[Love over the limit] รักเธอเกินลิมิต !

          "อันอันที่รัก.." เสียงเรียกอันแผ่วเบาที่กระซิบดังขึ้นข้างๆหู ขนที่แขนของฉันลุกเกรียวด้วยความเสี่ยวซ่านก่อนจะลืมตาตื่นมามองคนตรงหน้า ใบหน้าเรียวได้รูป ขาวสะอาดเนียนละเอียดหน้าสัมผัสและริมฝีปากเรียวสวยได้รูปที่กำลังขยับยิ้มกว้างเพิ่มออร่าความหล่อให้กับตัวเค้าเอง
 
"คุณ.. เป็นใคร" ฉันถามกลับไปเสียงเบาด้วยความแปลกใจปนตกใจเล็กน้อย ผู้ชายตรงหน้าของฉันช่างหล่อ ขาว น่ารักเสียจริง ผมหยักศกของเค้าสะบัดเล็กน้อยตามแรงลมที่พัดเข้ามาในห้องสีขาว พอมองไปรอบๆก็เห็นแต่สีขาว ผ้าม่านที่ลอยสะบัดเบาๆสีขาวนวลและผนังห้องสีขาวสะอาด ฉันใช้มือเล็กๆของตัวเองสัมผัสกับสิ่งที่อยู่ข้างหลังฉัน
 
เตียง.. สีขาวเรียบ หมอนที่ฉันหนุนอยู่ก็สีขาว.. ฉันอยู่ที่ไหน ? แล้วผู้ชายที่คร่อมตัวฉันอยู่คือใคร ? สงสัยเค้าจะอ่านใจฉันออก หนุ่มหล่อยกยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยพูดออกมาอย่างอ่อนนุ่ม 
 
"ที่นี้คือห้องของผม.. ผมคือเนื้อคู่ของคุณที่รัก ..ผมรักคุณ และวันนี้คุณจะต้องกลายเป็นของผม" หน้าของฉันแดงระเรื่อและยิ่งทำให้คนตรงหน้ายื่นมือเข้ามาสัมผัสแก้มแดงๆ ก่อนจะยกใบหน้าของฉันขึ้นมาจุมพิต ♥
 
แปะ !!
 
"กรี๊ด!! อะไรๆๆๆ ???" ฉันที่กำลังฟุบลงกับโต๊ะหลับตาจินตนาการถึงชายในฝันและฉากแสนอิโรติค สะดุ้งสุดตัวพร้อมกรี๊ดอัดหูให้เพื่อนสนิทของฉันที่มาเรียกขัดแบบไม่รู้เวลาแล้วยังเอาหนังสือประวัติศาสตร์เล่มหนามาตีหัวฉันอีก T^T
 
"อันอัน ! มึงเพ้อเจ้ออะไรอยู่เนี้ย !?" มาถึงก็ว่ากันเลยหรอ ทำอย่างกับเป็นแม่ฉันคนที่สองแน่ะ -3-
 
"ปล่าว ไม่ได้คิดอะไร มึงมีอะไรล่ะ?" ฉันขยี้ตาเพื่อปรับแสงเล็กน้อยก่อนจะเงยไปมองใบหน้าของเพื่อนฉันที่ตอนนี้มันแดงก่ำด้วยความโมโหปนรำคาญ แม่งเรียกฉันหลายครั้งแน่ๆเลยค่ะ -_-' !
 
"ยัยเบญจมาศเรียกมึงแน่ะ" เพื่อนฉันชี้นิ้วไปที่ทางออกของห้อง หรือจะเรียกฉันไปบ่นเรื่องมาร.ร.สายนะ ก็แม้.. กำลังฝันดี คิดๆแล้วก็ไม่อยากไป ไม่ไปได้ปล่าวว่ะ -0- ?
 
"เรียกเรื่องไร?" 
 
"กูจะรู้กะมึงไหมล่ะ กูกำลังจะลงไปแดกข้าวดันใช้กูให้มาเรียกมึง เสียเวลาอันมีค่า" ทีหน้าทีหลังอย่าเสร่อไปเฉียดใกล้ยัยเบญจมาศซะล่ะ ฉันก็โดนใช้งานหนักไม่สนกำลังของนักเรียนเหมือนกับแกนั่นแหละ เพื่อนเอ้ย..
 
"เออๆ ไปๆ มึงลงไปกินข้าวเถอะ" เดี๋ยวกระเพาะแกจะว่างเพราะไม่มีอาหารตกถึงท้อง แกตายแล้วเสียเงินค่างานศพแพง ฉันยิ่งขี้เกียจออกงานสังคมอยู่
 
     เสียงนักเรียนหลายคนคุยกันเจื้อยแจ้ว บ้างก็คุยเรื่องละคร บ้างก็คุยเรื่องหนัง บ้างก็คุยเรื่อกีฬา บ้างก็คุยเรื่องดนตรี ..ดนตรี ?? เสียงดนตรีดังมาจากไหนฟ่ะ ฉันหันเหลือบไปมองหน้าห้องก่อนจะเงยขึ้นไปมองชื่อห้อง 'ห้องดนตรี' อื้ม.. ชื่อก็บอกอยู่นิเนอะ ข้างในคงจะมีคนซ้อมดนตรี แต่เสียงดังดูฮาร์ดคอแปลกๆชะมัด - -* ช่างมันเถอะ ! รีบไปหายัยเบญจมาศก่อนจะถึงเวลาเข้าแถวดีกว่า
 
- ห้องพักครู -
 
"ดารินทร์เอาชีสไปแจกให้เพื่อน แล้วบอกให้เพื่อนๆนั่งอ่านรอครูประชุมเสร็จนะ" ยัยเบญจมาศยื่นชีสประมาณ 40 แผ่นเห็นจะได้มาให้ฉัน ก่อนจะมองหน้าฉันนิ่ง มองอะไรว่ะค่ะ?
 
"เข้าใจที่ครูพูดรึเปล่า?"
 
"เข้าใจค่ะ =_="
 
"อย่าให้ลืมนะ รีบๆไปๆ" ใช้งานหนักแล้วยังไล่กะหมูกะหมาอีกหรอ ร้ายกาจจจ T_T !
 
     ฉันเดินฟึดฟัดอย่างอารมณ์เสียกับยัยเบญจมาศครูประจำห้องที่โดนขนานนามว่าขี้บ่นและด่าเก่งสุดยอด!!! แก่แล้วยังไม่เจียมตัวอี๊ก ระวังปลาหมอจะตายเพราะปากนะค่ะ อุ้บบบ
 
 ♫♫~♬ ♫~♬ ♪ 
 
"รำคาญจัง.." คำแรกที่หลุดออกจากปากฉันเมื่อมาหยุดลงที่หน้าห้องดนตรี
 
หนวกหู.. และคำที่สอง =_= ! ที่ฉันพ่นออกมาในความคิด ตาเถื่อนพวกนี้ตอนเช้าไม่มีอย่างอื่นให้ทำกันรึไง รบกวนคนที่เค้านอนดึกแล้วตื่นเช้า เค้าง่วงๆกันพอได้ยินเสียงเพลงฮาร์ดคอของพวกเถื่อนนี้แล้วนอนไม่หลับ !
'ฮื้ม..' ฉันอุทานในใจเบาๆแล้วเงยมองป้ายอีกครั้ง ม.5 นิน่า.. ใช่พวกพี่ๆที่ทำชื่อเสียงด้านดนตรีให้กับโรงเรียนรึเปล่านะ ? ที่ว่าไปคว้ารางวัลมาหลายๆเวที ..แต่เพลงอะไรว่ะ ทำไมฉันไม่เคยฟัง ? ฉันตกเทรนหรือพวกพี่เค้าเล่นแปลกแหวกแนว ว่าแล้วก็แอบดูสักหน่อย ..ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ 2 อาทิตย์ยังไม่เคยเห็นพวกพี่เค้าซ้อมกันแบบจริงๆจังๆเลย 
 
     ฉันเอื้อมมือจะไปเปิดประตูเพื่อแอบดู แต่แล้วก็ต้องชะงักมือ เพราะข้างๆผนังทางด้านซ้ายของฉันเขียนไว้ว่า 'บุคคลนอกถ้าไม่ได้รับอนุญาติห้ามเข้า' ตายแล้ว ! ....แต่ฉันไม่ได้เข้านิหว่า ! แค่แอบดูเฉยๆ -0-; 
 
แอ๊ด...
 
     ฉันแง้มประตูแล้วมองลอดผ่านช่องเล็กๆแคบๆเข้าไปดูเหตุการณ์ แต่สายตาเจ้ากรรมที่มองผ่านเลนส์แว่นใสๆดันเหม่อไปสบเข้ากับสีผมของตาเถื่อนคนนึงที่กำลังยืนถือไมค์และร้องผสมปนเปไปกับเสียงกลองและเบส การแต่งกายของเค้าแม้จะอยู่ในชุดนักเรียนและท่าทีการยืนกับการถือไมค์ดูเท่แหวกแนวเหลือหลาย กิ๊บหลากสีที่เค้าติดมาทำให้ฉันยิ้มขำเล็กน้อย ผมสีบานเย็นของเค้าสวยเรียบเข้ากับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ยิ้มที่ดูกวนประสาทแต่มีเสน่ห์น่าค้นหานั้น
 
คะ ..โครตของโครตของโครตหล่อเลย =//[]//= !!!
 
ตึกๆ ตึกๆ.. ตึกๆ...ๆ... ตึกๆ!! ตึกๆ!!!! ตื้ด ~ ! ตายแม่งตรงนี้แหละ ! คนอะไรหล่อเกินตัว น่ารักเซ็กซี่ฝุดๆ เพอร์เฟ็กเกินไปแล้ว >///< !! แล้วดูสิ.. สีผมแสบตาช่างแหกกฎได้ไม่เหมือนใครจริงๆ ขากับมือของฉันอ่อนยวบลงทันทีที่เค้ายิ้มให้กับเพื่อนๆ 
 
ฟิ้ว ~~  พั่บๆๆ !
 
โอ้พระเจ้า!! กระดาษ 40 แผ่นตก =[]= !!!! เหยด ~ ซวยแล้วๆๆ !
 
     เคราะห์ซวยอะไรของฉันนะวันนี้ มือดันอ่อนจับกระดาษปึกเดียวไม่อยู่ซะงั้น ..อ้ากกกกก ลม!!!!!! ฉันมองลมที่พัดเข้ามาในระเบียง ภาพที่ตามมาก็คือ ..กระดาษปลิวเข้าไปในห้องงงงง !! ...ม่ายยยย ~ กลับมาก่อนนนน !
 
'อ่ะ ...ห่าล่ะ เค้าหยุดเล่นดนตรีกันแล้ว !' ฉันพูดในใจก่อนจะรีบเก็บกระดาษที่อยู่ข้างนอกทั้งหมด เอาไงกับกระดาษข้างในดี ! เมื่อคิดอะไรไม่ออกก็ทำได้แค่แอบดู ฉันส่องประตูอีกครั้ง แต่การสุ่มดูครั้งนี้อาจทำให้หัวใจฉันวายตายก่อนจะได้กลับห้องไปแจกชีสให้เพื่อนๆ มีคนเก็บกระดาษ โนววววว ~ !!!!!
 
"กระดาษ ? มาจากไหน" ไม่ๆๆๆ อย่าหยิบนะอย่าหยิบ ! แง่งงงงง.. ไม่ทันซะแล้ว เค้าหยิบขึ้นมาพลิกหน้า-พลิกหลังก่อนจะหันมามองทางประตู ดวงตาของฉันเบิกกว้างก่อนจะรีบถอยออกมาจากประตู ทำไงดีๆๆ ! 
 
ปัง !
 
"เฮือก!!" ประตูถูกเปิดออกโดยชายหนุ่มร่างสมส่วน ผมสีบานเย็นของเค้าแทงเข้าที่ตาและใจของฉันเต็มๆ การแต่งกายที่มีกิ๊บติดอยู่หลากหลายสีสันทำให้ฉันละสายตาจากเค้าไม่ได้เลย คนอะไรดูดีชะมัด ! เรามองหน้ากันอยู่สักพักแล้วตาเถื่อนก็พูดขึ้น
 
"เธอมาแอบดูพวกเราซ่อมงั้นหรอ!" ยะ ..อย่าตะคอกสิ พูดดีๆก็ได้ อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง.. พวกเพื่อนๆของเค้าเดินมาออกันอยู่ที่หน้าประตู ต่างคนต่างงงว่ายัยนี้เป็นใคร ? แต่ถึงยังงั้นก็เถอะ ฉันก็ยังอยากได้ชีสคืน ก็แบบ.. เดี๋ยวแจกให้ไม่ครบอ่ะ เรื่องมันจะใหญ่ (;´д`)
 
"ปะ ..ปล่าวนะ ฉันทำชีสหล่นแล้วมันก็ปลิวเข้าไปในห้องพี่ตั้งหาก" เถียงมันซึ่งๆหน้านิแหละ ! ฉันหน้าด้านพอไหมล่ะ ! มีคนนึงหัวเราะรัวกับคำพูดและท่าทางของฉัน ก็เจอคนหล่อตั้งสองคนแบบนี้ฉันก็ทำตัวไม่ถูกสิ ได้แต่เอากระดาษที่เหลือมาบังหน้าของตัวเองเอาไว้ด้วยความเขินอาย แอร้ยยยยยย
 
"โกหก แอบดูก็บอกมาซะดีๆ ยัยแว่น !" 
 
ยัยแว่น...
 
"ว่าใครแว่นห้ะตาแก่!! มีมารยาททางสังคมบ้างสิ!" หนอยๆๆๆ... รุ่นพี่ก็รุ่นพี่เถอะ มารยาททราม ! มาเรียกฉันว่ายัยแว่นได้ไงย่ะ  ขนาดพ่อกับแม่ฉันยังไม่เคยตั้งฉายาให้แบบนี้เลยนะ นายบ้านี้เป็นใครมาจากไหน อยู่ๆก็มาเรียกแว่นเฉย ! เออ ..ถ้าเรียกยัยเหี่ยว ยัยไม่สวย ยัยเฉิ่ม ยัย... พอเถอะ ! เอาเป็นว่าอย่าเรียกยัยแว่นสิย่ะ !!
 
"เรียกใครตาแก่ยัยแว่น มีปัญหาหรอ" กรี๊ด !! หมั่นไส้ค่ะ  !! เลิกทำหน้านิ่งกวนประสาทสักทีได้ม้ายยยย!! 
 
"เลิกเรียกฉันว่ายัยแว่นนะ!" อีตาหัวเหลืองที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆก็ไม่ช่วยห้ามอะไรเลย แล้วชีสที่อยู่ข้างหลังเท้าตาเถื่อนพวกนี้ ฉันจะไปเก็บยังไงล่ะ  
 
"ถอยหน่อย" เสียงอึมขรึมดังขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะปนกลั้นขำของอีตาหัวเหลือง ร่างสูงโปร่งเดินแหวกทั้งสองคนออกมา ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าฉัน เค้าโน้มตัวลงมาใกล้ๆแล้วยื่นชีสที่เหลือมาให้
 
"นี้ครับ" มือขาวยื่นกระดาษแล้วพูดเพียงแค่นั่น ผมสีครามกับจมูกเป็นสัน ริมฝีปากอมชมพูดูเหมาะกับคิ้วเข้มๆ ใบหน้าคมเริ่มออกเป็นสีแดงอ่อนๆ เค้าหันหน้าหนีแล้วส่งกระดาษ4-5แผ่นมาวางบนกองที่เหลือที่ฉันกำลังกอดอยู่
 
"มองมากไปแล้ว ห้ามมองต่อนะ" จึ้ก ! คำพูดเหมือนในนิยายยาโอยมันคืออารายยยยย ~ แล้วจะหน้าแดงทำสากกะเบืออะไรว่ะค่ะ !? เค้าเอามือขึ้นมาลูบคางตัวเองก่อนจะลูบแม่งหมดหน้า  ฉันทำตัวไม่ถูกก็เลยหัวเราะแห้งๆพร้อมส่งยิ้มเห่ยๆไปให้ แต่ตานี้กลับเป็นอะไรไม่รู้มายันแตกใส่ฉันเฉย ?
 
"ก็บอกว่าห้ามมองยังไงเล่า! ไม่ได้ยินที่พูดหรอ!!" เสียงเข้มแสนดุดันดังกังวานเข้ามาในโสตประสาทหูของฉัน อึ้ย ..โหดจังเลย ตาแก่หัวเหลืองหัวเราะลั่นกับการสะดุ้งเพราะโดนตะคอกของฉัน ส่วนตาแก่อีกคนยืนกัดริมฝีปากอวบ มองแล้วดูเย้ายวนใจยังไงชอบกลแฮะ..
 
"ขอบคุณค่ะ" ฉันเอ่ยเพียงแค่นั่นแล้วรีบเดินกลับห้อง.
 
 
*สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน ♥ ผลงานชิ้นนี้อาจจะมีการใช้คำหยาบและรุนแรงไปบ้าง แต่เพื่อความสนุกและเพลิดเพลินของคุณผู้อ่าน ผู้เขียนจึงต้องใช้คำที่ติดตลกไปสักหน่อย จึงขออภัยมา ณ ที่นี้ (_ _)/