ดวงจันทร์ที่รัก

     เวลาของค่ำคืนย่างกลายเข้ามาอีกแล้ว.....สายลมหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ยังเด่นชัดในคืนก่อน
ท่ามกลางแสงจันทร์นั้น ชายผู้มีตาสีอำพัน ผมยาวที่ปลิวตามลม เธอยังคงจำได้ดี คงไม่ใช่ภาพนั้นที่ติดตา แต่เป็นภาพนั้นที่ติดอยู่ในใจ เค้าคือใครกันนะ คำนี้คงไม่สำคัญ เท่ากับเค้าคืออะไรกันนะ ...
     สายลมเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง เฝ้าถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำอีก ปัญหาต่างๆและเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับเธอทำให้ชีวิตของเธอดูสับสน เธอมองออกไปไกลแสนไกล
     "คืนนี้พระจันทร์สวยจัง" หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ ชื่นชมความงามตรงหน้า แม้จะเป็นรอยยิ้มที่เศร้าหมองแต่ใบหน้ายังคงงดงามเมื่อแสงจันทร์สาดส่อง.....
     ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้าอย่างหลงไหล....."ข้าคิดถึงเจ้า สายลม" เสียงลำพันเบาๆออกจากปากชายผู้ที่มีสีตาเหลืองอำพัน ความรักได้ก่อเกิดในใจชายผู้เป็นนักรบปกป้องแสงจันทร์ และมันก็รวดเร็วและร้อนแรง เกินกว่าที่ใครๆจะคาดเดา
     ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหาได้หลุดลอดจากสายตาผู้คุมกฎไม่ ชายผู้อยู่เหนือกาลเวลาดวงตาสีแดง จ้องมองเหตุการณ์นี้อย่างเงียบงัน ยากที่จะรุ้ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้นต่อไป "อย่าทำมันนะ...อมตะ" เสียงพึมพำดังออกมาพร้อมกับสีหน้ากังวล "ข้าไม่อยากจะทำสิ่งที่โหดร้ายอีกแล้ว" แววตาสีแดงดูดุดันแต่กลับหมองเศร้า
     อมตะยังคงจ้องมองสายลมในทุกค่ำคืน และสังเกตุเห็นความยากลำบากที่หญิงสาวต้องเผชิญ ความห่วงใยทวีคูณขึ้นในใจของชายหนุ่ม และในคืนหนึ่ง....
     ในขณะที่หญิงสาวหลับไหล แสงจันทร์ได้สาดส่องเข้ามา ผ่านม่านหน้าต่าง จนถึงปลายเตียง....
     ชายหนุ่มเดินเบาๆจนเหมือนลอย จากปลายเตียงจนใกล้ใบหน้าหญิงสาว เค้าเฝ้ามองใบหน้างามที่หลับไหล ช่างไร้เดียงสา ชายหนุ่มเอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผมของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
"กลิ่นนี้ซินะ" กลิ่มที่หอมหวนชวนหลงไหล ชายหนุมมองใบหน้างามในใจก็ระอุไปด้วยไฟรัก ....
"ข้าจักต้องทำเช่นไรนะ จึงจะช่วยเจ้าได้สายลม" แล้วต้องทำเช่นไรจึงจะมีตัวตนในสายตาเจ้า ถ้าข้าจะต้องแลกด้วยอะไร ข้าก็ยอม
     หญิงสาวรู้สึกตัวเมื่อถูกสัมผัส แต่เธอไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมา ... เธอจำไออุ่นนี้ได้ "ใช่หรือไม่นะ"หญิงสาวได้แต่แอบคิดในใจ พรางหลับตานิ่ง แล้วๆๆๆ ชั้นจะทำไงดีเนี่ย......