ดวงจันทร์ที่รัก

     "พี่สายลมๆ" เสียงตะโกนของน้องชายสุดที่รัก ทำให้เธอสะดุ้งตื่น .......

เธอฝันไปหรอเนี่ย ฝันอะไรแบบนี้นะ สายลมทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน ไม่นะมันไม่ใช่ฝัน แต่ทำไมถึงนอนอยู่บนเตียงได้ล่ะ แต่ความอ่อนล้ายังคงครอบงำหญิงสาวทำให้คิดอะไรไม่ออกมากนัก

     "ตื่นแล้วจ้าๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะสายน้ำ" เธอตะโกนตอบเจ้าน้องชายตัวดี แล้วขยับตัวออกจากเตียงไปล้างหน้าล้างตา ไม่ว่าเรื่องเมื่อคืนจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ในเวลานี้เธอคงต้องหยุดคิดและใช้ชีวิตต่อไป

     "หยุดคิดเพ้อเจ้อสายลม เธอไม่มีเวลามากขนาดนั้นนะ" หายใจเข้าลึกๆ ยิ้มให้สดใส......

     นี่คือสิ่งที่เธอต้องทำทุกเช้าวันใหม่ เพราะเธอต้องทำตัวให้เป็นผู้นำ ชีวิตเธอมีแค่ตัวเธอกับน้องชายเท่านั้น วันแล้ววันเล่าที่ต้องพร่ำบอกตัวเองให้เข้มแข็งแบบนี้ จนเมื่อสองวันก่อนเธอได้รับข่าวร้ายที่สุด น้องชายเธอป่วยและคงอยู่กับเธอได้อีกไม่นาน สายลมเองก็รู้อยู่ว่าน้องชายสุดที่รักนั้นไม่แข็งแรงตั้งแต่ยังเด็กๆ แต่ก็ไม่คิดว่าเวลานั้นจะมาถึงอย่างรวดเร็วและร้ายแรงแบบนี้ แล้วผู้หญิงตัวคนเดียวแบบเธอ จะทำเช่นใดได้เล่า ........

     "พี่ดูนี่ๆ สายน้ำมีอะไรมาอวด" เจ้าเด็กน้อยทำเสียงใสกว่าทุกวัน พร้อมกับอุ้มลูกหมาน้อยๆเต็มสองมือ เด็กชายวัย12 พยายามทำหน้าตาให้สดใสทั้งที่จริงๆแสนจะซีดเซียว

     "ไปเอามาจากไหนน่ะ สายน้ำ" สายลมมองเจ้าลูกหมาน้อยตรงหน้า แล้วยิ้มหวานเอาใจน้องชายสุดที่รัก .... "จะเลี้ยงไว้ก็ได้นะ เราจะได้ไม่เหงาไง"ยังไม่ทันได้พูดจบคำ เจ้าคนตัวเล็กก็กระโดดกอดพี่สาว สองพี่น้องกอดรัดฟัดเหวี่ยง ดูมีความสุข แต่ลึกๆในใจหญิงสาวกลับหม่นหมองลงทุกที