นางบำเรอชีคซาตาน

  
 
ณ ดินแดนปลายสุดของแคว้นชาร์จาห์ ท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนแรงเป็นที่ตั้งของชนเผ่าซาลาลาห์ความร้อนจากแสงอาทิตย์แผดเผาสิ่งมีชีวิตให้ตายลงไปอย่างช้าๆ มีเพียงโอเอซิสขนาดเล็กเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ชนเผ่าดำรงอยู่ได้ ด้วยการเลี้ยงสัตว์ อูฐ แกะ แพะ ลา สัตว์เลี้ยงสายพันธุ์ที่ทนความร้อนได้ดี และยังเป็นอาหารให้กับผู้คนในชนเผ่าอีกด้วย        
                ชนเผ่าซาลาลาห์มีหัวหน้าเผ่าชื่อชีคอาลี อุเซน ซาลาลาห์ ชีคอาลีมีรูปร่างอ้วนท้วมมีภรรยาทั้งหมดสี่คน หลังจากภรรยาคนแรกมีทายาทให้เพียงคนเดียวก็เสียชีวิตเหลือทิ้งไว้แค่บุตรสาว ไม่ใช่บุตรชายอย่างที่เขาปรารถนาอยากจะได้ การมีภรรยาคนที่สอง สาม สี่จึงตามมา เพียงไม่นานเขาก็ได้ทายาทเป็นผู้ชายสมใจ
                ชีคอาลีให้ความสนใจบุตรชายของตนที่เกิดกับภรรยารองเป็นอย่างมากจนลืมใส่ใจบุตรสาว การเลี้ยงดูบุตรสาวจึงเป็นหน้าที่ของแม่นมอย่างราเซีย ราเซียเลี้ยงดูเด็กหญิงตั้งแต่มารดาของหนูน้อยสิ้นชีพลงตามลำพัง นับครั้งได้ที่ชีคอาลีจะแวะมาดูบุตรสาวของตนเอง ราเซียเลี้ยงดูเด็กน้อยด้วยความรักยิ่งกว่าลูกของตัวเองแท้ๆ
เด็กหญิงนาดา อุเซน ซาลาลาห์ เติบโตมาด้วยความรักของราเซียคนที่เป็นดังมารดาควบคู่กับพี่เลี้ยง นาดารับรู้ว่าตัวเองเป็นบุตรสาวของหัวหน้าเผ่าอาลีและมีแม่เลี้ยงใจร้ายอีกสามคนที่คอยรังแกเธอทุกครั้งที่มีโอกาส นาดาเป็นเด็กดี น่ารัก อ่อนหวาน มีความเข้มแข็งอยู่ในตัวเอง
หนูน้อยมีรูปร่างบอบบางแต่ก็อวบอิ่ม ผิวขาวราวกับน้ำนม ดวงตาสีดำกลมโต แววตาหวานปนเศร้า เค้าโครงของใบหน้าถอดแบบมาจากมารดาไม่ผิดเพี้ยน ความงามที่ได้รับจากมารดาที่มีเชื้อสายของชาวเปอร์เซีย จึงไม่น่าแปลกใจนักที่เด็กหญิงตัวน้อยจะถูกรังแกด้วยความริษยาของผู้ใหญ่
นาดาอยู่กับพี่เลี้ยงจนเธออายุได้สิบเจ็ดปี บิดาไม่สนใจเธอมากนักแม้ว่าเธอจะถูกแม่เลี้ยงรังแกสักเพียงใด ภรรยาคนที่สองของชีคอาลีเรียกนาดาไปทำงานครัวเช่นทุกครั้ง เหมือนว่านางจะใจดีกว่าทุกคนแต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เด็กสาวทำงานทุกอย่างแทนที่นูรีน
                “นาดา มานี่สิเป็นผู้หญิงต้องหัดทำกับข้าวเป็น เย็บเสื้อผ้า ซักผ้า มานี่อาจะสอนให้” นาดาทำงานราวกับคนรับใช้ส่วนตัวของนูรีน นอกจากงานที่แม่เลี้ยงสั่งให้เธอทำแล้ว เธอยังต้องเดินไปตักน้ำมาให้บรรดาน้องชายเอาไว้อาบอีกด้วย
                วันหนึ่งในกระโจมส่วนตัว เด็กสาวเย็บเสื้อให้บิดาเป็นของขวัญวันเกิด เป็นสิ่งที่เธอพอจะทำให้กับบิดาได้ ชุดประจำชาติตัดเย็บอย่างประณีต สวยงามด้วยความเอาใจใส่ นาดานั่งทำมันมาหลายวันเพื่อให้ทันวันเกิดบิดาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ในที่สุดก็เสร็จเรียบร้อยยังไม่ทันจะได้ให้บิดากลับถูกแม่เลี้ยงมาแย่งไปต่อหน้าต่อตา
                “เจ้าทำสิ่งใดอยู่นาดา ข้าเรียกทำไมไม่มาหาข้า ต้องให้ข้าเดินมาเจ้าเองแบบนี้ห๊ะ” นูรีนส่งเสียงเกรี้ยวกราดใส่เด็กสาว นาดาซ่อนเสื้อที่เย็บให้บิดาไว้ด้านหลัง แต่นูรีนก็ยังเห็นจึงเข้าไปยื้อแย่งเอามาจากมือของเด็กสาวจนได้
                “ท่านอาคืนให้ข้าเถอะ ขอคืนให้ข้า” นูรีนยิ้มเยาะใส่เด็กสาวที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้เธอ ดูน่าสงสารแต่มันคือความสะใจของนางที่เห็นลูกสาวของศัตรูเจ็บปวด แม้ว่าเด็กสาวจะไม่รู้เรื่องราวก็ตาม แม่ของนาดาคือคนที่มาแย่งชีคอาลีไปจากนาง แทนที่นางจะได้เป็นชีคคาตั้งแต่แรก แต่กลับได้เป็นแค่เมียรอง ความแค้นจึงส่งผ่านมายังลูกสาวอย่างนาดา
                “สวยดีนี่เจ้าทำให้ท่านพี่รึนาดา ข้าขอก็แล้วกัน ท่านพี่คงพอใจกับเสื้อที่ข้าทำเองกับมือใช่ไหมนาดา ฮ่า ฮ่า ฮ่า” นูรีนหัวเราะเยาะเย้ยเด็กสาว ที่ทำได้เพียงนั่งดูนางแย่งของจากมือเดินจากไป นาดาถลาเดินตามร่างของแม่เลี้ยงที่หายเข้าไปในกระโจมของบิดา เด็กสาวแอบเปิดกระโจมดูบิดากับแม่เลี้ยงด้วยความเสียใจ
                “ท่านพี่ค่ะเป็นอย่างไรบ้างคะ เสื้อที่ข้าเย็บให้ท่านเองกับมือ พอดีหรือไม่ข้าจะได้นำไปแก้ให้ท่านพี่สวมใส่สบายขึ้น” นูรีนเอาเสื้อที่นาดาเย็บให้บิดามาเป็นของตัวเองหน้าไม่อาย นาดาได้แต่ยืนมองด้วยความเจ็บใจที่ถูกแย่งความดีไป
...........................................................................
                หลายวันผ่านไป นาดาเดินออกจากกระโจมของตนเองเพื่อไปทำตามคำสั่งของมารดาเลี้ยง พอดีกับที่เบนลีแวะเข้ามาหามารดาของตน จึงหยุดทักทายเด็กสาวด้วยความสนิทสนมคุ้นเคยกัน แต่เป็นเหตุให้นูรีนเก็บเอาไปใส่ร้ายให้นาดาได้เจ็บตัวจนได้
                นูรีนรีบเดินเข้าไปฟ้องชีคอาลี ที่นั่งคุยกับลูกชายคนแรกของนาง ชีคอาลีตอนแรกก็ไม่เชื่อในสิ่งที่นูรีนพูด แต่พอได้เห็นกับตาความโกรธก็พุ่งขึ้นมา ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับบุตรชายเมื่อครู่บึ้งตึงขึ้นมาทันที ลูกสาวของข้าทำไมใฝ่ต่ำ คิดจะมีสามีทั้งทีก็มองแค่ลูกชายของพี่เลี้ยง ชิ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้เสียแล้ว
                “ท่านพี่ค่ะ ดูนาดากับเบนลีสิคะดูสองคนจะใกล้ชิดกันเกินไปมันไม่สมควร นาดาเป็นหญิงจะเสียหายได้” นูรีนยืนยิ้มด้วยความสะใจ
 ชีคอาลีเรียกพบทั้งสามคนที่กระโจมใหญ่ของตนเอง นาดานั่งลงบนตั่งใกล้กับบิดาด้านขวา ราเซียยืนประกอบอยู่ข้างๆ เบนลียืนอยู่ด้านซ้ายห่างออกไปพอสมควร ชีคอาลีนั่งอยู่ตั่งใหญ่กลางกระโจม และภรรยาทั้งสามคนที่มองนาดาด้วยสายตาสะใจสมน้ำหน้า
ชีคอาลีแสดงใบหน้าบึ้งตึง ด้วยความกรุ่นโกรธลูกสาวเพียงคนเดียวทำให้ตนเองต้องเสียหน้า ลูกสาวกับภรรยาที่เสียไป บัดนี้ไร้ค่าเมื่อชีคอาลีหน้ามืดตามัวจากการหลงเชื่อคำพูดของภรรยาทั้งสาม ที่ใส่ความเด็กหญิงที่เติบโตขึ้นมามีความงามไม่แพ้มารดาที่เสียไป
                “ราเซีย เจ้าดูแลนาดาอย่างไรถึงได้ให้ทำตัวเสื่อมเสียแก่ข้าเช่นนี้” น้ำเสียงเข้มตวาดใส่ราเซียเต็มที่โดยไม่มีการไต่สวนความจริง
                “คุณหนูนาดามิได้ทำสิ่งใดผิด ท่านชีคอย่าได้เข้าใจคุณหนูผิดไปเพราะคำใส่ร้ายของคนริษยา” ราเซียรู้ดีทุกอย่าง แก้ตัวอย่างไม่เกรงกลัวแทนเด็กหญิงที่ก้มหน้านิ่งทั้งที่ในใจกำลังร้องไห้
                “บังอาจเกินไปแล้วราเซีย เจ้าเป็นแค่พี่เลี้ยงของนาดา เจ้ากล้าเถียงนายอย่างข้าอย่างนั้นรึ” คำของราเซียยิ่งทำให้ชีคอาลีโกรธมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า เหล่าภรรยาเห็นดีที่จะได้ทำร้ายนาดาให้ย่อยยับรีบเป่าหูชีคอาลีทันที
                “ท่านพี่ค่ะสั่งลงโทษนาดา น่าจะดีกว่าจะได้หลาบจำ” ชีคอาลีพยักหน้าเห็นด้วย หันไปเรียกลูกสาวที่ไม่มีค่าในสายตาด้วยน้ำเสียงเฉยชาราวกับศัตรูมิใช่ลุกที่ตนให้กำเนิด
                “นาดาเจ้าเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ที่ไม่สามารถทำอะไรที่เป็นประโยชน์แก่ข้า แต่ยังนำความเสื่อมเสียมาให้ข้าอีก ข้าจะลงโทษเจ้ากับเบนลีร่วมทั้งเจ้าด้วยราเซีย” นาดาเดินมาทรุดกายกอดขาของบิดาเอาไว้ อ้อนวอนขอความเมตตาจากบิดา แต่สายตาที่บิดามองตอบกลับไม่มีความปรานีใดๆ
                “ท่านพ่อนาดาไม่ผิดท่านพ่อ” ชีคอาลีสะบัดมือที่เกาะขาตนเองออก พร้อมกับสั่งให้บรรดาเมียจับลูกสาวไว้ มือคว้าแส้ขึ้นมาถือไว้พร้อมลงโทษเด็กสาว บรรดาเมียของชีคอาลีเข้าจับนาดากดลงพื้นมองสบตากันด้วยรอยยิ้มของความสะใจ
                “จับนาดาไว้ข้าจะตีนางเป็นการสั่งสอนที่เลี้ยงลูกไม่ดีเอง” แส้กะทบผิวบอบบางแม้จะสวมเสื้อผ้าแต่ก็ทำให้ผิวอ่อนๆ แตกได้ นาดาร้องเรียกบิดาพร้อมน้ำตาของความเจ็บปวดเสียใจยิ่งกว่าครั้งใด
                “ท่านพ่อ ท่านพ่อ อย่า...ข้าเจ็บ...โอ๊ย” หลังจากฟาดแส้ลงบนหลังของลูกสาวได้สองครั้ง ชีคอาลีก็โยนแส้ในมือทิ้ง ราเซียผวาเข้าหาร่างบางที่ร้องไห้สะอื้นหนักราวกับจะขาดใจ ชีคอาลีหันหลังให้ทุกคนสั่งเสียงเข้มเพราะรู้ดีว่าบรรดาเมียยังคงจับนาดาอยู่ จากนั้นก็สั่งให้ราเซียพาลูกสาวกลับที่พัก
                “ปล่อยนาดาได้แล้ว ราเซียพานาดากลับกระโจมไป” ราเซียพานาดาออกไปเบนลีที่ก้าวตามต้องหยุดชะงักกับคำสั่งประกาศิต ก่อนจะออกจากกระโจมไปอีกทาง บรรดาเมียและลูกชายที่เหลืออ้าปากจะพูด แต่ชีคอาลีสั่งให้ทุกคนออกไปจากกระโจมให้หมดเพราะต้องการอยู่คนเดียว ชีคอาลีหลับตาลงเท่าที่ผ่านมาตนเองไม่สนใจลูกสาวคนนี้มากนัก จนวันนี้ที่เขาทำลงไปก็เพราะอารมณ์โกรธ นาดาต้องมีคู่ครองที่ดีกว่าเบนลี
“เบนลีข้าขอสั่งไม่ให้เจ้าเข้าใกล้นาดา หากเจ้าไม่เชื่อฟังนาดาจะถูกทำโทษเช่นนี้ พวกเจ้าจะไปทำอะไรก็ไปถ้าไม่เรียกก็ไม่ต้องเข้ามา” ชีคอาลีนั่งลงบนตั่งอย่างอ่อนแรง ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำโทษลูกสาวรุนแรงอย่างนี้ ชีคอาลีรู้สึกผิดที่ทำโทษลูกสาวเพียงคนเดียว เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของลูกสาวยังก้องอยู่ในหูของคนเป็นพ่อ