THE RomeO ที่รัก:)

  เอ๊ะ!! ที่นี่ที่ไหนกันนะ
"โอ๊ยยย~~"แสบจังเลยยยย หน้าฉัน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงกันนะ
"ตื่นแล้วหรอ"เสียงใครหนอ ฉันหันไปมองผู้หญิงที่พูดเมื่อกี้ โอ้ว เทอสวยมาก ที่นี่น่าจะเป็นห้องพยาบาลของโรงเรียนสินะ แล้วผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นครูในห้องพยาบาลแน่ๆเลย
"เลือกจ้องสะทีเถอะ ถ้าตื่นแล้วคงไม่มีอะไรต้องห่วง ฉันไปล่ะ"เทอพูดพร้อมหันหลังจะออกจากห้อง
"ครูค่ะ ฉันมาที่นี่ได้ไงค่ะ"ฉันถามครู ครูแกก็หันหน้ามา
"อ่อ..เค้าเพิ่งลงไปกินข้าวตะกี้เองน่ะ น่าจะกลับบ้านไปแล้วมั้ง"ครูตอบ
"ใครหรอค่ะ"
"อยากรู้ไปทำไมกัน"
"ถ้าครูไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ฉันกลับได้เลยหรือเปล่าค่ะ"
"กลับไปเถอะ ฉันไปล่ะ หิวข้าวจังโว้ย~~"ครูพูดจบก็เปิดประตูเดินออกไป แสบไปหมดหน้าเลย ปวดด้วย
แล้วฉันจะไปไหนดีนะ ฉันลุกขึ้นเก็บเตียงให้ดีแล้วเดินออกไป เดินไปตามทาง คงต้องไปห้องชมรมนั้นอีกครั้งล่ะมั้ง เบื่อจริงๆ ไปไม่ถูกซะด้วยสิ
ผลักก~~
"โอ้ยย~~"ฉันเดินเพลินๆเหม่อๆจึงทำให้ไปชนคนๆนึงเข้า
"ขอโทษค่ะ!!"ฉันเดินจะเข้าไปช่วยเค้าเก็บของที่หล่น
"ไม่ต้องช่วยฉันหรอก"เสียงคุ้นๆแหะ แต่ฉันไม่เห็นหน้าเค้าเพราะเค้ากล้มหน้าเก็บของใส่กระเป๋า
"เป็นอะไรมากไหมค่ะ"
"ไม่เป็นไร"
"ขอโทษด้วยค่ะ"
"อ้าว!!แพนด้า"
"นาย คุมะ"
"เธอหายไปไหนมาพวกฉันหากันทั่วเลย"
"ฉันไปเดินเล่นมาน่ะ ตอนนี้กำลังหาทางกลับไปหาพวกนายพอดี"
"แล้วหน้าเทอเป็นอะไรมาน่ะ"งานเข้าล่ะ
"อ่อ เอ่อ เอิ่ม ตบยุงน่ะ มันเกาะหน้าฉันน่ะ"
"ตบแรงไปนะ แล้วเทอไม่ไปกินข้าวหรอ พวกฉันกำลังไปพอดีเลย แต่พวกฉันไปกินกันข้างนอกน่ะ"
{อัง อัง อัง ตดเต่โมดาอีสุกกิโดราเอ ม่อนน~}
เสียงโทรศัพทผืของคุมะดังขึ้น ติ๊ด
"ฮัลโหล ร้านข้าวไหน Dเฮ้ยเบื่อแล้ว เปลี่ยนๆ เอ้า พวกแกอยู่ร้าน Dแล้วไง๊ เออๆDก็Dว่ะ เจอแพนด้าแล้วนะ อยู่นี้ไง อ่าๆ เธอจะไปกับพวกเราป่ะ"พอคุมะคุยไปคุยมาก็หันมาถามฉัน
"อะไรหรอ"
"จะไปกินข้าวกับพวกเราป่ะ"
"เฮ้ย! ไปกันเลยฉันไม่ไปพวกนายไปกันเถอะ"
"แพนด้าไม่ไป เออๆเจอกัน เออกูก้หิว"
ติ๊ด
"ไม่ไปแน่นา"
"แน่สิ ไปกันเลย"
"ฉันไปล่ะ"
"แล้วเจอกาน~"
พอคุยกับคุมะเสร็จก็เดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอกับ โรงอาหาร แต่ควรจะเรียกว่า ภัตราคารมากกว่านะ ฉันจึงเดินไปซื้อ ข้าว 7-11มากิน จะบอกให้โรงเรียนนี้มี 7-11ในตัวด้วยยย
ฉันเลือกที่จะนั่งคนเดียว เพราะฉันไม่มีเพื่อนสักคน
'คนนี้แน่หรอแก'
'แน่นอนที่ แกงค์จูเลียตเมาส์กัน ว่าตบยัยนี่มา'
'จิงด้วย หน้ายังมีรอยแดงอยู่เลย สมเนอะ'
'สวยอยู่นะ แต่ คงไม่เท่าฉันหรอก พวกโรมีโอ ตาตํ่าเนอะ แต่เจ้าชายโรมีโอไม่ผิดหรอก ยัยนี่คงไปอ่อยล่ะมั้ง สงสาเจ้าชายจัง'
'ฮือๆๆ'
_-เบื่อจังเลย พวกพูดมากเนี่ย แต่ไม่ใช่แค่นี่หรอก เกือบทั้งโรงอาหารมองฉันด้วยสายตาอันน่ากลัวบ้าง หยะแหยงบ้าง เบื่อคนรวยจัง แต่คงไม่มีแค่เพียงเสียงนินทาหรอก สักพักก็เริ่มมีนํ้าแข็งบ้างเศษอาหารบ้าง ไข่ก็มี มะเขือเทศก็มี
ช่า~~~ *~*
จู่ๆ ก็มีเหมือนจะเป็นก้วยเตี๋ยวนะที่มาควํ่าบนหัวฉัน เพราะมันมีทั้งนํ้าก๋วยเตี๋ยว เส้น ลูกชิ้น ผัก หมูชิ้นเต็มไปหมด
แล้วเสียงทุกคนก็ตะโกนออกมาว่าาาา
"โอ้วววววววววววววว~"
"ขอโทษนะฉันคิดว่าเทอจะกินแค่นั้นคงไม่อิ่มอ่ะนะ คริคริ"
"ขอบคุณค่ะ ระวังหมาในปากบ้างก็ได้นะค่ะ ระวังมันจะออกมาไล่งับคนอื่นเขา "ฉันพูดพร้อมกับจะเดินออกจากตรงนั้น
"หนอยนังนี่ หันมาคุยกันก่อน"ยัยนั่นจับฉันให้หันหน้าไปคุยด้วย
"โอ้ยย~อย่าเอาหน้ามาใกล้ได้ไหมค่ะ นอมันทิ่มค่ะ"
เพียะ!!!!!!!!ชาหน้าไปหมดเจ็บจริงวุ้ย แต่ยังไงฉันก้สุ้เทอนั้นไม่ได้เพราะอาจจะทำให้ทวดขายหน้าคนอื่นเขาได้
"ขอบคุณค่ะ!!"ฉันพูดจบก็รีบวิ่งออกมาทันที และวิ่งไปเรื่อยๆ ก็เจอกับห้อง โรมีโอสักที ฉันรีบเข้าไปก่อนที่จะมีใครเห็นนั้าตา ซวยซํ้าซวยซ้อนจริงๆ ฉันออยากระบายออกมาแต่เดี๋ยวจะมีคนได้ยิน
"เกลียด เกรียด เกรียด ฮือๆๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้เกลียดดที่สุด"
"จะพูดคำว่าเกลียดอีกนานมั้ยยัยบื้อ"อย่าบอกนะว่าตานั้น