม่เข้าใจอะไรมากไปกว่าการที่จดจำเทวเทพองค์นี้ด้วยความรู้สึกไม่ปลื้มอกปลื้มใจนัก 

 

บิดายิ้มขำขันท่าทีของลูกสาวก่อนจะจูงมือมุ่งหน้าไปยังวิหารเล็กอีกที่หนึ่ง

 

หญ้าฟางเดินตามไปด้วยอารมณ์แปลกประหลาดระคนกึ่งแปลกใจ

 

" ตรงนี้มีวิหารด้วยหรือคะ?" 

 

" ..วิหารในเขตภิกษุ  เขาไม่ให้คนนอกเข้ามา"

 

" แล้วเราเข้ามาได้หรือคะ?"  

 

" ท่านเจ้าอาวาส อนุญาตเราแล้ว....ไม่ต้องห่วงหรอก"

 

พ่อยิ้มนิดๆ รอยยิ้มของคนที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว

 

ย่อมแน่....สถานที่แห่งนี้คงมีความสำคัญมาก มิเช่นนั้น ทำไมถึงต้องปิดเป็นความลับ..

 

คำตอบอยู่ตรงหน้าหล่อน!

 

รูปปั้นเนื้อทองที่ถูกสรรค์สร้างคล้ายดั่งชายแก่ทรงอาภรณ์เเบบจีนโบราณ ดวงหน้าอิ่มเอิบ สุขล้น เนตรระยับเต็มไปด้วยรัศมีแห่งพระเมตตาที่แผ่สยายปกคลุมในดวงจิตน้อยๆของหญ้าฟาง

 

ความรู้สึกที่แตกต่างและรับรู้ได้

 

มิใช่เทพที่ดูน่ายำเกรงเมื่อแรกห็น

 

หากแต่พลังในบางอย่างส่งสะท้อนลงมา

 

เหมือนมีสิ่งใดติดตรึงเป็นเครื่องพันธนาการไว้ในฤทัยทรวง

 

เทวรูปแปลกตา หัตถ์ข้างขวาถือหนังสือเล่มหนึ่ง ส่วนอีกข้างถือด้ายสีแดงสดที่ถูกถักทอร้อยเรียง

 

ไปยังมุมห้องทั้งสองฟาก

 

" ท่านเทพเย่เซี่ยเหล่าเหริน บ้านเราเรียกท่านว่า  ผู้เฒ่าจันทรา..."  เสียงของพ่อบรรยายประกอบ พลางเดินไปยังมุมห้อง

 

" อ๋อ..มิน่าทำไมถึงมีพระจันทร์อยู่ข้างหลัง"  เจ้าหล่อน แม้จะยังเด็กแต่ก็ฉลาดพอที่จะสังเกตเห็นอะไรได้ว่องไว

 

รูปปั้นที่ยืนเยื้องด้านหน้าของพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว  หญ้าฟางรู้สึกเย็นชื่นอย่างบอกไม่ถูก

 

" ไหว้ขอพรท่านซะสิ..."

 

" ถ้าเราขอพรแล้วจะได้อะไรจากท่านหรือคะ?"

 

มุมปากของพ่อเชิดขึ้น  ชี้นิ้วมาที่อกด้านซ้ายของตน

 

" วาสนาของหัวใจ!.."  ก่อนจะเชยตามองไปยังป้ายศิลาแกะสลักตัวอักษรจีนสีทอง  ซึ่งเด็กอายุเก้าขวบได้แต่จ้องมองตาเป้ง เพราะอ่านไม่ออกเลยซักคำ

 

คงจะเหลือผู้ใหญ่หัวหงอก ที่ช่ำชองภาษาจีนได้ดีเท่าเจ้าของภาษาอยู่คนเดียว

 

... ท่านเทพแห่งจันทรา ผู้ลิขิตชะตาแห่งด้ายแดง คำขอที่กล่าวไว้  กำหนดจากเทพ ปลดปล่อยจากใจ  อุปสรรคหนักหนาแค่ไหน  เพียงผ่านพ้นมันได้  ก็จักโชคดี...

 

"ว้าว...ป๊าเก่งจัง"  เธอเอ่ยชม จริงๆแล้วมันก็เป็นเรื่องปกติที่หญ้าฟางจะได้เห็นพ่อพูดหรือกล่าวสนทนา เป็นว่าที่ล่ามประจำถิ่นได้อย่างฉะฉาน ชัดเจน

 

โดยเฉพาะภาษาจีน ทั้งจีนกลาง จีนแต้  จีนตุ้ง พ่อพูดได้ราวกับเป็นคนจีนเลยทีเดียว

 

แต่คราวนี้...หญ้าฟางถึงจะเป็นแค่เด็กอายุเก้าขวบ  ทว่า...หล่อนก็มองอะไรได้ไวกว่าเด็กทั่วๆไป

 

ภาษาที่ถูกแกะสลักเอาไว้บนแผ่นศิลา ความเก่าแก่จากตัวอักษร

 

เธอมั่นใจ...นั้นมิใช่ภาษาจีนที่คนยุคปัจจุบันจะอ่านมันได้

 

" แต่ฟางไม่รู้จะขอพรอะไรจากท่าน  ...ถ้าเป็นไปได้ พ่อก็ขอให้หนูเลยดีกว่า ไอ้เรื่องวาสนาหัวใจอะไรนั้น  ฟางไม่รู้เรื่องหรอก  ฟางยังเด็ก"

 

คนถูกขอชายหางตามามองนิดๆ ก่อนจะพนมมือขึ้นไว้กลางอก หลับตาลง 

 

ปล่อยให้ลูกสาวคนเก่งเที่ยวเดินตุบตับหาของเล่นตามประสาเด็กวัยคึกจอมคะนอง

 

อาจหารู้ไม่ว่า....

 

สิ่งที่ผู้เป็นพ่อต้องการที่จะขอพรแทนหล่อน

 

บัดนี้...คำขอพรนั้น จากปลายฟ้า

 

ลิขิตเทพแห่งจันทรา   วาสนาเพี้ยงเสี้ยวของหัวใจ

 

คู่แท้ที่มิอาจเคียงข้าง  หากควมรัก...ฝังแน่น ตราตรึง!!

 

---

 

 

" ปิ๊ด ปิ๊ด"  เสียงแตรรถจักรยานดังขึ้น เป็นผลให้คนที่ยืนเหม่ออยู่กลางทางเดินรู้สึกตัว

 

และคงรู้ว่่า ไอ้คนหน้าเหม่อตาลอย กลายเป็นจุดเป้าสายตาของไอ้คนบีบแตรนั้นแหล่ะ

 

" ขอโทษคร้า "  หญ้าฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงๆ เพราะคนที่อยู่ตรงหน้า ดันเป็นคนบุคคลชั้นสูง

 

หล่อน หมายถึง...เลขอายุ!

 

หากทว่า...สีหน้ากลับฉาบฉายความอ่อนโยนผ่านดวงตาที่แต่งแต้มรอยกลีบเท้ากาไว้โดยรอบ

 

"มายืนทำไมตรงนี้ล่ะครับ ครู"

 

" ม่ายช่ายครู  เป็นนักศึกษาตั้งหากล่ะ"

 

หญ้าฟางไม่รู้ว่า หล่อนต้องพูดประโยคนี้ซ้ำซากมากเสียจนไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่กัน

 

ตั้งแต่แม่บ้าน ยัน หัวหน้าฝ่ายโน้น..

 

" เก๊าะมาสอนเด็ก ไม่ให้เรียกครูแล้วจะให้ลุงเรียกว่าอะไรล่ะ ห่ะ?"

 

" เรียกแค่ชื่อเฉยๆก็ได้ค่ะ"

 

" ไม่รู้จัก"  สั้นๆง่ายๆ  นี้ถ้าไม่ติดว่ายืนคุยกับคนแก่ หญ้าฟางคงยันศอกใส่ซักทีสองที

 

แหม่ะ...ตั้งแต่เช้ายันเย็น  ไมมีแต่คนแก่ชอบมาหาเรื่องตลอดเลยฟ่ะ!

 

" จะกลับบ้านพักเหรอครับ?"

 

คนถูกถามพยักหน้างึดๆ

 

" งั้นก็กลับด้วยกัน"

 

" ไม่ต้องหรอก ลุง...ใกล้ๆแค่นี้เอง หนูเดินไปเองได้หน่า..ลุงกลับบ้านไปเหอะ หมดเวลางานแล้ว"

 

" ไปที่ไหนล่ะ  บ้านของผมก็อยู่ที่นี้"

 

หญิงสาวคิ้วขมวด ก่อนจะนึกบางอ้อได้ทัน

 

" ใช่บ้านหลังเล็กๆที่อยู่ติดกับรั้วด้านหลังโรงเรียนรึเปล่า... " 

 

"ถูก"  คำตอบนั้นใช่ แต่ในใจกลับรู้สึกประหลาด

 

เหมือนเคยพานพบ ประสบใจให้แย้มชื่น

 

"ที่แท้ก็บ้านหลังนั้นเป็นของคุณลุง บ้านของคุณลุงเป็นบ้านพักของยามในโรงเรียน งั้นแสดงว่าลุงก็คือ ลุงจัน ที่เด็กๆมันเล่าให้ฟัง"

 

" เล่าว่าไงมั้ง?"  

 

คนถามเริ่มปั้นหน้าอยากฟัง  ไอ้คนถูกถามก็ชักคันปากอยากเมาธ์เสียเต็มทน

 

" โอ๊ย...เยอะ จะเรียกว่านินทาก็ได้นะ แต่พูดๆไป เดี๋ยวจะถูกหาว่า เป็นคนไม่มีมารยาททางสังคม !"

 

 

วลีที่ไม่อาจเอ่ยเอื้อน  หญ้าฟางรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจ

 

ตั้งแต่เช้านี้ที่ได้ปะทะคารมกับไอ้เฒ่าซอมบี้ขี้เก๊ก หล่อนก็เหมือนจะซวยซ้ำซวยซ้อนทั้งวัน

 

เข้าสอนผิดห้องเอย เดินหลงตึกบ้างเอย เยอะหน่อย...แบตโทรศัพท์ก็หมดทั้งๆที่ชาร์จมาเต็มทั้งคืน  

 

ตามปกติแม้หล่อนจะไม่ใช่คนเจ้าระเบียบหรือเคร่งครัดกับกฏชีวิตของตัวเอง

 

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ตัวเธอจะสะเพร่าในเรื่องที่ไม่ควรจริงๆ

 

และทีเด็ดกว่านั้น ... 

 

" ฟารีย์ฎา....มานี่สิ"  เสียงที่คุ้นหู แต่น้ำเสียงปนโทสะที่ไม่คุ้นชิน

 

" อาจารย์หวัง"  หล่อนเดินเข้าไปหา เพราะคิดว่าคงจะมีงานเร่งด่วน

 

" ไปไหนมา..ทำไมถึงไม่เข้าปฐมนิเทศกับท่านรอง?"

 

" อ้าว...เด็กเขาไม่ได้ฝากมาบอกหรอกเหรอคะ 'จารย์" 

 

"บอก .."  น้ำเสียงที่เริ่มโมโห  ภาพของครูฝ่ายปกครองเด่นชัดจนหญ้าฟางรู้สึกถึงรังสีที่แผ่ซ่านออกมา

 

ผีงิ้วลงโรงแล้วกระมัง...

 

หากแต่ หล่อนไม่เคยยอมใคร ทุกอย่างเหตุผลต้องมาก่อนเสมอ

 

" ไม่ต้องพูดอะไร นี้ไม่ใช่เวลามาแก้ตัว"  แค่เห็นริมฝีปากทำท่าจะเขยื้อน อาจารย์หน้าดุก็ดูท่าจะรู้ทันอากัปกิริยาของคนที่ไม่ยอมคน

  

" อย่าเอานิสัยแบบเด็กหอเด็กมหาลัยมาใช้กับที่นี้ โตแล้ว มีอย่างที่ไหน เข้าพบผู้ใหญ่  แล้วมาเบี้ยวนัดกัน.."

 

" ก็ฟางมีธุระ"  หญิงสาวแย้งกลับ

 

" แล้วก็ฝากเด็กมาบอกแล้วด้วย"

 

" ฝากเด็กมาบอก ก็ดูด้วยว่าเด็กใหม่หรือเด็กเก่า แล้วคราวหลัง โทรศัพท์ควรจะชาร์จมาให้เต็ม แต่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องวิ่งแจ้นกลับไปเอาถึงที่บ้านพักก็ได้"

 

" อาจารย์หลี่หวังคะ...แต่" 

 

สัญญานโบกมือเป็นอันสิ้นสุดบทสนทนาทั้งสองฝ่าย แต่มิวายจะโยนลูกระเบิดลูกใหญ่เข้าให้

 

" โรงเรียนนี้ มารยาท ความรับผิดชอบ การตรงต่อเวลา สำคัญมาก...อาจารย์น่ะไม่เท่าไหร่ 

แต่ท่านรอง คงจะลิตส์ชื่อเธอขึ้นบัญชีดำเก็บเข้ากรุ รอวันนัดพิพากษากับเธออีกรอบแน่"

 

 

แสงสุดท้ายในยามเย็น จากสีส้มออละอ่อน จรลีจรหาย กลายเป็นเมฆสีทะมึนรวมตัวเลยเหนือหัวขึ้นไป

 

หญิงสาวที่กำลังเดินขนาบพร้อมๆกับลุงยาม ต่างก็หยุดชะงัก แหงนหน้ามองมัน

 

" เมฆตั้งเค้าอย่างนี้  ตกชัวร์ "  หญ้าฟางดีดนิ้วดังเป๊าะ คล้ายกับจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองพยากรณ์เอาไว้

 

" ฝีมือของหยี่ว์ซือ..."

 

" คะ?"  โฉมอนงค์ปรายตามองอีกฝ่าย แกมใคร่รู้  รึจะเสือกรู้ ก็ไม่ผิดนัก

 

" หยี่ว์ซือ เทพแห่งฝนรู้จักมั้ย?"  

 

" อ่า...เหมือนคุ้นๆ"  

 

ย่อมแน่...ความผูกพันกับวัดจีน ศาลเจ้าที่มีมาครั้งกระโน้น  ตอนที่ยังเป็นเด็กวิ่งเร่ขายแท่งกำยานกับดอกไม้บูชาพระ

 

ชื่อของเทพแต่ละองค์ถูกกลั่นกรองออกมาจากปากลูกค้าที่ยืนรอต่อคิวซื้อสินค้าจากเธอ

 

เดี๋ยวก็เทพองค์นู้นศักดิ์สิทธิ์บ้างล่ะ  เทพองค์นั้นให้หวยแม่นนักล่ะ เทพองค์นี้มาเข้าฝันบอกโชคบอกลาภบ้างล่ะ

 

สารพัดสารเพ...จนคร้านไม่อยากจะเก็บมาจำ

 

แต่จนแล้วจนรอด พอตัวหล่อนต้องบินไปเรียนที่จีนสองปี ก็มิวายเหล่าซือยังจะให้มานั่งท่องชื่อเทพแต่ละองค์จนตาลาย  

 

ท้ายที่สุด....ผลลัพธ์ของการท่องเพื่อเกรด คือ การโยนความรู้ลงหม้อ

 

ป่านฉะนี้ มิลอยเคว้งอยู่กลางแยงซี เดอะ รีเวอร์ไปแล้วรึ?

 

" จำไม่ได้หรอกลุง รู้แต่ว่า พญามังกรเป็นเทพแห่งฝน ที่ท่องๆมาก็มีแค่นี้แหล่ะ"

 

" มีหลายคน แล้วแต่ช่วงยุคกันไป ถ้าเป็นยุคโบราณ ยุคสามกษัตริย์ห้าจักรพรรดิ เทพแห่งฝน คือ ฉื้อซงจื่อ ถ้าต้นราชวงศ์ถัง ก็เป็น ยอดขุนพลหลี่จิ้ง รูปสัญลักษณ์เป็นชายสูงกำยำ ผมดำ มือซ้ายถือเหยือกน้ำ มือขวทำท่าสาดน้ำ ในเหยือกน้ำนั้นจะมีมังกรปรากฏอยู่"

 

หญ้าฟางทำหน้าอึ้งๆ ไม่ใช่อะไร..คนอายุปูนจะเข้าโลงอยู่ร่อมร่อ หากทว่า...ความจำกลับดียิ่งกว่าเด็กอายุคราวหลานอย่างหล่อน

 

หนือฟ้ายังมีฟ้าสินะ!

 

หยาดน้ำฝนหยดแรกร่วงหล่นใส่กลางกระหม่อม หญ้าฟางรับรู้ได้...อีกเดี๋ยวคงมาเป็นห่าใหญ่

 

ทั้งสองรีบเดินมุ่งตรงไปยังทิศที่ตั้งของหลังโรงเรียน...

 

หล่อนหันไปมองอีกฝ่ายที่แลดูจะดีกว่าเธอตรงที่ มีจักรยานเป็นราชพาหนะประจำตัว แต่ไหงถึงขับช้ายังกะเต่า

 

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหยั่งรู้ลึกถึงความคิดของเจ้าตัวได้

 

" เดินไปก่อนเถอะ...บ้านพักลุงอยู่ใกล้ๆ อีกเดี๋ยวก็ถึง"

 

หญ้าฟางพยักหน้าหงึกหงัก  เมื่อเม็ดฝนเริ่มพรั่งพรูจากหนึ่งเป็นสอง สองเป็นสาม สามเป็น.....

 

" ครืน..ครืน.!!"

 

เสียงอสุนีบาตคำรามก้องไปทั่ว  ก่อนที่เม็ดน้ำละเอียดจะโปรยลงมา ราวกับม่านสีใสปกคลุมพื้นที่โดยรอบไว้จนหมดสิ้น

 

เธอหันกลับมาอีกครั้ง...น่าแปลก ที่เงาร่างของลุงยามเหมือนจะถอยห่างไปไกล ทั้งๆที่หล่อนก็ไม่ได้ขยับฝีเท้าให้เร็ว

 

ระยะทาง...แท้จริง คือ ไกล  หากแต่...ความรู้สึก เพียงแค่พระพายผัดผ่าน

 

หากหล่อนมีดวงตาด้านบน มองสิ่งที่อยู่เหนือท้องนภา

 

ชายคนหนึ่งกับเหยือกน้ำที่อยุ่ในมือ 

 

กิ่งต้นหลิว ปลายของมันถูกสะบัดกลายเป็นหยดน้ำฝนปรอยๆ

 

เทพ...เทพแห่งสายฝน

 

หาใช่หนึ่งแต่เป็นสอง  ด้ายสีแดงพลิ้วไสวท่ามกลางละอองฝนที่ปลิดโปรย

 

นั้น....ท่านผู้เฒ่าจันทรา

 

รอยยิ้มของผู้มาเยือน ทำให้เทพหยี่ว์ซือหยุดชะงัก พร้อมทั้งน้อมกายถวายคาระวะแด่เทพอาวุโส

 

" ไม่มีอะไรหรอก  ทำหน้าที่ของท่านต่อไปเถอะ"

 

หน้าที่ ที่จะทำให้โฉมงามได้พบกับใครคนหนึ่ง...

 

ม่านแพรสีใส...ยังคงวิ่งเข้าใส่ร่างสูงหุ่นบางไม่ยั้ง  

 

ขืนวิ่งต่อ...จากครูสอนหนังสือจะได้กลายเป็นนางเอกเอวีเสียประไร

 

เดี๋ยวมิงามตา!

 

หญ้าฟางพยายามมองหาที่หลบฝน และดูเหมือนม่านแพรที่ปกคลุมจะรู้ใจหล่อนยอมคลี่ตัวให้เห็นบ่านเก่าซ่อมซ่อ 

 

ฝีเท้าขยับวิ่งมุ่งตรงไปยังบ้านหลังนั้นโดยไว

 

แต่หารู้ไม่...

 

เมื่อแสงอสุนีแห่งฟ้าฟาก แววปลาบผ่านดวงตาของหล่อน

 

สิ่งที่หญ้าฟางเห็นแทบจะบิดตัวหนีไม่ทัน

 

สายตาอันเยือกเย็นที่หล่อนเคยพานพบเมื่อไม่นาน

 

เทวดาบนฟ้ายิ้มชื่น ด้ายแดงปลิวว่อนโดยทั้ว หากทว่า...มิมีใครเห็น

 

ทั้งหล่อนและเขาคงจักหนีไม่พ้นลิขิตจากสวรรค์

 

ถึงจะหนีไปได้ ต่อให้ไกลจนสุดขอบฟ้า

 

ก็มิอาจหนีพ้นอำนาจเสน่หาดวงใจแห่งตน!

 

  จบตอนที่ 19