[Fic naruto] Secret ความจริง ที่ปิดบัง

Sakura talk

"เธอ ใช่.."

พี่เค้าจำเราไม่ได้หรอ

 

"พี่ ซาสึเกะ อุจิฮะ ซาสึเกะ ใช่ไหม "

"..."เค้าเงียบสักพักนึง

"ใช่ ฉันอุจิฮะซาสึเกะ...

พี่ชายของเธอไง...ซากุระ"

พี่เค้าตอบมาด้วยลอยยิ้ม 

 

"พี่ซาสึเกะ" 

"คิดถึงเธอจังเลยนะ 'ยัยน้องสาว' "

 

'ยัยน้องสาว'

 

'น้องสาว'

 

อึก น น้องสาวรึ อา~ คิดถึงคำๆนี้จังเลยน้า

 

"พี่ซาสึเกะ พี่ตามหาคนที่ชื่อคาบูกิ อยู่หรอค่ะ"

"ใช่ พี่ต้องส่งเอกสารนี้ให้เค้านะ"

ฉันเงียบไปแปปนึง อืมม ช่วยพี่เค้าตามหาดีไหม จะได้ให้พี่ไปหาแม่ด้วย

อืมม ดีละช่วยตามหาดีกว่า 

 

"พี่ค่ะ หนูขอช่วยพี่ได้ไหมค่ะ"

ฉันถามพี่เค้า

"ได้สิ มาตามหาด้วยกันสิจะได้เร็วๆด้วย"

"ค๊าา"

ฉันขานรับ

 หลังจากนั้นเราก้เดินไปถามคนในตลาดกันอีกที

 

"น้าครับๆ รู้จักคุณคาบูกิรึปล่าวครับ"

พี่ถามน้าเค้า แต่ ... - -* น้ากลับหน้าแดง แล้วบิดเนื้อบิดตัว ยึย~ 

 

"รู้จักจ้ะ พ่อหนุ่มเขาอยู่ที่คฤหาสนั่นไง"

น้าชี้ไปที่คฤหาสที่ฉันเห็นตอนนั้น

 

 พวกเราจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินไปที่คฤหาส 

โอ้โห มีตำรวจ เฝ้าด้วย แต่เอ~ นั้นก้ตำรวจ จากหมู่บ้านเรานิ อืม...มาทำไรกันนะ

 

"เอ็ม" พี่เกะเรียก ตำรวจที่เฝ้าหน้าประตู

"อ้าว คุณซาสึเกะ"

"นาย มาทำไมหรอ"

"ก้ มารอคุณอิทาจินะ" พี่อิทาจิ

"อืม...อิทาจิมาที่นี่นานยัง"

"ยังนะครับ เพิ่งมาได้ไม่นาน ตอนนี้ คงกำลัง คุยกับคุณ คาบูกิ อยู่นะครับ" 

พี่อิทาจิ ... อยากเซอร์ไพร้จังเลย คิดถึงจิงๆ

"อ้าว แล้ว ผู้หญิงที่มากับคุณ...คุณซากุระ!"

"ด ดีจ้า ^^"" แหะๆ ใครอ่ะ  ผู้ชายคนนั้นi  ส่งสายตา กับยิ้ม หวานๆ ให้ฉันด้วย - -'

 

"นี่ เอ็ม อากิอยู่รึป่าว "ใครคืออากิอ่ะ 0.0?

"อยู่ครับ เธออยู่กับเซกิครับ " อากิเป็นผู้หญิงสินะ 

"อืม" พี่ซาสึเกะ ทำไมตอบเสียงเย็นชาจัง

 

Sakura talk end

 

ตัดมาที่อิทาจิ 

 

Itachi talk

ตอนนี้ ผมอยู้ในคฤหาส ของท่าน คาบูกิ อยู่ และ อยู่ในห้องรับรอง เพื่อคุยเรื่องเอกสารนั่น แต่ ซาสึเกะมาก่อนเราไม่ใช่รึไง น่าจะมาถึงก่อนตั้งนานนินา

"อิทาจิ ไหนเอกสารที่ฉันฝากไว้กับนายละ" นั้นไงกระทงดอกที่1  -/*\-"

"เอ่อ...คือว่า-"

"ช่างเหอะ งั้นฉันจะพูดเรื่องเอกสารนั่นนะ หวังว่านาย คง อ่านแล้ว" กระทงดอกที่ 2 =/[]\=" เรายังไม่อ่านเลยยย ใครจะไปรู้ได้ไงเล่าว่าให้อ่านนะ 

"อิทาจิ" 

"ครับ"

"เนื้อหาในเอกสารนั้นคือ 'เรื่องแต่งงาน' ของน้องสาว นายนะ" ซากุระ หรอ เห้ย ตอนไหน ซากุระ...

"ครับ"

"ซากุระ ตระกูลฮารูโนะ ลูกบุญธรรม ของตระกูล อุจิฮะ อืม อยากเจอไวๆจังเลยนะ" "ครับ" ซากุระ เธอ...

 

"ปัง!!"

 

"แฮกๆ ขอโทษทีครับ ท่านคาบูกิ นี่เอกสารครับ" ซาสึเกะ นายนี่ ทำไมชอบมาในเวลาแบบนี้ 

"อ้าว ซาสึเกะ มาได้จังหวะ จังเลยนะ " ท่านคาบูกิ หันไปหาซาสึเกะ   ว่าแต่เกะ พาใครมานะ 

"ซาสึเกะ พาใครมาน่ะ" ผู้หญิง รึ

"อ๋อ ซากุระ นะ " ซากุระ งั้นหรอ

"ใช่ ฮารูโนะ ซากุระ รึปล่าวซาสึเกะ" อุจิวะ ต่างหากเล่า

"ครับ...ซากุระ มานี่สิ " จะเป็นไงบ้างน้า ไม่เจอกันตั้ง 5 ปี 

"ค่ะ" เสียงหวานใสเหมือนเดิมเลยน้า

"ไง สวัสดี ยัยน้องสาว^-^" 

"พี่ อิทาจิ สวัสดีค่ะ" น่ารักเหมือนเดิมเลยน้า

 "อะแฮ่ม  ซากุระมาหาฉันหน่อยสิ ฉันมีเรื่อง จะคุยกับเธอ" 

"ค่ะ"

"เธอรู้รึยังว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเธอต้อง หมั้นกับเซกิ ลูกชายของฉัน" เซกิ!!

"เอ่อ เรื่องหมั้นอะไรค่ะเนี่ย ดิฉันยังไม่รู้เลยค่ะ ท่านหมายความว่ายังไงค่ะ เนี่ย" นึกว่าจะรู้เรื่องแล้วนะเนี่ย เห้อ~

"..." พวกผมเงียบ

"ตระกูลเราทั้งสอง ต้องการที่จะผูกพันธ์ กันมากยิ่งขึ้น เพื่อเราจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน" 

"..." เธอเงียบ

"..."พวกผมก้เงียบ ไม่เข้าใจเลย ไม่อยาก... ให้เธอไปเลย

 

ตอนนี้ในห้องรับรองเต็มไปด้วย ความเงียบ 3พี่น้องต่างพากันเงียบ ต่างพยายามไม่เผยความรู้สึก ให้ใครได้รู้ 

 

'เพราะ อยากจะผูกพันธ์...งั้นหรอ  ปกติ อุจิวะอย่างเรานะ ไม่ค่อยอยากผูกมัด กับ พวกตระกูลอื่นนี่นา แต่ ทำไมกันละ ทำไมถึงอยากไปผูกพันธ์ กับ ตระกูล อาเมะ นักละ มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างเป็นแน่... ซากุระ พี่น่ะ-' 

 

Itachi talk end

 

"ท่านพ่อ" เซกิ

"มีอะไรสงสัยรึ เซกิ"คาบูกิ เห็นลูกชายของตนเข้ามา ตั้งแต่ซาสึเกะเข้ามา แต่เขาแค่ ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาอยู่ในห้องนี้

"ทำไม พ่อไม่ปรึกษาผม ทำไมพ่อไม่บอกผม" เซกิ เอ่ยถามด้วยเสียงอันเย็นชา 

"ฉันกะจะบอกกับแกหลายทีแล้ว แต่เห็นแกยุ่งฉันเลย ไม่อยากขัด"

 

"..." ทั้งห้องกลับสู่สภาวะ เงียบกริบอีกครั้งนึง

"ถ้าเป็น สิ่งที่พ่อต้องการ ผมก้จะทำ" เซกิ พูดเสียงเบา แต่ได้ยินทั้งห้อง

 

"มีเรื่องที่จะคุยแค่นี้แหละ ซากุระ เซกิ พวกเธอจะหมั้นกัน อีก 2 เดือนข้างหน้า หลังจากนั้น อีก 3 เดือน" คาบูกิเงียบซักพัก

"พวกเธอจะต้องแต่งงานกัน" คำพูดที่หนักแน่นของคาบูกิ ทำให้คนผมชมพู ถึงกับอึ้ง เธออยากจะร้องไห้ เธอไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่รัก เธอต้องการแต่งกับคนที่เธอรัก และ คนๆนั้นต้องรักเธอเช่นกัน น้ำตาใสคลอที่ดวงตาสีมรกตของ สาวน้อยผมชมพู

"งะ งั้น ดิฉันขอตัวนะค่ะ" ซากุระ กล่าวเสียงแข็ง

 

หลังจากนั้น ซากุระ อิทาจิ ซาสึเกะ และ เซกิ ก้เดินออกมา 

 

"พี่อิทาจิ ซาสึเกะ ฉันไปก่อนนะ และ บายนะ เซกิ" ซากุระ กล่าวเสียงหวาน ก่อนตนจะวิ่งออกจาก คฤหาส  

 

'ทำไม ทำไม ไม่มีใครบอกฉันเลย  ทำไมคนที่ต้องแต่งต้องเป็นฉัน ' ซากุระ วิ่งไปคิดไป หยาดน้ำตาใสโปรยไปตามสายลม

'ฉันมีคนที่ ชอบแล้ว ฉันจะบอกกับเค้าคนนั้นยังไง ฉันรักเขา '

 

ที่ตลาด 

"แม่ค่ะ"ซากุระเรียก แม่บุญธรรมของตน

"อ้าว ซากุระ ไปไหนมาลูก" มิโกะโตะถามลูกเลี้ยงของตน 

"เอ่อ  เดินเล่นมาค่ะ...เดินจนหลงเลยค่ะ" ซากุระตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

"555 จ้า เราไปหาพวกพี่ๆกันเถอะจ้ะ พี่เค้าน่าจะกำลังฝึกอยู่ละมั้ง ^ ^"  

'แม่ค่ะ หนูเพิ่งเจอพวกเขาตระกี้เองนะ  อย่าไปเลย" 

 

"เอ้า แม่ครับ" ชายหนุ่มผมทรงคล้ายก้นเป็ด ทักมิโกะโตะ 

"อ้าว ซัสจัง คิดถึงจังเลย >3<~♥" มิโกะโตะ พูดด้วยความดีใจแล้ววิ่งไปกอดซาสึเกะ

 

"มะ แม่ครับ เบาๆก้ได้ผมหายใจไม่ออก"

"โทษทีจ้า แหะๆ ก้แม่คิดถึงนินา~"

"ครับๆ" 

"แล้ว อิทาจิละจ้ะ" 

"อิทาจิ นะหรอ...เอ่อ"

"อ่ะๆ พาแม่ไปหาพี่เค้าหน่อยสิ"

"ครับ งั้นตามผมมา"

 

แม่ลูกทั้ง 3 ต่างพากันเดินไปที่ฝึกวิชาของ ซาสึเกะ และ อิทาจิ 

 

เมื่อเดินไปถึง ก้เจอ ชายหนุ่มผมรัตติกาล ดวงตาสีทับทิม มุ่งมั่นไปที่เป้าหมาย จุดสีแดงที่อยู่ตรงลำต้นของต้นไม้ ชายหนุ่มหลับตา เพื่อตั้งสมาธิ สักพัก แล้วปาคุเรไนที่อยู่ในมือ ไปที่ต้นไม้ 

 

ปึก!

 

คุเรไน ตอนนี้ได้ไปปักที่จุดสีแดงบน ต้นไม้เรียบร้อยแล้ว

 

แปะๆ 

 

"อิทาจิ ฝีมือไม่ตกเลยน้า~" มิโกะโตะ มองลูกชายคนโตของตนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม 

"อ่ะ! แม่ครับ" อิทาจิ หันไปหามารดาตน ด้วยรอยยิ้ม  

ขณะที่อิทาจิ และ ซาสึเกะอยู่ข้างๆ มิโกะโตะ ก้กอดลูกๆ ของตน ด้วยความคิดถึง

 

Sakura talk

 

ภาพตรงหน้าที่ฉันเห็น เป็นภาพที่หน้าจดจำไว้ จริงๆ แม่และลูกๆ กอดกัน กลมเกลียว น่ารักจัง แม่และพวกพี่ๆ คงคิดถึงกันมากสินะ ก้ไม่ได้เจอกันตั้ง 5 ปีนี่นา ถ้าครอบครัวจริงๆ ของฉันยังอยู่ อยากกอดพวกท่านอย่างนี้บ้างจังเลยน้าา คิดถึงจัง  ผ่านมาแล้ว 13 ปี หลังจากที่ครอบครัวของฉันถูกฆ่าตาย เจอเบาะแสคนร้ายแต่ยังจับคนร้ายไม่ได้เลย ฉันอยู่กับครอบครัวอุจิวะ ก้ตอนอายุ 5 ขวบนี้แหละ พวกเราอยู่ด้วยกันตลอด 8 ปี จนกระทั้ง ฉันอายุ 13 ซาสึเกะ และ อิทาจิ ก้ไปฝึกวิชา นอกหมู่บ้านซะแล้ว ในตอนนั้น ฉันนะ เหงามากเลย ฉันอยู่แต่ในบ้านในวันหยุด เพราะ ฉันไม่กล้าขอท่านไปข้างนอก แต่บางทีเมื่อครบวันตาย ของครอบครัวฉันก้จะไปสุสานเพื่อไป ไหว้หลุมศพ (คล้ายๆไหว้บรรพบุรุษของจีนนะ) พอวันธรรมดา ฉันก้ต้องไปเรียนแพทย์ ฉันก้จะเจอกับเพื่อนๆ ก้คุยกันบ้างบางครั้งบางครา  ตกเย็นฉันก้จะรีบกลับบ้านไปหาพ่อและแม่ 

แต่ฉันคิดว่า แม่ กับ พ่อ ก้คงคิดถึงพวกพี่ อยู่ลึกๆเหมือนกันนะ ถ้าพ่อมาอยู่ ก้คงดีสิน่ะ

 

"แม่ค่ะ กอดกันนานไปแล้วนะ -3-" แม่อ่ะ กอดนานไปแล้วน้า~

"แหะๆ ก้คนมันคิดถึงนี่นา เนอะ ซาสึเกะ อิทาจิ"

"ใช่ครับ ซากุระไม่น่าขัดเลย" ชิ ซาสึเกะ

"ชิชะ ก้อยากกอดด้วยนินา -3-" 

"555 ก้มาสิจ้ะ ซากุระจัง " 

"ค่ะแม่ 555" ฉันวิ่งไปกอดแม่ และ พี่ อา~ รู้สึกดีจังแหะ เรากอดกันสักพักก้เริ่มคลาย

อยากกอดแบบตะกี้นานๆจังเลย 

"เป็นไงบ้างอิทาจิ ซาสึเกะ "

"ก้เรื่อยๆ ครับแม่  ฝึกวิชา ตลอดนะคับ บางทีก้ไปทำภาระกิจในหมู่บ้าน นะครับ"

"จ้า เก่งจังนะเรานะ ^^"

 

แม่กับพี่อิทาจิคุยกันสักพัก

 

"แม่ครับ ผมมีเรื่องจะถาม" ซาสึเกะ จะถามเรื่องอะไรนะ

"จ้ะ ว่ามาเลย^^"

"น้องต้องแต่งงานจริงๆหรอคับ" 

"..."

ดั่งมีเวทมนต์เลย คำถามที่ซาสึเกะเอ่ย ทำให้ทุกคนเงียบ รวมทั้งฉันด้วย ซาสึเกะ ฉันนะ

"จ้ะ น้องต้องแต่งงาน กับ ตระกูลอาเมะ" 

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

 

ในที่สุด เราก้ได้ลง ขอโทษนะค่ะ อัพช้าไปนีสส TwT