ค่ายรักของทหารเรือ

       
           หลังจากเช้าอันตื่นเต้นของเรย์ได้ผ่านพ้นไป ทำให้ใจของสาวน้อยคนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะเลยทำไมนะทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้ด้วยไอ่เรย์เอ่ยแล้วนี่แกจะไปพบหน้าหมวนนี่ครั้งต่อไปอย่างไรนี่เฮ้ยกลุ้มจริงๆเลย
"เฮ้ยเรย์มานั้งทำไรตรงนี่นิ"
"เออไม่มีไรคะเรย์แค่คิดถึงแม่คะ  แล้วพี่เวีนร์มาทำไรตรงนี้คะ"
"เออพี่มาตามไอ้แบกับไอ้หมากนะเรย์เห็นบ้างไหม"
"อยู่กับตุ้ย แกงส้ม บอยทางนั้นนะคะเห็นว่าจะไปตกปลาอะไรนี่แหละคะ"
"เฮ้ยจริงเลยลิงสองตัวนี้ ไม่น่าเชื่อว่า5คนนั้นจะสนิดกันเร็วจังนี่เพิ่งอาทิตย์เดัยวเอง"
"อันนี้เรย์ก้อไม่รู้เหมือนกันคะพี่"
"พี่ละกลัวสองตัวนั้นไปทำให้เขาใจแตกนะสิ เรย์ก้อรู้ว่าแบรี่กับหมากร้านขนาดไหน"
"เรย์ว่าไม่มั้งคะ พี่ลองสังเกตุดูดีสิคะสองคนนั้นเป็นการเป็นงานขึ้นเยอะเลยคะ"
"เออใช่เดียวพี่ไปดูมันก่อนนะ จะเคลียเรื่องอุปกรณ์เห็นว่าชาวบ้านเอาของมาให้จะดูว่าจะสร้างอะไรเพิ่มได้บ้าง"
"คะเดียวเรย์ก้อว่าจะไปดูเด็กๆหน่อย"
"จ้า"
"อ้าวพี่เวียร์มีไรอีกคะ"
"เปล่าคับ"
"อ้าวพี่ก้อง มาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ แล่วจะไปไหนคะ"
"เอาทีละคำถามนะ พี่เพิ่งมา มาดูเด็กเรียนหนังสือนะ แล้วเรย์ละ"
"เรย์ก้อมาดูน้องๆเรียนนี่ละคะ"
"พี่ก้อนึกว่าจะมาเล่านิทานให้น้องๆเขาฟังอีก"
"โอ๊ยไม่แล้วคิดไม่ออกว่าจะเล่าเรื่องอะไรให้เด็กๆฟัง"
"ก้อเต๋ากับกระต่ายไงคราวนี่เปลี่ยนเป็นพิชซ่านะ"
"บ้าแล้ว  ไปหาน้องๆดีกว่า"
"ไปด้วยสิ"
"ฮึยไม่ต้องตามมาเลย"
"ทำไมพี่ก้อจะไปหาเด็กเหมือนกัน "
"ไม่ต้องเลยเรย์ทำเองได้ลังแค่นี่นะ"
"โอ๋ขอโทษต่อไปนี่พี่ขอสัญญาว่าจะไม่ล้อเรย์อีกแล้ว"
"ดีคะ ยกไปหมดเลยนะคะ"
"ห๊าลังนี่นะ เยอะมากเลยนะ"
"คะยกแล้วเอาตามเรย์ไปที่ ต้นไม้ตรงนั้นนะค่ะ ปะเด็กเดียวพี่เรย์จะสอบพับหัวใจ  เออเดียวเรย์มีของรางวัลไห้คะ"
"คับ เฮ้ยเยอะขนาดนี่จะยกอย่างไงวะ อยู่ในกรมเป็นคนสั่งมาอยู่นี่เป็นคนถูกสั่งไอ่ก้องเอ๋ยถ้านักเรียนรู้จะเอาหน้าไปไหว้ที่ไหนนี่
    อีกหน้าหนึ่งของหมู่บ้านกำลังมีรถเก่งสีแดงสดกำลังขับมาด้วยความลำบาก "ฟ้าแน่ใจนะว่าแกจะทำแบบนี้จริง"เสียงใสๆกำลังถามตัวเองอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูกว่าควรทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้ก้องคุณอยู่ไหน วันนั้นคุณเข้าใจฉันพิดนะคุณรู้ตัวหรือเปล่า คุณไม่รักน้ำแล้วหรอน้ำยังไม่บอกข่าวดีกับก้องเลยถ้าก้องรู้ก้องจะดีใจเหมือนน้ำไหมนะคำถามหลายๆคำประเดประดังเข้ามาในหัวของเธอในเวลานี่  "เออตรงนั้นมีคนอยู่ด้วยนิ ต้องลองไปถามดูสะแล้ว  เธอบ่นกับตัวเองอยู่ในใจ
"เออขอโทษนะคะที่นี่ใช้หมู้บ้าน...หรือเปล่าคะ"
"ใช่คะ"
"ขอโทษนะคะฉันคุนคุณจังเลยเหมือนเคยเห็นที่ไหน ไม่ทราบว่าชื่ออะไรคะ"
"เรย์คะ แต่ฉันมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักคุณนะคะแล้วคุณซชื่ออะไรคะ"
"น้ำคะ พอดีฉันมาตามหาคนนะคะไม่ทราบว่ารู้จักหรือเปล่า"
"แล้วเขาชื่ออะไรคะ"
"เออรู้จัคที่ชื่อ......ก
"เฮ้ยน้ำเห็นโทรศัพฉันปะแก"
"อยู่นี่ไง"
"เออเมื่อกี่คุณถามฉันว่าอะไรนะคะ"
"เออถามว่าคุณรู่จักคนชื่อก้..."
"เสร็จละคราบไหนละของรางวัลพี่"
"นี่คะหัวใจ"
"หัวใจกระดาษนี่นะ"
"คะก้อเรย์สอนน้องพับหัวใจกระดาษนิคะนี่แหละของรางวัลจะเอาไม่เอาคะ"
"เอาสิเรย์ให้อะไรพี่ก้อเอาหมดแหละ แล้วนี่กำลังคุณกับคัยครับ"
"ก้อคุณกับพี่คนสวยคนนี่ไงคะ เมื่อกี่พี่ถามเรย์ว่าอะไรคะ "
"พี่ถามน้องว่ารู้จักคนชื่อก้องหรือเปล่า" ในขณะนั้นเองก้องก้อหันไปทางน้ำพอดี
"ก้อง/น้ำ"
"น้ำมาทำไมที่นี่"
"ก้องน้ำมาหาก้องนะสิ คือวันนั้นก้องเข้าใจผิดนะ น้ำมีอะไรจะบอกก้องน้ำท.."
"ไม่ต้องน้ำ ก้องไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรจากน้ำอีก ก้องเจ็บมากพอแล้ว"
"ก้องก้องเป็นอะไรไป ก้องไม่เหมือนเดิม"
"ใครกันแน่ที่ไม่เหมือนเดิม"
"ก้องทำไมก้องต้องพูดแบบนี้กับน้ำ"
"ทำไมจะพูดไม่ได้กลับไปคิดดูนะว่าทำไมผมถึงพูดแบบนี้กับคุณ"
"ใช่สิคุณได้ไปหมดแล้วนิทั้งตัว ทั้งหัวใจน้ำคุณถึงไม่เห็นค่าเป็นเพราะน้ำมันง่ายไปใช่ไหมใช่ไหมบอกน้ำสิ"
"น้ำจะพูดอะไรอายคนอื่นบ้างสิ"
"ไม่อาย อายทำไมคะในเมื่อน้ำกำลังพูดความจริง"
"เออเรย์ว่าพี่สองคนไปเคลียกันก่อนดีกว่าไหมคะ คือตรงนี้มันที่สาธารณนะคะ"
"ไม่ต้องหรอกน้องเรย์ พี่ไม่มีอะไรจะเคลียกับผู้หญิงคนนี่"
"เพราะผู้หญิงคนนี่ใช่ไหมพี่ก้องถึงเปลี่ยนไป"
"ไม่เกียวอะไรกับเรย์หรอ มันเกิดที่ตัวน้ำเองต่างหาก"
เพี๊ย เสียงผ่ามือกระทบกับใบหน้าใสๆของเรย์อย่างดังทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างวิ่งเข้ามาดูเหตุการ