เจ้าหญิงแวมไพร์

ชุนสึเกะ  TALK
อ๊าก!  หงุดหงิดชะมัดเลยทำไมเอเลนถึงได้ไปนั่งกับไอนักเรียนใหม่นั่นล่ะ แถมยังคุยกันกระหนุง
กระหนิงไม่สนใจไอ้บ้าที่นั่งอยู่ข้างหลังแบบผมเล้ยยยยย  ฮึ่ย  ดูมีความสุขกันจังทีเวลาอยู่กับผมล่ะ
นั่งเงียบอย่างกับเป็นใบ้  ชิ  ผมไม่ยอมหรอกเธอต้องกลับมานั่งกับผม
END  PART ชุนสึเกะ
พักเที่ยง
“เอเลน”เสียงๆหนึ่งเรียกชื่อฉันไว้ขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องพร้อมกับท่านพี่  เฮอะ  ให้ทายว่า
เสียงใคร(ชุนสึเกะไงยะ คนที่คุยกับหล่อนก็มีแต่ไอ้บ้านี่แหละ/ไรท์เตอร์/นี่  หาว่าฉันไม่มีคนคบ
หรอ/เอเลน/ก็เออสิยะ  เข้าเรื่องเหอะคนอ่านเค้ารำคาญกันหมดแล้ว/ไรท์เตอร์) 
พอหันไปก็ใช่จริงๆด้วยอีตาคนที่นั่งข้างหลังฉัน  อิจิฮาระ  ชุนสึเกะ!!!  ให้ตายเถอะ  หมอนั่นจะ
วุ่นวายกับฉันทำไมนักหนา “มีอะไร” ท่าทางหมอนี่ดูหงุดหงิดแฮะ  ประจำเดือนมารึไงฟะ “ทำไม
เธอถึงไปนั่งกับไอ้บ้าฟรานซิสล่ะ”  “นายไม่มีสิทธิ์มาเรียกเขาว่าไอ้บ้า  เพราะไอ้บ้าน่ะมันคือนาย
ไม่ใช่หรอ” อะไรของนายนั่นน่ะมาเรียกท่านพี่ว่าไอ้บ้ามันทำให้ฉันเริ่มโมโหแล้วนะในขณะที่คิด
อย่างหงุดหงิดก็มีมือมาแตะที่หัวไหล่อย่างแผ่วเบาคล้ายกับกำลังปลอบประโลมซึ่งมันก็ได้ผลความ
ห่วงใยที่ถูกส่งผ่านมาทำให้ฉันใจเย็นขึ้นไม่อย่างนั้นหมอนี่อาจได้ลงไปเฝ้ายมบาลไปแล้วก็ได้
“ท่านพี่”
“นายน่ะไม่พอใจที่เอเลนมานั่งกับฉันสินะ”
“อ่ะ  อือ”  “ถ้าอย่างนั้นก็ให้เอเลนเลือกสิว่าจะนั่งกับใคร”  “เอเลนนั่งกับฉันนะ” ผมหันไปหาเธอถึง
จะรู้ว่าเธอไม่อยากนั่งกับผมก็เถอะเพราะถ้าอยากนั่งด้วยเธอคงไม่ย้ายที่นั่งหรอก “นะ เอเลน” 
“เอ่อ…” เอ่ออะไรล่ะแค่เธอบอกมาว่าจะนั่งกับผมก็จบแล้วส่วนไอ้หมอนั่นก็ยืนอยู่เฉยๆไม่พูดอะไร
สักคำ  เฮอะ คงจะมั่นใจมากสินะว่าเอเลนจะนั่งด้วย “เอเลน  ขอร้องล่ะ” 
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมา “อิจิฮาระ  ฉัน…ไม่อยากนั่งกับนาย” “ทะ..ทำไมล่ะ”
ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจทำไมพระเจ้าถึงไม่เข้าข้างผมนะ ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำว่า ทำไม
“ได้ยินแล้วนี่  นายน่ะไปได้แล้วล่ะ”ไอ้บ้านั่นบอกก่อนจะจูงมือเอเลนออกไปหน้าตาเฉย
หลังเลิกเรียน
“ท่านพี่คะ  เมื่อตอนกลางวันเอเลนพูดแรงไปรึเปล่า” เด็กสาวถามขณะเดินกลับบ้าน  “ไม่หรอกเอ
เลน  ว่าแต่ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะปกติเอเลนไม่เคยสนใจเรื่องคำพูดนะ”  “หรอคะ”  “อือเอเลนดู
แปลกไปนะ เอเลนพี่อยากถามอะไรหน่อย”  “อะไรคะ” เด็กสาวถามอย่างงุนงงที่อยู่ๆคนตรงหน้าก็
พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา  “เอเลนยังจำคำขอของคุณย่าได้มั้ย” เด็กสาวชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะ
ตอบออกมา “จำได้สิคะ”  “พี่จะไม่บังคับนะเอเลนมีใครอยู่ในใจรึเปล่า” ความเงียบกระจายไปรอบ
บริเวณทันทีที่เด็กชายพูดจบ  เด็กสาวนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่งเธอไม่คิดว่าเขาจะถามออกมาตอนนี้แวบหนึ่ง
ที่ใบหน้าของเขาอิจิฮาระ ชุนสึเกะคนคนนั้นผุดขึ้นมาในความคิด แต่เธอก็ลบมันออกไปอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะตอบคำถามของผู้เป็นพี่ “ไม่ค่ะ  เอเลนยังไม่คิดเรื่องนั้น” ริมฝีปากของเด็กชายคลี่ออกเล็ก
น้อยเป็นรอยยิ้มบางๆ “งั้นหรอ  ขอโทษนะที่จู่ก็ถามเรื่องแบบนี้”
“ท่านพี่ละก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ” เธอบอกก่อนจะเผยรอยยิ้มบางๆออกมาซึ่งไม่ได้เห็น
บ่อยๆและมีแต่เขาเท่านั้นที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ
ห้องนอน
เหนื่อยจังวันนี้พักสายตาสักหน่อยดีกว่าฉันบอกบอกกับตนเองก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
“เอเลน  ฟรานซิสมานี่สิ”  “ค่ะ/ครับ  คุณย่า”  คนที่เอ่ยปากเรียกเด็กทั้งสองคือผู้หญิงที่ในหน้ายัง
คงความงามเหมือนคนที่อายุยังไม่ถึง 40 แต่ใครจะรู้เล่าว่าหญิงคนนี้มีอายุเกิน 6000 ปีมาแล้วร่าง
นั้นเรืองแสงราวกับจะสลายไปในไม่ช้า “ย่ามีเริองจะขอร้องหลานทั้งสองเป็นครั้งสุดท้าย”  “อะไร
ครับคุณย่าผมกับอลิซยินดีทำทุกอย่าง”ผู้เป็นย่ามองหน้าหลานทั้งสองนิ่งอย่างลังเลที่จะเอ่ยคำขอ
ของตนแต่ก็เหลือเวลาน้อยเต็มทีแล้ว
“ย่าต้องการให้เอเลนกับฟรานซิสแต่งงานกัน ได้ไหมย่าจะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจอีก”  “ครับ/ค่ะ
คุณย่า”
 (อัพให้แล้วน้าหลังจากตระหนักได้ว่าขี้เกียจมานาน ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายของอาทิตย์นี้นะ
พอดีไรท์เตอร์ต้องไปเชงเม้ง จะพยายามแต่งต่อภายในวันพฤหัสหน้านะ^^)