[Fic naruto] Secret ความจริง ที่ปิดบัง

"จ้ะ น้องต้องแต่งงาน กับ ตระกูลอาเมะ"

มิโกะโตะพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา 

 

เพียงคำตอบเดียว ก้ดั่งฉุดให้ทุกสิ่งหยุดนิ่ง มีเพียงแค่สายลม ที่พัดผ่านไปเพียง เท่านั้น เพราะหน้าที่ เพื่อตระกูล (ที่ไม่ใช่)ของเธอ

 

"นะ หนูว่า เรา..." ซากุระ พูดทำลายความเงียบ

 

"..." แต่กลับ ไม่มีใครเอ่ยอะไร

 (เป็นใบ้แล้วมั้งนี่: devil)

 

 

 

Sakura talk

 

'เฮ้อ ไม่อยากให้พี่และแม่คิดมากเลย เปลี่ยนเรื่องไงดี' ฉันคิดในใจ ก้เพราะ ดูทุกคนจริงจังจน เงียบ ซะน่ากลัว 

 

"ทุกคนค่ะ หนูคิดว่า ไปทานข้าวเที่ยงกันเถอะค่ะ พวกพี่น่าจะยัง ไม่ทานข้าวเลยนะค่ะ ดะ ดังนั้น เราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ" ฉันพูดอย่างรวดเร็ว มันรู้สึกอึดอัด และ กดดัน มากเลยละ เปลี่ยนเรื่องนี่แหละดีที่สุด

 

"ซากุระ พี่ไม่หิวหรอก" รึกินไม่ลงกันแน่ (เหมือนนางเอกสำคัญตัวเลยวุ้ย -3- :devil) 

"เห้อ พี่คะ แม่ค่ะ อย่าคิดมากสิค่ะ ^-^;" ฉันฝืนยิ้มสุดๆ 

"จะไม่ให้ คิดมากได้ไง ก้ ..."  พี่ซาสึเกะ 

"ช่างมันเถอะค่ะ ^^" อะไรจะเกิดมันก้ต้องเกิด

"เธอเป็นเหมือนน้องสาว แท้ๆของฉันนี้ " คำว่าน้องสาวอีกแล้ว เฮ้อ เราอายุเท่ากันนะ แต่นายก้เหมือนพี่ชายเหมือนกัน

"อื้อ ^-^" ฉันยิ้มบางๆให้ซาสึเกะ 

"ซากุระ ตอนนี้ก้เย็นแล้วนะ แม่ว่า เรากลับบ้านกันเถอะนะ" นั้นสินะ มันเย็นแล้วถ้ากลับไปตอนค่ำๆ มีหวังโดนดุแน่ 

" แม่ครับ ให้ผมไปส่งนะครับ" 

"ไม่ต้อ-" 

"ตอนเย็นมันอันตรายนะครับ ให้ผมไปส่งเถอะ" 

"ก้ได้จ้ะ ^-^; "

 

พวกพี่นี่นะ แต่มันก้จริง แต่ เราก้เรียนต่อสู้ ป้องกันตัว มาบ้าง ล่ะนะ 

 

 

ระหว่างทางกลับ 

 

พวกเราก้พูดกันเรื่อยๆ ดีจังนะ ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งนี่ดี จริงๆ นะ พวกพี่ เมื่อไรจะฝึกเสร็จน่ะ 

 

"พี่อิทาจิ ซะ ซาสึเกะ เมื่อไรนายจะฝึกเสร็จนะ" เรียกซาสึเกะ เฉยๆดีกว่า ก้เราอายุ เท่ากันนี่

"อ้าว ซากุระ ไม่เรียกฉันว่าพี่แล้วหรอ - -?" เอิ่ม ทำไมต้องถามด้วยหน้าตายมากๆ - -*

"ก้เราอายุเท่ากันนี่ แถมเราก้โตๆกันแล้ว" ก้โตกันแล้วนี่นา เมื่อก่อน เวลาเจอเพื่อนถ้าเรียกพี่ รู้สึกอายๆยังไงไม่รู้นะ เลยเรียกซาสึเกะ ตอนอยู่ต่อหน้าเพื่อน พอกลับบ้านก้เรียกพี่เหมือนเดิม ^^

 

"อืม" เสียงซาสึเกะตอบ 

 

เราคุยกันบ้างระหว่างทางมาบ้าน จนในที่สุดก้ถึงบ้าน  (คฤหาส)

 

 

Fugaku Talk

 

คฤหาส อุจิวะ 

 

ตอนนี้ ผมเพิ่งกลับมาจาก กรมตำรวจ หลังจากที่เคลียงาน ต่างๆเสร็จ ก้กลับมาบ้าน   เอะ นั้น มิโกะโตะ ซากุระ  ไปไหนกันมา แล้วพาใครมานะ ( - -)

 

"ฟุงาคุ  เพิ่งกลับมาหรอค่ะ ^^" มิโกะโตะ พูด

"อืม ใช่ แล้วเธอพาใครมารึ มิโกะโตะ"

ดูดีๆ ก้คล้าย ซาสึเกะ กับ อิทาจิ

"อ่า สวัสดีครับพ่อ - -* "  2คนนั้นพูด

"- -? ...อิทาจิ ซาสึเกะรึ" ใช่แน่ๆ ชัว

" ครับ " โห โตขึ้นเยอะเลยแหะ

" ว่าแต่มาทำไม ต้องไปฝึกวิชาไม่ใช่หรอ " หรือจะหนีเรียน ไม่ใช่หรอกมั้ง ทั้งสองมานี้ต้องมีอะไรแน่ ๆ

" พ่อค่ะ ดีค่ะ หนูขอตัวนะค่ะ " ซากุระ ดูซึมๆ  เกิดอะไรขึ้นนะ

 

Fugaku talk end

 

Sakura talk

 

ฉันทักพ่อ(ไม่แท้)ของฉัน ไม่รู้สิ ฉันไม่คิดว่าท่านจะ ให้ฉันแต่งงาน กับตระกูลอาเมะ เพื่อ ธุรกิจ ของตระกูล อุจิวะ มันทำให้ฉัน ไม่พอใจเท่าไร...นี้ก้ถือเป็นสิ่งตอบแทน ที่พวกเขาดูแลฉันมา ถึงตอนนี้  ถึงพวกเขาจะรักฉันหรือไม่ก้ตาม ฉันก้รักพวกเขาไปแล้ว ครอบครัวใหม่ของฉัน 

 

"โอ้ย!!!" ฉันคิดเพลินเกินไปแล้วแหะ เดินชนเสาเลย โอ้ยเจ็บจัง -*-\

 

ฉันเดินเซๆ ถอยออกห่างจากเสา แล้วลูบหน้าผากไปมา 

 

"ติ้ง" ( เสียงหยดน้ำ ) 

 

ฉันหันหน้าไปทางข้างๆ ก้เห็นสวนย่อม ด้วยความสงบเงียบของบ้านทำได้ยินเสียงบริเวณนี้ชัดมาก แม้กระทั้งเสียงหยดน้ำ อ่า นั่งแถวนี้ละกัน อย่างน้อยก้ ทำให้ใจฉันสงบละกัน  

 

เสียงสายลมที่พัดผ่าน เสียงหยดน้ำที่หยดลงสู่น้ำ เสียงเหล่านกที่ต่างร้อง อา สงบจังน่ะ อยากจะนั่งตรงนี้นานๆจัง

 

หมับ!

 

"ซากุระ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้" พี่อิทาจิ มาตอนไหนน่ะ นี่ฉันเพลินจนไม่ได้ยินเสียงเดินเลยหรอ

"กำลังนั่ง คิดไปเรื่อยนะค่ะ" ฉันพูด 

"งั้นหรอ...งั้นพี่นั่งด้วยคนนะ"พี่อิทาจิพูดแล้วมานั่งข้างๆฉัน

"ค่ะ" ฉันตอบ

"ทำไมเราถึงมานั่งตรงนี้หรอ ซากุระ" พี่ถาม

"ก้...มันสงบดีค่ะ" ฉันตอบตามความจริง

"แล้วทำไม พี่อิทาจิ ถึงมานั่งละค่ะ" ฉันถามพี่เขา

"ก้นะ พี่เห็นว่าเธอนั่งคนเดียว ก้กลัวเธอจะเหงานะ"พี่เขาห่วงฉันงั้นหรอ

"งั้นหรอค่ะ...ขอบคุณนะค่ะ พี่อิทาจิ" ฉันตอบขอบคุณออกไปซึ่ง ขอบคุณจริงๆนะค่ะ ไม่เตอกันตั้งหลายปีก้ยังรู้ ว่าฉันเป็นคนขี้เหงา ยังจำได้ สินะ ^^

 

"อื้อ พี่นะคิดไม่คิดเลยนะ ว่าเธอโตแล้วจะสวยขนาดนี้" พี่เขาพูดแล้วขยี้ผมฉัน จนยุ่ง และ แสดงว่า ตอนเด็กฉันขี้เหร่ ขนาดนั้นเลยหรอ 

"แสดงว่า ตอนเด็กหนูขี้เหร่งั้นหรอค่ะ"

ฉันพองแก้ม ทำเป็นงอล พี่ 

"นั้นสินะ 555" 

"ใจร้าย" 

"อ่าๆ ล้อเล่น ตอนเด็กๆก้น่ารักคับ" 

" ^-^ " ฉันยิ้มดีใจ ที่ได้คำตอบที่ต้องการ

 

"อิทาจิ ซากุระ!!" เสียงแม่นิ

 

"พี่ว่าเราไปหาแม่กันดีกว่า แม่เรียกแล้ว"

"ค่ะ" 

 

 

ตัดมาที่ห้องทานอาหาร 

 

ฉัน กับ พี่อิทาจิ มาที่ห้องทานอาหารในบ้าน ซึ่ง ตอนนี้ทุกคนนั่งที่กันหมดแล้ว ฉันเลย ไปนั่งข้างๆ ซาสึเกะ กับ แม่ 

 

"ทานละน่ะค่ะ " ฉันพูดก่อนทานอาหาร ต่อหน้าทุกคน  ทุกคนมองมาที่ฉัน แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วก้ ทานอาหาร

 

ก้เหมือนปกติ ทุกวัน เราจะไม่ค่อยพูดตอนทานอาหาร 

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เราก้ ช่วยกัน เก็บ ของ ไปล้าง ไปเช็ด ทำความสะอาด 

แล้วก้ แยกย้ายไปทำธุระ ส่วนตัวในห้องของตน

 

 60% ก่อนเน้อ T T ไม่ได้อัพนานละ ขอโตดเน้อออ