เจ้าหญิงแวมไพร์

หวัดดีจร้าาาาาาา นักอ่านที่รัก ก่อนอื่นต้องขอโทษจริงๆที่ไม่ได้เข้าไปอัพตามเวลาทั้งนี้เนื่องจากไรท์

เตอร์เขียนเรื่องนี้ไว้ในคอม เสร็จแล้วทีนี้โปรแกรมมันเกิดมีปัญหาขึ้นมาแบบว่าไรท์เตอร์เขียนตอนที่

7-10 แล้วยังไม่ได้เซฟอยู่ดีๆหน้าจอก็ค้างแล้วขึ้นว่าให้ปิดโปรแกรม ไรท์ก็เลยต้องปิดแบบ

จำยอมToT ทำให้งานหายไปหมด ไรท์เลยหลบไปทำใจซักพักก่อนจะพยายามเขียนออกมาให้

เหมือนเดิมและพยายามให้ดีกว่าเดิม ขอโทษจริงๆคร้าาาาาาาToT อย่าเพิ่งทิ้งกันนร้าาาาาาาา

ไปอ่านกันเถอะพล่ามมาเยอะแล้ว

****************************

ง่วงจังเลย ฉันเริ่มจะชินกับการนอนตอนกลางคืนแล้วล่ะแต่เพราะฝันถึงเรื่องคำขอของคุณย่าวันที่

คุณย่าตายนั่นแหละทำให้ฉันตื่นขึ้นมาแล้วก็คิดนั่นคิดนี่จนไม่ได้นอนเลย แปลกจังทั้งที่แต่ก่อนไม่

ได้คิดอะไรแท้ๆเพราะเขาดูแลฉันมาตลอด และฉันก็รับรู้ถึงความรู้สึกในใจของท่านพี่มาตลอดว่าเขา

รักฉันมากแค่ไหนความรู้สึกที่เขามีให้มันมากเหลือเกิน มากจนเกินขอบเขตของคำว่าพี่น้อง ฉันเองก็

รักท่านพี่มากเหมือนกันแต่มาวันนี้ฉันกลับเริ่มไม่แน่ใจซะแล้วสิว่าความรู้สึกที่มีต่อเขามันเป็นแบบพี่

น้องหรือคนรัก…

“เอเลน วันนี้ไอ้หมอนั่นไม่มาฉันขอนั่งด้วยนะ”  ชุนสึเกะพูดขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งที่โต๊ะของท่านพี่

ที่บอกว่าจะไปทำธุระเห็นว่าอีกสามวันจะกลับ จะว่าไปอีตานี่ดูร่าเริงตลอดเลยแฮะ ร่าเริงงั้นหรอ เป็น

คำที่ไม่มีจารึกอยู่ในตัวฉันที่ต้องอยู่คนเดียวมาตลอด(บอกไว้ก่อนเผื่องงเอเลนกับฟรานซิสไม่ได้อยู่

ด้วยกันตอนเด็กเพราะ ฟรานซิสอยู่กับพ่อส่วนเอเลนอยู่กับแม่ที่หลังจากหย่ากับพ่อได้ไม่นานก็หาย

สาบสูญ???ไปโดยที่เอเลนก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน : ไรท์เตอร์) 

ไม่นานนักอาจารย์ที่สอนคาบสองก็เดินเข้าห้องมาพร้อมกับสั่งงานอย่างรวดเร็ว “นักเรียนทุกคนคะ

วันนี้ให้จับคู่ทำรายงานหัวข้อเกี่ยวกับสัตว์แต่ละชนิดนะคะส่งคนมาจับฉลากด้วย” “เอเลนคู่กับฉัน

นะ”ชุนพูดท่าทางดูดีใจสุดๆ หมอนี่จะดีใจทำไมอาจารย์สั่งงานควรจะขี้เกียจไม่ใช่หรอ -­ _ -  แต่

เอ๊ะเดี๋ยวนะถ้าฉันคู่กับหมอนั่นแล้วท่านพี่ล่ะ “แต่ว่า” “แต่อะไรล่ะไอ้ฟรานซิสไม่มาก็ให้ทำคนเดียว

ไปสิ”  ชุนพูดอย่างไม่ยี่หระ อีตาบ้าท่านพี่ทำคนเดียวก็เหนื่อยแย่สิ ชุนมองหน้าฉันก่อนจะถอน

หายใจออกมา “เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นก็ขออาจารย์ทำด้วยกันสามคนสิห้องเรามี 21 คนนี่นา” จริงด้วยงั้น

ไปบอกอาจารย์ดีกว่า “เอางั้นก็ได้ ไปจับฉลากก่อนนะ”

ฉันเดินไปจับฉลากเป็นคนสุดท้าย ใบสุดท้ายเลยขอให้เป็นพวกสัตว์เลี้ยงเถอะจะได้ง่ายๆหน่อย

ได้ยินว่าต้องทำคลิปตอนที่อยู่กับสัตว์แล้วก็พรีเซนต์งานด้วย “เอ่อ คืออาจารย์คะ” “มีอะไรหรอจ๊ะ”

“คือห้องเรามีนักเรียน 21 คนแล้วก็วันนี้มีคนไม่มาคนนึง กลุ่มหนูขอทำสามคนได้มั้ยคะ” “ถ้างั้น

ก็ได้ แต่ต้องทำทั้งหมด 30 หน้านะ” “ค่ะอาจารย์” ฉันพูดก่อนจะหยิบฉลากใบสุดท้ายออกมาทำ

มากกว่าคนอื่น 15 หน้าก็ไม่แย่นักหรอก หืม ได้กระต่ายงั้นหรอไม่เลวหนิ พอเดินกลับไปที่โต๊ะก็

เห็นชุนนั่งหน้าแป้นแล้นอยู่ “เย้ๆ ได้กระต่ายแหละง่ายชะมัดเลย”ชุนพูดท่าทางดีใจเหมือนเด็กๆ

ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาทำให้หมอนั่นหุบยิ้มทันทีก่อนจะมองหน้าฉันด้วยสายตาตกตะลึงเหมือน

คนเห็นผี “อะ ..เอเลน” “อะไร” “เธอยิ้มอ่ะเธอยิ้มได้ด้วย เย้ฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มลยแสดงว่าฉัน

เป็นคนแรกที่เห็นเธอยิ้มใช่มั้ย” ชุนพูดใบหน้านั้นดูสดใสอย่างบอกไม่ถูกรู้สึกเหมือนกับเคยเห็นคน

ที่มีรอยยิ้มแบบนี้มันเป็นรอยยิ้มที่สวยมากจริงๆ “นายไม่ใช่คนแรกหรอก” ฉันพูดออกไปทำให้

ใบหน้าดูซึมลงไปทันทีทำเอารู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย เอ๊ะ รู้สึกผิดหรอ ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะ

ทุกสิ่งที่ฉันทำทั้งการกระทำและคำพูดฉันไม่เคยรู้สึกเสียใจในภายหลังเพราะมันคือสิ่งที่ฉัน

ไตร่ตรองดีแล้ว แล้วทำไมเมื่อกี้ฉันถึงรู้สึกผิดขี้นมาล่ะถึงจะไม่นานก็เถอะ ฉันเป็นอะไรกันนะ “นี่ เอ

เลนวันนี้ไปบ้านฉันมั้ย” ชุนเอ่ยปากขึ้นมาหลังจากที่เราเงียบกันไปสักพัก  “หือ” “ที่บ้านฉันเลี้ยง

กระต่ายอยู่ตัวนึงน่ะ ก็เลยอยากให้เธอไปดูเผื่อจะใช้ประกอบกับรายงาน” “งั้นก็ได้แต่ขอกลับบ้าน

เอาของไปเก็บแล้วก็เปลี่ยนชุดก่อนนะ” “เย้ๆๆ สัญญาแล้วนะ” “อือ นายรอที่ร้าน Cofee  house

ก็แล้วกัน” “โอเค” ชุนพูดอย่างยิ้มแย้มอีกตามเคย

“นี่ ชุนฉันขอกลับก่อนนะ” ฉันเอ่ยเมื่อเห็นว่าเกือบหกโมงแล้วไม่น่าเชื่อว่าฉันจะอยู่ที่นี่ได้ตั้งสอง

ชั่วโมงโดยที่ไม่รู้สีกเบื่อ ตอนแรกก็ว่าจะอยู่สักชั่วโมงค่อยกลับแต่หมอนี่กลับชวนทานข้าวเย็นซะงั้น

“อ้าวจะกลับแล้วหรอฝนตกอยู่นะ” จริงแฮะ ฝนยังไม่หยุดเลยแต่ฉันไม่สนหรอกบ้านฉันก็อยู่ไม่ไกล

เท่าไหร่ เปียกนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก “อือ คงเปียกนิดหน่อยน่ะ” “งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปส่ง” “ไม่

เป็นไรหรอก บ้านฉันอยู่ใกล้นิดเดียวเอง” “นะ น้าาาา” ให้ตายสิ อย่าทำหน้าออดอ้อนแบบนั้นได้มั้ย

ฮึ่ย ผู้ชายคนนี้มันน่ารักเกินไปแล้ว “ตามใจนายก็แล้วกัน” เห็นทีต้องระวังตัวซะแล้วสิ ทั้งสายตาทั้ง

ท่าทางแบบนั้น ร้ายกาจจริงๆ  ชุนเดินไปหยิบร่มมาคันนึงก่อนจะจูงมือฉันออกไป “นี่ เอาร่มมาคัน

เดียวแล้วฉันล่ะ” “ก็ใช้คันนี้ไงเดินไปด้วยกันนั่นแหละ ที่บ้านมีอยู่คันเดียวเพราะพ่อกับแม่อยู่ต่าง

ประเทศไม่ค่อยกลับบ้านก็เลยมีร่มของฉันอยู่คันเดียว” สุดท้ายฉันก็ต้องยอมขยับไปเดินข้างๆหมอ

นั่นจนถึงบ้าน “เอ่อขอบใจนะที่มาส่ง” “ไม่เป็นไร ฉันกลับก่อนนะ” ชุนพูดแล้วหันหลังกำลังจะเดิน

กลับบ้าน “เดี๋ยว !” เฮ้ย ฉันทำอะไรไปเนี่ยไปเรียกหมอนั่นทำไม ชุนหันกลับมามองอย่างงงๆ“อะไร

หรอ” นั่นไงจะบอกว่าอะไรดีเนี่ย ให้ตายสิ ทำไงดีเนี่ย “เอ่อ…เข้ามาดื่มชาก่อนมั้ย” เฮ้อ โชคดีที่

สมองอันชาญฉลาดของฉันคิดขึ้นมาได้พอดี ชุนยังมองฉันอย่างงงๆปนอึ้งเล็กน้อย จะอึ้งทำไมเล่า

ปฏิเสธมาเถอะฉันไม่ว่าหรอกบอกว่าจะรีบกลับบ้านก็ได้ “อือเอาสิ ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะชวนฉันเข้า

ดื่มชา” ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะทำแบบนี้ ToT คงจะต้องระวังปากตัวเองให้มากกว่านี้แล้วสิ

หลังจากนั้นฉันก็พาหมอนั่นเข้าบ้านแล้วก็เอาชามาให้ดื่มพร้อมกับช็อตเค้กสตรอเบอร์รี่ที่ซื้อมาจาก

ร้านดัง ฮึ่ย ฉันอุตส่าห์จะเก็บไว้กินตอนเช้าแต่พอเห็นหมอนี่กินอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็หายหงุดหงิด

เลยแฮะ เหมือนเด็กเลยจริงๆผู้ชายคนนี้ หลังจากทานเสร็จฝนก็หยุดตกพอดีหมอนั่นก็เลยจัดการ

อัญเชิญตัวเองกลับไปโดยที่ไม่ต้องให้บอก

เฮ้อ วันนี้เป็นอีกวันที่วุ่นวายจริง ให้ตายสิ ฉันน่ะเกลียดความวุ่นวายที่สุดเลย!!!

****************************

อัพครบ 100% แล้วจร้าาาา สัญญาเลยว่าต่อไปนี้ไรท์เตอร์จะไม่หายไปนานๆอีก ไว้จะอัพตอนที่

 8ให้นร้าาาา รับรองไม่นานเกินรอแน่ ^^