ค่ายรักของทหารเรือ

     เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้มีทั้งนักศึกษานักเรียนชาวบ้านและนักเรียนนายเรือมามุงดูเหตุการณ์ไม่เว้นแม้กระทั่งหมวดโรจน์

"เฮ้ยก้องเกิดอะไรขึ้นวะ น้ำมาได้ไงนี้"

" พี่โรจน์ น้ำมาตามแฟนน้ำคะ แล้วรู้ไหมคะน้ำพบอะไร"

"น้ำพบอะไรไหนลองพูดมาสิ"

"ก้อพบสองคนนี้กำลังจูจี๋กันสิคะ  นี่ขนาดต่อหน้าเด็กๆยังทำขนาดนี้"

"น้ำใจเย็นๆก่อน ค่อยๆคุยปัญนี้มันเป็นปัณหาของน้ำกับไอ้ก้องนะมีอะไรก้อไปเคลียกันก่อนสิ "

"ไม่น้ำจะตบสั่งสอนที่บังอาจมาแย่งแฟนน้า

"น้ำพูดอะไรไปให้เกียติเรย์บ้าง"

"ให้เกียรติหรอทำไมน้ำต้องให้เกียรติคนที่มันแย่งแฟนน้ำด้วย"

"น้ำขอโทษน้องเรย์เขาสะ"

"ไม่ขอโทษนางผู้หญิงแพยสยาหน้าด้าน น้ำจะตบมัน"

"คุณมีสิทธิ์อะไรจะมาตบลูกสาวฉัน"

"แม่"  

"คุณมีสิทธิ์อะไรจะตบลูกสาวของฉันไหนลองบอกมาสิ"  ไม่เป็นไรนะเรย์ แม่อยู่นี่แล้วเป็นไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนบ้าง

"ไม่เป็นไรคะเรย์ไม่เป็นไร"

"ไม่เป็นไรได้ไงลูกเจ๊บมากไหม"

ไม่เป็นไรจริงคะแล้วแม่มาได้ไงคะ"

"แม่มาเซอไพร่เรย์ไง  ไหนเธอจะตบลูกสาวฉันหรือ" 

"ก่อนที่คุณจะมาว่าฉันคุณช่วยบอกลูกสาวของคุณก่อนว่าอย่ามายุ่งกับแฟนฉัน"

"ลูกสาวของฉันอย่าว่าแต่คิดจะแย่งแฟนเลยแม้แต่ยุงสักตัวเขายังไม่เคยตบเลย เพราะฉะนั้นฉันรู้ดีว่าลูกสาวฉันไม่มีวันแย่งแฟนคัยแน่ๆ"

"แล้วที่ยื่นหัวใจกระดาษให้แฟนหนูนั่นมันหมายความว่าไงคะ"

"ฉันไม่เชื่อหรอกว่าลูกสาวฉันจะทำแบบนั้นไหนผู้ชายคนไหนที่ทำให้ผู้หญิงสองคนทะเลาะกัน"

"ผมเองคือผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นคับ ทำไมผู้หญิงคนนี่คุนจังเลยใช่แล้วผู้หญิงตรงหน้าเราคือแม่เรา แม่เขาเอ่ยเสียงเครือออกไปอยากไม่อยากเอย"

"ก้อง นี่ก้องลูกแม่ใช่ไหมแม่คิดถึงลูกมากนะเป็นไงลูกสบายดีไหม"

"คุณอย่ามาใช่คำนี้กับผม  ผมไม่อยากได้ยิน "

"ก้องแม่ขอโทษ แม่รักหนูนะให้อภัยแม่นะ แม่ขอกอดหน่อยได้ไหมลูก"

"ผมขอพูดอะไรคุณสักคำได้ไหมคับ"

"ได้สิลูกๆมีอะไร"

"ผมขอถามคุณสักคำ คุณเคยรักลูกอย่างผมบ้างไหมคุณเคยห่วงเราพ่อลูกบ้างไหมคุณทิ้งเราไปทำไมคุณทำไมทำไมเป็นเพราะพ่อจนใช่ไหมคุณถึงทิ้งพ่อไปพ่อเป็นแค่จ่าจนๆใช่ไหมคุณมันเห็นแก่เงินคุณมันหน้าเงิน ผมเกลียจคุณผมเกลียดคุณ เขาตะโกนใส่หน้าผู้เป็นแม่แล้วรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว"

"ก้องๆๆๆๆๆๆ"นางสุชาร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ

"คุณแม่คับผมว่าให้เวลาก้องสักหน่อนนะคับ เขากำลังสับสน"

"แต่แม่ห่วง"

"ไม่ต้องห่วงคับเดียวผมจะไปดูเขาเอง  เรย์คุณดูแม่คุณก่อน

" คะๆ ฝากดูด้วยนะ"

"คับๆ"

"โรจน์น้ำไปด้วย"

"ไม่ดีมั้งน้ำ"

"แต่น้ำเป็นห่วงเขาคะยังไงก้อต้องไป  ถึงแม้น้ำจะรู้ว่าเขาไม่ต้องการน้ำ"

"คับ ตามมานะน้ำ"

"แม่คะเขาคือพี่ของเรย์ใช่ไหมคะ"

"ใช่ เขาเป็นพี่ชายของลูก เรย์ได้ยินไหมเขาเป็นพี่ชายที่หนูอยากเห็นไงก้องแม่ขอโทษแม่ขอโทษ"

"ใจเย็นนะคับคุณป้าผมว่าให้เวลาเขาสักนิดเถอะ"

"พี่เวียร์คะเรย์ฝากแม่หน่อยนะคะ"

"เรย์จะไปไหน"

"เรย์จะไปคุยกับเขาหน่อยคะ  ฝากด้วยนะคะ"

  ทำไมเขาต้องมาเวลานี้เวลาที่เขาต้องการคำว่าแม่เขาไปอยู่ไหนเขามัวทำอะไรอยู่ตั้งเกือบ20ปี แล้ววันนี้เขากลับมาทำไมกลับมาทำไมเขาตะโกนออกไปอย่างสุดเสียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอยากไม่อายสายตาผู้คนที่อยู่บริเวณถนนใหญ่ที่กำลังส่งสายตามาหาเขานี่สินะที่เขาเรียกว่าน้ำตาของลูกผู้ชาย

"อยากร้องก้อร้องออกมาเถอะก้อง"

"น้ำ"

"ร้องออกมาเถอะไม่ต้องอายน้ำหรอก น้ำจะคอยอยู่ข้างๆตรงนี้ถึงแม้ว่าก้องจะไม่ต้องการก้อตามแต่น้ำอยากให้ก้องรู้ว่าน้ำรักและเป็นห่วงก้องเสมอ"

"น้ำ  เขาพูดได้เพียงแค่นั้นก้อเหมือมีก้อนอะไรมาจุกอยู่บริเวณลำคอความรู้สึกตลอด1เดือนที่ค้างคาใจตลอดเวลาของเขา วันนี้เหมือนไม่มีอะไรเหลือเลยไม่มีอะไรค้างคาใจเขากับผู้หญิงคนนี้คนที่พร้อมจะกอดเขาไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ มือน้อยๆของผู้หญิงคนนี้ที่กำลังกอดเขาอยู่ทำให้เขาอบอุ่นใจอย่างประหลาดอย่างน้อยเวลานี้เขาก้อมีผู้หญิงคนนี้กับผู้ชายที่ขึ้นชื้อว่าเพื่อนคอยอยู่เคียงข้างเขา"

"น้ำ ก้องไม่รู้ว่าควรทำไงดี ก้องๆควรทำไงน้ำ"

"ทำตามใจก้องไง   ถามหัวใจก้องดูสิ"

"ก้องฉันอยากให้แกใจเย็นๆ บางทีแม่แกอาจมีเหตุผลก้อได้"

"ใช่คะ พี่ก้องรู้ไหมคะว่าตลอดเวลาเกือบ20ปีที่ผ่านมาแม่ไม่เคยนอนหลับเลยแม่ร้องไห้คิดถึงพี่แม่ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ"

"พี่ พี่แค่น้อยใจพี่ก้อรักแม่เหมือนกันพี่ทำอะไรไม่ถูก"

"แม่ก้อรักก้องนะ "นางสุขาเดินเข้ามาในขณะที่ตนเองยังจะเดินไม่ไหว้โดยมีหลายชายคอยประคองอยู่ข้างๆไม่ห่าง

"แม่ก้องรักแม่นะก้องขอโทษที่พูดไม่ดีกับแม่เมื่อกี้" นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบ20ปีที่เขาได้รับไออุ่นจากคนที่ได้ชื้อว่าแม่ต่อจากนี้เขาคงไม่ได้ชื้อว่าลูกที่แม่ไม่รักเหมือนตอนเด็กๆที่เขามัคจะถูกล้อเป็นประจำ"

"เออผมขอขัดเวลาแห่งความสุขสักนิดนะคับ เราเข้าหมู่บ้านกันดีกว่าไหมคับนี่เย็นละคับ"

"เออแม่ก้อลืมเลยปะ"

เอี๊ยดๆ

 เสียงวัตถุกระทบกันเสียงดังสนั่นพร้อมกับร่างที่ลอยละลิ่วกระเด็นออกไปไกลกว่า1เมตร

"เรย์เสียงตะโกนออกไปของชายหนุ่ม เขาทำได้เพียงเท่านั้นก่อนที่สติของเขาจะขาดสะบั่นลง"

"เรย์ เรย์เสียงตะโกนจ้าละวันทั้งผู้เป็นแม่ และพี่ชายที่พึ่งพบกันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาไม่เว้นแม้กระทั้งน้ำหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าพี่สะใภ้"

"เรย์ อย่าหลับนะคับ ณเวลานี้ดูเหมือผู้หมวดหนุ่มจะมีสติที่สุดในการโบกรถเพื่อนำหญิงสาวส่งโรงพยาบาล อย่าเป็นอะไรเลยดวงใจของโรจน์เขาได้แต่สวดมนต์ขอร้องอย่าให้ยมทูตพรากผู้หญิงคนนี้ไปจากเขาเลย