ดวงจันทร์ที่รัก

        ชายหนุ่มกับหญิงสาวล่องลอยไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน แสงดาวนั้นสว่างพอๆกับแสงจันทร์
หญิงสาวได้สังเกตุเสี้ยวหน้าที่สวยกว่าผู้หญิง ผิวที่ตัวเองเห็นยังอาย ความงามตรงหน้าทำให้เธอลืมความกลัวไปซะสนิท
     เค้าจะพาเธอไปไหนนะ.... เธอแอบคิดในใจ แต่ไปไหนก็ได้ ตอนนี้เธอก็ไม่ได้อยากอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว คิดแล้วหญิงสาวก็พรางหลับตาลง ปล่อยให้แสงจันทร์ลักพาตัวเธอไป.......
 
     "ลืมตาเถอะ"  ชายหนุ่มกล่าวเสียงเบา หลังจากที่วางหญิงสาวลงที่ริมต้นไม้ใหญ่ แค่รู้สึกว่าตรงนี้คงจะปลอดภัย จากเด็กโง่ที่คิดสั้นคนนี้ ชายหนุ่มไม่อยากเอ่่ยถามใดๆทั้งสิ้น เพราะตนนั้นผ่านช่วงของกาลเวลามาแสนยาวนาน เห็นมาหมดทุกสิ่ง หากแต่เป็นกฎที่ไม่อาจเอื้อมมือเข้าช่วยสิ่งใดได้ ได้แต่ปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นไป บางครั้ง.....เค้าก็รู้สึกอิจฉามนุษย์ คนช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่หลากหลาย และไม่ต้องทนผ่านช่วงกาลเวลาอย่างเดียวดายอย่างที่เค้าเป็น
         "เจ้าชื่ออะไร" เป็นคำชักชวนพูดคุยคำแรกจากชายตาสีอำพัน
      เสียงเล็กๆตอบเบาๆเหมือนกับเสียงจะกลืนหายไปในลำคอ "สายลม ข้าชื่อสายลม แล้ว....
เอ่อ.... ท่านล่ะ???"  สายลมน้อยถามอย่างกลัวๆกล้าๆ เพราะลึกๆในใจก็รู้ว่าเค้าไม่ใช่คนเหมือนตนแน่ๆ
     "ข้าอมตะ" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาก็เอาแต่จดจ้องหญิงสาวไม่วางตาพร่ำคิดในใจ "นี่มันอะไรกันนะ ความรู้สึกนี้ ......นี่มันอะไร ข้าไม่เข้าใจ"
     ในวันที่อมตะลืมตากำเนิดขึ้น เค้าก็มีหน้าที่รักษาแสงแห่งดวงจันทร์ มันเป็นหน้าที่ ที่มีมาช้านาน และไม่มีสักครั้ง ที่เค้าจะรู้สึกว่าตนนั้นจะเกิดมาเพื่อสิ่งใด นอกจากหน้าที่ที่ต้องรักษาไว้.... จนวันนี้ ความสับสนเข้าครอบงำ ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดได้เกิดขึ้นแล้ว
การเริ่มต้นของดวงจันทร์ได้เริ่มขึ้นแล้ว..........ข้าตกหลุมรักเจ้าแล้ว สายลม